Η διδακτορία του Ιωάννη Μεταξά ήταν προφανώς ένα προσωποπαγές καθεστώς που πάντοτε στρεφόταν στην ισχύ του ενός. Υπήρξαν όμως και πολλοί άνθρωποι που βρέθηκαν σε θέσεις-κλειδιά στον κρατικό μηχανισμό του μεταξικού καθεστώτος. Ένας από αυτούς ήταν και ο αμείλικτος και ιδιαίτερα βίαιος Κωνσταντίνος Μανιαδάκης.
Γεννημένος στα τέλη του 19ου αιώνα στην Κορινθία, ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης (με προηγούμενη στρατιωτική θητεία και εμπλοκή στην απόπειρα πραξικοπήματος του Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη) είχε παραιτηθεί από το στράτευμα το 1929 με τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη αποφασίζοντας να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις.
Μέσα στην καριέρα του στο στράτευμα ο Μανιαδάκης φαίνεται όμως να είχε γίνει γνωστός για τις δολοπλοκίες του αλλά και την πολύ καλή γνώση που είχε για το τι συμβαίνει στο στράτευμα. Οι διασυνδέσεις του και η ικανότητά του να συλλέγει πληροφορίες έκαναν τον Μανιαδάκη απαραίτητο σε ένα δικτατορικό καθεσώς σαν και αυτό του Μεταξά.
Το Υφυπουργείο και οι μαζικές διώξεις Μανιαδάκη
Έτσι, απέκτησε κεντρικό ρόλο στη δομή του καθεστώτος από τη θέση του υφυπουργού Δημοσίας Ασφαλείας που ήταν ένα εκ των σημαντικότερων (υφ)υπουργείων που ιδρύθηκαν από τον Μεταξά. Τι σήμαινε αυτό με απλά λόγια; Ουσιαστικά η Χωροφυλακή, η Αστυνομία αλλά και η Πυροσβεστική βρέθηκαν κάτω από τη δικαιοδοσία του Μανιαδάκη.
Ο ίδιος πάντως είχε κυρίως επιφορτιστεί με την καταπολέμηση οποιουδήποτε θεωρούνταν εχθρός για το μεταξικό καθεστώς. Ιδίως στο στόχαστρό του μπήκαν οι κομμουνιστές. Ήταν όμως ιδιαίτερα εχθρικός προς οποιονδήποτε δημοκράτη πολίτη αλλά και προς το παλαιότερο πολιτικό προσωπικό.
Στην περίοδο του, κάθε πρόσωπο που αντιμετωπιζόταν ως δυνάμει επικίνδυνο για το καθεστώς ή έστω όχι ιδιαίτερα φιλικό προς αυτό, στελνόταν στην εξορία κάποιου νησιού του Αιγαίου. Η ωμότητα αλλά και η εμμονή του Μανιαδάκη τού έδωσαν πόντους στο καθεστώς που ουσιαστικά τού παρείχε λευκή επιταγή για να κάνει όλη τη βρόμικη δουλειά. Υπάρχει ένα ενδεικτικό παράδειγμα.
Όταν τον Απρίλιο του 1937 εν μέσω αυθαίρετων μαζικών διώξεων και φυλακίσεων, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου μεταφέρει στον Μανιαδάκη την επιστολή του Ιωάννη Θεοτόκη, σημαντικής πολιτικής φιγούρας της εποχής και αρχηγού του Λαϊκού Κόμματος. Στην επιστολή του ο Θεοτόκης παραπονιόταν για την άδικη και αυθαίρετη φυλάκισή του στις φυλακές της Κέρκυρας.
Ο εισαγγελέας Γιδόπουλος παρατήρησε ότι ο Θεοτόκης «έχει απολύτως με το μέρος του το δίκαιον». Στην παρατήρηση αυτή ο Μανιαδάκης απάντησε «παρατηρώ με λύπην μου, κύριε Εισαγγελλεύ, ότι δεν γνωρίζετε όλην την ελληνικήν νομοθεσίαν, τον τελευταίον νόμον». Και όταν ο Γιδόπουλος τον ρώτησε ποιος είναι αυτός ο τελευταίος νόμος, ο Μανιαδάκης του απάντησε «ο νόμος του Μανιαδάκη».
Το αντικομμουνιστικό ντελίριο
Ο Μανιαδάκης, όπως και ο ίδιος ο Μεταξάς, είχαν πριν την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πολύ καλές σχέσεις με το ναζιστικό καθεστώς. Ενδεικτικό είναι ότι ο Σπύρος Παξινός τον οποίο επέλεξε για να γίνει ανώτατος αξιωματικός της Αστυνομίας, είχε σταλεί για εκπαίδευση στη γερμανική γκεστάπο. Μαζί με τον Παξινό αναδιοργάνωσαν και την υπηρεσία διώξεως κομμουνισμού.
Το μένος του Μανιαδάκη με τον κομμουνισμό ήταν αδιανόητο. Ο ίδιος είχε γίνει από νωρίς γνωστός για τις βάναυσες μεθόδους που εφάρμοσε εναντίον μελών, οπαδών ή ακόμα και φιλικά προσκείμενων στο ΚΚΕ. Ήδη σε έναν μήνα από την επιβολή του καθεστώτος είχαν συλληφθεί πάνω από 1000 στελέχη του ΚΚΕ, οδηγούμενα σε φυλακές και εξορίες. Ανάμεσά τους και ο Νίκος Ζαχαριάδης.
Μία διαβόητη πρακτική του Μανιαδάκη ήταν οι δηλώσεις μετανοίας. Ουσιαστικά, κομμουνιστές συλλαμβάνονταν και βασανίζονταν μέχρι να υποβάλλουν γραπτή δήλωση ότι μετανόησαν για την ιδεολογία τους. Στη συνέχεια τα ονόματά τους στέλνονταν στις τοπικές τους κοινωνίες. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρούσε να παραδειγματίσει αλλά και να σπείρει την καψυποψία εντός κομμουνιστικών οργανώσεων.
Τα ακραία βασανιστήρια του Μανιαδάκη
Βέβαια αυτές οι δηλώσεις μετανοίας, όταν έρχονταν, προέκυπταν από σκληρά βασανιστήρια. Το γνωστότερο εξ αυτών ήταν το ρετσινόλαδο. Στο τραπέζι του ανακριτική υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100 δράμια ρετσινόλαδο. Όταν αρνούνταν να ομολογήσει τον ξυλοκοπούσαν άγρια και του έδιναν να πιει μεγαλύτερη δόση.
Ουσιαστικά κατά τη διάρκεια αυτού του βασανισμού πέταγαν τον βασανιζόμενο πίσω στο κελί του και του απαγόρευαν να χρησιμοποιήσει το αποχωρητήριο μετά τις πολύ υψηλές δόσεις καθαρτικού που τον υποχρέωναν να πιει. Ο άνθρωπος έτσι γινόταν ένα ράκος και η ψυχολογική πίεση γίνονταν όλο και πιο ακραία. Εκτός αυτού υπήρχε και η φάλαγγα αλλά και το να στέκονται με γυμνά πόδια πάνω από τον πάγο.
Όλες αυτές οι βαρβαρότητες συνδέθηκαν με τον Μανιαδάκη. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε στη συνέχεια της πολιτικής του καριέρας. Έγινε υπουργός στην κυβέρνηση Κορυζή και, μετά την απελευθέρωση, έγινε βουλευτής με το πολιτικό κόμμα που ο ίδιος ίδρυσε και αργότερα με την ΕΡΕ τον Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
