Από διευθυντής των ΑΣΚΙ στη μάχη της Ευρωβουλής. Ο Κώστας Καρπόζηλος σε συνέντευξη του στο Reader μιλάει για την υποψηφιότητα με τη Νέα Αριστερά και την απόφαση του να δοκιμαστεί σε ένα εντελώς νέο πεδίο, για τις θέσεις του νέου αυτού πολιτικού φορέα για την Ευρώπη αλλά και για την Ελλάδα.
Παράλληλα τονίζει πως οι κόκκινες γραμμές της Νέας Αριστεράς είναι «η αντίσταση στον εθνολαϊκισμό, στην εναλλαγή θέσεων δίχως αρχές και κυρίως στην υπεράσπιση του ήθους και της σοβαρότητας», ενώ εξηγεί τον κατακερματισμό της Αριστεράς στην Ελλάδα, αλλά και το πώς θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η άνοδος της ακροδεξιάς. Τέλος, δεν παραλείπει να αναφερθεί στο τι να περιμένει ο κόσμος από τον ίδιο εφόσον εκλεγεί.
Εκπρόσωπος Τύπου ενός νέου πολιτικού φορέα, της Νέας Αριστεράς, και τώρα υποψήφιος ευρωβουλευτής. Πόσο εύκολη είναι η μετάβαση από μια ακαδημαϊκή θέση και αυτή του Διευθυντή των ΑΣΚΙ σε αυτή του πολιτευτή;
«Δεν ένιωσα κάποια ιδιαίτερη δυσκολία. Θεώρησα ότι η ίδρυση της Νέας Αριστεράς δημιουργεί τις δυνατότητες για την εμφάνιση μιας αριστεράς όπως θα την ήθελα: Να συνομιλεί με τις ανήσυχες δυναμικές της ελληνικής κοινωνίας, με προγραμματικό λόγο και μαχητική πρακτική. Και ένιωσα ότι έχω την ευθύνη να προσφέρω σε μια υπόθεση που με αφορά.
Δεν έγινα -ή τουλάχιστον δεν νιώθω έτσι- επαγγελματίας πολιτικός. Παραμένω ιστορικός. Και η πρόκληση για μένα είναι να παραμείνω ένας ιστορικός του οποίου οι απόψεις για το παρελθόν δεν θα καθορίζονται αναδρομικά από την όποια εμπλοκή του στην πολιτική, αλλά το αντίστροφο: το πώς δηλαδή αυτό που υποστηρίζω ως ιστορικός -για παράδειγμα ότι οι άνθρωποι είναι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας- μπορεί να εμπλουτίσει ένα σύγχρονο πολιτικό ρεύμα».
Γιατί Νέα Αριστερά και όχι κάτι άλλο;
«Γιατί η Νέα Αριστερά είναι η απάντηση στην κρίση ενός ολόκληρου πολιτικού χώρου και ταυτόχρονα η κατάδειξη της δυνατότητας που έχουμε οι κρίσεις να μεταβολίζονται σε κάτι καινούριο και δημιουργικό. Και γιατί η Νέα Αριστερά επενδύει στην παραγωγή πολιτικού περιεχομένου.
Αυτό νομίζω είναι κάτι που λείπει και ερμηνεύει -αντίστροφα- και την κυριαρχία της Δεξιάς, η οποία -όσο και να μην μας αρέσει αυτό- παρήγαγε πολιτική, κατάφερε οι θέσεις της να θεωρούνται το μέτρο για το "αυτονόητο" της εποχής μας υπηρετώντας την προτροπή του κυρίου Βορίδη ότι το στρατηγικό ζητούμενο είναι το τέλος της "αριστερής ηγεμονίας".
