Έξω από τις παλιές εστίες του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ο χώρος είναι περιτριγυρισμένος με συρματοπλέγματα, που οριοθετούν τα κτήρια, τόσο που θεωρεί κανείς πως είναι μονάδες ξέχωρες από την υπόλοιπη κοινωνία. Το δεκαόροφο κτήριο των εστιών, έχει ένα μουντό κίτρινο χρώμα, ξεφτισμένο σε σημεία, από την υγρασία. Θυμίζει εργατικές κατοικίες, αφού σε κάθε όροφο έχει μικρά, τετράγωνα μπαλκόνια, με ξεφτισμένα πανιά και αυτοσχέδιες τέντες και σκουπίδια. Όταν δει κανείς το κτήριο από τον δρόμο, θα υποθέσει πως δεν κατοικείται πια, καθώς υπάρχει η εικόνα της εγκατάλειψης.
Μπαίνοντας στον προαύλιο χώρο, διακρίνουμε μερικούς φοιτητές να κάθονται στα μπαλκόνια των δωματίων τους και να αγναντεύουν το τσιμεντένιο προαύλιο που απλώνεται μπροστά. Είναι μια κατασκευή που δε θυμίζει σε τίποτα φοιτητικές εστίες ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Μέσα στο δαιδαλώδες προαύλιο, υπάρχουν μερικά γκραφίτι που δείχνουν μια απέλπιδα προσπάθεια να πάρει χρώμα το όλο οικοδόμημα, αλλά τελικά απορροφώνται και αυτά μέσα του, τόσο που φαίνεται να μην έχουν λόγο ύπαρξης. Το γκρι, άχρωμο τσιμέντο, καταπίνει τα πάντα.
Περνώντας από την κεντρική πύλη, θα διακρίνει κανείς ένα χώρο πνιγηρό και υποφωτισμένο. Στα αριστερά βρίσκονται οι σκάλες και τα ασανσέρ, τα οποία οδηγούν στα δωμάτια των εστιών. Οι διάδρομοι είναι χαμηλοτάβανοι, με σπασμένα πλακάκια και υγρασία που αποτυπώνεται στους τοίχους, οι οποίοι ενίοτε είναι ξεφτισμένοι. Οι κίτρινες λάμπες με τα καλώδια που κρέμονται, θυμίζουν κάτι από παλιό νοσοκομείο.
Φοιτητικές εστίες: Χωρίς θέρμανση από το 2016
Από τους 10 ορόφους του κτηρίου, κατοικήσιμοι είναι οι 9. Κάθε όροφος έχει 58 δωμάτια, ενώ ο τελευταίος γύρω στα 25. Πλέον, πολλά από 500 και πλέον δωμάτια δεν κατοικούνται πια, ενώ όσοι φοιτητές είναι εκεί, προέρχονται κυρίως από Γεωπονικό και Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και μπορεί να υπάρχουν και μερικοί σκόρπιοι από άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα, όπως το Πάντειο. Ο Χρήστος Λυμπερόπουλος, ο οποίος είναι μεταπτυχιακός φοιτητής γεωπονικού, μένει στις συγκεκριμένες εστίες τα τελευταία οκτώ χρόνια. Όπως περιγράφει στο Reader, η διαμονή του εκεί, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αλματώδη αύξηση των ενοικίων στις φοιτητικές περιοχές. «Σε σχέση με το 2015 που ήρθα στην Αθήνα, τα σπίτια στην περιοχή του Ζωγράφου έχουν αυξηθεί μέχρι και 40-50%. Κοιτάζω από περιέργεια τι παίζει στην αγορά και μπορώ να πω ότι από τότε μέχρι σήμερα, παρόμοια σπίτια από άποψη τετραγωνικών, παροχών κλπ, από 200 ευρώ που νοικιάζονταν, έχουν φτάσει στα 450».
