Συνηθίζω, χαριτολογώντας, να λέω πως πριν γίνω δημοσιογράφος υπήρξα... άνθρωπος. Κάτι ημέρες σαν και αυτή, ωστόσο, που δε χωράνε αστεία, ο άνθρωπος και ο δημοσιογράφος παλεύουν μέσα μου προκειμένου να μη γράψει ο δεύτερος αυτά που τόσο πολύ θέλει να πει ο πρώτος. Δουλειά μας, άλλωστε, είναι – μεταξύ άλλων – να κρατάμε την ψυχραιμία μας. Όσο μπορούμε. Δεν ξέρω, όμως, πώς μπορώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου με όλα αυτά που βλέπουμε να γίνονται τόσες ημέρες σε αυτή τη μαρτυρική λωρίδα γης, τη Γάζα. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου με αυτά που ακούμε τόσες ημέρες. Θα το προσπαθήσω. Αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως στο τέλος αυτού του κειμένου θα το έχω καταφέρει. Ή αν θέλω να το καταφέρω...
Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος
Αρχικά να δούμε γιατί γίνονται όλα αυτά που (ξανά) γίνονται στη Μέση Ανατολή. Γίνονται για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι πως η Χαμάς φοβούμενη πως το καλό κλίμα ανάμεσα στο Ισραήλ και κάποιες από τις Αραβικές χώρες θα καρποφορήσει, αποφάσισε να χτυπήσει το Ισραήλ με τρόπο και με ένταση που δεν είχε κάνει ποτέ πριν. Ο στόχος προφανής: Να αναγκάσει το Ισραήλ να απαντήσει με στρατιωτικό τρόπο και έτσι οι Αραβικές χώρες να αναγκαστούν να κάνουν πίσω με αποτέλεσμα οι μεταξύ τους συνομιλίες να «παγώσουν».
Ο δεύτερος λόγος είναι πως το Ισραήλ ουσιαστικά επέτρεψε να συμβεί η επίθεση της Χαμάς το Σάββατο 7 Οκτωβρίου. Το «επέτρεψε» δεν μπήκε τυχαία στην πρόταση. Έχει αποδειχθεί, πλέον, και έχει γραφτεί πως οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας γνώριζαν πως οι μαχητές της Χαμάς ετοίμαζαν επίθεση. Δεν έκανε τίποτα για να την αποτρέψει. Το ερώτημα είναι «γιατί δεν έκανε τίποτα για να την αποτρέψει». Η ακροδεξιά κυβέρνηση του Νετανιάχου, κοινωνικά στριμωγμένη από τις αντιδράσεις για τη «μεταρρύθμιση στη Δικαιοσύνη» (η οποία στην πραγματικότητα ήταν μια προσπάθεια του ισραηλινού πρωθυπουργού να θεσμοθετήσει τον τρόπο με τον οποίο θα τη «σκαπουλάρει» από τα πολλά προβλήματα που έχει με τον Νόμο) αποφάσισε πως μια επίθεση της Χαμάς ίσως και να συσπείρωνε τον λαό γύρω από την κυβέρνηση. Αυτό που δεν περίμενε, όπως ήδη αναφέρθηκε, ήταν η ένταση με την οποία η Χαμάς θα χτυπούσε το Ισραήλ. Όταν η επίθεση έγινε ήταν, πλέον, αργά.
Μετά από εκείνο το ματωμένο Σάββατο, το Ισραήλ έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλη χώρα. Έβαλε στο στόχαστρό της μια ολόκληρη περιοχή και από τότε τη σφυροκοπά ανελέητα. Η περιοχή αυτή είναι η Λωρίδα της Γάζας. Για να έχουμε μια εικόνα η έκταση της Λωρίδας της Γάζας είναι 365 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η Άνδρος έχει έκταση 380 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η Άνδρος έχει 10.806 κατοίκους (σύμφωνα με την τελευταία απογραφή), ενώ η Λωρίδα της Γάζας έχει σχεδόν 2,05 εκατομμύρια κατοίκους!
