Σε κάθε σκοτεινή στιγμή της ζωής, σε εκείνες τις πνιγμένες στον πόνο στιγμές, όπου η ανθρώπινη δύναμη σηκώνεται από τα ερείπια της τραγωδίας, αναδύεται μια ιστορία που αγγίζει τις ψυχές μας.
Η Ευδοκία Τσαγκλή, επιζήσασα του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών, πολύ καιρό τώρα και με κάθε τρόπο συμμετέχει στον αγώνα για τη δικαίωση των 57 ψυχών που χάθηκαν άδικα. Οι περισσότεροι την έχουμε δει στα social media, να μας μεταφέρει στοιχεία, να ζητά συμμετοχή του κόσμου στις δράσεις που οργανώνονται, να ζητά να μην ξεχάσουμε όσα έγιναν και όσους έφυγαν.
Ο πρόεδρος της εξεταστικής επιτροπής Δημήτρης Μαρκόπουλος αρνήθηκε να παραλάβει το εξώδικο που έστειλε πρόσφατα η Ευδοκία, που σκοπός ήταν να διαβιβαστεί στα μέλη και να διαβαστεί στην εξεταστική επιτροπή. Την έχουν βγάλει κυριολεκτικά σηκωτή από ομιλία του πρωθυπουργού. Την έχουμε δει να καταγγέλει την κρατική αδιαφορία, την αναλγησία της πολιτείας, να χρησιμοποιεί τη φωνή της και το διαδικτυακό βήμα της για να ακουστεί το τραύμα, ο πόνος, η αδικία, τα λάθη και οι παραλείψεις. Έχει βρει τη δύναμη και συνεχίζει. Και αυτό αν μη τι άλλο είναι εντυπωσιακό.
Μιλήσαμε μαζί της για όσα βίωσε η ίδια, για όσα αντίκρυσε εκείνο το βράδυ, για όσα τη στιγμάτισαν και για όσα άλλαξαν για εκείνη σε μια στιγμή. Τη ρωτήσαμε για όσα αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά της πια, μετά από μία τόσο τραγική εμπειρία, που αφήνει τραύματα, ανεπούλωτα, αξεπέραστα. Συναντηθήκαμε σε μια διάβαση τρένων, στο κέντρο της Αθήνας, τη φωτογραφήσαμε, τη βγάλαμε βίντεο να μεταφέρει σκέψεις και εικόνες της ζωής της πριν, την ώρα του δυστυχήματος και από αυτόν τον ένα εφιαλτικό χρόνο που πέρασε. Παρά το ότι δέχτηκε να γίνει στο συγκεκριμένο σημείο η συνάντηση, ήταν εμφανή το άγχος και ο φόβος όταν κόρναραν τα τρένα από απόσταση. Ο ήχος εκκωφαντικός, ένας ήχος που σε σημαδεύει...
Ένας χρόνος μετά και οι μνήμες παραμένουν ζωντανές, να καίνε σαν φλόγες. Ένας χρόνος μετά και τελικά δεν πέρασε ούτε μια μέρα.
Φωτογραφίες: Τζίνα Σκανδάμη
Video: Λάμπρος Στοιχειός
Ακολουθήστε τώρα τον καινούργιο λογαριασμό του Reader στο Instagram
| Φωτογραφία: Τζίνα Σκανδάμη
«Χαλάσματα. Όταν άνοιξα τα μάτια μου ήταν όλα ανάκατα. Αυτό που έβλεπα δεν είχε καμία σχέση με την τελευταία σκηνή που θυμόμουν, απέναντί μου τρία παιδιά. Έντονα χαραγμένο στη μνήμη μου έχει μείνει ένα κορίτσι, που καθόταν απέναντί μου. Τα μαλλάκια της ήταν πολύ λεπτεπίλεπτα και ίσια -τώρα αυτό δεν γνωρίζω πώς έγινε, γιατί πολλοί είχαν χημικά εγκαύματα-, δεν ξέρω αν καήκαν από φωτιά ή από κάποιο υγρό, έγιναν άφρο, σγουρά. Ήταν το κορίτσι που άπλωσα το χέρι μου να βοηθήσω. Μου είπε "δε θέλω να πεθάνω, βοήθησέ με" και δεν είχα καταλάβει ότι ήταν αυτή. Όταν άπλωσα το χέρι να την τραβήξω προς τα πάνω, δεν ήξερα ότι ήταν το κορίτσι απέναντί μου στο βαγόνι, ήταν διαφορετική η μορφή της. Κρεμόταν με τα δαχτυλάκια της, γιατί το βαγόνι μας βρισκόταν πάνω σε ένα ακόμη και ήταν έτοιμη να πέσει. Φοβήθηκε για τη ζωή της. Λίγο νωρίτερα είχε πέσει ένα ακόμη κορίτσι, που είχε σπάσει τον θώρακά της, μπήκαν τα κόκκαλα στους πνεύμονες, νοσηλευόταν στη ΜΕΘ για πολύ καιρό, αλλά ευτυχώς έχει διαφύγει τον κίνδυνο.
