Δεν έχει τέλος η ανθρωπιστική τραγωδία στη Μαριούπολη. Μια πόλη των 450.000 κατοίκων, που κυριολεκτικά ισοπέδωσαν οι Ρώσοι και εξακολουθούν να την βομβαρδίζουν σκοτώνοντας χιλιάδες αμάχους. Δυόμιση ολόκληρους μήνες μετά το πρώτο χτύπημα ο ενεργός θύλακας αντίστασης στη χαλυβουργία Azovstal υπενθυμίζει στο Κρεμλίνο ότι η Μαριούπολη δεν έπεσε ακόμα. Το κόσμημα της Ουκρανίας στην Αζοφική Θάλασσα μετατράπηκε σε πόλη-φάντασμα, όπου ο θάνατος, ο ξεριζωμός, η πείνα και η δυστυχία κυριαρχούν. Τις εικόνες της απόλυτης φρίκης και απόγνωσης μεταφέρει στις οθόνες το ντοκιμαντέρ, «Μαριούπολη: Χρονικά της κόλασης», αποτυπώνοντας το ανθρωπιστικό δράμα μέσα από τις μαρτυρίες προσώπων, που έζησαν τη ρωσική εισβολή και στάθηκαν τυχεροί επιβιώνοντας από τον ανελέητο βομβαρδισμό και την εξαθλίωση.
Διαβάστε ακόμη: Πόλεμος στην Ουκρανία: Αναφορές για νέο χτύπημα σε ρωσική φρεγάτα στη Μαύρη Θάλασσα
Η πολιορκία της Μαριούπολης, μία «μαύρη» σελίδα της σύγχρονης Ιστορίας για την ανθρωπότητα, ξετυλίγεται μέσα στα 80 λεπτά της ουκρανικής παραγωγής. Μια αφήγηση για τη ζωή στην κόλαση. Χωρίς νερό. Χωρίς φαγητό. Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και φάρμακα. Καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Φοβισμένοι άνθρωποι στοιβαγμένοι στα καταφύγια προσπαθώντας να ξεγελάσουν το θάνατο. Με τις βόμβες να εκρήγνυνται πάνω τους χωρίς σταματημό. Ολες τις ώρες, ολόκληρη τη μέρα, κάθε μέρα. Η ατμόσφαιρα στα καταφύγια αποπνικτική. Ο τρόμος μόνιμη συντροφιά. Ομως η ελπίδα για τη ζωή δεν τους εγκατέλειψε ποτέ. Οχι όμως όλους. Ανθρωποι ηλικιωμένοι, εξαντλημένοι από τις κακουχίες, διαπιστώνοντας ότι δεν έχουν καμία δυνατότητα να εγκαταλείψουν την πόλη γράφουν το τέλος μόνοι τους. Εζησαν χρόνια δύσκολα αλλά ευτυχισμένα και δε θέλουν να πέσουν στα χέρια του κατακτητή. Ανοίγουν το παράθυρο και πηδούν στο κενό. Ο μεγάλος αριθμός των αυτοκτονικών στη Μαριούπολη κατά τη διάρκεια του σφυροκοπήματος των ρωσικών δυνάμεων συγκλονίζει.
Συγκλονίζουν όμως και οι σοροί, που κείτονται στους δρόμους για μέρες. Η πόλη μετατρέπεται σε ένα απέραντο νεκροταφείο. Παντού αυτοσχέδιοι σταυροί. Μέσα στις αυλές των σπιτιών, στις παιδικές χαρές, στα χωράφια. Ομαδικοί τάφοι η τελευταία κατοικία για πάρα πολλούς. Οι περιγραφές όσων έφυγαν από την πόλη και έφτασαν στη Ζαπορίζια, στο Ντνίπρο και στην Οδησσό, σοκάρουν και αποκαλύπτουν το μέγεθος της καταστροφής και του πόνου. Ιστορίες, που είναι δύσκολο αλλά πρέπει να ακουστούν για να μην ξεχαστεί το έγκλημα, που τελέστηκε στην πόλη, όπου το ελληνικό στοιχείο ήταν έντονο.
Στο ντοκιμαντέρ μιλούν κάτοικοι, που λύγισαν αντικρίζοντας τα παιδιά της Μαριούπολης να πίνουν νερό από λακκούβες για να επιβιώσουν. Που είδαν τους γείτονες τους να τρώνε τα κατοικίδια τους σε μια πράξη παραφροσύνης για να μην πεθάνουν από την πείνα. Ανάμεσα στους ήρωες της ταινίας είναι και εκείνοι, που κατάφεραν να επιβιώσουν από τον βομβαρδισμό στο θέατρο της πόλης, που έγινε ο τάφος για εκατοντάδες εγκλωβισμένους. Δεν μπορούν να ξεχάσουν τον ήχο του αεροσκάφους, που πετούσε κυκλικά πάνω από το θέατρο μέχρι να εξαπολύσει την επίθεση του. Δεν ξεχνούν ότι συνέχιζε να πετά και μετά το χτύπημα για αρκετή ώρα σαν να απολάμβανε το κατόρθωμά του.
«Ο κόσμος πρέπει να μάθει την αλήθεια για τη Μαριούπολη», λένε όσοι γλίτωσαν. Τα όσα φρικτά αποκαλύφθηκε ότι έγιναν στην Μπούκα είναι η κορυφή του παγόβουνου των εγκλημάτων, που διαπράχθηκαν στη Μαριούπολη, θα πει κάποιος άλλος, που είχε την τύχη να μην απελαθεί στη Ρωσία. Στην πόλη αυτή χάθηκε η ανθρωπιά. Ούτε ψήγμα. Ο απόλυτος ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής. Μερικές γουλιές νερό και μία κονσέρβα η λεπτή γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου. Στην Μαριούπολη, την πόλη των νεκρών.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
