Την συνάντησα μια ημέρα στον Χώρο Εποπτευόμενης Χρήσης στην πλατεία Βάθης. Η Μαρία, είναι μια 45χρονη τρανς γυναίκα. Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Πελοπόννησο. Μίλησε στο Reader για τα παιδικά της χρόνια, την επαφή με την ηρωίνη, την τρανς ταυτότητα, τα χρόνια στο εξωτερικό, την κακοποίηση μέσα σε αστυνομικά τμήματα και την εξάρτηση:
«Τα παιδικά μου χρόνια ήταν όμορφα και είχαν πολλή αγάπη- ήταν πιο αθώες εποχές τότε. Η μητέρα μου ήταν μικρή σε ηλικία και είχα πλήρη ελευθερία έκφρασης σε ό,τι είχε να κάνει με την ταυτότητα φύλου μου. Στους γύρω πάντα φαινόμουν δυναμική, όμως δεν είμαι καθόλου. Απλά είχα φτιάξει ένα πλέγμα προστασίας, ήμουν ένα παιδί επικοινωνιακό και δεν άφηνα πολλά περιθώρια να με ενοχλούν».
«Στο σχολείο - ήταν αρχές '90 τότε- με αγαπούσαν, έκανα αστεία, φάρσες, δεν αντιμετώπισα πρόβλημα με τα παιδιά. Ήμουν πολύ όμορφο αγόρι τότε και άρεσα στα κορίτσια, οπότε τα αγόρια με έβλεπαν ανταγωνιστικά. Στο Λύκειο με έβγαζαν πρόεδρο δεκαπενταμελούς, επειδή ήμουν γλωσσού και είχα ευχέρια λόγου, οπότε έκανα ό,τι ήθελα τους καθηγητές».
«Στην πενταήμερη που πήγαμε με το σχολείο στην Κέρκυρα, βίωσα την πρώτη κακοποίηση από τον κολλητό μου φίλο -καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος που πλέον έχει παντρευτεί και έχει δύο παιδιά- ο οποίος με παρενόχλησε. Τότε ήταν να μπούμε στο πούλμαν για να πάμε σε ένα club. Εγώ φορούσα ένα δερμάτινο παντελόνι Harley Davidson που μου είχε αγοράσει η μάνα μου γιατί ήταν της μόδας και μπότες Wehrmacht».
«Γυρνάει αυτός, με κοιτάει και μου λέει: "καλά φοράς δερμάτινο παντελόνι; Τι είσαι; Πούστης;". Θυμάμαι να κάθομαι στο κάθισμα και να κλαίω μηχανικά. Τα κορίτσια της παρέας μπήκαν μπροστά και άρχισαν να τον σπρώχνουν, να τον βρίζουν και τον πέταξαν έξω από το λεωφορείο. Έχουμε να μιλήσουμε από τότε».
Η επαφή με την ηρωίνη
«Η πρώτη μου επαφή με τις ουσίες έγινε όταν δοκίμασα χασίς. Όμως ήμουν φεστιβαλικό παιδί και ξεκίνησα να πηγαίνω σε διάφορα πάρτι και μεγάλα φεστιβάλ. Τότε μου άρεσε να παίρνω ψυχεδελικά ναρκωτικά -ecstacy, μανιτάρια, μεσκαλίνη- drugs που δεν τα ήξεραν πολύ, γιατί έφθαναν στη χώρα από μέρη, όπως η Γκόα της Ινδίας, και τα μοίραζαν σε πολύ συγκεκριμένα άτομα με προσοχή, με σκοπό πάντα τη διασκέδαση και όχι την κατάχρηση και την αρρώστια.
Κάποια στιγμή, η καλύτερή μου φίλη, μού έφερε μπροστά μου πρέζα. Εγώ τότε ήμουν 25 και είχα ξεκινήσει να δουλεύω στο δημόσιο. Δοκίμασα και κόλλησα. Αυτή είχε τότε ένα σύντροφο που ήταν το πιο avant-garde άτομο που υπήρχε, ένας ελληνοαυστραλός που στα τέλη '80's έφερε την ηλεκτρονική μουσική στην Ελλάδα. Αργότερα αυτός αυτοκτόνησε όταν εκείνη τον παράτησε, κάνοντας υπερβολική δόση ηρωίνης.
