Οι πιο δύσκολες γλώσσες στον κόσμο - Το κοινό που έχουν τα ελληνικά με τα κινεζικά

Διαφορετικοί άνθρωποι αποφασίζουν να «σπάσουν» τα όρια της μητρικής τους γλώσσας για διαφορετικούς λόγους, αλλά για όλους αυτή η διαδικασία δεν είναι εύκολη. Η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας παρουσιάζει πολλές δυσκολίες.

Συνήθως όμως θα επιλέξουμε να μάθουμε κάτι οικείο, εξ' άλλου, οι περισσότεροι ομιλητές ινδοευρωπαϊκών γλωσσών επιλέγουν κάτι εφάμιλλο. Έτσι, αγνοούμε πόσο διαφορετικές μπορεί να είναι οι γλώσσες μακρινών λαών, που περιέχουν φωνήματα, ήχους, έννοιες και ιδέες που δεν φανταζόμαστε.

Παρακάτω θα δούμε μερικές γλώσσες που θα δυσκόλευαν ιδιαίτερα έναν Έλληνα ομιλητή, λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους.

Ιαπωνικά

Για να καταλάβουμε γιατί μία γλώσσα αποτελεί πρόκληση, πρέπει να κατανοούμε πώς συγκρίνεται με τη δική μας. Τα ελληνικά είναι μία γλώσσα της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας με περίπλοκη γραμματική, ευέλικτο συντακτικό, που επικεντρώνεται στη σύνθεση εννοιών.

Από την άλλη, η ιαπωνική είναι μία γλώσσα με σχετικά απλή γραμματική, αλλά εξαιρετικά αυστηρά δομημένη σύνταξη, όσον αφορά την παράταξη των γραμματικών στοιχείων σε προτάσεις.

Ακόμα περιέχει γραμματικά στοιχεία ξένα σε εμάς, όπως εισαγωγικά επιθέματα και καταλήξεις ευγενείας, ενώ χρησιμοποιεί 3 διαφορετικά αλφάβητα, δύο συλλαβικά και ένα ιδεογραμματικό. Το Κάτα-κάνα, που χρησιμοποιείται συχνά για την εκμάθηση της προφοράς από μικρά παιδιά, και την αφομοίωση ξένων λέξεων.

Το Χίρα-γκάνα, που χρησιμοποιείται για την εκφορά συγκεκριμένων λέξεων και γραμματικών στοιχείων (άρθρα, προθέσεις, χρόνοι, καταλήξεις), και το σύστημα Κάντζι, που προέρχεται από το Κινεζικό αλφάβητο, και περιέχει πάνω από 2.000 ιδεογράμματα που χρησιμοποιούνται σε καθημερινή βάση.

Αραβικά

Τα αραβικά βασίζονται σε ένα επίσης περίπλοκο αλφάβητο. Κάθε αραβικό γράμμα αλλάζει μορφή, ανάλογα με το αν βρίσκεται στην αρχή, στη μέση ή στο τέλος μίας λέξης. Η δύσκολη προφορά και τα ανοίκεια σημεία στίξης δεν κάνουν τα πράγματα πιο εύκολα.

Και φυσικά το πιο προφανές, η γραφή από δεξιά προς τα αριστερά, που κάνει όχι τόσο την εκφορά λόγου, αλλά και τη σύνταξη ενός κειμένου πραγματική πρόκληση. Ακόμα, αν και συνήθως διδάσκεται η μοντέρνα κοινή αραβική, αυτή δεν μπορεί να προετοιμάσει τον μαθητή για τις αμέτρητες τοπικές διαλέκτους που κάνουν χρήση του αλφαβήτου.

Κινέζικα Μάνταριν

Αλλιώς, η πιο διαδεδομένη μορφή της γλώσσας, τόσο εγχώρια όσο και σε ξένους μαθητές. Παραμένει ωστόσο τρομακτικά δύσκολη. Η γραμματική και το συντακτικό των κινέζικων είναι βέβαια απλό, και οποιοσδήποτε μπορεί να εξοικειωθεί γρήγορα με την ορθολογική και λιτή δομή του.

Η δυσκολία όμως έγκειται στο ιδεογραμματικό αλφάβητο. Σε αντίθεση με τα ιαπωνικά, οι Κινέζοι χρησιμοποιούν αυτούς του περίπλοκους χαρακτήρες για κάθε μέρος του λόγου. Άλλα συμβολίζουν λέξεις, και άλλα περίπλοκες έννοιες, ενώ όταν συνδυάζονται μπορούν να αλλάξουν τελείως νόημα.

Πέραν αυτού, υπάρχουν κυριολεκτικά δεκάδες χιλιάδες ιδεογράμματα, και φυσικά, δεν υπάρχουν αρκετοί ήχοι για να αντιστοιχιστούν σε αυτά. Προκαλείται έτσι περαιτέρω μπέρδεμα, αφού ένας συγκεκριμένος ήχος μπορεί να σημαίνει πολλαπλά ιδεογράμματα.

Τέλος, τα Κινεζικά τηρούν ένα περίπλοκο τονικό σύστημα που θυμίζει αρχαία ελληνικά, με ήχους οξείας, δασείας, περισπωμένης, και άλλων. Ανάλογα με τη στίξη, χρειάζεται να προσαρμόζεται όχι μόνο η ένταση της φωνής του ομιλητή, όπως στις δυτικές γλώσσες, αλλά και το τονικό ύψος της φωνής του, διαφορετικά η λέξη χάνει το νόημά της.

Νάβαχο

Τα Νάβαχο, η γλώσσα του πιο πολυπληθή γηγενή λαού της βόρειας Αμερικής, συνδυάζουν πολλές από τις ιδιαιτερότητες των παραπάνω. Χρησιμοποιούν το λατινικό αλφάβητο, καθώς στην αρχική τους μορφή, ήταν καθαρά προφορική γλώσσα.

Εκεί όμως τελειώνουν οι ομοιότητες, όπως γράφει το Big Think. Αυτή η γλώσσα μετρά περισσότερα σύμφωνα (33), απ' ό,τι η δική μας έχει γράμματα (24), ενώ περιέχει και 12 φωνήεντα. Σαν να μην έφτανε αυτό, εφαρμόζουν επίσης πολυτονικό σύστημα, με πτωτικό, αυξητικό, υψηλό και χαμηλό τονισμό.

Περιέχουν επίσης λαρυγγικούς και συριστικούς ήχους ξένους σε εμάς, για τους οποίους θα χρειαζόμασταν δάσκαλο φωνητικής. Το συντακτικό τους έχει ως επίκεντρο τα ρήματα, τα οποία λαμβάνουν διαφορετικούς τύπους και καταλήξεις, ανάλογα με τον τύπο της πράξης, του υποκειμένου και του αντικειμένου.

Για παράδειγμα, το ρήμα που σημαίνει «δίνω», αλλάζει ανάλογα με το πόσες φορές τελείται η πράξη, διακοπτόμενα ή εξακολουθητικά, ανάλογα με την ταυτότητα του δέκτη, αλλά και το σχήμα, την υφή και την κατηγορία του αντικειμένου.

Ακόμα, τα Νάβαχο περιέχουν το μοναδικό στοιχείο της ζωτικότητας, βάση του οποίου τα ουσιαστικά κατατάσσονται σε διαφορετικές κατηγορίες, ανάλογα με το κατά πόσο θεωρούνται ότι έχουν «ψυχή», από τους ανθρώπους, στα ζώα, τα φυτά, τα άψυχα αντικείμενα και τις αόριστες έννοιες.