Ο Ραφαήλ Ρόου είναι από εκείνα τα άτομα, που η δικαστική πλάνη τούς οδήγησε να περάσουν πολλά χρόνια της ζωής τους σε ένα κελί 5 επί 3.
Η έλλειψη ακλόνητου άλλοθι, συνδυαστικά με μια συγκυρία ενδείξεων που τον έκρινε εντέλει ως φονιά, υποχρέωσε το δικαστήριο να του επιβάλλει ποινή ισόβιας κάθειρξης.
Ο Ρόου ήταν τότε 20 ετών και το ημερολόγιο έγραφε 16 Δεκεμβρίου 1988.
Σήμερα, ο ίδιος λέει σε συνέντευξή του στο περιοδικό Men’s Journal: «Για να ξεπεράσω το αρχικό σοκ της άδικης καταδίκης μου, το μόνο όπλο άμυνας που είχα από τη στιγμή που πέρασα το κατώφλι της φυλακής, ήταν ο διαλογισμός και η φυσική σωματική άσκηση. Αυτά τα δυο πράγματα με κράτησαν ζωντανό όλα τα 12 χρόνια που πέρασα πίσω απ’ τα κάγκελα, ενώ ταυτόχρονα μου έδιωχναν το θυμό για τον άδικο εγκλεισμό μου».
Σήμερα είναι δημοσιογράφος του BBC
Όντως, 12 χρόνια μετά, όλες οι ενδείξεις καταδίκης εναντίον του Ρόου ανατράπηκαν στα δικαστήρια. Και από τη στιγμή που αποφυλακίστηκε, εστίασε όλη την θετική ενέργειά του στην ερευνητική δημοσιογραφία, χτίζοντας μια αξιοζήλευτη καριέρα ως συνεργάτης του BBC.
Ταυτόχρονα, η ιστορία του Ραφαήλ Ρόου, αποτέλεσε επίκεντρο για την παραγωγή του ντοκιμαντέρ Inside the World's Toughest Prisons, που θα βρείτε στο Netflix.
Ωστόσο, πολλές πραγματικές εμπειρίες του Ρόου, ειπώθηκαν σε αυτή την αποκλειστική συνέντευξη του Men’s Journal:
«Λόγω της σοβαρότητας των εγκλημάτων που με κατηγόρησαν, με έβαλαν σε ένα κλουβί απομόνωσης. 23 ώρες την ημέρα» λέει ο Ρόου. «Έχοντας μια πρώιμη εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες, θυμήθηκα τις συμβουλές των δασκάλων μου: Διαλογίσου. Μετρίασε το θυμό σου. Κάνε την επίθεση, άμυνα. Στοχάσου τον πιο ειρηνικό εαυτό σου».
To βιβλίο που τον «έσωσε»
Ο Ρόου λέει ότι υπήρχαν μέρες όπου περνούσε έως και τέσσερις ώρες διαλογισμού στο κελί, φτάνοντας σχεδόν στα όρια του υπερβατικού διαλογισμού, «εκεί όπου ο νους μοιάζει σα να βγαίνει από το σώμα, αφήνοντας τα πάντα να λειτουργούν μέσα από μια διανοητική διαδικασία, επιστεγάζοντας την πιο ακέραια μορφή συνειδητοποίησης. Επίσης, εκτελούσα όσα περισσότερα pushups άντεχε το σώμα μου, νιώθοντας ότι η μηχανή που κρατά τους μυς και την καρδιά μου ζωντανή, έπρεπε να μην ξεμείνει από ζωογόνο καύσιμο, ενώ κάθε μέρα έτρεχα γύρους στην αυλή της φυλακής. Μερικές φορές μπορεί να ήταν τζόγκινγκ, μερικές φορές σπριντ με απόλυτη ένταση. Πολλές φορές όμως είχα τρέξει ολόκληρους μαραθώνιους», λέει, προσθέτοντας χαρακτηριστικά: «Ήμουν αθώος. Και μπορεί οι αρχές να είχαν αποφασίσει να με τιμωρήσουν, αλλά δεν μπορούσαν να νικήσουν το πνεύμα μου, ούτε το σώμα μου».
Σχετικά με τις συναναστροφές με άλλους καταδίκους, ο Ρόου λέει ότι πολλές φορές τα πράγματα μπορούν να ξεφύγουν άσχημα όταν συγκατοικείς με τους πιο επικίνδυνους εγκληματίες του κόσμου. «Γι’ αυτό και απέφευγα να επισκέπτομαι το χώρο του γυμναστηρίου των φυλακών. Εκεί οι προπονήσεις μπορεί να γίνουν αφορμή για πολύ βίαιους διαπληκτισμούς. Υπάρχει πολλή τεστοστερόνη, η οποία δεν μπορεί να συγκρατηθεί εύκολα».
Ένα από τα αγαπημένα βιβλία του Ρόου, που τον συντρόφευε τις ατελείωτες ώρες μέσα στο κελί ήταν ένα εγχειρίδιο γιόγκα που ονομάζεται The Joy of Sex (Η Χαρά του Σεξ). «Ήταν η Βίβλος μου. Πέρασα ώρες μαθαίνοντας νέες στάσεις του σώματος, οι οποίες μπορούσαν να εκτελεστούν πάνω στο κρεβάτι ανεξάρτητα από την έλλειψη ερωτικού παρτενέρ. Ήταν για μένα μια ακόμη ευκαιρία για μεγαλύτερη ευλυγισία και χαλάρωση», λέει.
