Συγκλονίζει το νέο άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση του Guardian, με τίτλο Ημερολόγιο της Γάζας. Στο 17ο και πιο πρόσφατο μέρος, ο Ζιάντ, ένας 35χρονος Παλαιστίνιος, αφηγείται τις δραματικές στιγμές που βιώνει και αναρωτιέται: «Το άγχος, ο φόβος και η λύπη γκριζάρουν τα μαλλιά σε ένα μήνα; Θα το γκούγκλαρα αν μπορούσα».
Διαβάστε αποσπάσματα από τη συγκλονιστική αφήγηση μέσα από τη Γάζα:
Ημερολόγιο Γάζας
Κυριακή 5 Νοεμβρίου
5 π.μ. Η Τζάκι, η γάτα που βρήκα χθες αιμορραγούσε και ήταν αναίσθητη. Κατάφερε να βγάλει τη νύχτα. Δεν κοιμήθηκα. Ανέπνεε βαριά. Την κρατήσαμε ζεστή και η αδερφή μου τις έδωσε νερό. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνε.
Βάζω την Τζάκι σε τσάντα και φεύγω στις 9:15 για να φτάσω στην κτηνιατρική κλινική στις 10. Όταν φτάνω, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι μπροστά μου με τα κατοικίδια τους.
Ο γιατρός ελέγχει την Τζάκι και λέει ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη. Μέχρι στιγμής δεν έχει ανοίξει τα μάτια της και βρίσκεται σε κώμα. Ο γιατρός κάνει τρεις ενέσεις και λέει ότι πρέπει να της δίνουμε νερό και ένα υγρό συμπλήρωμα διατροφής για παιδιά, χρησιμοποιώντας μια σύριγγα κάθε δύο με τρεις ώρες.
«Θα τα καταφέρει;», ρωτάω.
«Όλα εξαρτώνται από την κατάστασή του τις επόμενες ημέρες», λέει ο κτηνίατρος. «Παρεμπιπτόντως, πρέπει να το φέρετε για τουλάχιστον δύο ημέρες για τις υπόλοιπες ενέσεις».
Τουλάχιστον έχουμε ελπίδες. Και αποδεικνύεται ότι ο Τζάκι είναι αρσενική γάτα, οπότε από εδώ και πέρα θα τον αποκαλούμε Τζακ.
11:30 π.μ. Στο δρόμο της επιστροφής, συναντώ έναν γνωστό τύπο και είμαι σοκαρισμένος από το βλέμμα του.
«Τα μαλλιά μου, σωστά;», λέει, παρατηρώντας το μπερδεμένο βλέμμα μου.
«Λυπάμαι, αλλά…»
«Το ξέρω – έγιναν γκρι! Μέσα σε τρεις εβδομάδες, ακριβώς έτσι».
Τον είδα πριν από ένα μήνα και είχε λίγα γκρίζα μαλλιά. Τώρα όμως, τα περισσότερα μαλλιά του είναι γκρίζα! Μιλώ με μια φίλη αργότερα και λέει ότι το ίδιο συνέβη και στον αδερφό της. Το άγχος, ο φόβος και η λύπη γκριζάρουν τα μαλλιά σας σε ένα μήνα; Αν είχα πρόσβαση σε καλό ίντερνετ, θα το έψαχνα στο Google.
Ένα πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι αυτή η φορά η κατάσταση έχει προσθέσει με... επιτυχία ρυτίδες στα πρόσωπά μας – στην περίπτωσή μου, γραμμές κάτω από τα μάτια μου και μαύρους κύκλους . Για πρώτη φορά ξεπροβάλλουν οι φλέβες των ποδιών μου, σαν να είμαι γέροντας.
12:30 Είμαι έκπληκτος που βλέπω ένα κοσμηματοπωλείο ανοιχτό. Ποιος θα αγόραζε κοσμήματα αυτές τις μέρες; Είναι ασφαλές να ανοίξεις αυτό το μαγαζί με χιλιάδες ανθρώπους να περνούν; Ακούω δύο παιδιά να μιλάνε γι' αυτό και επισημαίνουν κάτι: ο ιδιοκτήτης δεν δείχνει κανένα κόσμημα. Δεν πουλάει χρυσό, αγοράζει χρυσό.
Οι άνθρωποι δεν έχουν χρήματα και ο μόνος τρόπος επιβίωσης για κάποιους από αυτούς είναι να πουλήσουν τα κοσμήματά τους. Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για να αγοράσετε αυτά τα κομμάτια σε φτηνές τιμές; Νιώθω απαίσια για την όλη κατάσταση, ωστόσο ένα μέρος του εαυτού μου αισθάνεται καλά που μερικοί άνθρωποι έχουν την επιλογή να πάρουν χρήματα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χάσουν μερικά από τα κοσμήματά τους.
Λαμβάνω ένα τηλεφώνημα από έναν φίλο μου. Μοιράζεται μαζί μου την ιστορία του γείτονά του που αποφάσισε να μείνει με τον ηλικιωμένο πατέρα του στο διαμέρισμά τους στην πόλη της Γάζας, ενώ η οικογένειά του πήγαινε νότια. Η υγεία του πατέρα του επιδεινώνεται. Η φρίκη που αντιμετωπίζουν είναι απίστευτη. Δεν έχουν αρκετό φαγητό ή νερό.
5 μ.μ. Ο φίλος μου ανησυχεί για όλους τους ανθρώπους που θα επέστρεφαν στις περιοχές τους αλλά θα ήταν άστεγοι ή για εκείνους που θα πρέπει να ξοδέψουν χιλιάδες δολάρια για να φτιάξουν τα σπίτια τους ώστε να πληρούν τα απολύτως ελάχιστα πρότυπα διαβίωσης. Μιλάει για τη συναισθηματική πίεση που θα πρέπει να αντιμετωπίσει κάθε άνθρωπος από τη Γάζα.
Σκέφτεται όμως το μετά, που σημαίνει ότι πιστεύει ότι ο πόλεμος θα τελειώσει, και μάλιστα σύντομα. Δεν είναι ότι μου λείπει η αισιοδοξία, αλλά από ότι βλέπω, ακούω και μαθαίνω, θα πάρει πολύ περισσότερο χρόνο.
9 μ.μ. Χάνουμε ξανά τη σύνδεση. Ο,τι να 'ναι. Τι άλλο έχουμε να χάσουμε; Έχουμε χάσει την αξιοπρέπειά μας, τις ζωές μας, τις αναμνήσεις μας… Η σύνδεση δεν είναι πλέον μεγάλη υπόθεση.
Οι Παλαιστίνιες γυναίκες κάνουν ουρά για να αγοράσουν φρέσκο ψωμί δίπλα σε κατεστραμμένα κτίρια στον προσφυγικό καταυλισμό Nuseirat στην κεντρική Λωρίδα της Γάζας, στις 4 Νοεμβρίου.
Αν ξεφύγουμε από αυτό, θέλω να είμαι λυπημένος για πολλή ώρα, να κρατάω τη λύπη μου στα χέρια μου, να την αγκαλιάζω σφιχτά και μετά ίσως να προσπαθήσω να συνεχίσω τη ζωή μου ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
