Η κίνηση γύρω από την πλατεία Καραϊσκάκη στο Μεταξουργείο είναι αυξημένη. Τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα με κόσμο που περιμένει τη σειρά του για να μπει στο λεωφορείο. Οι ουρές που δημιουργούνται είναι τεράστιες. Για να τα βγάλουν πέρα, οι οδηγοί των πούλμαν βγαίνουν έξω και αρχίζουν να φωνάζουν τα ονόματα των επιβατών.
Ένα από αυτά είναι και το δικό μου. Μπαίνω από τους πρώτους και πιάνω θέση στη γαλαρία. Σε κάτι λιγότερο από δέκα λεπτά, το λεωφορείο έχει γεμίσει. Οι πιο πολλοί είναι γνωστοί μεταξύ τους και πιάνουν τη κουβέντα. Το μόνο θέμα συζήτησης είναι οι επικείμενες δημοτικές εκλογές. Πόσο κόσμο μαζεύει ο ένας υποψήφιος στις συγκεντρώσεις τους, πόσο κόσμο ο άλλος.
Όλοι τους, όμως, έχουν ένα κοινό. Θα ψηφίσουν τον ίδιο άνθρωπο. Κι αυτό γιατί το λεωφορείο ναυλώθηκε για αυτόν ακριβώς τον λόγο: να μεταφέρει τους Αθηναίους ετεροδημότες και να τους δώσει τη δυνατότητα να τον ψηφίσουν δωρεάν.
Η κίνηση ως τον Ασπρόπυργο είναι μεγάλη. Έχει αρχίσει ήδη η πρώτη κάθοδος. Οι περισσότεροι περνούν την ώρα τους, αναλύοντας τα δεδομένα των εκλογών και κάνοντας προβλέψεις. Μετά από κάμποση ώρα, όμως, σιωπούν και εκείνοι. Είναι μεγάλη η διαδρομή άλλωστε για να τη βγάλεις όλη κανείς στη μιλητό.
«Δεν μπορώ να δω αγώνα με μπάλα που έχει σπυριά»
Η νύχτα πέφτει και ακόμη είμαστε στον δρόμο. Ο οδηγός σταματάει από χωριό σε χωριό για να αφήσει κόσμο. Η σιωπή σπάει όταν μια ηλικιωμένη συνεπιβάτης βάζει να δει live στο YouTube την ομιλία του υποψηφίου δημάρχου. «Να κοίτα, πόσο κόσμο έχει. Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει» λέει στον σύζυγό της, που βρίσκεται δίπλα της και οριακά τον έχει πάρει ο ύπνος.
Στις 11 περίπου το βράδυ το λεωφορείο φτάνει στην Αμφιλοχία. Ή αλλιώς Καρβασαράς, όπως μου λέει ένας παππούς που κάθεται δίπλα μου. «Το πρώτο της όνομα ήταν Καραβάν Σεράι. Εδώ ήταν ο σταθμός των καραβανιών με εμπορεύματα για τον Αλή Πασά στα Γιάννενα. Μετά έγινε Καρβασαράς και στο τέλος έμεινε το όνομα Αμφιλοχία, από τον Αμφίλοχο που έφτιαξε εδώ βασίλειο μετά τον Τρωικό Πόλεμο» λέει και κατεβαίνει από το πούλμαν.
Μαζί του και ο μεγαλύτερος όγκος των επιβατών. Το λεωφορείο κάνει στάση έξω από το εκλογικό κέντρο του υποψήφιου δημάρχου. Με το που ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε και πάλι για τα χωριά του ορεινού Βάλτου, κάνει την εμφάνισή του. Δείχνει ευδιάθετος και μιλάει στον κάθε ένα ξεχωριστά. Φοράει ένα μαύρο κοστούμι και μοιάζει λίγο βρεγμένος. Όπως μας εξηγεί, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, ξέσπασε μια μικρή μπόρα. Εκείνος, όμως, δεν σταμάτησε.
Φτάνει και η δική μου σειρά. Με βλέπει να έχω καρφωμένο το κεφάλι μου στο κινητό και να παρακολουθώ live τα τελευταία λεπτά του ντέρμπι της πρώτης αγωνιστικής της Euroleague μεταξύ του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. «Ποιος παίζει;» με ρωτάει. «Οι δύο μεγάλοι» του απαντάω. «Είσαι σίγουρος; Αργεί ακόμη το ποδόσφαιρο» συνεχίζει. «Όχι, στο μπάσκετ» προσθέτω. «Α, εντάξει τότε. Δεν μπορώ να δω αγώνα με μπάλα που έχει σπυριά» καταλήγει και φεύγει γελώντας.
