Θλίψη προκάλεσε ο θάνατος του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη Πάολο Ταβιάνι που μαζί με τον αδερφό του συγκαταλέγονται ανάμεσα στις πιο επιδραστικές προσωπικότητες της «Έβδομης Τέχνης».
Ο Πάολο και ο Βιτόριο Ταβιάνι, γνωστοί ως αδερφοί Ταβιάνι, συνεργάστηκαν σε σημαντικές παραγωγές. Η σύζυγος του Πάολο, Λίνα Νέρλι Ταβιάνι, υπήρξε σχεδιάστρια ρούχων σε πολλές από τις ταινίες τους.
Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1977, οι αδερφοί Ταβιάνι κέρδισαν τον Χρυσό Φοίνικα και το βραβείο FIPRESCI για την ταινία Πατέρας αφέντης. Στο ίδιο φεστιβάλ το 1982 κέρδισαν το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής (Grand Prix du Jury) για την ταινία Η νύχτα του Σαν Λορέντζο (La notte di San Lorenzo). Το 2012 κέρδισαν ξανά το πρώτο βραβείο σε φεστιβάλ: τη Χρυσή Άρκτο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου με την ταινία Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει.
Ποιος ήταν ο Πάολο Ταβιάνι
Ο Πάολο Ταβιάνι γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1931 στο χωριό Σαν Μινιάτο της Τοσκάνης. Ο ίδιος και ο αδερφός του ακολούθησαν αρχικά διαφορετικούς δρόμους.
Ο Βιτόριο σπούδασε Νομική και ο Πάολο Μουσικολογία και Ιστορία της Τέχνης. Ξεκίνησαν την καριέρα τους ως δημοσιογράφοι. Στη συνέχεια, μπήκαν στον κόσμο του κινηματογράφου το 1960 και ασχολήθηκαν με τη σκηνοθεσία ντοκιμαντέρ.
Σκηνοθέτησαν με τον Joris Ivens το ντοκιμαντέρ L'Italia non è un paese povero (Italy is not a poor country). Συνέχισαν με την σκηνοθεσία δυο ταινιών μαζί με τον Βαλεντίνο Ορσίνι: Un uomo da bruciare (1962) και I fuorilegge del matrimonio (1963).
Η πρώτη τους αυτόνομη ταινία ήταν I sovversivi (The Subversives, 1967), με την οποία προέβλεψαν τα γεγονότα του 1968. Οι αδερφοί Ταβιάνι απέκτησαν διεθνή προσοχή με τον ηθοποιό Τζιάν Μαρία Βολοντέ και την ταινία Sotto il segno dello scorpione (Under the Sign of Scorpio, 1969), στην οποία παρατηρούνται αποσπάσματα του Μπρεχτ, του Παζολίνι και του Γκοντάρ.
Το 1971 συμετείχαν στην εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης της Ιταλίας ενάντια του αστυνομικού επιτρόπου του Μίλανου, Λουίτζι Καλαμπρέζι, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό L'espresso.
Το επαναστατικό ύφος παρουσιάζεται σε δυο ταινίες τους: στην Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκκορα (1971), διασκευή του μυθιστορήματος του Τολστόι, The Divine and the Human, ταινία που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους κριτικούς κινηματογράφου και στην Αλονζανφάν (1974), στην οποία ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι έχει τον ρόλο ενός πρώην επαναστάτη ο οποίος υπηρέτησε για μεγάλο διάστημα στην φυλακή και τώρα βλέπει την νιότη του υπό μια πιο ρεαλιστική οπτική, ενώ παρόλα αυτά μπλέκεται σε μια νέα επιχείρηση στην οποία δεν πιστεύει πλέον.
Η επόμενη ταινία τους Πατέρας αφέντης (1977, Χρυσός Φοίνικας), βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γκαβίνο Λέντα, περιγράφει τον αγώνα ενός βοσκού της Σαρδηνίας απέναντι στους σκληρούς κανόνες της πατριαρχικής κοινωνίας.
Στην ταινία Το λιβάδι (1979) υπάρχουν μη ρεαλιστικές αναφορές ενώ η ταινία Η νύχτα του Σαν Λορέντζο (La notte di San Lorenzo, 1982) αφηγείται, με έναν αφηγηματικό τρόπο, ένα περιθωριακό γεγονός στην Τοσκάνη κατά τις ημέρες λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια κάποιων χωρικών. Η ταινία βραβεύτηκε με το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες.
Η ταινία Χάος (1984) - ακόμα μια λογοτεχνική διασκευή - είναι μια όμορφη και ποιητική ταινία υπό την μορφή επεισοδίων, βασισμένη από το μυθιστόρημα Short Stories for a year του Λουίτζι Πιραντέλο. Στην ταινία Il sole anche di notte (1990), οι Αδερφοί Ταβιάνι μετέφεραν στην Νάπολη του 18ου αιώνα την ιστορία από το βιβλίο του Τολστόι Father Sergius.
Οι αδερφοί Ταβιάνι έχουν βραβευτεί με Χρυσό Φοίνικα για την ταινία Πατέρας αφέντης και με Χρυσή Άρκτο για την ταινία Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει. Πολύ γνωστή ταινία τους είναι το Χάος. Το 2015 ανακηρύχθηκαν επίτιμοι διδάκτορες του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
