«Τρίτση Τρίτση μάνα μου» λεγόταν το επεισόδιο των Απαράδεκτων (1991) όπου ο Βλάσης Μπονάτσος έπαιρνε τηλέφωνο τη Δήμητρα και της ζητούσε συμβουλές για το πως να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της καθαριότητας στο Λυκαβηττό. Η Δήμητρα εντυπωσιαζόταν από την ευγένεια του «δημάρχου» και μιλούσε μαζί του στο τηλέφωνο γοητευμένη. Δεν ήταν η μόνη που είχε σαγηνευτεί από την εικόνα του πρώην υπουργού νυν - τότε δημάρχου. Ο Κώστας Μπακογιάννης ήταν ακόμα πολύ μικρός για να πάρει ιδέες.
Το επικοινωνιακό χάρισμα του πρώην δεκαθλητή από το Αργοστόλι της Κεφαλονιάς ήταν αστείρευτο: Το επικοινωνιακό τρικ όπου περπατούσε κρατώντας με το χέρι το σακάκι του στον ώμο, έγινε αντικείμενο μίμησης, εξέπεμψε γοητεία και προέβαλλε έναν πολιτικό με χαρακτήρα και όνειρα κοσμοπολίτικα, μακριά από την μιζέρια των «Αθηνέζων». Στο παρελθόν, ο Αντώνης Τρίτσης είχε συστηθεί με τρόπο ηχηρό, ως ένας πολιτικός με καινοτόμες ιδέες. Ίσως και κάποιοι να τον θεωρούσαν τρελό.
Πεζόδρομοι, πάρκα, τραμ: Μια Αθήνα μαγική
Το 1982, στην πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ο Αντώνης Τρίτσης ανέλαβε το υπουργείο Χωροταξίας - Οικισμού κα Περιβάλλοντος (ΥΧΟΠ). Τότε ο υπουργός, με σχετική μελέτη, σε συνεργασία με το υπουργείο Συγκοινωνιών και τη Τροχαία Αθηνών, εκπονούσε μελέτη, στην οποία παρουσίασε για πρώτη φορά το όραμα του: Μετατροπή της Πανεπιστημίου σε «στενόμακρο πάρκο», αποκατάσταση στην αρχική τους μορφή 90 κτιρίων ιστορικής αξίας, και ένα «ευρύτερο σχέδιο που προβλέπει την ενοποίηση με δίκτυο πεζοδρομίων των λόφων ή χώρων πρασίνου για να είναι προσιτοί στον πεζό και να αναδειχθούν. Κεραμεικός, Ακρόπολη, Φιλοπάππου, Ζάππειο, Αρδηττός, Εθνικός Κήπος, Ευαγγελισμός, Άλσος Συγγρού, ήταν μερικές από τις περιοχές που θα άλλαζαν μορφή ύστερα από τις παρεμβάσεις του υπουργού Τρίτση. Παράλληλα, καθώς το νέφος από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων είχε πνίξει πια την πόλη, ο υπουργός πήρε την πρωτοβουλία της επιβολής δακτυλίου στο κέντρο της Αθήνας, κάνοντας για πρώτη φορά λόγο και για το ενδεχόμενο θέσπισης διοδίων.
Την περίοδο της υπουργίας του δημιουργήθηκε πλήρες θεσμικό πλαίσιο (Νόμος 1337/83) που προβλέπει όλες τις αναγκαίες διαδικασίες κοινωνικής συμμετοχής και δημόσιας διαβούλευσης για τις μελέτες πολεοδομικού σχεδιασμού, απαραίτητες για την πολεοδομική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της Ελλάδας, ενώ εθνικοποιείται ένα μέρος της εκκλησιαστικής περιουσία
Ο Αντώνης Τρίτσης παρέμεινε στη θέση του ως τον Ιανουάριο του 1984. Δεν κατάφερε να κάνει όσα είχε στο μυαλό του. Δεν θα σταματούσε όμως την προσπάθεια.
