Ο πόλεμος στο Βιετνάμ αποτέλεσε ίσως τη μεγαλύτερη σύγκρουση -για δύο δεκαετίες- ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση κατά τη διάρκεια του Ψυχού Πολέμου. Οι δύο αντιμαχόμενοι στρατοί ήταν αυτοί του Βορείου και του Νοτίου Βιετνάμ, στην πραγματικότητα όμως η σύγκρουση ήταν ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση, αλλά και των συμμάχων τους.
Ο πόλεμος άρχισε το 1955 και ουσιαστικά ολοκληρώθηκε το 1975 με την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων, την προσάρτηση του Νοτίου Βιετνάμ στο Βόρειο με τη δημιουργία της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Βιετνάμ, αλλά και τις κομμουνιστικές κυβερνήσεις σε Λάος και Καμπότζη.
Ο συγκεκριμένος πόλεμος κατέληξε σε «Βατερλώ» των αμερικανικών δυνάμεων, που ενώ περίμεναν μια εύκολη επικράτηση, εν τέλει είχαν χιλιάδες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές τσακίζοντας μεταξύ άλλων το ηθικό των ΗΠΑ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν βγει κερδισμένες τόσο από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και από εκείνον της Κορέας ενώ απέναντί τους πλέον είχαν έναν στρατό που ήταν ελάχιστα εξοπλισμένος, κυρίως με όπλα που έφτασαν από την ΕΣΣΔ και την Κίνα.
Οι Βιετκόνγκ όμως, οι στρατιώτες του Βόρειου Βιετνάμ, κατάφεραν να εκμεταλλευτούν κάθε μέσο που είχαν στη διάθεσή τους. Και κυρίως τον χώρο που γινόταν ο πόλεμος, χάρη στην εφευρετικότητά τους.
Οι παγίδες θανάτου των Βιετκόνγκ
Ακόμη και σήμερα, 50 χρόνια μετά από το τέλος του πολέμου, ξεχωρίζουν οι περίφημες παγίδες που δημιουργούσαν οι Βιετναμέζοι, στο πεδίο της μάχης. Παγίδες απλές στην κατασκευή που οι Βιετκόνγκ τις χρησιμοποιούσαν με καταστροφικό αποτέλεσμα. Σε αντίθεση με τις νάρκες, πολλές από τις παγίδες που είχαν τοποθετηθεί κατασκευάστηκαν από μπαμπού που μπορούσαν να κρυφτούν από τους ανιχνευτές ναρκών ενώ μπορούσαν να λειτουργήσουν χωρίς την ανάγκη παρακολούθησης από τους στρατιώτες.
Αρχικά, οι παγίδες είχαν δημιουργηθεί με στόχο να τραυματίσουν ή να ακρωτηριάζουν τους αντίπαλους στρατιώτες και όχι να τους σκοτώνουν. Αυτό όμως είχε διπλό στόχο και αποτέλεσμα. Αφενός έπρεπε να απομακρυνθούν από το πεδίο οι τραυματισμένοι στρατιώτες, χάνοντας έτσι πολύτιμο χρόνο από τις επιχειρήσεις, αφετέρου ήταν το τέλειο ψυχολογικό όπλο καθώς η ύπαρξή τους διαδόθηκε πολύ γρήγορα. Υπολογίζεται ότι περίπου το 11% των θανάτων και το 15% των τραυματιών σε Αμερικανούς στρατιώτες στον πόλεμο του Βιετνάμ, προκλήθηκαν από αυτές τις παγίδες και τις νάρκες.
Οι πιο «διάσημες» παγίδες
Ίσως η πιο αποτελεσματική παγίδα των Βιετκόνγκ ήταν τα «Punji sticks». Ήταν μια κοινή παγίδα που ανέπτυξαν οι Βιετκόνγκ, σκάβοντας τρύπες στο έδαφος και τοποθετώντας στη βάση του λάκκου ακονισμένους πασσάλους από μπαμπού (ή και από μέταλλο) τους οποίο περιέλουζαν με κόπρανα, ούρα ή δηλητηριώδεις ουσίες από φυτά, ώστε να προκαλέσουν μόλυνση στο θύμα τους. Καμουφλάριζαν με φύλλα και χόρτα τους λάκκους, και όταν ο στρατιώτης πατούσε εκεί έπεφτε μέσα στην μικρή τρύπα και τραυματιζόταν στα πόδια.