Μια ακόμη δραστηριότητα του Ρόου, η οποία του επέφερε σημαντική βοήθεια τόσο κατά την διάρκεια της φυλάκισής του αλλά και μετά την απελευθέρωσή του, ήταν η παρακολούθηση μαθημάτων δημοσιογραφίας μέσα από τις φυλακές. Σήμερα είναι επίσημος ρεπόρτερ του BBC.
Ο ίδιος θυμάται ότι την εποχή που είχε πιάσει δουλειά στην δημόσια ραδιοτηλεόραση του Ηνωμένου Βασιλείου, με το χαρτί της αθωωτικής απόφασης στο χέρι, τον πλησίασαν οι παραγωγοί του Netflix και τον ενημέρωσαν για ένα ντοκιμαντέρ που ετοίμαζαν για τις πιο σκληρές φυλακές τους κόσμου. «Είχα ακόμη πολύ νωπές τις μνήμες από τον εφιάλτη που πέρασα άδικα, και δεν ήθελα να απαντήσω θετικά. Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να το αποφασίσω, και η αφορμή που είπα το ναι, ήταν η σκέψη μου για όλους εκείνους που μπορεί να υπέφεραν το ίδιο με μένα», λέει ο Ρόου.
«Ναι» στην άσκηση και το γυμναστήριο μέσα στον εγκλεισμό
«Είμαι πολύ παθιασμένος με την αλλαγή των αντιλήψεων των κρατουμένων και των συνθηκών κράτησης. Για παράδειγμα, τι είδους θετικές επιπτώσεις μπορεί να έχει ένα οργανωμένο πρόγραμμα γυμναστικής σε έναν έγκλειστο; Η προπόνηση, τα προγράμματα ευεξίας και χαλάρωσης, οι συνεδρίες γιόγκα, η διεξαγωγή οργανωμένων αθλητικών δραστηριοτήτων και αγώνων, μπορούν να αποτρέψουν σημαντικά την εστίαση του ενός κρατούμενου ενάντια στον άλλον και να δημιουργήσει ενός είδους ευγενικής άμιλλας. Υπάρχει η εικόνα των επικίνδυνων ισοβιτών που φουσκώνουν τους μυς τους στα υποτυπώδη γυμναστήρια των φυλακών με σκοπό να μην είναι ευάλωτοι και εκτεθειμένοι σε επιθέσεις και βίαια περιστατικά. Αλλά αυτή η εικόνα μπορεί να αλλάξει δραστικά όταν τα προγράμματα γυμναστικής και ευεξίας γίνουν οργανωμένα, σύμφωνα με τους κανόνες ενός τυπικού γυμναστηρίου ή ενός οργανωμένου αθλητικού σωματείου», τονίζει ο Ρόου.
Δίνοντας ένα παράδειγμα πρότυπης φυλακής, ο Ρόου μιλά για το γενικότερο σύστημα που επικρατεί σε όλα σχεδόν τα σωφρονιστικά καταστήματα της Γερμανίας. «Στη συγκεκριμένη χώρα, ολόκληρο το βάρος έχει πέσει στον προβληματισμό σχετικά με την ανάκτηση μιας φυσιολογικής συμπεριφοράς των κρατουμένων, και είναι αλήθεια ότι οι αρχές της χώρας εργάζονται σκληρά προς αυτό τον σκοπό δημιουργώντας προγράμματα ευεξίας για το σύνολο των φυλακισμένων. Αντίθετα, υπάρχουν μέρη με σκληρές φυλακές όπως η Παπούα Νέα Γουινέα, η Βραζιλία και η Κόστα Ρίκα, όπου δεν υπάρχει καμία προσπάθεια αποκατάστασης των συνθηκών. Σ’ αυτές τις φυλακές, ένας κατάδικος μπορεί να σκοτώσει έναν άλλο μόνο και μόνο επειδή πήρε τους αλτήρες πριν απ’ αυτόν. Σε κάποια φυλακή της Βραζιλίας, μερικά μέλη μιας συμμορίας έπαιζαν ποδόσφαιρο με το κεφάλι ενός κρατούμενου, μέλος αντίπαλης συμμορίας!», λέει ο Ρόου.
«Λόγω όλων αυτών των συνθηκών δέχθηκα να συμμετάσχω στο ντοκιμαντέρ. Όταν μπήκα στη φυλακή ήθελα να αυτοκτονήσω, αφού το μόνο που έμαθα από την πρώτη στιγμή ήταν πώς να συμπεριφέρομαι στους άλλους συγκρατούμενους ώστε να μην υποστώ τη βία τους. Να έχω μάτια στην πλάτη μου. Να κυκλοφορώ στο προαύλιο μουδιασμένος. Μια κατάσταση που με έκανε να νιώθω ακόμη πιο άβολα, αφού εγώ δεν είχα διαπράξει κανένα έγκλημα. Ήμουν αθώος», εξηγεί ο Ρόου.
Τι του έμαθε αυτή η εμπειρία; Πως ο καθαρός αέρας και το φυσικό φως είναι τα πιο σημαντικά πράγματα για έναν αθώο άνθρωπο.
«Όταν βρεθείς στη φυλακή δεν μπορείς να δεις πέρα από τους ψηλούς τοίχους, παρά μόνο να κοιτάς ψηλά. Το βλέμμα σου στρέφεται πάντα στον ουρανό. Υπομένοντας και ελπίζοντας. Ακόμη κι αν δεν είσαι αθώος», λέει ο Ρόου.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