Η στιγμή που μου έδωσε πρέζα, ήταν καθοριστική για τη ζωή μου. Μου έδωσε τον θάνατο. Πολλοί που εμπορεύονται ουσίες, βγάζουν το πιώμα τους από το κέρδος και ήμουν ένα άτομο με στάνταρ μισθό, οπότε μπορούσε να έχει έσοδα από μένα. Δεν κόλλησα με τη μία, αλλά σε ένα εξάμηνο είχα αρρωστήσει.
Μετά από χρόνια, ήρθε στην υπηρεσία μου να την εξυπηρετήσω με κάτι, αλλά ήμουν εντελώς τυπική. Κάποια στιγμή έπεσε γονατιστή στα πόδια μου και με ρώτησε αν θα τη συγχωρήσω. Της εξήγησα πως μέσα μου εν μέρει την έχω συγχωρήσει γιατί την αγαπούσα, ήταν η αδερφή που δεν είχα, αλλά μου έκανε μεγάλο κακό. Την εξυπηρέτησα όπως τον οποιοδήποτε και έφυγε. Ήταν για μένα μια άγνωστη.
«Κατάφερα να κόβω από μόνη μου την πρέζα ανά διαστήματα, βγάζοντας όμως πολλά στερητικά. Το 2010 συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να ξεκολλήσω εντελώς, αλλά δεν μπορούσα να είμαι τόσο βαθιά σε αυτό, γιατί είχα υποχρεώσεις και δεν ήθελα να χαλάω την υγεία μου και να στεναχωρώ την οικογένειά μου».
«Δεν ήμουν εγώ, με βάλανε μέσα σε αυτό. Έτσι λοιπόν έπινα πρέζα όταν με έπιανε η επιθυμία, αλλά μόνο την ημέρα εκείνη, χωρίς να αφήνω για την επόμενη. Μπορεί να με έπιανε μία φορά το μήνα ή στο τρίμηνο. Συνεχίστηκε η ίδια κατάσταση επί δέκα χρόνια».
«Έχω κακοποιηθεί σε Α.Τ.»
«Στις 11 Φλεβάρη του 2012 που γίνονταν χοντρά επεισόδια στο Σύνταγμα, ήμουν στην πορεία και έπαιζα ξύλο με τους μπάτσους, γιατί είμαι και τέτοια. Την επόμενη μέρα, πετούσα για Παρίσι και μπήκα στο αεροπλάνο τουμπανιασμένη από το ξύλο που έφαγα από τα ΜΑΤ μέσα σε μία στοά».
«Στη Γαλλία δεν ασχολήθηκα με ναρκωτικά, γιατί εκεί έπρεπε να πας σε πολύ υποβαθμισμένη περιοχή για να βρεις. Δεν είναι όπως εδώ που κάνει ναρκωτικά ακόμα και η αφρόκρεμα. Ξέρω οικογένειες που έχουν λεφτά και γιατρούς να τους κουράρουν, αλλά προφανώς δε θα πάνε στην Ομόνοια να ψάξουν για ουσίες».
«Έχω κακοποιηθεί πολύ μέσα σε αστυνομικά τμήματα σωματικά και λεκτικά, έχω φάει τόνους ξύλο. Μια φορά με είχαν πιάσει να κάνω σεξ στο αμάξι με ένα αγόρι, εκείνος έφυγε, εμένα με πήγαν στο τμήμα και ήρθε ένας ασφαλίτης σα ντουλάπα, με βούτηξε από τα μαλλιά και μου χτυπούσε το κεφάλι στον τοίχο, λέγοντάς μου: "θα το βουλώσεις μωρή καριόλα; τι έκανες εκεί πέρα;". Μόνο αυτό θυμάμαι, γιατί ήμουν μόλις 24 χρονών. Από μικρή απαντούσα σε όσους τολμούσαν να με πειράξουν. Δεν περίμενα προστάτες, ούτε πήγαινα στη γωνία και έκλαιγα. Αυτοάμυνα και αυτοπροστασία».