«Φως δεν υπήρχε. Βλέπαμε μόνο από τη φωτιά, είχε δύο μεγάλες εστίες»
Εγώ σκαρφάλωσα, ήμουν η πρώτη που πήδηξα από αυτό το σημείο. Βρήκα ένα μέρος που είχε πολτοποιηθεί λίγο το βαγόνι στην άκρη του και σκαρφάλωσα. Βλέποντάς με ήρθαν κι άλλοι άνθρωποι από εκεί, γιατί ήταν το μόνο σημείο από το οποίο μπορούσαμε να βγούμε. Φως δεν υπήρχε. Βλέπαμε μόνο από τη φωτιά, είχε δύο μεγάλες εστίες. Αν το δυστύχημα γινόταν κλάσματα του δευτερολέπτου πιο πριν θα γινόταν μέσα στη σήραγγα και ακριβώς επειδή δε θα μπορούσε να εκτονωθεί, θα είχαμε γίνει ολοκαύτωμα, δε θα επιβίωνε κανένας.
Αν δε φτάσεις στο σημείο να τεστάρεις τις αντοχές σου και να δεις πώς αντιδράς σε τέτοιες καταστάσεις δε μπορείς να το φανταστείς από πριν. Εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν καν ο εαυτός μου. Ήμουν σαν ένα γατάκι στη μέση του δρόμου που έχει φρικάρει από τα φώτα και ταυτόχρονα κατάλαβα ότι "ξέρεις τί; τώρα πρέπει να φύγουμε από εδώ για να σωθούμε". Ξεχνάς τα πάντα, ξεχνάς τον πόνο, είχα και κατάγματα, αλλά εκείνη την ώρα δεν πονούσα, η αδρεναλίνη ήταν στο κόκκινο και για να μπορέσεις να επιβιώσεις υπερβαίνεις τον εαυτό σου σε σημείο που δεν θα φανταζόσουν ποτέ. Οπότε αυτό ήταν μια ακαριαία σκέψη και συνέχεια το μυαλό μου έτρεχε "πώς θα φύγουμε από εδώ, τί μπορούμε να κάνουμε". Λαμβάνεις τους παράγοντες υπόψιν "από εδώ έχει φωτιά, από εδώ έχει γκρεμό, να ανέβουν τα παιδιά πάνω", περνάνε χίλια πράγματα από το μυαλό σου.
«Καθώς ανέβαινα τον δρόμο κοίταξα πίσω και είδα το βαγόνι να φλέγεται»
Ένα στιγμιότυπο που είναι χαραγμένο στη μνήμη μου, ήταν ένα όνειρο που είχα δει τρεις μέρες πριν από το δυστύχημα. Είχα δει ότι είχα πεθάνει και η τελευταία στιγμή του ονείρου ήταν ακριβώς αυτά τα χαλάσματα που είδα στο τρένο. Στην ουσία άφησα την τελευταία μου ανάσα στο όνειρο και ξύπνησα με ένα αναφώνημα ότι ξέρεις, είμαι ακόμα ζωντανή.
Μετά την πτώση και μετά από όλα αυτά τα αναποδογυρίσματα και το "ξύλο" που φάγαμε ουσιαστικά μέσα στα βαγόνια, ανοίγοντας τα μάτια σοκαρίστηκα πάρα πολύ. Κάποιες φορές σκέφτεσαι "είναι ντεζαβού", όμως εγώ το είχα δει 3 ημέρες πριν. Και φυσικά χαραγμένη στον μυαλό μου είναι και η στιγμή που βγήκαμε από το βαγόνι, γιατί εκείνη την ώρα ήμασταν χαμένοι. Δεν ξέραμε πού να πάμε, τί να κάνουμε και καθώς ανέβαινα τον δρόμο κοίταξα πίσω και είδα το βαγόνι να φλέγεται.
