Φανταστείτε για μια στιγμή πως ζείτε στην πρώιμη Βικτωριανή Αγγλία, περί το 1800, και είστε καλεσμένος στην έπαυλη ενός από τους πιο σημαίνοντες επιστήμονες της περιόδου. Περνάτε τη μεγάλη δίφυλλη ξύλινη πόρτα αφού διασχίζετε την πύλη και έναν φροντισμένο κήπο και, αφού σας υποδέχεται το προσωπικό, σας οδηγούν στην τραπεζαρία για το γεύμα σας.
Τι καλούδια θα μπορούσε να σας επιφυλάσσει το τραπέζι του παλαιοντολόγου William Buckland; Αρνάκι ψητό με κρούστα ξηρών καρπών; Φασιανό με ρεντουξιόν κρασιού και ζωμού, ή ένα κλασικό boeuf bourguignon; Για κακή σας τύχη, μάλλον ψητό ποντίκι, κόμπρα σούσι ή και μέδουσα τουρσί, αν βασιστούμε σε όσα λέει το BBC.
Ο Buckland βλέπετε, ήταν δηλωμένος και φανατικός ζωοφάγος, δηλαδή ένας κρεατοφάγος με μία ιδιαίτερη προτίμηση στην ποικιλία, που επιχειρούσε να προετοιμάσει και να φάει με πολλούς τρόπους ζωντανά από όλον τον κόσμο.
Ο εκκεντρικός γευσιγνώστης
Οι ιδιαίτερες προτιμήσεις του Buckland δεν είναι όμως παρά μία πτυχή της πολυσχιδούς προσωπικότητας. Γεννημένος το 1784, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ασχολήθηκε ποτέ με τη γεωλογία, τη μελέτη της προέλευσης, της ιστορίας και της δομής της Γης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Στη συνέχεια χειροτονήθηκε ιερέας, πριν γίνει διδάκτορας στην ορυκτολογία, δίνοντας λαϊκές, αν και ανορθόδοξες διαλέξεις. Ένας μαθητής τον θυμόταν να περνά μπροστά από την πρώτη σειρά των εδράνων ένα πρωί, με ένα κρανίο ύαινας στο χέρι. Διάλεξε έναν προπτυχιακό φοιτητή και ρώτησε: «Τι κυβερνά τον κόσμο;»
«Δεν έχω ιδέα», απάντησε ο νεαρός, με τον Buckland να απαντά λες και μοιραζόταν κάποια απόκρυφη γνώση: «Το στομάχι, κύριε, το στομάχι κυβερνά τον κόσμο». Και ο ίδιος έζησε με βάση αυτόν τον κανόνα. Ως μέλος της Εταιρείας για τον Εγκλιματισμό των Ζώων, του επετράπη να εισάγει όλα τα είδη πλασμάτων στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Έτσι, το δείπνο του θα μπορούσε να αποτελείται από σκαντζόχοιρο, κροκόδειλο, πάνθηρα, θαλάσσιο γυμνοσάλιαγκα, φώκιες, τυφλοπόντικα και πολλά άλλα εξωτικά...κρεατικά. Αλλά και η υπόλοιπη ζωή στο σπιτικό του δεν ήταν λιγότερο ασυνήθιστη. Τα ξύλινα δοκάρια και τις βιβλιοθήκες του αρχοντικού κοσμούσαν δείγματα πετρωμάτων, φυτών αλλά και διατηρημένων ζώων και εμβρύων.
Και την ακόρεστη περιέργειά του ήθελε να μεταδώσει και στα παιδιά του, που ενίοτε θα καβαλούσαν πόνυ στην τραπεζαρία, θα έπαιζαν με φίδια και βατράχους και θα συμμετείχαν στις επιστημονικές μελέτες των γονιών τους. Ένα ιδιαίτερο πείραμα περιελάμβανε το άπλωμα ζύμης πάνω από το τραπέζι της κουζίνας, πάνω στο οποίο αφέθηκε να περπατήσει μία χελώνα.
Στη συνέχεια, η οικογένεια συνέκρινε τα ίχνη πάνω στη ζύμη με τα απολιθωμένα αποτυπώματα χελώνας που βρέθηκαν σε αρχαίο ψαμμίτη. Εκτός από το φαγητό, τα απολιθώματα ήταν το πάθος των Bucklands. Ως θρησκευόμενος, ο William πίστευε ότι ο Κατακλυσμός που αναφέρεται στη Βίβλο δεν ήταν απλώς μια ιστορία, αλλά ιστορικό γεγονός, και πέρασε πολύ καιρό προσπαθώντας να συμβιβάσει τα κείμενα των Γραφών με τα γεωλογικά στοιχεία.
Η μεγαλύτερη συνεισφορά του
Η μεγαλύτερη ανακάλυψή του ωστόσο ήρθε το 1824, όταν ανακοίνωσε πως είχε βρει τα απολιθώματα ενός γιγαντιαίου ερπετού που ονόμασε «Μεγαλόσαυρος», που βρέθηκε σε ένα λατομείο σχιστόλιθου στο Oxfordshire. Ήταν η πρώτη επιστημονική αναφορά ενός δεινοσαύρου στην ιστορία.
Έδειξε τα ευρήματα στον Γάλλο ανατόμο Georges Cuvier, ο οποίος παρατήρησε την ομοιότητα των οστών με τις ζωντανές σαύρες. Το έργο των Buckland, Cuvier και άλλων ήταν ζωτικής σημασίας για να βοηθήσει τη βικτωριανή Βρετανία να κατανοήσει τους δεινόσαυρους και τη θέση τους στην εξέλιξη των ειδών.
Όσο για την προσπάθεια του Γουίλιαμ να φάει όλα τα ζώα του κόσμου, δεν τα κατάφερε δυστυχώς. Μετά από μια περίοδο ασθένειας που δεν είχε σχέση με τη διατροφή του, πέθανε το 1856. Η οικογένεια των Buckland μας υπενθυμίζει μέχρι σήμερα ότι η επιστήμη μπορεί να «ανθεί» οπουδήποτε, οποτεδήποτε, και πως και οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις μπορεί να προκύψουν πάνω στο «παιχνίδι».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