Το λεωφορείο ξεκινά και πάλι την πορεία του. Λίγα λεπτά πριν τις 12, έξι ώρες μετά την έναρξη του δρομολογίου από την Αθήνα, έχω φτάσει στον προορισμό μου. Γύρω από το σχολείο - εκλογικό τμήμα δεν υπάρχει άνθρωπος. Καμία σχέση δηλαδή με αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει την Κυριακή.
«Παλιά οι υποψήφιοι πρόεδροι του χωριού δεν μιλούσαν. Χώριζαν τα καφενεία. Έπεφτε ξύλο»
Οι εκλογές στο χωριό πάντα είναι ένα κοινωνικό γεγονός. Πόσο μάλλον οι δημοτικές. Υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι, τοπικοί. Όλοι στον αγώνα για τον σταυρό. Το Σάββατο γεμίζει με τις αναρτήσεις τους. «Ο αγώνας έχει λήξει» γράφουν χαρακτηριστικά. Τώρα μένει να δούμε τι θα αποφασίσει ο κόσμος.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στην Κυριακή. Γύρω από το σχολείο του χωριού είναι συγκεντρωμένος αρκετός κόσμος. Οι περισσότεροι είναι υποψήφιοι και υποστηρικτές αυτών. Οι ουρές και στα δύο τμήματα είναι πολύ μεγάλες. «Έχουμε μεγάλη συμμετοχή» λέει η δικαστικής αντιπρόσωπος, όσο ετοιμάζει τον φάκελο για να ψηφίσω. Το ψηφοδέλτιο είναι τεράστιο. Τα ονόματα, τόσα πολλά. Πώς να βγάλεις άκρη;
Στις ειδήσεις κυριαρχούν οι εικόνες από τον πόλεμο στο Ισραήλ. Όσο φτάνει η ώρα του κλεισίματος των καλπών, οι πολιτικές εκπομπές πληθαίνουν. Όλοι ανυπομονούν για τα αποτελέσματα. Το ίδιο κι έξω από το εκλογικό τμήμα.
Άνθρωποι μέσα στα σκοτάδια, να κοιτούν από τα παράθυρα περιμένοντας να μάθουν τα νέα από την εξέλιξη των καταμέτρησης των σταυρών, υποψήφιοι σύμβουλοι να μιλούν με τους δικούς τους ανθρώπους, αναλύοντας τα δεδομένα. Η διαδικασία, όμως, δεν είναι τόσο απλή. Θα πάρει αρκετή ώρα για να έχουμε τα πρώτα ασφαλή αποτελέσματα.
Έρχονται λίγο μετά τις 10 το βράδυ. Έχουμε δήμαρχο. Οι κόρνες από τα αυτοκίνητα των υποστηρικτών του, που ξεκινούν την πανηγυρική πορεία προς την Αμφιλοχία, ακούγονται από χιλιόμετρα μακριά. Η φιέστα έχει στηθεί ήδη στο κέντρο της πόλης. «Δεν έρχομαι για να παντρευτώ» λέει γελώντας ο νικητής από το βήμα, ενώ από κάτω έχουν αρχίσει ήδη να ανάβουν τα καπνογόνα.
Τα αποτελέσματα στις τοπικές εκλογές του χωριού έρχονται μετά τις 12 τα μεσάνυχτα. Εδώ δεν υπάρχουν καπνογόνα και κόρνες. Άλλωστε, όλοι γνωριζόμαστε πολύ καλά μεταξύ μας. Δεν υφίστανται τέτοιες κόντρες. «Έχουν χαλαρώσει τα πράγματα σήμερα. Παλιά, υπήρχε μεγάλη αντιπαλότητα. Οι υποψήφιοι πρόεδροι του χωριού δεν μιλούσαν μεταξύ τους. Χώριζαν τα καφενεία, έπεφτε ξύλο. Άσε» λέει ένας ντόπιος έξω από το σχολείο που βάζει το μπουφάν του, εξαιτίας της ψύχρας που έχει πιάσει.
Την επόμενη μέρα, όλα είναι και πάλι ήρεμα. Οι φιέστες στην Αμφιλοχία έχουν τελειώσει και το μόνο που θυμίζει εκλογές είναι τα άδεια πια εκλογικά κέντρα. Μπαίνουμε και πάλι στο λεωφορείο της επιστροφής. Πολλοί από τους επιβάτες είναι ίδιοι με εκείνους της περασμένης Παρασκευής. Κανείς τους, όμως, δεν έχει όρεξη να μιλήσει για τις εκλογές.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