Αυτή τη μικρή λωρίδα γης, λοιπόν, αποφάσισε να διαλύσει το Ισραήλ. Αλλά για όνομα του Θεού (του Αλλάχ, του Γιάχβε ή οτιδήποτε πιστεύετε) σταματήστε να υποκρίνεστε πως αυτό το κάνει το Ισραήλ τώρα. Τι τελευταίες ημέρες και μετά το χτύπημα της Χαμάς. Δεν το κάνει ως αυτοάμυνα. Δεν είναι αυτοάμυνα. Κάπου έλεος με τη χρήση της συγκεκριμένης λέξης. Θα χάσει το νόημα της. Το Ισραήλ το κάνει αυτό δεκαετίες τώρα και το κάνει τόσο συστηματικά που κανονικά θα έπρεπε να μιλάμε για μια γενοκτονία διαρκείας.
Και δεν το κάνει επειδή υπάρχει εκεί η Χαμάς (η οποία, άλλωστε, είναι δημιούργημα της πολιτικής που διαχρονικά ακολουθεί το Ισραήλ, όπως, αντίστοιχα, δημιούργημα της πολιτικής των Αμερικανών ήταν η Αλ Κάιντα του Οσάμα Μπιν Λάντεν). Το κάνει επειδή θέλει να σβήσει από το χάρτη οτιδήποτε παλαιστινιακό υπάρχει. Και αν τώρα είναι η Λωρίδα της Γάζας, αύριο θα είναι η Δυτική Όχθη. Όλο και κάποια αφορμή θα βρεθεί.
Μια μικρή ιστορική αναδρομή
Θυμάμαι πριν από χρόνια, ίσως και κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, δεν είμαι σίγουρος, να βλέπω στην τηλεόραση ένα ρεπορτάζ σχετικά με το ποια είναι η γνώμη των Ισραηλινών για τις εκκαθαριστικές (γιατί τέτοιες ήταν και είναι) επιχειρήσεις που έκανε το κράτος του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη. Μου είχε κάνει εντύπωση και δε θα το ξεχάσω ποτέ, μια νεαρή κοπέλα η οποία ρωτήθηκε αν η ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους θα μπορούσε να είναι η λύση στη βια στη Μέση Ανατολή. «A Palestinian state in my promised land? Never»! «Παλαιστινιακό κράτος, στη Γη της Επαγγελίας μου; Ποτέ»! Η συγκεκριμένη απάντηση αν και σοκαριστική (όσο και ανιστόρητη) είναι που δημιουργεί όλα τα προβλήματα.
Ένα μεγάλο κομμάτι των Ισραηλινών (εθνικιστών, υπερορθόδοξων, φονταμελιστών κλπ) στηρίζει αυτή την εξαιρετικά επικίνδυνη άποψη και οι περισσότερες από τις κυβερνήσεις που κατά καιρούς είχε και έχει αυτή η χώρα, αυτούς «χαϊδεύουν» αναφορικά με το παλαιστινιακό ζήτημα. Άνθρωποι που πιστεύουν βιβλικές ιστορίες περί ανοίγματος της Ερυθράς Θάλασσας με ένα ραβδί καθορίζουν την πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστινίους.
Και να σκεφτεί κανείς πως η συγκεκριμένη γη θα μπορούσε να διεκδικηθεί από τους Κρήτες (που ιστορικά έφτασαν πρώτοι εκεί) περισσότερο τόσο από τους Ισραηλινούς όσο και από τους Παλαιστινίους. Εβραίοι και Άραβες πήγαν στα παράλια της ανατολικής Μεσογείου πολλά χρόνια μετά. Μέχρι και τα μέσα της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. εκεί έμεναν αυτοί που από τους αρχαίους Έλληνες αποκαλούνταν Πελασγοί και από τους Εβραίους Φιλισταίοι, οι δε Αιγύπτιοι τους ονόμαζαν Πελεσέτ (από αυτούς προέκυψε και το όνομα Παλαιστίνη αργότερα). Όταν οι Ισραηλίτες (και όχι Ισραηλινοί καθώς τότε δεν είχαν κρατική οντότητα) έφυγαν από την Αίγυπτο και έφτασαν στην περιοχή της Χαναάν άρχισαν να εξαπλώνονται προς την περιοχή που σήμερα βρίσκεται η Ιορδανία αλλά και προς τη Συρία. Ταυτόχρονα η ίδια μετακίνηση γινόταν και από διάφορες φυλές Αράβων.
