«Το νήμα της ζωής της, έμελλε να κοπεί τόσο βίαια, τόσο άδικα, τόσο τρομακτικά. Τα απόνερά του, άλλαξαν για πάντα την ελληνική κοινωνία, τοποθετώντας τη λέξη γυναικοκτονία, σε όλα τα ελληνικά λεξικά». Αυτή είναι μια εισαγωγή για την Ελένη Τοπαλούδη και μια μικρή γεύση ενός από τα πιο δημοφιλή πλέον podcast που δημιουργεί ένα παιδί μόλις 25 ετών.
Τα «Γεγονότα που Συγκλόνισαν» έχουν ξεχωρίσει τόσο για τη θεματολογία τους όσο και για το γεγονός ότι ο Μενέλαος Γεωργίου, κάνει πολυήμερη έρευνα και αναζητά ανθρώπους που με κάποιον τρόπο έχουν εμπλακεί σε κάθε έγκλημα, μιλά μαζί τους και συνθέτει το γαϊτανάκι τους. Αυτό που δημιουργείται, δεν μοιάζει με κανένα true crime podcast που υπάρχει αυτή τη στιγμή εκεί έξω.
Η πρώτη του επαφή με το έγκλημα, ήταν το καλοκαίρι του 2008, όταν ήταν μόλις 8,5 ετών. Θυμάται να ανοίγει την τηλεόραση και να βλέπει έκτακτα δελτίο ειδήσεων, τη φωτογραφία ενός πολύ όμορφου άνδρα να φιγουράρει και τους τίτλους να αναφέρουν τις λέξεις «σφαγή» και «δολοφονία», την ίδια στιγμή που, πλήθος κόσμου άρχιζε να συρέει έξω από το σπίτι στο Παγκράτι.
«Είδα εικόνες που με είχαν αποσβολώσει και που θυμάμαι έντονα ακόμα και σήμερα. Μετά από χρόνια κατάλαβα ότι αυτό αφορούσε τη δολοφονία του Νίκου Σεργιανόπουλου στο σπίτι του. Αυτή η σκηνή εντυπώθηκε μέσα μου, όταν στη Β' Λυκείου αγόρασα τα βιβλία του Σόμπολου για τα εγκλήματα που συγκλόνισαν την Ελλάδα – και ένα από αυτά μιλούσε για τον Σεργιανόπουλο».
«Εκείνη ήταν η στιγμή της ταύτισης, που οι δύο παράλληλες γραμμές του συνειδητού και του υποσυνείδητου ακούμπησαν. Το έγκλημα είναι ένα μεγάλο κρεμμύδι με πάρα πολλά layers, που, όσο τα βγάζεις, φτάνεις σε πιο συγκλονιστικά σημεία συζήτησης. Αυτό, σε συνδυασμό με την αγριότητα που εμπεριέχουν είναι κάτι που με εξιτάρει – δεν ξέρω γιατί, αλλά εύχομαι να το μάθω», λέει ο Μενέλαος, μιλώντας στο Reader.
Όταν ξεκίνησε να κάνει podcast πριν από 3,5 χρόνια, τα άτομα που το έκαναν στην Ελλάδα, ήταν μετρημένα. Όπως εξηγεί, «όσοι ξεκινήσαμε τότε, δεν κάναμε podcast επειδή ήμασταν 'κάποιοι', αλλά γίναμε αυτό που γίναμε, επειδή κάναμε podcast. Πλέον κάνουν όλοι podcast, χωρίς να ξέρουν τι θέλουν να πουν ή αν θα μιλήσουν για κάτι σημαντικό».
«Επειδή έχω ΔΕΠΥ, μού ήταν δύσκολο αρχικά να ηχογραφώ και να ακούω τη φωνή μου και, επειδή δεν είμαι ο καλύτερος αφηγητής, ήθελα να κάνω κάτι που θα ξεχωρίζει. Σκεφτόμουν πώς μπορώ να αποδείξω για κάτι που αγαπάω τόσο, όπως η έρευνα του εγκλήματος, ότι το podcast μου αξίζει να το ακουστεί. Οπότε έκανα κάτι που δεν κάνει κάνένα άλλο podcast true crime: συνεντεύξεις».