Η καθημερινότητα μέσα στις εστίες, οι οποίες κατασκευάστηκαν τη δεκαετία του '70, είναι ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς, όπως σημειώνει, την τελευταία φορά που έβαλαν πετρέλαιο θέρμανσης ήταν τον Ιανουάριο του 2016, τότε που η Αθήνα χτυπήθηκε από έναν χιονιά. Ήταν η μοναδική φορά στα τόσα χρόνια που θυμάται να λειτουργούν τα καλοριφέρ. Οπότε, όλοι προσπαθούν να ζεσταθούν με κουβέρτες, σόμπες και παλιά αερόθερμα. Αυτό, σε συνδυασμό με τα σαπισμένα κουφώματα τα οποία διαπερνά το κρύο του χειμώνα, δημιουργούν ένα πολύ δυσμενές περιβάλλον για τους φοιτητές.
«Κούφωμα δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, μονώσεις δεν έχουν γίνει και πολλά από τα δωμάτια - κυρίως όσα είναι κοντά στα μπάνια - έχουν θέματα με την υγρασία. Ευτυχώς εγώ δεν είχα», λέει ο ίδιος. «Τα δωμάτια είναι τόσο στενά - 15 με 20 τμ - που χωρούν μόνο ένα άτομο με το ζόρι. Κάποτε ήταν λίγο μεγαλύτερα, όμως, επειδή ήθελαν να χωρέσουν περισσότερους, τα διαχώρισαν σε μικρότερα βάζοντας γυψοσανίδες, με αποτέλεσμα να ακούμε τα πάντα από τους διπλανούς μας, σαν να είναι στον ίδιο χώρο. Και στα υπόλοιπα δωμάτια που χωρίζονται με τσιμέντο ακούγονται πράγματα, αλλά τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό».
Οι κοινόχρηστοι χώροι των εστιών, όπως η κουζίνα, έχουν μετατραπεί σε αποθήκες για να στοιβάζουν μέσα παλιά αντικείμενα. «Οι κουζίνες ήταν κλειδωμένες μέχρι πρόσφατα, καθώς τις χρησιμοποιούσαν για να βάζουν πράγματα. Χώρος πλυντηρίων επίσης δεν υπάρχει. Κάποια μπαλκόνια έχουν πλυντήρια, όμως προφανώς δεν λειτουργούν όλα – σκέψου μέχρι τώρα λειτουργούσαν δύο πλυντήρια για το σύνολο των φοιτητών που μένουν εδώ», εξηγεί ο Χρήστος.
«Μπάνιο μόνο δύο άτομα ταυτόχρονα»
Μπαίνοντας στις τουαλέτες, πολλά πλακάκια λείπουν, οι ντουζιέρες είναι σπασμένες, τα είδη υγιεινής είναι σκουριασμένα και η μούχλα των τοίχων επεκτείνεται μέχρι το παλιό μωσαϊκό του δαπέδου. «Στον 7ο όροφο που μένω εγώ, λειτουργούν οι δύο από τις οκτώ βρύσες, ενώ η κατάσταση είναι παρόμοια και στους υπόλοιπους ορόφους. Μπάνιο ταυτόχρονα μπορούν να κάνουν μόνο δύο άτομα ανά όροφο, αφού οι περισσότερες ντουζιέρες έχουν σπάσει. Τουλάχιστον υπάρχουν καθαρίστριες που βοηθούν κάπως στη διατήρηση της υγιεινής. Παλιότερα υπήρχε μόνιμο προσωπικό καθαριότητας, ενώ πλέον, οι υπηρεσίες έχουν ανατεθεί σε εργολαβίες. Το ίδιο συμβαίνει και με τις υπηρεσίες σίτισης». Εκείνος επιλέγει να μαγειρεύει μόνος. «Έχω βάλει μάτια στο δωμάτιό μου, στο οποίο δεν υπήρχε τίποτα προφανώς πέρα από ντουλάπα, βιβλιοθήκη, κρεβάτι και νιπτήρα. Οπότε, επειδή δουλεύω 9:30 με 17:30, παίρνω μαζί το φαγητό που φτιάχνω».
