Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1830 και πέθανε στην Αθήνα στις 13 Φεβρουαρίου 1899. Η ζωή του Ανδρέα Συγγρού, του δευτερότοκου γιου του Δομένικου Τσιγγρού και της Μονδινής Νομικού, με καταγωγή από το Λιθί της Χίου, ήταν τουλάχιστον κινηματογραφική.
Παρότι έζησε μια πολύ άνετη ζωή, με τον πατέρα του να πηγαινοέρχεται στο παλάτι του Σουλτάνου Μαχμούτ Β', ο ίδιος δεν δέχτηκε να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του, και ξεκίνησε να εργάζεται ως έμπορος, στο πλευρό του Νικόλαου Δαμιανού.
Πριν κλείσει το 30ό έτος της ηλικίας του, είχε ήδη μπει στο δρόμο του μεταξιού, που ήταν μια καινοτόμος εμπορική δραστηριότητα για την εποχή. Το 1855 αγόρασε για πρώτη φορά μερίδιο σε σχετική επιχείρηση και αργότερα ασχολήθηκε και με τις κρατικές προμήθειες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Στη δεκαετία του 1860 βρέθηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα, με νέους, διευρυμένους ορίζοντες επιχειρηματικότητας. Έχοντας γνωρίσει τον Βασιλιά Γεώργιο τον Α' και τον υπουργό Εξωτερικών, Χαρίλαο Τρικούπη, ,δημιούργησε την εταιρεία «Συγγρός, Κορωνιός & Σία», η οποία και παρείχε δάνεια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με υπέρογκους τόκους.
Λαυρεωτικά, ένα σκάνδαλο
Καθώς ο Συγγρός σχεδίαζε τη μόνιμη εγκατάσταση του στην Αθήνα, αγοράζοντας τεράστιες εκτάσεις, το όνομα του συνδέθηκε με ένα σκάνδαλο μεγατόνων. Ήταν το 1864, όταν η γαλλο-ιταλική εταιρεία Roux-Serpieri-Fressynet C.E. είχε αναλάβει μέσω ανάθεσης από την ελληνική κυβέρνηση, την εκμετάλλευση των ορυχείων μετάλλου του Λαυρίου.
Πέντε χρόνια αργότερα, προέκυψε ζήτημα σχετικά με το αν η εταιρεία μπορούσε να εκμεταλλεύεται τα κοιτάσματα προς όφελος της. Η ελληνική κυβέρνηση του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, αμφισβήτησε τη δικαιοδοσία της εταιρείας, ενώ οι Γαλλο-Ιταλοί θεωρούσαν πως η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων προβλεπόταν από το σχετικό συμβόλαιο που είχαν υπογράψει και ζητούσαν τις παρεμβάσεις των κυβερνήσεων τους.
Για τη διευθέτηση του ζητήματος, αναζητήθηκε Έλληνας αγοραστής της εταιρείας, και ο Συγγρός δήλωσε αμέσως παρών, φροντίζοντας να συντηρεί τις φήμες για κοιτάσματα χρυσού στο Λαύριο, διογκώνοντας με αυτόν τον τρόπο, την τιμή της μετοχής.
Μετά τη μεταβίβαση, ο Συγγρός διατήρησε τις φήμες περί κοιτασμάτων χρυσού και προχώρησε στη μετοχοποίηση της εταιρείας με αποτέλεσμα χιλιάδες Αθηναίοι να τρέξουν να αγοράσουν τις μετοχές.
Καθώς χρηματιστήριο δεν υπήρχε, το καφενείο «Η Ωραία Ελλάς» ανέλαβε να αναπληρώσει το κενό. Ήταν μια πρώτη χρηματιστηριακή «φούσκα», με μετοχές αξίας 200 δραχμών να πωλούνται έως και 310.
Αν υπήρχαν όντως κοιτάσματα χρυσού; Αυτό μάλλον δεν ενδιέφερε κανέναν. Tα διαμάντια μοιάζουν παντοτινά, ακόμα και όταν δεν υπάρχουν.
Στιγμές μακιαβελικού μεγαλείου
Ο Συγγρός ήταν πάντα μπροστά από κάθε μεγάλη επιχειρηματική ευκαιρία. Όταν η Θεσσαλία προσαρτήθηκε στο ελληνικό κράτος, ο Συγγρός, με συμμετοχή της Εθνικής Τράπεζας, ίδρυσε την τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας. Παράλληλα, αγόρασε και τεράστιες εκτάσεις στην περιοχή της Θεσσαλίας, από Τούρκους ιδιοκτήτες.
