Σαν Φρανσίσκο. Αποβάθρα 33. Κάποτε η αναχώρηση σήμαινε θάνατο. Πλέον σημαίνει γνώση. Ο βράχος. The Rock. Και δεν είναι ταινία, είναι η ζωή.
Οι φυλακές του Αλκατράζ πλέον αποτελούν μουσείο το οποίο απολαμβάνουν χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά. Καραβάκι κάθε μία ώρα για το μέρος που κάποτε στεγάζονταν οι πιο σκληρές φυλακές του κόσμου.
Σε 29 χρόνια, υπήρξαν 14 προσπάθειες απόδρασης από 36 κρατούμενους. Μόνο τρεις τα κατάφεραν και αυτοί θεωρούνται αγνοούμενοι που «μάλλον πνίγηκαν» όπως αναφέρει η γνωμοδότηση των αμερικανικών Αρχών. Μόνο ο Τζον Πολ Σκοτ τα κατάφερε το 1962, αλλά λιποθύμησε μόλις έπιασε στεριά και συνελήφθη.
Καθώς πλησιάζεις με το καραβάκι, η ταινία με τον Σον Κόνερι παίζει στο κεφάλι σου. Αυτούσια. Όταν φτάνεις αισθάνεσαι δέος. Ένα τόσο δα μικρό νησί το οποίο απέχει περίπου 2 χιλιόμετρα από τη στεριά.
Μία στεριά που μοιάζει ανώφελο να κολυμπήσεις λόγω των ρευμάτων της θάλασσας. Είναι το σημείο τέτοιο που για αλλού ξεκινούσαν και άλλου έφταναν.
Για την ακρίβεια δεν έφταναν ποτέ.
Παίρνεις ακουστικά και κασετοφωνάκι και μία φωνή σε καθοδηγεί. «Εδώ δεξιά έμεναν οι φύλακες», «εδώ εκτελούσαν κοινωνική εργασία οι κρατούμενοι», «εδώ έβλεπαν τηλεόραση και πιο αριστερά έπλεναν τα ρούχα τους».
Στην κορυφή του βράχου το βασικό κτήριο. Η φυλακή. Τα κελιά. Σε τρεις ορόφους. Με το ζόρι χωράει ένας άνθρωπος. Ένα ράντσο, μία λεκάνη, ένας νιπτήρας και ένα μικρό θρανίο. Όλα ενσωματωμένα στους τοίχους. Και πουθενά χώρος για περισσότερα από 2-3 βήματα.
Τα κελιά άνοιγαν με ειδική μανιβέλα η οποία μέχρι και σήμερα έχει τριπλό κωδικό ασφαλείας. Σαν χρηματοκιβώτιο μόνο που πρέπει να θυμάσαι τρεις συνδυασμούς αριθμών και όχι έναν.
Στη συνέχεια βγαίνεις εκεί που προαυλίζονταν όσοι ακολουθούσαν τους κανόνες και δεν προξενούσαν προβλήματα. Ένας χώρος που μπορούσες να αγναντέψεις τη θάλασσα. Έβλεπες φυσικά στεριά και αναρωτιόσουν «τι είχε πάει λάθος και δεν μπορούσες να είσαι ελεύθερος».
Τόσο κοντά η ελευθερία, αλλά και τόσο απλησίαστα μακριά.
Όσοι όμως δεν ακολουθούσαν τους κανόνες; Τι τους περίμενε; Η απομόνωση. Και πως ήταν η απομόνωση; Ένας διάδρομος μήκους περίπου 5 μέτρων και πλάτους μικρότερου από δύο. 2-3 βήματα και πίσω όλη μέρα. Δεν μπορούσε καν να τεντώσει τα χέρια του ο «επισκέπτης».
Από την άλλη στα κανονικά κελιά υπήρχε ένα μοναδικό. Ένα ξεχωριστό. Γιατί; Διότι το έβλεπε ο ήλιος για λίγες ώρες. Η επιβράβευση για την καλή διαγωγή των κρατούμενων ήταν αυτό το κελί για λίγες μέρες. Για λίγες ακτίνες ήλιου.
Αλ Καπόνε, Φράνκλιν Στρουντ, Τζορτζ Κέλι, Ραφαέλ Μιράντα και άλλοι πασίγνωστοι γκάνγκστερ πέρασαν χρόνο από τη ζωή τους εκεί. Ανάμεσά τους και ο Έλληνας Σπύρος Καράμπελας, ο οποίος μάλιστα εντός φυλακής είχε κατηγορηθεί για προσπάθεια επανάστασης, ζητώντας από τους συγκρατούμενούς του να μην πάνε στην κοινωνική τους εργασία.
Ξύπνημα στις 06:30 και ύπνο στις 21:00. Σε αυτό το διάστημα καθημερινά τους μετρούσαν 13 φορές!
Αδιανόητο!
Το 1963 η φυλακή έκλεισε. Το κόστος συντήρησης ήταν τεράστιο. Και των κρατουμένων και των κτιρίων καθώς το αλάτι της θάλασσας και η υγρασία είχαν δημιουργήσει αλλοιώσεις και καταστροφές.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1969, μία φυλή Ινδιάνων κατέλαβε το νησί. Για δύο χρόνια προσπαθούσαν να κερδίσουν το δικαίωμα του νησιού, αλλά ο πρόεδρος Νίξον ήταν αντίθετος και αλλάζοντας τους νόμους τους υποχρέωσε δια της «μερικής βίας» όπως ισχυρίζονται να τους απομακρύνει.
Στην επιστροφή βλέπεις από το καράβι στην πλάτη σου πλέον τον βράχο. Και αναρωτιέσαι αν μόλις είχες ολοκληρώσει τα γυρίσματα της ταινίας με συμπρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
