Είναι 11 το βράδυ σε ένα εστιατόριο στην ταράτσα με θέα την Κωνσταντινούπολη και οι πελάτες είναι έτοιμοι για πάρτι. Το ποτό ρέει άφθονο, το show με τις χορεύτριες της κοιλιάς είναι έτοιμο να αρχίσει. Η ανατολίτικη φαντασίωση που υπόσχεται το μενού, υπόσχεται να διαρκέσει σαν 1000 και 1 νύχτες στο μυαλό του κάθε θαμώνα.
Ένας άντρας χορευτής της κοιλιάς με ροζ crop top χορεύει, ακολουθείται από μια ξανθιά χορεύτρια της κοιλιάς, και στη συνέχεια η Ασλί Τζαν, που εισέρχεται στο δωμάτιο, με επιδέξιες κινήσεις του κορμού και αισθησιακά τινάγματα των μαλλιών της.
Είναι μια τυπική νύχτα σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο της Πόλης, εκεί όπου οι άνθρωποι περνούν ώρες πίνοντας, ακούγοντας μουσική και παρακολουθώντας το χορό της κοιλιάς, μια βασική συνιστώσα της τουρκικής κοινωνικής ζωής εδώ και αιώνες.
Καθώς οι τρεις χορεύτριες περνούν από τα διάφορα τραπέζια, συγκρούονται με τους πελάτες και λικνίζονται ταυτόχρονα στον ρυθμό της μουσικής. Κινούνται όπως χορεύουν και προσπαθούν να παρασύρουν τον πελάτη στην ψευδαίσθηση.
Η Τζαν κάνει πλήρη υπόκλιση καθώς κλείνει τον χορό της. Μέσα σε μισή ώρα, το πάνω μέρος της φορεσιάς της είναι γεμάτο με χαρτονομίσματα των 100 λιρών.
Η ανίατη πληγή της καθημερινής ζωής στην Τουρκία
Ωστόσο, ενώ τα χαρτονομίσματα φαίνονται πολλά, η αξία τους είναι πενιχρή. Αυτή είναι η μεγάλη, ανίατη πληγή της καθημερινής ζωής στην Τουρκία, η οικονομική κρίση που πυροδοτείται από τον πληθωρισμό, και χτυπάει πια, και τη νυχτερινή ζωή της Κωνσταντινούπολης.
Το 2021, η λίρα έχασε το ήμισυ της αξίας της έναντι του δολαρίου και μετά την επανεκλογή του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η αξία της κατρακυλάει διαρκώς.
Παρά την απόφασή του Ερντογάν να αυξήσει τον ελάχιστο μηνιαίο μισθό για τους δημόσιους υπαλλήλους στις 15.000 λίρες (περίπου 550 ευρώ), οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις όπως τα μπαρ, τα μεζεδοπωλεία και τα καφέ ψυχορραγούν. Καμία ουσιαστική στήριξη δεν προβλέπεται για τους ιδιοκτήτες, και καμία αύξηση απολαβών δεν αφορά σερβιτόρους, DJs, χορευτές, μάνατζερ και άλλους εργαζόμενους που αφορούν τη ζωντανή νυχτερινή ζωή της Κωνσταντινούπολης.
«Παλιά έπαιρνα $100 ανά άτομο» αναστενάζει η Τζαν, που χορεύει εδώ και 30 χρόνια. Τώρα, λέει, οι περισσότεροι πελάτες της δίνουν 100 λίρες για ένα χορό, ούτε 10 ευρώ δηλαδή... Πριν από την οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2018, 100 λίρες ισοδυναμούσαν με περίπου 23 ευρώ.
Η κρίση αυτή μπορεί να σημαίνει τον αργό θάνατο μιας βιομηχανίας που παρέχει όχι μόνο ένα ουσιαστικό οικονομικό στήριγμα στην πιο πολυπληθή και ζωηρή πόλη της Τουρκίας, αλλά και αποτελεί ένα ουσιώδες κομμάτι του χαρακτήρα της, κάτι που δείχνει να μην απασχολεί ιδιαίτερα την κυβέρνηση της χώρας.
