Η αργκό είναι ένας κώδικας εκφράσεων που συνεχώς εξελίσσεται. Ακόμα και η λέξη «ντελούλου» που περιγράψαμε πρόσφατα, είναι κι αυτή ένας νεολογισμός, που ενσωματώθηκε στην καθομιλουμένη από την Gen Z. Παρακάτω επιχείρησα να καταγράψω λέξεις και φράσεις που προέρχονται από το Μεσοπόλεμο, λέγονται ακόμα και σήμερα, ώσπου να σβήσουν τελείως, από την αργκό της νέας εποχής.
Τσίφτης: Στα αλβανικά είναι το γεράκι, και τσίφτηδες είναι αυτοί που είναι ξύπνιοι όπως τα αρπακτικά πουλιά. Πρόσφατα «Τσίφτης» ονομάστηκε και γνωστό γαστροκουτούκι στην Αθήνα, οπότε εικάζω πως η λέξη έχει ακόμα χρόνια ζωής στην καθομιλουμένη.
Μάλε βράσε: Από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, όταν συνέβαινε ένας καυγάς ή μια οποιαδήποτε ανακατωσούρα, ακούγαμε πως έγινε «το μάλε βράσε». Τι εννοούσαν; Πρόκειται για έκφραση Πειραιωτών κρητικής καταγωγής, που περιέγραφε τις προστριβές τους με Μανιάτες.. Ειδικά οι προερχόμενοι από τα Μάλια της Κρήτης, μόλις τους προκαλούσαν οι Μανιάτες έβραζαν από θυμό.
Με γεια το κούρεμα: Στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά, το κούρεμα ήταν μέσο τιμωρίας, και συνήθως συνέβαινε με την ψιλή, δεν υπήρχαν στυλ και προτιμήσεις. Συγκεκριμένα, όποιους συλλάμβανε η αστυνομία για διάφορες παραβιάσεις, αρχικά τους κούρευαν, και στη συνέχεια τους έδιναν και μερικές φάπες στο σβέρκο, «για το καλό». Κάπως έτσι έμεινε η «φάπα» που δίνουμε σήμερα σε φρεσκοκουρεμένους.
Φάσκελο: Η γνωστή σε όλους μας μούντζα. Πρόκειται για μια κίνηση, η οποία στην αρχαία Ελλάδα είχε μαγικό χαρακτήρα, γινόταν για την αποτροπή της βασκανίας. Λέγεται πως η κίνηση αυτή είχε σχέση με τις αρχαίες θρησκείες, τα Ελευσίνια Μυστήρια και τις πομπές όπου οι συμμετέχοντες σε αυτές έκαναν αυτή τη γνωστή σε όλους μας χειρονομία για να ξορκίσουν το κακό. Η Ορθοδοξία θεώρησε μέγιστη βλασφημία τη μούντζα. Μάλιστα, αν ένας λαϊκός μούντζωνε επίσκοπο, τότε «η φασκελώσσα επίσκοπον χειρ δε λειώνει εις τον τάφο», δηλαδή, μαύρο μέλλον τον περίμενε.
Τούφα, τουφατζής: Αυτός που έχει κάνει καιρό στη φυλακή.
Φελέκι: Ακούγεται πολύ σκληρό όταν συνοδεύεται από γνωστό υβριστικό ρήμα. Είναι η «τύχη» στα αραβικά.
Φιλέτο: Τα καλά κρέατα μαγειρεύονταν κάποτε, δεμένα σε σπάγκο, που ονομαζόταν «φιλέτο». Κάπως έτσι έμεινε το καλό κρέας να περιγράφεται ως «φιλέτο».
Φούφουτος: ο τάδε, ο δείνα. Όταν πίεζαν ένα μάγκα να πει ποιος έκανε την τάδε μπαγαποντιά, για να μην ρουφιανέψει, έλεγε «ο Φούφουτος», επινοώντας ένα όνομα που δεν υπήρχε.
Εξωφυλλαρούχας: Δεν είναι και ο καλύτερος στην μπάλα, γι' αυτό στο ποδόσφαιρο της αλάνας τον έχουν για να κάθεται και να φυλάει τα ρούχα των υπολοίπων.
Mε στοιχεία από το blog Pireorama.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