Τίποτα πια δεν είναι όπως πριν. Επειδή κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου ξέκοψα από τους πάντες, δεν μπορούσα να με διαχειριστώ, δεν μπορούσα να διαχειριστώ τα νεύρα μου, τη στενοχώρια μου. Προσπάθησα στην αρχή, αλλά έβλεπα πως με το παραμικρό άρχιζα να κλαίω, ένιωθα τόσο μεγάλη οργή, ένιωθα ότι είχα έναν μικρό δαίμονα μέσα μου, που μου έτρωγε την ψυχή. Με ρωτούσε ο κόσμος "τι κάνεις" και εγώ νευρίαζα με αυτό, είχα πολλά ψυχολογικά, είναι και το μετατραυματικό στρες που βιώνουμε όσοι επιζήσαμε από αυτό.
Στις αρχές ή κοιμόμουν πολύ ή καθόλου. Ήμουν αποπροσανατολισμένη. Αυτό ήταν ας πούμε η πρώτη αλλαγή που συνέβη και μετά ήταν σαν μια μαύρη δίνη. Δηλαδή, ό,τι γινόταν ως εξέλιξη, ακριβώς επειδή υπήρξε η συγκάλυψη και όταν ξεκίνησα να μαθαίνω περισσότερα πράγματα σε σχέση με το τί γινόταν πριν. Θυμώνεις ακόμη περισσότερο, στενοχωριέσαι ακόμη περισσότερο και προσπαθείς να βρεις τρόπους να ανατρέψεις μία τόσο τραγική κατάσταση και να βρεις το δίκιο σου.
Ενώ ήμουν χάλια, έβρισκα τη δύναμη να κάνω αυτό που είναι να κάνω για την υπόθεση και μετά να "γυρίσω στην σπηλιά μου". Ασχολούμαι ενεργά από τα τέλη της άνοιξης, αρχές καλοκαιριού. Αυτό το καλοκαίρι ήταν το χειρότερο που έχω περάσει στην ζωή μου. Οι χειρότεροι μήνες ήταν Ιούνιος με Αύγουστο, μετά ήρθαν οι φωτιές, οι πλημμύρες και όλα αυτά ήταν για μένα συσσωρευτικά. Η αναλγησία, εν μέρει η αδιαφορία, το να βλέπεις και τον δόλο πίσω από ενέργειες, γιατί πάλι υπερίσχυσαν τα χρήματα πάνω από τις ζωές μας, απλά με τρέλαινε. Όταν καιγόταν η Ελλάδα ένιωθα ότι ήμουν σε μια φλόγα μέσα, δε μπορούσα να ηρεμήσω. Όλη αυτή η καταστροφή, όλη αυτή η μαυρίλα απλά διαιωνιζόταν μέσα μου.
«Έσπασε µια χρυσή φουσκίτσα στην οποία ζούσα για καιρό, αυτός ο... παράδεισος των ηλιθίων»
Έχουν αλλάξει τα πάντα. Για µένα η επικέντρωση στη ζωή µου όλους αυτούς τους µήνες είναι τα Τέµπη, οπότε όποια καλά ή προβλήµατα είχα έχουν φύγει τελείως από το κεφάλι µου. Με επηρεάζει ό,τι έχει σχέση µε τα Τέµπη. Πλέον είµαι πιο ευαισθητοποιηµένη και µε τα προβλήµατα που βιώνουµε σαν λαός. Έσπασε µια χρυσή φουσκίτσα στην οποία ζούσα για καιρό, αυτός ο... παράδεισος των ηλιθίων του Ντοστογιέβσκι. Είχα µια ανάλαφρη διάθεση, ήµουν πάντα χαρούµενη, µε το χαµόγελο, την αισιοδοξία µου και ξαφνικά αυτή η φούσκα έσκασε και ήρθα αντιµέτωπη µε τη σκληρή πραγµατικότητα και τί σηµαίνει να ζεις στην Ελλάδα.