«Φτάνουμε στο 2019 όπου πήρα μετάταξη στο δημόσιο σε Ανεξάρτητη Αρχή και επέστρεψα στην Ελλάδα. Τον Οκτώβρη, μετά από 23 χρόνια υπηρεσίας, δήλωσα παραίτηση. Οι υπάλληλοι δεν με προστάτευσαν καθόλου, με κακοποίησαν ψυχικά, με απομόνωσαν, με είχαν μπροστά σε μία οθόνη και μου είχαν αφαιρέσει όλα τα καθήκοντα. Αυτή ήταν η αφορμή να παραιτηθώ, ήθελα να φύγω από το δημόσιο, δεν σηκωνόμουν με χαρά για να πάω στο γραφείο, απλά το έκανα για βιοποριστικούς λόγους. Εμένα μου άρεσε πάντα το make up, αυτό ήθελα να κάνω».
«Ήμουν σκιά του εαυτού μου»
«Τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Από τέλη Σεπτέμβρη είμαι άρρωστη. Έφτανα να είμαι νηστική 4-5 μέρες, ώστε να μπορώ να εξασφαλίζω τη δόση μου καθημερινά. Κατέβαινα από τον προαστιακό στο Ζεφύρι τρεμάμενη μέχρι να πάω να αγοράσω, έδινα ακόμα και τα τελευταία μου σεντς. Τέτοια αρρώστια. Μια ζωντανή νεκρή, μια σκιά του εαυτού μου. Έβλεπα τον κόσμο μέσα στον προαστιακό που κοιτούσε τη φθορά πάνω μου».
«Δεν υπήρχε Μαρία πια, υπήρχε ένα σώμα που καθοδηγούταν από την ηρωίνη και την κοκαΐνη. Έφτασα σε σημείο να μαζεύω γόπες από το δρόμο για να καπνίσω. Χρειαζόμουν βοήθεια. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι οι πολυτοξικομανείς είμαστε άρρωστοι, δεν κάνουμε το κέφι μας. Δεν μιλάει ο άνθρωπος, μιλάει η ουσία. Απομακρύνθηκα από όλους, σταμάτησε η οικονομική βοήθεια από τους δικούς μου και άρχισε η εξαθλίωση».
«Έψαχνα θάρρος να πέσω»
«Ήταν αρχές Δεκέμβρη. Έμενα σε ένα διαμέρισμα 6ου ορόφου στο κέντρο της Αθήνας. Έβγαλα πάλι στερητικά -πόνους, εμετούς κλπ. Ήταν 4 τα ξημερώματα όταν βγήκα στην ταράτσα – τότε έκανε το πρώτο χειμωνιάτικο κρύο της Αθήνας- και ήμουν με το ένα πόδι έξω για να πέσω κάτω. "Έχεις τελειώσει", έλεγα στον εαυτό μου. Αυτό το πράγμα δουλευόταν για μήνες στο μυαλό μου, γιατί κουράστηκα, είχα στεγνώσει, ένιωθα κενή. Είναι 6 το πρωί».
«Στην απέναντι πολυκατοικία πάντα έβγαινε μια κυρία και έπινε τον καφέ της, μια πανέμορφη αλλοδαπή. Βγήκε λοιπόν και με είδε να κάνω προσπάθειες να πέσω. Άρχισε να μου κάνει νοήματα να πάω εκεί, σαν να μου λέει, εγώ είμαι εδώ, χτυπώντας το στήθος της. Δεν της έδωσα σημασία. Πέρασε κάποια ώρα, προσπαθούσε να με πείσει. Κάποια στιγμή έγνεψα θετικά πως χρειάζομαι βοήθεια».
«Είναι 7.30. Αυτή μιλούσε στο κινητό και εγώ εξακολουθούσα να ψάχνω θάρρος να πηδήξω. Δεν αισθανόμουν τα πόδια μου από την παγωνιά, υπήρχε κίνδυνος να παραπατήσω και να φύγω κάτω. Είδα έναν αστυνομικό στο δρόμο, είχαν αποκλείσει την περιοχή. Απέναντι είναι σχολείο, οπότε στις 8.15 άρχισαν να έρχονται παιδιά».