«Για το Θεόφιλο Σεχίδη, μπορείς να ακούσεις παντού. Οπότε εγώ βρήκα τους ανθρώπους που τον έζησαν – τον γιατρό που τον διέγνωσε με σχιζοειδή διαταραχή προσωπικότητας, τον ιατροδικαστή που μπήκε στο σπίτι που εκτέλεσε την οικογένειά του κλπ. Μιλάω για τον αποστιγματιστικό λόγο, για να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις "τρελός" και "σχιζοφρενής", φτιάχνω ένα επεισόδιο που θα το ακούσει ένα άτομο με σχιζοφρένεια και θα αντιληφθεί πως δεν είναι δακτυλοδεικτούμενος. Αυτή ήταν μια ανάγκη μου να ασχοληθώ βαθύτερα με την έρευνα και να φέρω κόσμο στο podcast μου».
Υπάρχουν εγκλήματα τα οποία σου κάνουν κάποιο trigger;
«Με δυσκολεύουν εκείνα όπου το θύμα είναι κάποια μητέρα - γιατί είμαι παιδί μονογονεϊκής οικογένειας- και όταν νέες κοπέλες χάνονται από γυναικοκτονίες. Όταν ερευνούσα την υπόθεση της Ζωής Δαλακλίδου στην Ξάνθη και μίλησα με την οικογένειά της, η αδερφή της κοιμόταν από πάνω όταν ο δολοφόνος και βιαστής της, της έβαζε φωτιά και την έκαψε.
Αυτά δυσκολεύομαι να τα διαχειριστώ με ψυχραιμία. Υποθέσεις όπως των Σατανιστών της Παλλήνης, μπορεί να με είχαν βαρύνει, αλλά παράλληλα με ιντρίγκαραν, καθώς ο σατανισμός ήταν τεράστιο ταμπού στην Ελλάδα των 90's».
Πόσο χρόνο αφιερώνεις για να ερευνήσεις και να βγάλεις ένα επεισόδιο;Υπάρχουν κάποιοι κανόνες που ακολουθείς;
«Υπάρχουν υποθέσεις στις οποίες αφιερώνω 40-45 ώρες μέσα στη βδομάδα για έρευνα, συνεντεύξεις, απομαγνητοφωνήσεις και σκαλέτα. Αρχικά βρίσκω το έγκλημα, πηγαίνω στη βιβλιοθήκη της Βουλής και ψάχνω παλιές εφημερίδες με ημερομηνίες μία ή δύο ημέρες μετά το φόνο, βλέπω τα τότε πρωτοσέλιδα με επιτόπιο ρεπορτάζ– δεν ψάχνω τόσο στο διαδίκτυο διότι είναι όλα copy-paste και έχουν λάθη.
Μετά, αναζητώ τους δημοσιογράφους που το καλύψαν τότε οι οποίοι με τη σειρά τους μου δίνουν συνέντευξη για τους πρωταγωνιστές του εκάστοτε εγκλήματος και, αν είμαι τυχερός, πληροφορίες και ονόματα. Τους ιατροδικαστές τους εντοπίζω επειδή έχουν γραφεία και τους συγγενείς από social media. Αφού βρω καλεσμένους, παίρνω τηλέφωνο με πολλή ευγένεια, κάνω συνεντεύξεις, χωρίζω τις απαντήσεις σε μέρη και τα τοποθετώ με την καλύτερη δυνατή δομή μέσα στο κείμενο.
Στη συνέχεια πηγαίνω στο στούντιο όπου κάνω δύωρη ηχογράφηση και τετράωρο post-production. Κάνουμε πολύ sound design, καθώς θέλω να έχει μουσική και εφέ ώστε να καλύψω την αδυναμία μου στην αφήγηση με όσα περισσότερα τεχνάσματα μπορώ. Είναι ένα πενθήμερο οκτάωρο που ξεκινάει μετά την κανονική μου δουλειά, γιατί από το podcast δεν έχω έσοδα, ίσα-ίσα δίνω λεφτά για το στούντιο ηχογράφησης.
Με έχουν προσεγγίσει πολλές εταιρείες, απλά όταν κάνω επεισόδια π.χ. για την Ελένη Τοπαλούδη, δε δέχομαι να κόβω τη ροή του podcast για τοποθέτηση προϊόντος, θα ήταν ανήθικο για τους συγγενείς των ανθρώπων αυτών που με εμπιστεύονται και μου μιλάνε με τόση αγάπη. Δεν θέλω να βγάζω λεφτά από τον πόνο τους, αλλά να κάνω μια έρευνα. Από τη στιγμή που η πλατφόρμα δεν μου δίνει λεφτά παρά το γεγονός ότι έχω 1.5 εκατομμύριο προβολές, δε θα τα πάρω από πουθενά».
