Δεν είναι ότι δεν έχουμε ασχοληθεί ως κοινωνία με το ζήτημα. Αν το καλοσκεφτείτε, το πρώτο πράγμα που γνωρίζει κάθε άνθρωπος σε αυτή τη χώρα για το ποδόσφαιρο -όσο άσχετος και να δηλώνει- είναι ότι οι οπαδοί πλακώνονται μεταξύ τους στα γήπεδα. Το ζήτημα όχι μόνο δεν κρύβεται αλλά μάλλον υπερπροβάλλεται δυστυχώς όμως με πολύ επιφανειακούς όρους.
Θυμάμαι πάντα αυτόν τον αθλητικογραφικό νεολογισμό που εμφανίστηκε πριν από κάποια χρόνια και μετά εξαφανίστηκε έχοντας διανύσει έναν μάλλον σύντομο γλωσσικό βίο: οι «θερμοκέφαλοι». Ήταν ό,τι έπρεπε για να καταδείξει την ατολμία ή την αδυναμία εμβάθυνσης μίας ολόκληρης κοινωνίας που προτιμά να αντιμετωπίζει την οπαδική βία με κλισέ.
Η λέξη αυτή αποτελούσε έναν ευφημισμό της δήθεν πιο σκληρής λέξης «ανεγκέφαλος». Αναπαριστά δε το πρόβλημα ως ένα ζήτημα που αφορά κάποιους ηλίθιους οι οποίοι αγαπούν τόσο τυφλά την ομάδα τους που προτίθενται να διακινδυνεύσουν τη σωματική τους ακεραιότητα γι’ αυτή. Και κάπου εκεί ένα κράτος που δεν μπορεί να ελέγξει αυτό το ταπεραμέντο τους είτε επειδή είναι ανίκανο είτε επειδή δεν έχει την περίφημη βούληση.
Η εύκολη λύση που δεν βλέπουμε
Στις φαντασιώσεις αυτών των δημοσιογραφικών κλισέ, αν το κράτος και οι ομάδες το αποφασίσουν, τότε θα καταφέρει να εφαρμόσει τους νόμους, να διώξει από τα γήπεδα αυτά τα κακοποιά στοιχεία και να φέρει την ομαλότητα και την ασφάλεια για τον αγνό φίλαθλο που πάντα διακρίνεται από τον οπαδό. Ουσιαστικά δηλαδή θα υπάρχουν κανονικά στρατιές φανατισμένων, ανταγωνισμός ανδρισμών και γλώσσα βίας εντός του γηπέδου αλλά ως δια μαγείας όλα αυτά θα παραμένουν σε επίπεδο συνθηματολογίας και όχι ξύλου. Θα ραπίζουν ο ένας τον άλλον δια του λόγου τους.
Λες και το ζήτημα για το πότε θα αρχίσεις να μαχαιρώνεις τον απέναντι έχει να κάνει με το πόσο αφοσιωμένος δηλώνεις στην ομάδα σου. Λες και τα κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης, η ολοένα και μεγαλύτερη παρουσία της αστυνομίας στα γήπεδα και τα ονομαστικά εισιτήρια έλυσαν κάτι. Το μόνο που κατάφεραν είναι τα επεισόδια να φύγουν από τους αγωνιστικούς χώρους και να βγουν προς τα έξω, προς την κοινωνία που τα γέννησε.
Μέσα σε αυτόν τον ωκεανό του κλισέ και της επιφανειακής ανάλυσης, μία ομάδα τέτοιων θερμοκέφαλων σηκώθηκε και ήρθε από το Ζάγκρεμπ στη Νέα Φιλαδέλφεια περνώντας -υπό το άγρυπνο αλλά διακριτικό βλέμμα της αστυνομίας- όλη τη χώρα και τελικά σκοτώνοντας έναν νέο άνθρωπο που έτυχε να βρίσκεται την κακιά ώρα στην κακιά στιγμή.
Δεν έχει νόημα να μιλήσει κανείς για το αδιανόητο επιχειρησιακό φιάσκο της Ελληνικής Αστυνομίας. Δεν έχει νόημα ούτε να μιλήσει για την αδιανόητη διακριτικότητα που επέδειξαν οι αρχές, διακριτικότητα που σίγουρα δεν δείχνουν όταν δουν κάποιον μαλλιά να περπατάει αμέριμνος στα Εξάρχεια.
Όχι απλά χουλιγκανισμός
Πριν τους καθίσουμε και αυτούς με τα κράνη και τις μπαλακλάβες τους στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή αποζητώντας το κενό της ύπαρξής τους και τη σχέση τους με τη μαμά τους, αξίζει να μείνουμε σε κάτι που βλέπω ότι αντιμετωπίζεται ως λεπτομέρεια: ήταν νεοναζί.
Δεν ήταν οπαδοί της Dinamo Zagreb κάποιοι εκ των οποίων έχουν φασιστικές καταβολές. Είναι μέλη μίας ξεκάθαρα νεοναζιστικής οργάνωσης η οποία κρύβεται πίσω από τα λάβαρα της ομάδας προκειμένου να φτιάξει δίκτυα και να χτίσει τα απαραίτητα για κάθε φασιστική οργάνωση σύμβολα.
Ο τρόπος που κινήθηκαν δε στη Νέα Φιλαδέλφεια θύμισε περισσότερο πογκρόμ παρά ραντεβού θανάτου μεταξύ χούλιγκανς. Ο χουλιγκανισμός δεν είναι εξάλλου ξέσπασμα άναρχης βίας μεταξύ μεθυσμένων τύπων που νευριάζουν εύκολα. Είναι μία τελετουργία βίας με συγκεκριμένους κανόνες και τοπόσημα, πράγματα που στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν ακολουθήθηκαν.
Προφανώς, η αφορμή για τη δολοφονική επίθεση ήταν ποδοσφαιρική αλλά αυτό δεν κάνει την κάνει αυτόματα και ποδοσφαιρική. Ο Μιχάλης έχασε τη ζωή του αλλά δεν την έχασε σε κάποιο ραντεβού θανάτου. Την έχασε επειδή έτυχε να περπατάει στον περιβάλλοντα χώρο ενός γηπέδου.
Το όνομά του θα μπει πλάι σε εκείνο του Άλκη. Θα πρέπει να μπει όμως και πλάι σε αυτό του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν ως ένα ακόμα θύμα ανθρώπων που υμνούν τον Χίτλερ και θεωρούν ότι στο όνομα της ιδεολογίας τους υπάρχουν κάποιες ζωές που αξίζουν και άλλες που μπορούν να χαθούν έτσι απλά. Ανάμεσα σε σπασμένα μπουκάλια και διαλυμένες τζαμαρίες.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
