O ανήλικος δολοφόνος που σκότωσε τη μητέρα του και γελούσε στο δικαστήριο

To καλοκαίρι του 1895 στο Λονδίνο ήταν απίστευτα ζεστό. Τα αδέλφια Ναθάνιελ (12 ετών) και Ρόμπερτ Κούμπς (13 ετών) περνούσαν το χρόνο τους κάνοντας μικροδουλειές στα ναυπηγεία, ενώ ο πατέρας τους, Ρόμπερτ Σίνιορ, έλειπε μέρες και νύχτες από το σπίτι, εργαζόμενος ως ναυτικός σε ποταμόπλοιο. Ο Ρόμπερτ Σίνιορ έκανε ότι μπορούσε ώστε η γυναίκα του, Έμιλι, και τα δύο παιδιά τους, να ζουν μια άνετη ζωή, στο μικρό τους διαμέρισμα στη λαϊκή γειτονιά Πλάστοόυ, του Ανατολικού Λονδίνου. 

Όλοι στη γειτονιά συμπαθούσαν την Έμιλι και τον Ρόμπερτ Σίνιορ, όμως δεν είχαν να πουν κάτι καλό για τα παιδιά τους, τα οποία παρ' ότι ήταν αρκετά καλοί μαθητές, ήταν επίσης ξακουστά για τη νευρωτική και γεμάτη αγένεια συμπεριφορά τους. 

Στις 5 Ιουνίου 1895, ο Ρόμπερτ αποχαιρέτησε γυναίκα και παιδιά, για ένα προγραμματισμένο ταξίδι με προορισμό τις γαλλικές ακτές. Διαβεβαίωσε τη γυναίκα του πως λίγες εβδομάδες μετά, θα γυρνούσε πίσω, με έναν καλό μισθό, για να πληρώσουν υποχρεώσεις και χρωστούμενα. Τρεις μέρες μετά, ημέρα Κυριακή, τα αγόρια ξύπνησαν και έφυγαν τρέχοντας για να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ομάδα κρίκετ, σε κοντινό γήπεδο.

Πριν φύγουν, ο Ρόμπερτ έδωσε κάποια χρήματα σε γείτονα και του ζήτησε να πληρώσει το νοίκι. Του είπε ότι η μητέρα του θα έλειπε, γιατί ένας θείος τους από την Αφρική είχε πεθάνει και «η θεία μας ήθελε να δει τη μαμά». Όταν ο γείτονας ζήτησε από τον Ρόμπερτ αν έχει ήδη φύγει η μαμά του, εκείνος απάντησε πως δεν ήταν σίγουρος γι' αυτό και πως την είχε ακούσει «με πολλά νεύρα, έτοιμη να φύγει». Η Έμιλι ταξίδευε όντως συχνά, γι' αυτό και δεν ανησύχησε κανείς.

Όμως οι μέρες περνούσαν, και η Έμιλι ήταν άφαντη. Οι γείτονες ρωτούσαν τα παιδιά για την μαμά τους κι εκείνα απαντούσαν με ενόχληση πως «είναι μια χαρά, μη μας ρωτάτε άλλο». Τα παιδιά έκαναν παρέα με τον Ρόμπερτ Φοξ, έναν συνάδελφο του πατέρα τους, με νοητική υστέρηση. Μαζί πήγαν στο θέατρο, ύστερα στον Τάμεση για ψάρεμα, μαζί κατέληξαν σε ενεχυροδανειστήριο, όπου τα παιδιά προσπάθησαν να πουλήσουν ένα σπάνιο ρολόι του πατέρα τους, με επιτυχία. Ο Ρόμπερτ Φοξ κατέληξε να ζει μαζί με τα δύο αγόρια στο ίδιο σπίτι.

Τα χρήματα τους λιγόστευαν. Ο Ρόμπερτ Κουμπς σκέφτηκε κάτι πανέξυπνο: Θα έστελνε γράμμα στον διευθυντή της εταιρείας που εργαζόταν ο πατέρας του, απαιτώντας το ποσό των τεσσάρων λιρών, για να πληρωθούν τα έξοδα νοσηλείας για την «βαριά άρρωστη» μητέρα του. Εισέπραξε αρνητική απάντηση. Οι γείτονες είχαν τρομάξει από την απουσία της Έμιλι.

