Με ένα όνομα που στρέφεται τελικά στη δύναμη των λέξεων είναι ο άνθρωπος που έχει καταφέρει να κερδίσει τον σεβασμό και την αναγνώριση στον κόσμο της ελληνικής ραπ μουσικής. Και δεν μιλάμε για έναν χώρο που μπορείς εύκολα να το καταφέρεις αυτό.
Ο Λεξ, κατά κόσμον Αλέξης Λαναράς, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 25 Σεπτεμβρίου 1984 και μεγάλωσε στην περιοχή του Φαλήρου. Η πόλη του είναι πολύ συχνά και ο χώρος αφόρμησης των στίχων του. Εκεί εξάλλου πρωτοδραστηριοποιήθηκε αρχικά ως γκραφιτάς στους 2G (Good Guys).
Οι 2G αποφάσισαν το 1999 να ασχοληθούν με τη μουσική δημιουργώντας τα Βόρεια Αστέρια. Με τα Βόρεια Αστέρια κυκλοφόρησαν 4 δίσκους που υπήρξαν εμβληματικά για τη σκηνή, προτού αποφασίσουν να χωρίσουν οι δρόμοι τους και να κάνει ο καθένας σόλο καριέρα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή δεν ήταν η μόνη προσπάθεια του Λεξ πριν ξεκινήσει τη σόλο καριέρα του. Αντιθέτως είχε ξεκινήσει μαζί με ένα άλλο μέλος των Βορείων Αστεριών, τον Μικρό Κλέφτη, τα Ανάποδα Καπέλα που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ το 2007.
Στη σόλο δισκογραφία του θα βρει κανείς τρία άλμπουμ (ένα για κάθε τετραετία, σε κάθε Μουντιάλ δηλαδή). Έτσι το 2014 κυκλοφορεί το Ταπεινοί και Πεινασμένοι, το 2018 έρχεται το 2XXX και το 2022 έρχεται το πιο πρόσφατό του Metro. Το 2022 ήταν και η χρονιά που ο Λεξ έγινε γνωστός σε ευρύτερα κοινά χάρη στη μεγαλειώδη εμφάνισή του στη Νέα Σμύρνη.
Τι κάνει τόσο ξεχωριστό τον Λεξ
Ο Λεξ διακρίνεται για την ευφάνταστη ποιητικότητα και δύναμη των στίχων του αλλά και την ικανότητά του να περιγράφει ουσιαστικά το zeitgeist της εποχής του. Γράφει στίχους και beats εκεί όπου γεννήθηκε. Στους δρόμους. Στον πυκνό αστικό ιστό. Κάτω από τις εργατικές πολυκατοικίες και βλέποντας «ηλιοβασιλέματα πίσω από τις κεραίες», όπως γράφει σε έναν από τους πιο γνωστούς του στίχους.
Στους στίχους του εξάλλου ραπάρει συνήθως σε πρώτο πρόσωπο. Δεν μιλάει για τις ζωές άλλων. Μιλάει για τα δικά του βιώματα στις φτωχικές γειτονιές των ανθρώπων του μεροκάματου και πώς αυτή μπλέκεται με τη μικροεγκληματικότητα, τα όνειρα, τη μιζέρια αλλά και τη βία.
Αυτή τη ζωή του θα βρει κανείς όχι μόνο σε μακρινό σενάριο αλλά αν κοιτάξει δίπλα του. Αυτή η παραστατικότητα των στίχων του είναι και που τον έχει κάνει τόσο αγαπητό σε ένα τεράστιο κοινό, ίσως μεγαλύτερο και από εκείνο όσων δηλώνουν ακόλουθοι της hip-hop σκηνής. Συχνά ο ίδιος αποκαλει τη μουσική του, «μουσική για τσόγλανους».
Συνδυάζει έτσι την περίφημη εντοπιότητα που έχει συνολικά στον πυρήνα της η rap με μία οικουμενικότητα του βιώματος ενός νέου στην εποχή των social media. Πρόκειται για το λεγόμενο glocal που έχει οδηγήσει και εκείνον, όπως και άλλους ράπερ, στον χαρακτηρισμό του ποιητή του περιθωρίου. Αυτού δηλαδή που μιλάει από κάτω, από τον δρόμο για σύνθετα πράγματα που αφορούν τη ζωή, την πολιτική και τον ψυχισμό.
Τον ρόλο αυτόν βέβαια ο ίδιος τον αρνείται τόσο σε συνεντεύξεις του («Δεν είμαι μπίτνικ ποιητής, είμαι ράπερ και μου αρέσει») όσο και σε στίχους του ιδίως στο τελευταίο του άλμπουμ. Η αλήθεια πάντως είναι ότι όταν τόσο πολλοί άνθρωποι σε βλέπουν ως προφήτη, λίγα μπορείς να κάνεις για να τους αλλάξεις τη γνώμη.
Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η παρουσία του στη μεγάλη συναυλία που έγινε στα Λιπάσματα Δραπετσώνας για τα 10 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα δημιούργησε μερικές πολύ συγκινητικές στιγμές. Δεν είναι και λίγο ο ποιητής μίας ολόκληρης γενιάς να τραγουδάει μπροστά στη Μάγδα Φύσσα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