«Σε κάποια φάση γύρισα και στεκόταν ένας αστυνομικός στην ταράτσα μου. Τρόμαξα και του είπα να φύγει γιατί θα πηδήξω. Η γυναίκα με κοιτούσε και είχε τα χέρια της σε θέση προσευχής. Κάποιοι μπάτσοι άρχισαν να μου μιλάνε: "ρε μεγάλε, μη το κάνεις αυτό τώρα, δεν αξίζει, γάμησέ τους όλους, αφού είσαι ωραίος τύπος". Ήμουν έτοιμη να πηδήξω».
«Τότε ήρθε κοντά μου αστυνομικός με full-face. Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «Επειδή είσαι μια υπέροχη κοπέλα, θα σε παρακαλέσω να μην το κάνεις. Γιατί θέλεις να πηδήξεις; Για κανέναν μην το κάνεις, γαμώ τα ναρκωτικά. Το ξέρω ότι είσαι και γαμώ τα άτομα, είσαι κουκλάρα, Μαρία μου». Του άπλωσα το χέρι, ήρθε σιγά-σιγά, μου έπιασε το χέρι, με τράβηξε, με πήρε στην αγκαλιά του και μου είπε "σε κρατάω τώρα είσαι ασφαλής". Με ρώτησε αν θέλω τσιγάρο ή φαγητό».
«Εν τέλει, με οδήγησαν στο τμήμα με χειροπέδες. Κατήγγειλα τη λεκτική κακοποίηση που δέχτηκα ακόμα και από μία γυναίκα αστυνομικό, η οποία γέλαγε επειδή μου φώναζαν: "πονάς τραβέλι ε;". Εγώ σφάδαζα από τους πόνους, ήμουν κάτω σε ένα κατουρημένο πάτωμα κρατητηρίου με πεταμένα μισοφάγια και υπήρχε μόνο ένα μικρό παραθυράκι για να παίρνω αέρα, αυτό της σιδερένιας πόρτας. Έχω ΧΑΠ και άσθμα και ένιωθα ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω».
«Η ζωή μου αλλάζει προς το καλό πια»
Τις τελευταίες 20 ημέρες, είμαι στο πατρικό μου σπίτι και έχω συμπληρώσει ένα μήνα που είμαι καθαρή.Ο αδερφός μου βρήκε το καλύτερο πρόγραμμα απεξάρτησης Narconon Europe που είναι στη Δανία. Για έξι μήνες θα είμαι εσώκλειστη. Εκεί η απεξάρτηση γίνεται με φυσικό τρόπο, χωρίς φάρμακα ή υποκατάστατα ναρκωτικών, με ειδικές τεχνικές που ανακουφίζεται η δυσφορία και τα επώδυνα συμπτώματα.
Τελείωσαν για μένα τα ναρκωτικά. Από μέρα σε μέρα, θα βγάλω τα εισιτήρια για να πάω εκεί μόνιμα. Μόλις τελειώσω το πρόγραμμα, θα ξεκινήσω να εκπαιδεύομαι ως θεραπεύτρια. Θα αλλάξει η ζωή μου προς το καλό πια. Η Ελλάδα δεν έχει τις προδιαγραφές για να κρατήσει εδώ ανθρώπους όπως εμείς, ενώ επί δεύτερη τετραετία ο ελληνικός λαός επιλέγει μια ακροδεξιά κυβέρνηση, που μας κοροϊδεύει με δήθεν προοδευτικότητα. Δεν πρόκειται να γυρίσω. Αφήνω πίσω μου τα πάντα, δεν με αφορά το παρελθόν, δε θα μιλήσω ξανά γι' αυτό. Υπάρχουν πολλά ψυχικά τραύματα που πρέπει να επουλωθούν. Παρόλα αυτά, εύχομαι πραγματικά να τα καταφέρω.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