Στα μάτια μου, η Νέα Αριστερά μπορεί να είναι εκείνος ο φορέας που θα αναστρέψει την εικόνα αυτή. Καταρχήν γιατί αναδεικνύει ανθρώπους της γενιάς μου, που έχουν ζοριστεί, παλέψει και καταφέρει πράγματα στη ζωή τους. Είμαστε ένα κόμμα ανθρώπων της διπλανής πόρτας- ούτε προϊόντα του λαιφστάιλ, ούτε μιας στενής κομματικής γραφειοκρατίας. Και αυτό μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε για το πώς θα έρθει η σύγχρονη αριστερή πολιτική στο προσκήνιο.
Θέτοντας αυτή την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης. Συγκροτώντας μια άβολη για τη Δεξιά αντιπολίτευση που θα διεκδικεί να είναι η Αριστερά η πρωταγωνίστρια των πολιτικών εξελίξεων».
Ποια είναι η πρόταση της Νέας Αριστεράς για την Ευρώπη;
«Θα απαντήσω με ένα παράδειγμα. Σήμερα το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα -και όχι μόνο- οδηγεί την Ευρώπη στην αποδοχή του πολέμου ως μια νομοτελειακή προοπτική των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Η ρητορική του «επανεξοπλισμού» διαποτίζει το δημόσιο λόγο, ενώ συνδέεται με την παθητική στάση της Ευρώπης έναντι των περιφερειακών πολέμων και την επένδυση σε υπέρογκα στρατιωτικά εξοπλιστικά προγράμματα.
Αν αυτό το μείγμα πολιτικής επικρατήσει, τότε υπνοβατούμε -για να χρησιμοποιήσω ένα ιστορικό παράδειγμα από τις αρχές του 20ού αιώνα- προς τον πόλεμο. Η υπεράσπιση λοιπόν της ειρήνης είναι προτεραιότητα. Όχι με όρους αφέλειας, αλλά με όρους σύγκρουσης με το δήθεν "αυτονόητο" του πολέμου».
Ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές του πολιτικού αυτού φορέα;
«Πολιτικά με την τρέχουσα σημασία του όρου θα μπορούσε να πει κανείς πολλά. Αλλά πιστεύω ότι η βασική κόκκινη γραμμή είναι μια βαθύτερη αντίληψη για το τι είναι εντέλει πολιτική: η αντίσταση στον εθνολαϊκισμό, στην εναλλαγή θέσεων δίχως αρχές και κυρίως στην υπεράσπιση του ήθους και της σοβαρότητας. Όχι στη διάσταση της σοβαροφάνειας, αλλά στο ηχόχρωμα των όσων υποστηρίζουμε. Να είμαστε ειλικρινείς για τις επιλογές μας. Αυτό νομίζω έλλειψε και από τον ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα του 2015- που αν καταλαβαίνω καλά οδηγεί στην ερώτηση για «κόκκινες γραμμές».
Προσπάθησε να απωθήσει τον αναγκαστικό συμβιβασμό, αντί να μιλήσει ανοιχτά για αυτόν και κυρίως να προχωρήσει σε ριζοσπαστικές τομές που θα έπειθαν ότι μπορεί το «ένα βήμα πίσω» να δίνει -στην πράξη- τη δυνατότητα να προχωρήσει η κοινωνία «δύο βήματα μπροστά». Η κόκκινη λοιπόν γραμμή, είναι το να είμαστε ειλικρινείς και να δουλεύουμε στο πως θα μετακινούμε την οριογραμμή αυτή προς τα μπροστά, δημιουργώντας περισσότερο χώρο για τη σύγχρονη αριστερή πολιτική».
Στην Ευρώπη βλέπουμε ένα κύμα ανόδου της ακροδεξιάς, αν και ορισμένοι κάνουν λόγο για αντισυστημική ψήφο. Ίδια εικόνα και στην Ελλάδα. Ποια είναι η αλήθεια και τι πρέπει να γίνει, ώστε τέτοια μορφώματα να μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας;
«Απαντώντας στον φόβο με πράξεις. Η Αριστερά πρέπει να αμφισβητήσει τον πυρήνα της ακροδεξιάς αντίληψης και όχι να συμβιβάζεται με αυτήν. Θα πω ένα παράδειγμα. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα έχει αποδεχτεί τη ρητορική της ακροδεξιάς ότι η μετανάστευση είναι "πρόβλημα".
