Aκόμα μία περίπτωση μαζικών πυροβολισμών και δολοφονίας αθώων ανθρώπων συγκλόνισε τις ΗΠΑ. Ένας άνδρας που αργότερα ταυτοποιήθηκε ως ο Robert Cart άνοιξε πυρ στην πόλη Λιούιστον σκοτώνοντας 22 άτομα και τραυματίζοντας σοβαρά άλλα 80.
Για μία σειρά από λόγους μεταξύ των οποίων είναι και η διαφορετική κουλτούρα ως προς την οπλοκατοχή, στην Ευρώπη τέτοια περιστατικά είναι πολύ πιο σπάνια. Στην Ελλάδα μάλιστα είναι ευτυχώς σχεδόν ανύπαρκτα. Λέμε όμως «σχεδόν», γιατί υπάρχει ένα τέτοιου τύπου περιστατικό που συγκλόνισε τη χώρα. Έγινε το μακρινό 1990 και έχει όλα τα χαρακτηριστικά του λεγόμενου mass shooting.
Η δολοφονία των δύο καθηγητών
Ήταν το απόγευμα της 27ης Νοεμβρίου 1990 στο Πανεπιστήμιο Κρήτης που βρισκόταν σε μία περίοδο άνθισης. Τότε ο καθηγητής Βασίλης Ξανθόπουλος δίδασκε τους φοιτητές του σε μία αίθουσα τερματικών του κεντρικού ηλεκτρονικού υπολογιστή του Πανεπιστημίου. Δίπλα του ήταν ο καθηγητής Στέφανος Πνευματικός.
Στο μάθημα είχε εμφανιστεί ο 32χρονος μεταπτυχιακός φοιτητής Γιώργος Πετροδασκαλάκης ο οποίος, σύμφωνα με πληροφορίες που βγήκαν αργότερα στη δημοσιότητα, είχε μόλις επιστρέψει στις σπουδές του μετά τη στρατιωτική του θητεία. Εκείνη την ημέρα το μάθημα αφορούσε τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών για την εκτέλεση πολύπλοκων αλγεβρικών υπολογισμών.
Αν εξαιρέσει κανείς τη δυσκολία του μαθήματος, όλα έμοιαζαν φυσιολογικά. Φυσιολογικός έμοιαζε και ο ίδιος ο Πετροδασκαλάκης ο οποίος συνομιλούσε με συμφοιτητές και καθηγητές σε καλή διάθεση. Κανείς, λοιπόν, δεν φανταζόταν ότι στο τέλος εκείνου του απογεύματος η χώρα θα θρηνούσε για δύο σπουδαίους καθηγητές σοκαρισμένη από μία περίπτωση mass shooting εντός πανεπιστημιακού χώρου. Τι συνέβη;
Ο Πετροδασκαλάκης, λοιπόν, ξαφνικά σε κάποιο διάλειμμα βγήκε από την αίθουσα που γινόταν το μάθημα. Επέστρεψε οπλισμένος με μία επαναληπτική καραμπίνα και την έστρεψε προς τους δύο καθηγητές τους οποίους και σκότωσε. Όλα έγιναν μέσα σε δευτερόλεπτα. Από τους πυροβολισμόυς και τα σκάγια τραυματίστηκαν και ο καθηγητής Σωτήρης Περσίδης που φαίνεται ότι προσπάθησε να τον εμποδίσει αλλά και δύο άλλοι φοιτητές που βρίσκονταν στην αίθουσα.
Ο δράστης που ποτέ δεν συνελήφθη
Μέσα σε όλο τον πανικό που είχε προκληθεί στην αίθουσα, ο Πετροδασκαλάκης κατάφερε να διαφύγει με ένα νοικιασμένο αυτοκίνητο. Η αστυνομία σάρωσε όλη την περιοχή αλλά δεν κατάφερε ποτέ να τον συλλάβει και να πάρει τις απαραίτητες απαντήσεις σχετικά με τα κίνητρα που τον οδήγησαν σε αυτή την αποτρόπαια πράξη.