Από τα επεισόδια που έχεις κάνει, ποια είναι τα δικά σου προσωπικά αγαπημένα;
«Αγαπημένο μου επεισόδιο είναι για την πτώση του Helios 522 στις 14 Αυγούστου 2005 στο Γραμματικό, όπου έχασαν τη ζωή τους 121 άνθρωποι. Είναι ένα από τα podcast που μέσω της εταιρείας παραγωγής που έφτιαξα, δρομολογώ ώστε να γίνει ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση. Επισκέφθηκα ένα χωριό στην Κύπρο και μίλησα με ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους στο αεροπορικό δυστύχημα.
Όταν τους επέστρεψαν στις οικογένειές τους, κάποιοι σωροί ήταν κολλημένοι με σιλικόνη, γιατί δεν αναγνωρίζονταν. Έχω κλάψει πολύ με την πτήση αυτή, κάποιο καιρό έβλεπα εφιάλτες ότι ήμουν στην πτήση, πολλές υποθέσεις μου έχουν δημιουργήσει μετατραυματικό. Μια ακόμη υπόθεση που με εξίταρε ήταν η πτήση των Malaysian Airlines, γιατί είναι ένα άλυτο μυστήριο. Γενικά με συγκλονίζουν οι υποθέσεις με τις πτήσεις».
Πως μπορείς κάθε φορά να διαχειρίζεσαι το ψυχολογικό αντίκτυπο των εγκλημάτων που ερευνάς; Υπάρχει κάτι που σε αποφορτίζει;
«Μου είχε τύχει ένα περιστατικό, όταν έκανα το podcast για τη Ζωή Δαλακλίδου. Να θυμίσω πως όταν έφτασε σπίτι της από βραδινή έξοδο στις 5.30 τα ξημερώματα, την περίμενε στην είσοδο ο δράστης, ο οποίος της επιτέθηκε και την έκαψε. Δύο ημέρες αφότου είχα κάνει το επεισόδιο και είχα μιλήσει με την αδερφή της, γύρω στις 5.30 ηώρα το πρωί, πετάχτηκα στον ύπνο μου γιατί νόμιζα πως άκουσα μια γυναίκα να ουρλιάζει κάτω απ' το σπίτι.
Βγήκα στο μπαλκόνι να κοιτάξω αλλά δεν συνέβαινε κάτι. Ήταν ένα έντονο όνειρο, μετατραυματικό στρες που το μεταβόλισα έτσι. Η γυμναστική με αποφορτίζει αλλά και η σκέψη πως κάποια στιγμή θα κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα – να γίνουν σειρά στην τηλεόραση και να μπουν στο Νέτφλιξ. Με κρατάνε επίσης τα όμορφα λόγια που μου λένε οι άνθρωποι που τ' ακούνε».
Έχεις σειρά επεισοδίων τα οποία σχετίζονται με γυναικοκτονίες. Έχει τύχει να λάβεις μηνύματα από γυναίκες που ενδεχομένως έχουν βιώσει κάποια κακοποίηση;
«Έχω λάβει σίγουρα 250 μηνύματα. Όταν μια γυναίκα ανοίγεται σε μένα που είμαι άντρας, γιατί νιώθει πως είμαι με τη σωστή πλευρά της ιστορίας, με συγκινεί πάρα πολύ, με φοβίζει η κακοποίηση που υφίστανται οι γυναίκες, με προβληματίζει το γεγονός ότι εγώ περπατάω στο δρόμο και φοράω ό,τι θέλω χωρίς να κινδυνεύει η ζωή μου σε αντίθεση με τις γυναίκες, με φοβίζει επειδή και εγώ έχω αδερφή και μαμά.
Μου στέλνουν κοπέλες που κακοποιήθηκαν από το σύντροφό τους και άλλες που μου λένε ότι φοβόντουσαν να ακούσουν το podcast μου γιατί πίστευαν ότι ταυτίζονται με τα θύματα. Πολλές φορές δεν ξέρω πως να διαχειριστώ τέτοιες πληροφορίες».