Από τα παραπάνω ιστορικά στοιχεία προκύπτει πως Ισραηλίτες και Άραβες έφτασαν στην περιοχή σχεδόν ταυτόχρονα και έζησαν μαζί αιώνες ολόκληρους χωρίς προβλήματα. Ούτε Παλαιστινιακό κράτος υπήρχε, ούτε κράτος του Ισραήλ υπήρχε (τα δυο βασίλεια που δημιουργήθηκαν, το Βασίλειο του Ισραήλ και το Βασίλειο του Ιούδα, δεν ήταν κρατικές οντότητες και όποιος ισχυρίζεται κάτι τέτοιο δεν ξέρει τι του γίνεται). Πριν οι Εβραϊκοί πληθυσμοί φύγουν για την Ευρώπη, Άραβες και Εβραίοι ζούσαν στην ίδια περιοχή και για όλους τους άλλους λαούς είχαν ένα όνομα: Παλαιστίνιοι.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν δραματικά όταν οι Εβραίοι άρχισαν να επιστρέφουν στην περιοχή. Το Σιωνιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε στη Δύση, με μπροστάρη τον Θίοντορ Χερτζλ, πρέσβευε πως οι Εβραίοι πρέπει να γυρίσουν πίσω και να φτιάξουν εκεί το κράτος του Ισραήλ. Ο ίδιος ο Χερτζλ, μάλιστα, σε μια έκρηξη κυνισμού, έλεγε πως οι διώξεις των Εβραίων θα... βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση! Τα κύματα μετανάστευσης ήταν μικρά αλλά κορυφώθηκαν από το 1939 και μετά καθώς οι Εβραίοι προσπαθούσαν να γλιτώσουν από τις διώξεις των Ναζιστικών ορδών του Χίτλερ.
Μέσα από μια αλληλουχία γεγονότων στις 14 Μαΐου 1948 ιδρύεται το κράτος του Ισραήλ. Η ένταση ανάμεσα σε Άραβες και Ισραηλινούς αυτόματα αυξάνεται. Τα Ηνωμένα Έθνη προτείνουν την ίδρυση δυο κρατών, ενός παλαιστινιακού και ενός ισραηλινού. Οι Άραβες δε δέχθηκαν ποτέ αυτή την πρόταση θεωρώντας πως «γέρνει» προς την πλευρά των Ισραηλινών.
Μόνη λύση η ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους
Αν οι Άραβες είχαν δεχθεί, ίσως, τώρα τίποτα απ' όλα αυτά που μας μαυρίζουν την ψυχή δε θα συνέβαινε. Αλλά ας μου απαντήσει κάποιος ειλικρινά: Είναι αυτός λόγος για να καταδικάσουμε σε αιώνια κόλαση τους Παλαιστίνιους; Με δουλειά «μυρμηγκιού» από τότε μέχρι και σήμερα οι Ισραηλινοί συστηματικά προσπαθούν με κάθε αφορμή να ξεριζώσουν οτιδήποτε Παλαιστινιακό υπάρχει στην περιοχή. Τελευταία φορά που ήταν σε αυτοάμυνα ήταν στον πόλεμο των Έξι Ημερών.
Από τότε μέχρι και σήμερα κάθε φορά που το Ισραήλ επικαλείται το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, ακολουθούν ανελέητες σφαγές οπως εκείνη του 1982 στα στρατόπεδα προσφύγων Σάμπρα και Σατίλα ενώ λίγο καιρό αργότερα έποικοι χτίζουν χωριά ολόκληρα σε παλαιστινιακά εδάφη καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου το οποίο κατά τ' άλλα επικαλούνται κατά το δοκούν. Όσες φορές η διεθνής κοινότητα έχει καταδικάσει αυτή την πρακτική των Ισραηλινών άλλες τόσες φορές το Ισραήλ την έχει γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του.