Το 1882 μπήκε και στη ναυτιλία, ιδρύοντας την «Πανελλήνιον Ατμοπλοΐα» και λίγο αργότερα δάνεισε τον δήμο Αθηναίων με 225.000 δραχμές, ενώ παράλληλα μεσολάβησε για τη σύναψη δανείου της ελληνικής κυβέρνησης με ξένους επενδυτές.
Προς την κυβέρνηση του Θεόδωρου Δηλιγιάννη δεν είχε καμία εμπιστοσύνη, γι' αυτό και πίεζε για τη μεταφορά των κερδών του δημοσίου σε fund επιχειρηματιών με συμμετέχοντα τον ίδιο.
Σε αυτό το «κόλπο» είχε βάλει και τον Βασιλιά, στον οποίο είχε αποστείλει υπόμνημα, εκφράζοντας τις ανησυχίες του για το μέλλον της οικονομίας της χώρας. Ένα μήνα μετά, η κυβέρνηση Δηλιγιάννη έπεσε.
Φιλανθρωπία προς κάθε κατεύθυνση
Δημοτικό σχολείο Σκιάθου, δημοτικό σχολείο Καλοχωρίου Λάρισας, φυλακές Συγγρού, Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο Ολυμπίας και αρχαιολογικό μουσείο Δελφών, ανακατασκευή πτέρυγας Ευαγγελισμού, δωρεά 10.000 στην κοινωνία της Χίου ύστερα από το σεισμό που είχε «βουλιάξει» το νησί» (1881) και 400.000 στη Θεσσαλονίκη ύστερα από την καταστροφική φωτιά (1890), μεγάλα ποσά στο Ωδείο Αθηνών, στην κοινωνία της Σύρου, στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, και φυσικά στο χωριό του, το Λιθί Χίου, είναι μόνο μερικές από τις σημαντικότερες φιλανθρωπίες που προσέφερε ο Ανδρέας Συγγρός.
Μετά τον θάνατό του η σύζυγός του, Ιφιγένεια Μαυροκορδάτου, δώρισε στο ελληνικό δημόσιο το Κτήμα Συγγρού, το Μέγαρο Ανδρέα Συγγρού για να στεγάσει το υπουργείο εξωτερικών, ενώ από κληροδότημα του ίδιου και με την εποπτεία της Ιφιγένειας, κατασκευάστηκε το Νοσοκομείο «Ανδρέας Συγγρός» και η λεωφόρος Συγγρού.
Ήταν το 1898, όταν το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσιζε να δοθεί το όνομα του εθνικού ευεργέτη «εις την παριλισσίαν οδόν». Επρόκειτο για έναν μικρό δρόμο που περνούσε μέσα από το Ολυμπιείο και συνέδεε τη λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας με τη διασταύρωση της Αγίας Φωτεινής.
Ο νομομηχανικός Νικόλαος Γαζής όμως, ήταν εκείνος που οραματίστηκε την λεωφόρο Συγγρού με τη σημερινή της εικόνα και έκταση, αυτήν που ενώνει το κέντρο της Αθήνας με τις φαλιρικές ακτές.
Η λεωφόρος Συγγρού ως μακέτα, είχε συγκεκριμένα σημεία στα οποία μπορούσαν να περπατάνε πεζοί, και άλλα, ιππείς. Υπήρχε σοβαρός προβληματισμός για τα δέντρα που θα μπορούσαν να φυτευτούν και να ευδοκιμήσουν, με τις λεύκες να απορρίπτονται και τις πιπεριές(!) να κερδίζουν στο νήμα, μόνες τους.
Επίσης, αν κρίνουμε από το παρακάτω δημοσίευμα με τα «κεφάλια» των επιτροπών, το συγκεκριμένο, πομπώδες για την εποχή, έργο, είχε προκαλέσει και τη σκληρή ειρωνεία των Αθηναίων δημοσιογράφων.
Δεκαετίες αργότερα, η Συγγρού έγινε ως και «τόπος αμαρτίας και αποκαλύψεων».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