Δε φανταζόµουν ποτέ τον εαυτό µου στη θέση που βρίσκοµαι τώρα. Ήταν τόσο ριζικές οι αλλαγές και ο τρόπος σκέψης µου, η καθηµερινότητά µου, δηλαδή το πώς αντιλαµβάνοµαι τον εαυτό µου, πώς αντιλαµβάνοµαι τους γύρω µου και ποια είναι τα ουσιώδη προβλήµατα στην ζωή. Νοµίζω ούτε εγώ, ούτε κάποιος που µε ξέρει, θα φανταζόταν ότι θα πάρω ως άνθρωπος αυτή την τροπή. Ήµουν ευαισθητοποιηµένη µε κάποια πράγµατα, απλά δεν είχα αίσθηση του πόσο σκληρή είναι η πραγµατικότητα. Ήµουν πιο προστατευµένη, ζούσα σε ένα περιβάλλον που είχαµε µια σχετική κοινωνικο-οικονοµική προστασία.
«Έχω βρει ίσως τον πιο ιερό σκοπό που είχα µέχρι τώρα, γιατί παλεύω για κάτι πολύ ανώτερο από εµένα»
Ακόµη ζω ένα χάος, γιατί τόσο τραυµατικές εµπειρίες είναι και από τις λίγες αφορµές που µπορούν να σε κάνουν να αλλάξεις τόσο ριζικά. Για να µιλήσω λίγο αισιόδοξα και θετικά έχω βρει ίσως τον πιο ιερό σκοπό που είχα µέχρι τώρα, γιατί παλεύω για κάτι πολύ ανώτερο από εµένα και αυτό ταυτόχρονα µου δίνει δύναµη, το να ξέρω ότι µάχοµαι για τη Δηµοκρατία, τη δικαιοσύνη, για ανθρώπους που έχουν φύγει πολύ άδικα, για ανθρώπους που βασανίζονται ακόµη. Ποτέ δεν είχα έναν τόσο ιερό στόχο και αυτό µου δίνει µια δύναµη που δεν είχα ποτέ στη ζωή µου.
Άλλο είναι να έχεις προσωπικούς στόχους, να θες να κατακτήσεις κάτι και άλλο είναι να παλεύεις µε τόσο µεγάλα θηρία και δεν ήξερα πως την είχα αυτή τη δύναµη.
«Θα µπορούσα να είχα πεθάνει στο τρένο, αφού δεν πέθανα είµαι εδώ να αντιµετωπίσω την κατάσταση»
Έχω πάρει πάρα πολύ µεγάλη στήριξη από τον κόσµο. Θεωρώ ότι είµαι ένας αγωγός. Ακριβώς επειδή και µετά το συµβάν άλλαξε πολύ η εικόνα του "εγώ", γιατί για καιρό αισθανόµουν ότι ζούσα µια κατάσταση. Έφυγε ο εαυτός µου από το επίκεντρο, δηλαδή για ένα διάστηµα "ήµουν το τραύµα". Νοµίζω ότι µέσω των social media έγινα η φωνή κάποιων ανθρώπων στο συγκεκριµένο θέµα, γιατί βγήκα ειλικρινά και χωρίς φόβο, µε θάρρος, να εκφράσω κάποιες απόψεις, που δυστυχώς φιµώνονταν για καιρό από τα συµβατικά Μέσα και ακριβώς επειδή δεν είχα τον φόβο, γιατί λέω εντάξει θα µπορούσα να είχα πεθάνει στο τρένο, αφού δεν πέθανα είµαι εδώ να αντιµετωπίσω την κατάσταση.
Αισθάνοµαι ότι στην Ελλάδα οι άνθρωποι δεν έχουµε ξεχάσει τα Τέµπη και δεν µπορούµε να δεχτούµε αυτή την αδικία. Το βλέπουµε και µε τον αριθµό των υπογραφών που έχουν µαζευτεί, ξεπέρασαν τις 600.000. Μπορεί µε την επικαιρότητα, µε όλα αυτά που ζούµε να πήγε πίσω στο µυαλό του κόσµου για ένα διάστηµα, αλλά δεν το έχει ξεπεράσει και δεν θα το αφήσει να περάσει έτσι. Θέλει να συµµετάσχει µε όλους τους τρόπους για να υπάρξει δικαίωση και αντιλαµβάνεται µέσω των Τεµπών πόσο µεγάλη απουσία κράτους δικαίου έχουµε, γιατί είναι πολύπλευρο το ζήτημα.