Υπουργείο Παιδείας: Το Πρώτο Αίμα*
Μόνο με αναφορά στην ταινία "Rambo" θα μπορούσα να περιγράψω την τόλμη του Τρίτση ως υπουργού Παιδείας. Ο Αντώνης Τρίτσης στη δεύτερη θητεία της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, βρέθηκε στο υπουργείο Παιδείας, εκεί όπου πάλεψε για μια ακόμα σημαντική τομή στην ελληνική κοινωνία. Ο υπουργός πρότεινε σε νομοθετικό πλάνο διάρκειας 100 ετών, την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας από αγροτικούς συνεταιρισμούς, την παραχώρηση της μη αστικής περιουσίας της εκκλησίας στο κράτος και τη συμμετοχή λαϊκών στα μοναστηριακά συμβούλια. Η εκκλησία αντέδρασε σθεναρά, με κύριους εκφραστές τους Μητροπολίτη Αλεξανδρούπολης, Άνθιμο και Μητροπολίτη Δημητριάδος, Χριστόδουλο, οι οποίοι διασταύρωσαν τα ιερά «ξίφη» τους με τον Τρίτση και σε τηλεοπτική εκπομπή της ΕΡΤ. Ο νόμος Τρίτση ψηφίστηκε τελικά, αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Δήμαρχος Αθηνών
Δεν ένιωθε άνετα χωρίς μια δύσκολη αποστολή στους ώμους του, δεν ήταν για τα εύκολα. Από το ΠΑΣΟΚ έφυγε το 1989, αηδιασμένος από τον εσωκομματικό - και όχι μόνο - πόλεμο που δημιούργησε το σκάνδαλο Κοσκωτά. Δημιούργησε το δικό του κομματικό μόρφωμα, το Ελληνικό Ριζοσπαστικό Κίνημα, χωρίς όμως να τα καταφέρει να διακριθεί εκλογικά. Η Νέα Δημοκρατία τον «αγκάλιασε» και του έδωσε τη σκυτάλη για την επόμενη του αποστολή: Τη διεκδίκηση του Δήμου Αθηνών, κόντρα στη Μελίνα Μερκούρη. Η Μελίνα του 1990, αυτή η λαμπερή πολιτική φυσιογνωμία που ήδη διεκδικούσε την επιστροφή των ελγινείων μαρμάρων του Παρθενώνα δεν ήταν ένας «εύκολος» αντίπαλος για τον Τρίτση. Για κανέναν.
Στις 14 Οκτωβρίου του 1990 εκλέχτηκε δήμαρχος Αθηναίων με την υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας. Προηγουμένως, είχε χαρίσει στο τηλεοπτικό κοινό μια εντυπωσιακά ηπίων τόνων παρουσίαση των έργων που φιλοδοξούσε να πραγματοποιήσει ως δήμαρχος: Τραμ στα πρότυπα της πόλης της Γκρενόμπλ, λεπτομερείς, λεπτομερείς περιγραφές ως προς την πολεοδομική αναδιαμόρφωση της πόλης και την εξεύρεση πόρων. Ο Τρίτσης μέσα από τις συνεντεύξεις του έδειχνε με κάθε τρόπο ότι η τοπική αυτοδιοίκηση δεν έχει απαραίτητα πολιτικό χρώμα. Είχε τεχνοκρατικές αντιλήψεις,περιβαλλοντική,αλλά και κοινωνική ευαισθησία. Οραματιζόταν το κέντρο της Αθήνας με λίγα, ίσως και καθόλου αυτοκίνητα. Τι Αθήνα, Τι Παρίσι.
Το κυνικό τέλος
Η πρώτη του συνέντευξη, αμέσως μετά την εκλογή του στο Δήμο των Αθηνών, σε μια καφετέρια του κέντρου, με έναν ήλιο λαμπερό που τον γέμιζε με ειλικρινή χαρά, καθώς μιλούσε για το «εντατικό πρόγραμμα προετοιμασίας» που θα ξεκινούσε ως την 1/1/1991, ημέρα που θα αναλάμβανε το Δήμο της Αθήνας. Δύο μήνες έμεναν, μόνο.
Απρίλιος 1992
Ο καιρός πέρασε, ο Αντώνης Τρίτσης ανέλαβε καθήκοντα και 14 μήνες μετά, όταν ήταν μόλις 55 ετών, αρρώστησε. Ο Τρίτσης παρ' όλα αυτά, συνέχισε να εργάζεται πυρετωδώς, έχοντας επικεντρωθεί σε τομείς όπως η καθαριότητα της Αθήνας, και οι «δυστυχείς εργαζόμενοι στον τομέα της καθαριότητας που σου δίνουν την αίσθηση του σκουπιδιάρη» τον προβλημάτιζαν ιδιαίτερα, όπως δήλωνε στη Λιάνα Κανέλλη. Μιλούσε με πάθος για τον «ευπρεπισμό» της πόλης που ήθελε να βάλει μπρος, δίνοντας έμφαση στα σπασμένα πεζοδρόμια, στα ρημαγμένα και εγκαταλειμμένα κτίρια, στο πράσινο που είχε μείνει απεριποίητο. Περίπου έξι εβδομάδες αργότερα, ο Αντώνης Τρίτσης πέθανε.
Πρόλαβε πάντως, να δείξει με μια εικόνα, πως φανταζόταν το κέντρο της Αθήνας, ευπρεπές, με τραμ, και κυρίως, χωρίς αυτοκίνητα. Ωραία θα ήταν.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
