Από το κίνημα των Σουφραζετών μέχρι το δεύτερο «κύμα» του φεμινισμού, η πορεία για τα δικαιώματα και την ισότητα των γυναικών χαράχτηκε από προσωπικότητες όπως η Σιμόν ντε Μποβουάρ, η Έλενορ Ρούσβελτ, η Μπέτυ Φρίνταν, η Μάγια Αγγέλου και η Μπελ Χουκς.
Μέσα στο κοινωνικό χωνευτήριο του 20ου αιώνα, με όλες αυτές τις άκρως σημαίνουσες προσωπικότητες, η συνδρομή κάποιων μπορεί να επικαλυφθεί και να ξεχαστεί. Μία φεμινίστρια για την οποία ο κόσμος δεν μιλάει πολύ είναι και η Σερ Χάιτ, η οποία, πέρα από τα γυναικεία δικαιώματα εν γένει, άλλαξε την εικόνα της γυναικείας σεξουαλικότητας που έτρεφε η κοινωνία, όπως μας υπενθύμισε πρόσφατα ο Guardian.
Η ζωή και το έργο της
Η Χάιτ γεννήθηκε ως Σίρλεϊ Νταϊάνα Γκρέγκορι, στο Σεντ Τζόζεφ του Μιζούρι των ΗΠΑ το 1942, παιδί γερμανικής καταγωγής. Λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι γονείς της χώρισαν. Όταν η μητέρα της ξαναπαντρεύτηκε, πήρε το επώνυμο του πατριού της, Ρέιμοντ Χάιτ.
Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Seabreeze της Φλόριντα, και αφού έλαβε το μεταπτυχιακό της στην Ιστορία από το Πανεπιστήμιο της πολιτείας το 1967, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια για να ολοκληρώσει το διδακτορικό της στην κοινωνική ιστορία.
Στη δεκαετία του 1970, έκανε μέρος της έρευνάς της ως μέλος του Εθνικού Οργανισμού Γυναικών, ενώ πόζαρε γυμνή για το περιοδικό Playboy ενώ σπούδαζε στο Κολούμπια.
Το 1976 εξέδωσε το βιβλίο «The Hite Report», το οποίο έχει πουλήσει περισσότερα από 50 εκατομμύρια αντίτυπα και είναι, κατά ορισμένους υπολογισμούς, το 30ο βιβλίο με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών.
Ήταν ένα ορόσημο που της έφερε πλούτο και φήμη και ανέτρεψε τον διάλογο για τη γυναικεία σεξουαλικότητα, κυρίως ανατρέποντας μία βαθιά ριζωμένη πεποίθηση της συντηρητικής κοινωνίας για τον θηλυκό οργασμό.
Η έρευνα της Χάιτ
Οι παρατηρήσεις και τα συμπεράσματα της δεν ήταν βέβαια ανεκδοτολογικά. Με εργαλείο τις κοινωνιολογικές της γνώσεις, πραγματοποίησε εκτενείς έρευνες στάσεων σε γυναίκες και κατέληξε στο γεγονός πως οι κοινωνικά επιβεβλημένες πρακτικές του σεξ έρχονται σε αντίθεση με τη φύση τους.
Επικεντρώθηκε ειδικά στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο τα άτομα αντιμετωπίζουν τη σεξουαλική εμπειρία και το νόημα που έχει για αυτά. Η Χάιτ πίστευε ότι η ευκολία με την οποία οι γυναίκες βρίσκουν οργασμό κατά τη διάρκεια του αυνανισμού έρχεται σε αντίθεση με τα στερεότυπα για τη γυναικεία σεξουαλικότητα.
Η εργασία της κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το 70% των γυναικών δεν έχουν οργασμούς μέσω της διεισδυτικής σεξουαλικής επαφής, αλλά πολύ πιο εύκολα επιτυγχάνουν οργασμό με τον ερεθισμό της κλειτορίδας. Αυτό το πρότυπο ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με μελέτες που απέδιδαν την απώλεια οργασμού στο σεξ σε κάποια εγγενή δυσλειτουργία της γυναικείας ανατομίας, και όχι απλά στην αποτυχία του παρτενέρ να ικανοποιήσει.
Η πολεμική εναντίον της
Δεν έπαψε όμως να ρίχνει λάδι στη φωτιά που είχε από μόνη της ανάψει, με μετέπειτα έρευνες που έθιγαν το ζήτημα της εσωτερικευμένης ανασφάλειας των ανδρών, της έκφρασής της μέσω εξουσιαστικών στάσεων τόσο στην κρεβατοκάμαρα όσο και στη ζωή.
«Οι περισσότεροι άντρες είπαν ότι μεγάλωσαν με την πεποίθηση ότι πρέπει να έχουν τον έλεγχο, αυτό ήταν το απόσταγμα της αρρενωπότητας, το να διατηρείς τον έλεγχο. Όταν λοιπόν ερωτεύονται και αγαπούν, πολλοί άντρες νιώθουν ότι χάνουν τον έλεγχο του εαυτού τους, και απομακρύνονται για να τον ανακτήσουν» είχε παρατηρήσει κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου το 1985.
Οι συντηρητικές συνιστώσες της κοινωνίας φυσικά βάλθηκαν να καταδικάσουν τη Χάιτ στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Οι αντιδράσεις εναντίον της στις ΗΠΑ ήταν τόσο ακραίες που τελικά, το 1995, απαρνήθηκε την αμερικανική υπηκοότητα και έλαβε τη γερμανική, επειδή θεωρούσε τη βαυαρική κοινωνία ως πιο ανεκτική και ανοιχτόμυαλη για τις προσπάθειές της.
Όπως σημειώνει η αρθρογράφος του Guardian και πρώην συγκάτοικος της Χάιτ, από το 1990 οι δράσεις εναντίον της είχαν πάρει τη μορφή προπηλακισμών, βίαιων επιθέσεων και απειλών θανάτου, ενώ οι Αμερικανοί εκδότες της, την εγκατέλειψαν λόγω της αρνητικής δημοσιότητας.
Πολλά σύγχρονα αφιερώματα στο πρόσωπό της την αποτύπωναν ως μία αδίστακτη femme fatale ή ως ευνουχιστική, αλλά η πραγματικότητά της, όπως τη γνώρισε η δημοσιογράφος, ήταν αυτή ενός ειλικρινούς και πονεμένου πλάσματος.
Οι δυσκολίες της δικής της ζωής της είχαν εμφυτεύσει μία άσβεστη δίψα να προσεγγίσει την ανθρώπινη φύση, στο κέντρο της οποίας είναι η σχέση μας με τον άλλο και το άλλο μισό μας.
Χαρακτήριζε τον εαυτό της ως «ιστορικό του πολιτισμού», και έβαζε πάνω απ' όλα την ατομική εμπειρία και τη βιωματική αλήθεια ως εργαλεία για την κατανόηση του κόσμου.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