Η Αριστερά πρέπει να μιλήσει θετικά και ρεαλιστικά για το θέμα. Ότι η μετανάστευση είναι μια αυτονόητη συνθήκη του σύγχρονου κόσμου, ότι μπορεί να είναι δύναμη ανανέωσης των κοινωνιών μας και ότι το βάρος πρέπει να πέσει στους όρους της ενσωμάτωσης και ενδυνάμωσης της κοινωνίας - για ισχυρό κοινωνικό κράτος, κανόνες στους χώρους εργασίας και παροχής πολιτικών δικαιωμάτων στους ανθρώπους που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας».
Μόλις πρόσφατα η Αριστερά βρέθηκε να ηγείται μιας ολόκληρης χώρας και τώρα βλέπουμε μια αδιανόητη πτώση. Πού οφείλεται αυτό; Είναι εσωτερικό θέμα της Αριστεράς, είναι εξωγενείς παράγοντες, έλλειψη οράματος;
«Η Αριστερά έχασε τη δυνατότητά της να προσφέρει μια πειστική πρόταση για τη δυνατότητα αλλαγής του κόσμου που ζούμε. Περιορίστηκε στην καταγγελία και διολίσθησε από τη μια σε μια πολιτική του "μέσου όρου" δίχως αιχμές και από την άλλη στην υιοθέτηση ενός απλουστευτικού λόγου από τον οποίο έλειπε η εμβάθυνση (και μερικές φορές και η σοβαρότητα). Πληρώνουμε την απουσία πολιτικού περιεχομένου.
Οι εξωγενείς παράγοντες προφανώς έχουν σημασία - για παράδειγμα το πώς διαρθρώνεται το μιντιακό τοπίο στη χώρα μας με την ολόπλευρη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας και εσχάτως του κόμματος Κασσελάκη είναι κάτι το πρωτοφανές. Αλλά η Αριστερά δεν μπορεί να επικαλείται αυτό ως δικαιολογία. Όταν κάνει τη δουλειά της, τότε ανατρέπει στην πράξη τους υπονομευμένους όρους του παιχνιδιού. Και αυτό κάνουμε με τη Νέα Αριστερά».
Ο πήχης των προσδοκιών της Νέας Αριστεράς στις επερχόμενες Ευρωεκλογές;
«Να εμφανιστεί μια ισχυρή αντιπολίτευση στην πολιτική της Δεξιάς. Ισχυρή Νέα Αριστερά θα σημάνει μια αλλαγή παραδείγματος στο πολιτικό τοπίο: σε ένα τοπίο που κυριαρχεί το επιφανειακό και συχνά το γελοίο, η εμφάνιση ενός αντίπαλου δέους.
Και αυτό με τη σειρά του ανοίγει το δρόμο για την αναγκαία ανασύνθεση στο χώρο της αριστεράς και της κεντροαριστεράς. Θέλουμε να είμαστε ο πυροκροτητής της αλλαγής που χρειαζόμαστε. Αυτός είναι ο δικός μας πήχης: να εκφραστεί στην κάλπη, αυτό που λέμε μεταξύ μας, στις παρέες μας, στα social media. Να δώσουμε δηλαδή φωνή στο δίκιο μας».
Τι να περιμένει ο κόσμος από τον Κώστα Καρπόζηλο αν εκλεγεί;
«Το πιο δύσκολο νομίζω είναι κανείς να μην αλλοτριώνεται από την όποια επιτυχία. Άρα θα έλεγα ότι βασική μου επιδίωξη είναι να συνεχίσω να λέω αυτό που πιστεύω με τον ίδιο τρόπο που το κάνω και σήμερα. Σήμερα, για παράδειγμα, υποστηρίζω -με φανατισμό- τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας. Θα ήθελα να πιστεύω ότι θα συνεχίσω να το κάνω, όπου και αν βρεθώ».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