Όπως φάνηκε αργότερα, ο Πετροδασκαλάκης είχε διαφύγει στα βουνά της Κρήτης. Σχεδόν 10 μήνες μετά τη δολοφονία, τον Ιούλιο του 1991, θα τον εντοπίσει τυχαία ένας βοσκός. Ήταν απαγχονισμένος. Ο ιατροδικαστής υποστήριξε ότι είχε κρεμαστεί ώρες ή λίγες μέρες μετά τη δολοφονική του πράξη. Επόμένως, το σώμα του κρεμόταν επί μήνες νεκρό.
Το ερώτημα για τους λόγους της δολοφονίας μένει, λοιπόν, μέχρι και σήμερα αναπάντητο. Φαίνεται μάλιστα ότι ο Πετροδασκαλάκης είχε βοηθηθεί και από τους δύο καθηγητές προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του μετά το τέλος των στρατιωτικών του υποχρεώσεων.
To πιθανότερο σενάριο αυτή τη στιγμή μοιάζει να είναι πως ο Πετροδασκαλάκης, ένιωθε φθόνο απέναντί τους και ότι το μίσος του ξέφυγε από κάθε όριο όταν εκείνοι είτε τον έκοψαν σε κάποιο μάθημα είτε του πρότειναν να προετοιμαστεί καλύτερα πριν δώσει το μάθημα αυτό.
Τι είχε πει τότε ο Γιώργος Γραμματικάκης
Σε κάθε περίπτωση, αυτή η δολοφονία που παραλίγο κόστισε τη ζωή σε δύο σπουδαίους επιστήμονες και απείλησε και τη ζωή αρκετών ακόμα ανθρώπων που βρίσκονταν σε εκείνη τη αίθουσα. Ο πρόσφατα εκλιπών Γιώργος Γραμματικάκης είχε μιλήσει για το γεγονός.
«Η ολιγότερο ίσως οδυνηρή θεώρηση του θανάτου είναι ότι αποτελεί το όριο πέραν του οποίου αναδεικνύεται η πραγματική αξία εκείνων που χάθηκαν.
Για το Στέφανο και το Βασίλη, τους ερευνητές, τους δασκάλους και τους ανθρώπους τούτο ισχύει με αδιάψευστη βαρύτητα.
Στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο Ερευνητικό Κέντρο δεν κυκλοφορεί απλώς ο ίσκιος τους, αλλά είναι φορές που αισθανόμαστε την παρουσία τους το ίδιο όπως τότε, έτοιμους για τα σπουδαία της Επιστήμης και της Παιδείας. Καθώς μάλιστα ο τόπος αυτός την Παιδεία – και εννοώ την πραγματική Παιδεία, όχι τα ψευδεπίγραφά της – έχει όσο ποτέ ανάγκη, οι ίσκιοι του Βασίλη και του Στέφανου αίρονται πάνω από το Πανεπιστήμιο Κρήτης και συνιστούν, η ζωή και ο θάνατος τους, σύμβολα αξεπέραστα του Έθνους.
Όταν λοιπόν κάποτε το Έθνος ανακαλύψει ότι αυτή την εποχή του κονιορτού έζησαν άνθρωποι παρόμοιας ποιότητας και οράματος, θα σταθεί γονυκλινές – όπως έπραξε και για άλλους του παρελθόντος.
Όμως εδώ ο θάνατος που επισυμβαίνει την ώρα εθελουσίου μαθήματος και από φοιτητή που είχε πολλαπλά ευεργετηθεί, αποκτά διαστάσεις που μέσα από την υπερβατική τους τραγικότητα αφοπλίζουν το νου. Την ώρα εκείνη δολοφονείται η Ελλάδα – όχι η Ελλάδα του συρμού και της επιφάνειας αλλά η παράλληλη Ελλάδα, η μόνη Ελλάδα…»
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