Η χειραγώγηση των Μέσων και αναφορικά µε τη δικαστική εξουσία, που σε αυτή την υπόθεση βλέπουµε πώς συνάδει µε το κυβερνητικό αφήγηµα. Έγινε το παράνοµο µπάζωµα, που αντιτίθεται στον κώδικα Ποινικής Δικονοµίας και τα έχουµε αποκαλύψει όλα αυτά, δηλαδή πόσο θα το αφήσουµε αυτό να συµβαίνει. Η Πολιτεία είπε πως "θα βγάλει τον προβολέα" και κυριολεκτικά έχω δει να διαπράττει µια τεράστια συγκάλυψη και τον προβολέα τον βάζουν στο πρόσωπο των ανθρώπων για να µην βλέπουν. Έχουν κάνει τόσα απροκάλυπτα πράγµατα, πέρα από κάθε κοινή λογική. Για ένα µεγάλο διάστηµα µας δολοφονούσαν ξανά και ξανά κάθε µέρα µε όσα έκαναν µετά. Με το µπάζωµα, µε το ότι δεν υπήρξε καµία ενέργεια, ακόµη και στο πόρισµα του Γεραπετρίτη οι ερευνητές δεν πήγαν στο µέρος αυτό καθαυτό να κάνουν αυτοψία. Πήγαν εκεί 20 Μαρτίου, που το σηµείο είχε ήδη µπαζωθεί. Τόσο οφθαλµοφανή, τόσο χοντρά πράγµατα, που και αθώος να είσαι, να το βλέπεις αγνά να µην είσαι καθόλου πονηρεµένος, βλέπεις απροκάλυπτα τι κάνουν.
«Έχουν κάνει τόσα απροκάλυπτα πράγµατα, πέρα από κάθε κοινή λογική»
Τον Ιούνιο, σε οµιλία του πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη, βρέθηκα µπροστά-µπροστά στο πάλκο και κάποια στιγµή είπε ότι "κάναµε την Ελλάδα πιο ασφαλή" και φώναξα δυνατά "όπως στα τρένα" και τότε µε άρπαξαν ένας από το δεξί χέρι, ένας ακόµη από το αριστερό και µε σήκωσαν στον αέρα, µε έβγαλαν έξω και µάλιστα µετά εµπόδισαν εμένα και τον δικηγόρο μου που ήρθε να κάνουµε αναγνώριση των προσώπων. Ο Μητσοτάκης δεν είδε ή άκουσε τι συνέβη, δεν νοµίζω πως κατάλαβε. Τότε ένιωσα αδικία, µεγάλη αδικία, θα µπορούσαν να µου µιλήσουν πρώτα. Επειδή είχα σπάσει την ουρά µου, είχα κήλες, αφυδατώσεις στη σπονδυλική µου στήλη, το να µε σηκώσουν στον αέρα δυο άνθρωποι, έτσι όπως µε σήκωσαν ήταν πολύ επιβαρυντικό.
Το θέµα είναι πως ούτε ένας άνθρωπος, όσο ήµουν στον αέρα και ούρλιαζα δεν έκανε τίποτα. Αυτό ήταν µια µαχαιριά στην καρδιά µου. Δηλαδή, πήγαν όλοι να δουν τον πρωθυπουργό και τόσο µεγάλη λατρεία του έχουν, που βλέπουν κάτι τόσο άδικο να γίνεται και δεν κάνουν τίποτα;
«Όταν ακούς απανωτά ψέµατα και µε τόση αλαζονεία είναι να τρελαίνεσαι»
Όλη η πορεία της εξεταστικής επιτροπής έχει τροµακτικά trigger, γιατί ό,τι έχει να κάνει µε το θέµα µας, ειδικά όταν ακούς απανωτά ψέµατα και µε τόση αλαζονεία µάλιστα είναι κυριολεκτικά να τρελαίνεσαι, αλλά κάπου αυτό εµένα µου έχει δώσει και δύναµη ακόµη περισσότερη να συνεχίσω τον αγώνα µου και τελικά να τα καταφέρουµε. Δηλαδή όσο συνεχίζουν να µιλάνε και να πράττουν µε αυτούς τους τρόπους, θεωρώ ότι καταδικάζουν περισσότερο τον εαυτό τους και όταν κάποια µέρα, ελπίζω σύντοµα, θα ανατρέψουµε την κατάσταση όλα αυτά θα έρθουν εις βάρος τους.