Σύντομα, ειδοποίησαν τη συνονόματη, ξαδέλφη της, Έμιλι Κουμπς. Στις 15 Ιουνίου, η Έμιλι, βρέθηκε στο Λονδίνο μαζί με την φίλη της, Μέρι Τζέιν Μπαράτζ, απαιτώντας από τα δύο παιδιά να μάθει πού βρισκόταν η ξαδέλφη της. Ο Ρόμπερτ επέμεινε, πως η μητέρα του είχε φύγει ταξίδι, ενώ ο Φοξ απώθησε τις γυναίκες μακριά από το σπίτι. Δύο μέρες μετά, οι δύο γυναίκες απαίτησαν ξανά, να μπουν στο σπίτι, με τον Ρόμπερτ να επιμένει πως η μαμά του είναι σε μια φίλη της. Δεν πείστηκαν.

Μπήκαν στο σπίτι, παίρνοντας το κλειδί από τη γειτόνισσα. Η Μέρι Τζέιν έσπρωξε με δύναμη την πόρτα της κρεβατοκάμαρας, και όταν κατάφερε να μπει, βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα αποκρουστικό θέαμα. Ένα πτώμα, αυτό της Έμιλι Κουμπς, βρισκόταν σε προχωρημένη αποσύνθεση, με σημάδια στραγγαλισμού. Κάλεσαν αμέσως αστυνομία.

Όταν ο Ρόμπερτ Θουάρτ, σερίφης της περιοχής, βρέθηκε στη σκηνή του εγκλήματος, προσπάθησε να αγνοήσει την φρικτή μυρωδιά. Παραμερίζοντας τα σεντόνια όμως, βρήκε σκουλήκια να τρώνε το πτώμα της άτυχης γυναίκας. Ένιωσε την φρίκη να τον πλημμυρίζει. 

Στη θέα του πτώματος της ξαδέρφης της, η Έμιλι «μάλωσε» τον Ρόμπερτ, φωνάζοντας του πως θα έπρεπε να της έχει πει ότι η μαμά του ήταν νεκρή. Στη συζήτηση που ακολούθησε, ο Ρόμπερτ ομολόγησε πως η μαμά του είχε μιλήσει άσχημα στον αδελφό του, Ναθάνιελ, κατηγορώντας τον πως είχε κλέψει φαγητό. Τότε, ο Ναθάνιελ του είχε εξομολογηθεί, πόσο ήθελε να την μαχαιρώσει.

Ο Ρόμπερτ δεν του χάλασε το χατήρι. Σκότωσε τη μητέρα του και ύστερα χρησιμοποίησε τον Φοξ για να παίρνει χρήματα, πουλώντας πολύτιμη αντικείμενά της οικογένειας του. Ο Ναθάνιελ από την πλευρά του, προσπάθησε να δραπετεύσει, όμως δεν τα κατάφερε. Το ίδιο απόγευμα τον είχαν πιάσει οι αστυνομικοί, και το ίδιο βράδυ τους ομολογούσε πως ο αδελφός του τα είχε κάνει όλα, σκοτώνοντας την μητέρα τους στον ύπνο της. 

Στο δικαστήριο

Σύμφωνα με το βρετανικό δίκαιο, ανήλικος για το δικαστήριο μπορούσε να θεωρηθεί κάθε αγόρι/κορίτσι έως 15 ετών. Όμως η εισαγγελική αρχή του Λονδίνου ήθελε να δικάσει τα δύο παιδιά ως κοινούς εγκληματίες, αν αποδεικνυόταν ότι μπορούσαν να ξεχωρίσουν το κακό από το καλό στις πράξεις τους. Στην προκαταρκτική διαδικασία, στο δικαστήριο του Γουέστ Χαμ, ο δικηγόρος πρότεινε την εξαίρεση του Ναθάνιελ από το κατηγορητήριο και τη συμμετοχή του στη δίκη ως μάρτυρα.

Το δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημα της υπεράσπισης. Ο Ναθάνιελ κλήθηκε να επιστρέψει στο σπίτι του και να διαμείνει εκεί με τη θεία του, ενώ ο Ρόμπερτ προφυλακίστηκε. Η εικόνα του 12χρονου να μπαίνει σε όχημα της αστυνομίας, με προορισμό το κοντινότερο σωφρονιστικό ίδρυμα, προκάλεσε δέος στα ρεπορτάζ της εποχής. Δέος, γιατί ανεξήγητα, ο Ρόμπερτ γελούσε.