Ο επίσημος πληθωρισμός είναι κοντά στο 40%, αλλά εκτιμήσεις της Ομάδας Έρευνας για τον Πληθωρισμό (ENAGrup) τον ανεβάζουν πάνω από 100%. Οι αυξήσεις των τιμών στην εστίαση, «πονάνε» τα εστιατόρια και τα μπαρ.
Τα περισσότερα πάρτι γίνονται στο σπίτι, με ποτά από το σούπερ μάρκετ, ενώ όπως λέει η χορεύτρια Τζαν, υπάρχουν καλύτεροι πελάτες εκεί, στα σπιτικά events.
H χαριστική βολή στη δύσκολη ανάκαμψη της τουριστικής βιομηχανίας στην έξοδο από τις καραντίνες του κορονοϊού, ήρθε με την αυστηρή διαταγή για απαγόρευση αναπαραγωγής μουσικής οπουδήποτε στην Κωνσταντινούπολη, μετά τις 1 τα ξημερώματα.
Ένας βουλευτής του αντιπολιτευόμενου Λαϊκού Κόμματος της Λαϊκής Δημοκρατίας (CHP) ήταν τόσο θυμωμένος που ζήτησε μια κοινοβουλευτική έρευνα, εξηγώντας ότι η νυχτερινή βιομηχανία είχε υποστεί μεγάλη ζημιά από την πανδημία. «Λόγω των αόριστων περιορισμών, οι μουσικοί έπρεπε να πουλήσουν τα όργανά τους και να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους», είπε, ισχυριζόμενος ότι μερικοί μουσικοί είχαν αυτοκτονήσει ως αποτέλεσμα.
Αλλά ακόμα και με την άρση αυτής της απαγόρευσης, αυτοί που εργάζονται στη νυχτερινή οικονομία δεν έχουν σταματήσει να φοβούνται... «Για όσους θέλουν να πάνε για πάρτι, δεν υπάρχει δεύτερο και τρίτο ποτό. Δεν μπορείς, είναι αδύνατο», λέει ο Τουνά Οζτούρκ γνωστός επαγγελματικά ως Tuna Oz, DJ και μπάρμαν που εργάζεται στη νυχτερινή ζωή της Κωνσταντινούπολης εδώ και δεκαετίες.
«Παλιότερα ήταν πιο ευχάριστα για μένα, καθώς έπαιζα δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα. Τώρα, αν μπορώ να παίξω μια φορά το μήνα, είμαι ευτυχής», λέει. Μερικές φορές, τα κλαμπ είναι τόσο άδεια που νιώθει ένοχος που ζητά μια αμοιβή.
Και η Τζαν και ο Οζντούρκ λένε ότι η κρίση στη στέγαση και οι άλλες επιπτώσεις της οικονομικής ύφεσης έχουν καταστήσει το κόστος διαβίωσής τους σχεδόν ανυπόφορο. Η Τζαν στεγάζει φορέματα, τα αγαπημένα της κατοικίδια, τα όνειρα για την τέχνη της και όχι μόνο, σε ένα μικρό σπιτάκι χωρίς ηλεκτρισμό και φυσικό αέριο, υπό το φως λαμπών μπαταρίας.
Θα ήθελε να έχει ρεύμα, θα ήθελε να έχει πληρώσει τους λογαριασμούς των δύο τελευταίων ετών, αλλά δεν μπορεί. Χρειάζεται τουλάχιστον 11.000 λίρες (386 ευρώ), μόνο για να ενεργοποιήσει το ρεύμα, χρήματα που απλά δεν έχει. Και απ' ότι φαίνεται, δεν είναι η μόνη.
Με στοιχεία από Guardian
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