Όσον αφορά το ίντερνετ, παλιότερα υπήρχε μόνο στο ισόγειο, ενώ στους πάνω ορόφους δεν έπιανε καν σήμα. Μερικοί φοιτητές έχουν βάλει γραμμή με ρούτερ, ενώ άλλοι, όπως ο Χρήστος, βάζουν δεδομένα στο κινητό για να μπορούν να δουλέψουν και να κάνουν τις εργασίες τους. Παροχές δεν υπάρχουν, οπότε, για οτιδήποτε χρειάζεται ένας φοιτητής για να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του, πρέπει να βάλει λεφτά από την τσέπη του. Αυτό δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ένα παζλ έλλειψης παρεμβάσεων από το Κράτος.
Αν υπάρχει ένα θετικό μέσα σε αυτή τη συνθήκη, είναι το γεγονός ότι υπάρχει φύλαξη που λογοδοτεί στο πανεπιστήμιο και τον πρύτανη, η οποία δεν αφήνει να μπει μέσα οποιοσδήποτε. Ωστόσο, οι έλεγχοι εντατικοποιήθηκαν από τότε που είχαν εισχωρήσει στις εστίες διάφορες σπείρες, οι οποίες τελικά εξαρθρώθηκαν. «Ήταν ένα κοινό μυστικό ότι υπάρχουν άτομα που ήταν από σπείρες μέσα στο Πανεπιστήμιο και έμεναν εδώ. Αν δεν τους ενοχλούσες, δεν σε ενοχλούσαν ούτε εκείνοι. Όσοι δηλαδή από τους φοιτητές είχαν κάνει καταγγελίες εναντίον τους, αντιμετώπιζαν διάφορα θέματα, καθώς τύχαινε να διαρρήξουν τα δωμάτιά τους ως μορφή εκφοβισμού, ή ακόμα και να πάρουν κάποιο αντικείμενο ή να υπάρξει τραμπουκισμός face to face. Είχε ξεφύγει πολύ η κατάσταση και έπρεπε να πιάσουν μία ακόμα σπείρα που κατέκλεβε το Πολυτεχνείο για να γίνει επιτέλους η εκκαθάριση και να υπάρχει κάποια παραπάνω μέριμνα σε σχέση με αυτό», αναφέρει ο Χρήστος. Αντί λοιπόν το υπουργείο Παιδείας να σπαταλήσει τόσο χρόνο και χρήμα στην νομοθέτηση πανεπιστημιακής αστυνομίας, η οποία τελικά έμεινε στα χαρτιά λόγω του σφοδρού κύματος αντιδράσεων και κινητοποιήσεων των φοιτητικών συλλόγων, θα μπορούσε να επενδύσει σε πανεπιστημιακή φύλαξη.
«Έχουν βρει έναν εργολάβο που υποτίθεται θα αναλάβει την ανακαίνιση των εστιών, αλλά έχει κολλήσει η σύμβαση κάπου και δεν ξέρουμε πότε και αν θα γίνει», λέει ο ίδιος. Πάντως, μέχρι να συμβεί αυτό, η κατάσταση στις φοιτητικές εστίες ολοένα και δυσχεραίνει. Μαζί με τις αλλεπάλληλες κρίσεις που ήρθαν, η φοιτητική μέριμνα έχει μπει πλέον στα ψηλά γράμματα, καθώς η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων μειώνεται διαρκώς και τα κονδύλια του υπουργείου Παιδείας, κόβονται. Κάθε χρόνο, εκατοντάδες φοιτητές προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε συνθήκες δυσμενείς, σε συνθήκες ανθυγιεινές, σε συνθήκες υγρασίας, μούχλας και βρωμιάς. Συνθήκες μέσα στις οποίες βουλιάζει κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας και δεν τίθεται πλέον θέμα διαμονής, αλλά θέμα επιβίωσης.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