Όταν ο Γιασέρ Αραφάτ και οι παλαιστίνιοι αποδέχθηκαν την απόφαση 242 του ΟΗΕ που, μεταξύ άλλων, αναγνώριζε το κράτος του Ισραήλ ήταν μια κρίσιμη παραχώρηση που όμως έπεσε στο κενό και οι σφαγές συνεχίστηκαν.
Ναι, αλλά εδώ έχουμε φτάσει, πλέον, σε ένα κομβικό σημείο. Ένα σημείο που κάνουν πως το ξεχνάνε όλοι αυτοί που επικαλούνται το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα. Το κομβικό σημείο είναι πως από τη στιγμή που οι εποικισμοί απαγορεύονται αλλά ταυτόχρονα συνεχίζονται μιλάμε ξεκάθαρα και δίχως περιστροφές για εποικισμούς σε κατεχόμενα εδάφη.
Και εδώ είναι το αποκορύφωμα του παράλογου. Η Δύση αναγνωρίζει το δικαίωμα στους Ουκρανούς να υπερασπίζονται τα κατεχόμενα εδάφη τους από τους Ρώσους, ενώ ταυτόχρονα δεν το αναγνωρίζει στους Παλαιστίνιους. Καταδικάζει την επεκτατική πολιτική των Ρώσων αλλά αναγνωρίζει στο Ισραήλ το δικαίωμα στην... «αυτοάμυνα».
Θα μου πει κάποιος «ναι αλλά η Ουκρανία είναι κράτος». Και; Τι σημαίνει αυτό; Η απάντηση είναι αυτό που έγραψα νωρίτερα: εκείνη η απόφαση του 1948 είναι λόγος για να καταδικάσουμε τους Παλαιστίνιους σε αιώνια κόλαση; Το ότι δεν υπάρχει Παλαιστινιακό κράτος σημαίνει πως νομιμοποιούμε έναν πανίσχυρο στρατό να ρημάζει οτιδήποτε βρεθεί μπροστά του; Να βομβαρδίζει σχολεία και νοσοκομεία; Να δολοφονεί αθώες ψυχές; Μικρά παιδιά; Μητέρες; Ηλικιωμένους; Νομιμοποιούμε ένα πανίσχυρο κράτος να δολοφονεί ξέροντας πως δεν πρόκειται να υποστεί καμιά συνέπεια; Ξέροντας πως μπορεί να γελά χαιρέκακα κάθε φορά που κάποιος πολιτικός, στην κατά τ΄ άλλα πολιτισμένη Δύση, βγαίνει και προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες στην πιο άνιση μάχη που διεξάγεται αυτή τη στιγμή σε ολόκληρο τον πλανήτη;
Η βία είναι αυτή που γεννά τη βια. Χωρίς την αλαζονεία και την ξεκάθαρη πρόθεση του Ισραήλ να σβήσει από τον χάρτη την Παλαιστίνη η Χαμάς δε θα είχε λόγο ύπαρξης. Αν το Ισραήλ συνεχίσει να αρνείται να δει την πραγματικότητα, τόσο το αίμα θα συνεχίσει να ρέει στη Μέση Ανατολή. Την ίδια στιγμή όλος ο υπόλοιπος πλανήτης (και κυρίως οι ισχυροί) θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος είτε για μια κλιμάκωση δίχως προηγούμενο που μπορεί να απλώσει τη φωτιά του πολέμου σε ολόκληρη τη Γη είτε για μια ακόμα γενοκτονία που θα γραφτεί στις μαύρες σελίδες της ιστορίας: Αυτής των παλαιστινίων. Και το αίμα των ανθρώπων αυτών θα είναι στα χέρια όλων μας.
Η μόνη λύση είναι η ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους... χθες. Και κάτι τελευταίο για όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν: Το να ζητάς την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους δε σε κάνει υποστηρικτή της Χαμάς. Το να καταδικάζεις την πολιτική του Ισραήλ δε σε κάνει αντισημίτη. Σε κάνει άνθρωπο που σιχαίνεται και πονάει όταν βλέπει εκατομμύρια συνανθρώπους του να ζουν στη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του πλανήτη και αργά αλλά σταθερά να οδηγούνται σε έναν μαρτυρικό θάνατο. Είτε μέσω της πείνας είτε μέσω των βομβών.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
