Έχουν περάσει 48 χρόνια από τότε που ο Χρήστος Ρούσσος δολοφόνησε τον σύντροφό του Ανέστη, σε μία υπόθεση που σόκαρε την κοινή γνώμη. Ο δράστης του εγκλήματος μίλησε στο MEGA τόσο για τη μοιραία νύχτα αλλά και για τα όσα ένιωσε μετά το στυγερό έγκλημα.
Αυτή τη στιγμή, ο Χρήστος Ρούσσος ζει ήρεμα, όπως λέει, με τα φυτά του, το γράψιμο, το διάβασμα. «Είμαι ευτυχισμένος γιατί έχω μία σχέση με ένα εξαιρετικό παιδί. Είναι πολύ όμορφο να έχεις έναν σύντροφο να ξέρεις ότι σε περιμένει σπίτι ή θα έρθει κάποιος σε εσένα».
«Ξεκίνησα να γράφω εξαιτίας της ταινίας "Άγγελος". Αισθάνθηκα ότι προσβάλλομαι, ένιωθα ότι έπρεπε να απαντήσω, να πω πώς ήταν τα πράγματα» αναφέρει ο Χρήστος Ρούσσος και μιλά για το μοιραίο βράδυ της δολοφονίας.
«Η συμπεριφορά του Ανέστη μου άρεσε πολύ. Η φροντίδα, η αγάπη, η στοργή του. Ο Ανέστης θέλησε να εκμεταλλευτεί το συναίσθημά μου και σκέφτηκα να φύγω, να εξαφανιστώ. Το αποφάσισα και το βράδυ πήγα στην Καλλιθέα, ήρθε μετά ο Ανέστης. Ήξερα ότι θα ήταν το τελευταίο βράδυ με τον Ανέστη, πρώτη φορά τον είδα έτσι, τρελάθηκα. Ήμουν σε τέτοια ψυχολογική κατάσταση, που δεν μπορεί να καταλάβει κανείς τι μου είχε δημιουργήσει εμένα. Εκείνη την ώρα ήμουν ένα ηφαίστειο που εξερράγη».
«Δεν έκανα κάτι που ήθελα να κάνω»
Όπως είπε ο ίδιος, στη συνέχεια δεν είχε επίγνωση του τι γίνεται και «ήταν σαν να μην ήμουν εγώ».
«Έφυγα από το σπίτι, πήγα στον Ασπρόπυργο. Πήγα στο βουνό και κούρνιασα στη ρίζα ενός δέντρου και αποκοιμήθηκα. Δεν έκανα κάτι που ήθελα να κάνω. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να ειδοποιήσω τους δικούς του. Σήκωσε το τηλέφωνο ο πατέρας του, του είπα "ελάτε στην Αθήνα κάτι συμβαίνει στον Ανέστη". Ενημέρωσα τη μητέρα μου, εκεί είχαμε άλλο δράμα και της είπα "σκότωσα τον Ανέστη". Θυμάμαι τη μάνα μου σαν εικόνα αρχαίας τραγωδίας» λέει ο Χρήστος Ρούσσος και συνεχίζει τη συγκλονιστική του εικόνα:
«Από τη στιγμή που παραδόθηκα όλο έκλαιγα. Οι εφημερίδες μας κανιβάλισαν, έγραφαν "οι ανώμαλοι, οι κίναιδοι"». Η πρώτη ποινή που άκουσε ήταν εις θάνατον και μετά έγινε ισόβια. Τον πήγαν στην Κέρκυρα για 15 έτη, στην πιο αυστηρή φυλακή τότε.
«Θα ήθελα να επικοινωνήσω με την οικογένεια του Ανέστη, αλλά δεν θα άλλαζε κάτι. Θα τους γύριζα το παιδί; Όχι. Δεν θέλω να απαντάω αν μετάνιωσα. Τον πόνο τον δικό μου, αυτόν που ακόμα έχω, δεν τον καταλαβαίνει κανείς. Πέρυσι τον Αύγουστο επισκέφτηκα το μνήμα του Ανέστη. Πάντα ήθελα να το κάνω. Σπάραξα. Βλέποντας την ηλικία συνειδητοποίησα ότι ήμασταν παιδιά, 22 εκείνος 19 εγώ...».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