Υπήρχε και μια «παραλλαγή» της, όπου στηνόταν μια μικρή παγίδα όπου ο στρατιώτης πατούσε επάνω της και ένα τεράστιο καρφί διαπερνούσε, το πέλμα του. Από κάτω όμως είχε τοποθετηθεί νάρκη, κι όταν εκείνος επιχειρούσε να τραβήξει το πόδι του τότε αυτή ενεργοποιούνταν με θανάσιμο αποτέλεσμα.
Τα μπαμπού χρησιμοποιούνταν και για τη δημιουργία ενός ιδιότυπου μαστίγιου. Υπήρχε παγίδα από συρματόσχοινο στο έδαφος που όταν απελευθέρωνε το μπαμπού αυτό λειτουργούσε ως καταπέλτης χτυπώντας τους στρατιώτες. Στην άκρη του δε είχε προσαρμοσμένα δηλητηριασμένα βέλη.
Το αιωρούμενο μαχαίρι λειτουργούσε με παρόμοιο τρόπο με το μαστίγιο από μπαμπού, αλλά αντί να είναι στερεωμένο σε ένα ραβδί, οι αιχμές βρίσκονταν σε μια πήλινη, ξύλινη ή μεταλλική σφαίρα, η οποία επίσης «πυροδοτούνταν» από ένα άλλο συρματόσχοινο. Συνήθως, η μπάλα ζύγιζε πάνω από 40 κιλά. Αυτή ήταν μια από τις πιο βάναυσες τακτικές που χρησιμοποιούσαν οι Βιετκόνγκ, καθώς η κρυμμένη μπάλα χρησιμοποιούσε τη δύναμη της βαρύτητας για να αιωρηθεί και προκαλούσε τρομερές πληγές στο πάνω μέρος του σώματος ενός στρατιώτη - ιδιαίτερα στο κεφάλι του.
Οι Βιετκόνγκ έμαθαν γρήγορα να παγιδεύουν, όχι μόνο αντικείμενα που ήταν στρατιωτικής σημασίας αλλά και αντικείμενα όπως σημαίες και άλλα πολεμικά τρόπαια. Το μεγάλο ατού τους, δε, ήταν οι σήραγγες που είχαν δημιουργήσει και αφενός λειτουργούσαν ως κρυψώνες, αφετέρου τους προσέφεραν ευελιξία καθώς μπορούσαν να μετακινούνται πολλά χιλιόμετρα νότια, και να χτυπάνε το Νότιο Βιετνάμ.
Μέσα σε αυτές τις σήραγγες πολλές φορές έστηναν παγίδες με φίδια. Συχνά χρησιμοποιούνταν δηλητηριώδη φίδια και ήταν γνωστά ως «φίδια τριών βημάτων», καθώς μέχρι εκεί μπορούσε να φτάσει ένας στρατιώτης αφού δαγκωθεί. Οι Αμερικανοί «αρουραίοι τούνελ» έπρεπε να εκπαιδευτούν ειδικά για να πλοηγούνται και να αφοπλίζουν αυτές τις παγίδες.
Άλλες αποτελεσματικές παγίδες ήταν τα «toe-poppers». Ήταν φυσίγγια μικρών όπλων, όπως σφαίρες που τοποθετούνταν μέσα σε ένα σωλήνα μπαμπού και πάνω από τους ένα καρφί. Στη συνέχεια καμουφλάρονταν στο έδαφος με την άκρη να προεξέχει. Όταν κάποιος τα πατούσε, η πίεση που ασκούταν στη σφαίρα, την εξανάγκαζε να εκραγεί και εκσφενδονίσει το καρφί.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