Στο δικαστήριο της περιοχής Ολντ Μπέιλι, στο κεντρικό Λονδίνο, ο πατέρας του Ρόμπερτ προσπαθούσε να επιβεβαιώσει ισχυρισμούς της υπεράσπισης, περί βεβαρυμένης ψυχικής υγείας του γιου του. Ο Ρόμπερτ Σίνιορ εξηγούσε πως ο γιος του είχε γεννηθεί μέσα από μια ιδιαίτερά οδυνηρή γέννα, με τους γιατρούς να πιέζουν το κεφάλι του εμβρύου, ώστε αυτό να βγει από την μήτρα, προκαλώντας σοβαρές γενετήσιες ζημιές στο κρανίο του, οι οποίες εξελίχθηκαν σε ανίατους πονοκεφάλους για τον μικρό Ρόμπερτ.

Αυτό ήταν κάτι που όντως είχε συμβεί. Η σχέση της Έμιλι με τον γιό της, είχε πόνο, από το ξεκίνημα της. Κάπου εκεί διαφοροποιήθηκε η υπεράσπιση, ζητώντας από τον Ρόμπερτ να μη δηλώσει ένοχος για το έγκλημα, αλλά αθώος. Το δεύτερο «χαρτί» της υπεράσπισης, ήταν η εμμονή του μικρού Ρόμπερτ με τις ιστορίες εγκλημάτων, τις έντυπες (γνωστές ως penny dreadfuls) και τις αληθινές, όπως αυτές εκτυλίσσονταν στα βρετανικά δικαστήρια.

Μάρτυρες επιβεβαίωσαν πως είχαν δει το μικρό αγόρι ως θεατή σε δίκες κατά συρροή δολοφόνων, ενώ και ο πατέρας του προσυπόγραψε πως ο γιος του διάβαζε εμμονικά ιστορίες γεμάτες αίμα, δίχως έλεος.Ο Ρόμπερτ χαιρόταν με όλα όσα συνέβαιναν. Συγκεκριμένα, γέλαγε επιδεικτικά δυνατά και έβγαζε γλώσσα στον προεδρεύοντα δικαστή Κένεντι και σε όποιον άλλο βρισκόταν μπροστά του. Το δικαστήριο προσπαθούσε να τον συνέτισε, προστάζοντας τον εγκλεισμό του σε κελί.

Εκεί, τον επισκεπτόνταν ψυχίατρος, προσπαθώντας να βγάλει κάποιο πόρισμα για την ψυχική του υγεία. Ο Ρόμπερτ μια μέρα, του έδωσε ένα γράμμα για να το μοιραστεί με τους συγκρατούμενους του, που επίσης απορούσαν με τον αμοραλισμό που έκρυβε αυτό το 12χρονο αγόρι.Το γράμμα έγραφε «απολαμβάνω όσα μου συμβαίνουν. Δεν με νοιάζει η φυλακή, αρκεί να έχω ένα πιάτο φαϊ κάθε μέρα στο κελί μου. Ακόμα κι αν με καταδικάσουν σε θάνατο, θα τους προλάβω, αυτοκτονώντας. Θα το κάνω, πνίγοντας τον εαυτό μου. Να είστε όλοι καλά».

Η ετυμηγορία

Όμως ο Ρόμπερτ δεν κατάφερε να χακάρει το θάνατο του. Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε εγκλεισμό επ' αόριστον στην ψυχιατρική κλινική Μπρόουντμορ. Ο Ρόμπερτ Φοξ κρίθηκε αθώος. 

Το τέλος.

Ο Ρόμπερτ Κουμπς έζησε 17 χρόνια στο Μπρόουντμορ, και το 1914  ξεκίνησε για την Αυστραλία, σκοπεύοντας να ανταμώσει με τον αδελφό του. Στο ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Κουμπς κατατάχθηκε στον στρατό, και μάλιστα κέρδισε μετάλλιο ανδρείας, για τη συμμετοχή του στην μάχη των Δαρδανελίων, στο στρατό των δυνάμεων της Αντάντ. Ο αδελφός του, επίσης υπηρέτησε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, με τον βαθμό του αρχιμηχανικού σε πλοία.

Στη συνέχεια, τα αδέλφια Κουμπς έζησαν ήσυχες ζωές στην επαρχία της Αυστραλίας, με τον Ρόμπερτ να ασχολείται κυρίως με γεωργικές εργασίες. κηπουρική, αλλά και με χορωδιακή μουσική. Πέθανε το 1949, σε ηλικιά 65 ετών. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, όμως υιοθέτησε ένα αγόρι, στο οποίο και παραχώρησε όλη την περιουσία του.