Οι άνθρωποι δε θα γυρίσουν πίσω. Σκοπός τώρα είναι να προστατεύσουμε τα παιδιά και το μέλλον. Να αλλάξει τελείως η κατάσταση. Να αποκτήσουμε για παράδειγμα εθνικούς κανόνες ασφαλείας, να αποκτήσουμε έναν σιδηρόδρομο που θα είναι ασφαλής και όσον αφορά τις ευθύνες, να καταδικαστούν όσοι φταίνε. Είναι τραγικό να απομονώνουμε τις ευθύνες στον τελευταίο τροχό της αμάξης, στον σταθμάρχη και σε έναν επιθεωρητή. Η αλυσίδα είναι μεγάλη και θα πρέπει να φτάσει μέχρι και τον τελευταίο, θα πρέπει να υπάρξουν και συνδέσεις πολιτικών ευθυνών με τις ποινικές ευθύνες.
«Είναι ψυχολογική ανάγκη µεταξύ µας να έχουµε επαφή, επιζώντες και συγγενείς»
Είναι ψυχολογική ανάγκη µεταξύ µας να έχουµε επαφή, επιζώντες και συγγενείς. Υπάρχει εσωτερική στήριξη. Μόνο που θα µοιραστείς την ιστορία και τα συναισθήµατά σου µε κάποιον που το έχει ζήσει και αυτός, κάπως σε απαλύνει, σκέφτεσαι ότι "δεν είµαι µόνος µου κι αυτός το έζησε, ξέρει τι περνάω". Μόνο µεταξύ µας µπορούµε να καταλάβουµε τι έχει αφήσει στην ψυχή µας. Είµαστε σε συνεννόηση και για δράσεις, ο καθένας ό,τι µπορεί, όποτε µπορεί, καµία απαίτηση από κανέναν, γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο. Έχουµε απόλυτο σεβασµό σε όσους έχουν αποφασίσει να απέχουν, γιατί είναι τροµακτικά επώδυνο, αλλά ταυτόχρονα σεβασµό και σε όλους όσοι βοηθούν. Είµαστε ένα παζλ, ο καθένας µπορεί να βοηθήσει σε κάτι διαφορετικό. Εγώ είχα την ευκαιρία να έχω ένα διαδικτυακό εκτόπισµα και το διοχέτευσα εκεί. Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που βοηθάνε µε άλλους τρόπους, ψάχνουν στοιχεία, ειδικούς, ερευνητές. Είναι συλλογική η προσπάθεια που γίνεται.
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και έχω πολύ μεγάλη πίστη ότι θα καταφέρουμε να φτάσουμε στο τέλος και αν όχι... "στόχευε στα αστέρια και θα φτάσεις στο φεγγάρι".
Αν έδινα ένα τίτλο στη ζωή μου αυτόν τον τελευταίο χρόνο θα ήταν κάτι λίγο μακάβριο, "ζώντας µε τον θάνατο" ή κάτι τέτοιο. Ο αγώνας είναι επίσης για µένα µία λέξη που µε ακολουθεί σε όλο αυτό. Αν µε ρωτούσες παλιά χρησιµοποιούσα πολύ θετικές λέξεις, ενώ τώρα το λεξιλόγιό µου είναι πολύ "µαύρο": πόλεµος, δικαιοσύνη, αδικία. Έχει ακραίες αντιθέσεις, θάνατος/ζωή, σκοτάδι/φως. Όλος αυτός ο αγώνας έχει να κάνει µε το να υπερισχύσει το καλό και κρατάω την αισιόδοξη σκέψη ότι "το καλό πάντα νικάει στο τέλος και αν δεν νικήσει µάλλον δεν είναι το τέλος". Οπότε προχωράς µέχρι να δεις το φως του τούνελ, ελπίζοντας ότι δεν είναι το φως του τρένου που έρχεται κατά πάνω σου.»
Διαβάστε επίσης
Μητέρα θύματος στο Reader για Τέμπη: «Μας πονάει που πέταξαν το χώμα με τις στάχτες των νεκρών μας»
Οι πόλεις που πηγαίνει σήμερα το τρένο - Ποιες το έχασαν και πού λειτουργεί η τηλεδιοίκηση
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