Έχεις κάνει αρκετά επεισόδια με ψυχιάτρους, αναφορικά με την ψυχολογία του δράστη ενός εγκλήματος. Θέλεις να μας πεις, βασισμένος στα συμπεράσματα των ειδικών, αν υπάρχουν τελικά κοινά μοτίβα;
«Θα στο πω με μία φράση: Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Αντώνης Δαγλής, κατά συρροή δολοφόνος ιερόδουλων. Η μητέρα του ήταν ιερόδουλη και ο πατέρας του τους έδερνε και τους παράτησε καταχρεωμένους. Θεόφιλος Σεχίδης.
Εάν οι γονείς του δεν τον είχαν εσώκλειστο λόγω της ψυχασθένειάς του και του παρείχαν τη βοήθεια που χρειαζόταν, μπορεί να ζούσαν και εκείνος να μην ήταν στη φυλακή μέχρι το 2018 όπου πέθανε από καρδιακή ανακοπή. Δημήτρης Βακρινός, ο δολοφόνος ταξιτζής. Ζούσε μια ζωή παραμελημένος, αφού οι γονείς του ήταν απόντες.
Ωστόσο υπάρχει ένα αιώνιο ερώτημα: δολοφόνος γεννιέσαι τελικά ή γίνεσαι; Βλέπουμε ότι υπάρχουν και κάποιοι δολοφόνοι που το έχουν μέσα τους, έχουν ένα μοτίβο και από μικρή ηλικία μπορεί να βασανίζουν ή να σκοτώνουν ζώα. Υπάρχουν εκ λαγνείας serial killers, που, παρασυρόμενοι από τη δύναμη που έχουν, βασανίζουν τα θύματά τους μέχρι θανάτου».
Έχει τύχει να νιώσεις ποτέ φόβο ή απειλή επειδή μιλάς με ανθρώπους που εμπλέκονται άμεσα στα εγκλήματα;
«Έχω μιλήσει με δράστες εγκλημάτων, οι οποίοι δεν επιθυμούσαν να μπουν στο podcast, μόνο off the record. Πλήρωσαν την τιμωρία τους και αφέθηκαν ελεύθεροι. Δε θα έκανα αυτό που κάνω σήμερα εάν δεν πίστευα ότι ο άνθρωπος αλλάζει και μετανιώνει για τις πράξεις του.
Πλήρωσαν το τίμημά τους και δεν πρέπει να στιγματίζονται άλλο από την κοινωνία. Και εγώ δεν είμαι εδώ για να τους στιγματίσω. Από την άλλοι, οι δολοφόνοι της Ελένης Τοπαλούδη που έκαναν όλα αυτά τα αισχρά πράγματα, δε θέλω να βγουν ποτέ έξω».
Με ποιο τρόπο δημιουργείς αυτό το πλαίσιο οικειότητας με τους ακροατές ενώ ασχολείσαι με κάτι τόσο βάναυσο όπως τα εγκλήματα;
«Μιλάω πολύ η αλήθεια είναι με πολλά άτομα καθημερινά. Νομίζω πως επειδή είμαι ευγενικό παιδί. Είναι σημαντικό για μια γυναίκα που νιώθει φόβο να μπαίνει στο podcast και να ακούει τόσους ειδικούς που μιλάνε για το τι μπορεί να κάνει και πως μπορεί να βοηθηθεί.
Μια φορά μου είχε στείλει μια κοπέλα με σχιζοφρένεια και με είχε ευχαριστήσει καθώς μου είπε πως για πρώτη φορά στη ζωή της ένιωσε ότι δεν είναι φρικιό. Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μη στιγματίζεται ο κόσμος και εγώ βρίσκω τους ειδικούς που μιλάνε για αυτά τα θέματα».
Από ελληνικά podcast υπάρχει κάποιο που ξεχωρίζεις;
«Ακούω όλα τα true crime podcast και Άρη Δημοκίδη. Σιχαίνομαι τα podcast των influencers οι οποίοι τα βλέπουν απλά σαν μια διαφημιστική πίτα και λένε τη γνώμη τους ή κάνουν συζητήσεις άνευ λόγου και αιτίας».
Ποιος είναι ο Μενέλαος στην καθημερινότητα, πίσω από την περσόνα του podcast;
«Είμαι πρόσχαρος και έχω τρομερές φιλοδοξίες. Θέλω να φτάσω τη ζωή μου εκεί που την έχω ονειρευτεί. Κάνω γυμναστική, ενόργανη και καλλισθενική, έχω ένα σκύλο, γενικά είμαι ένας άνθρωπος που αν με δεις στο δρόμο, το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτείς είναι ότι κυνηγάω σατανιστές στην Παλλήνη για μια συνέντευξη».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
