Λίγο πριν τις 12 το μεσημέρι τα πάντα στο άλλοτε Μέγαρο Μυλλέρου, γνωστό πλέον ως «η Chinatown της Αθήνας», τα πάντα βρίσκονταν σε μία διαρκή κίνηση. Φορτηγά που ξεφόρτωναν ή φόρτωναν πράγματα, άνθρωποι σε διαρκή κίνηση, αρκετοί που έκαναν μερεμέτια και μέσα στον πανικό κάποιοι που απλά κάθονταν στις πλαστικές τους καρέκλες, ένα αρκετά συχνό μοτίβο στη γειτονιά.
Η κινεζική μετανάστευση στην Ελλάδα είναι ένα σχετικά πρόσφατο φαινόμενο που άρχισε να μπαίνει στο ραντάρ της καθημερινότητας του Αθηναίου κατά βάση τη δεκαετία του 2000. Παρότι πρόσφατη όμως, η κινεζική κοινότητα είχε συγκροτημένα χαρακτηριστικά και μία εντυπωσιακή οργάνωση. Βάση της κοινότητας αυτής ήταν αυτό το ογκώδες κτίριο των 17 οικοδομικών τετραγώνων κοντά στην πλατεία Αυδή.
Στο συγκεκριμένο κτίριο, πέραν του εντυπωσιακού αιθρίου στο οποίο δεν μπήκαμε επειδή είχε θέματα καθίζησης υπάρχουν πολλά εμπορικά καταστήματα κατά με ρούχα και κάποια με μικροέπιπλα και είδη σπιτιού και γραφείου. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία ανήκουν σε Κινέζους.
Βρίσκοντας μία ανοιχτή πόρτα στα δεξιά της κεντρικής εισόδου της Chinatown μας τράβηξαν την προσοχή πολλές μαζεμένες κινέζικες επιγραφές. Αποφασίσαμε να μπούμε στο κτίριο. Στον πρώτο όροφο ένα μαγαζί με υφάσματα. Στο ταμείο μία νέα γυναίκα που μας κοίταξε διστακτικά. Μάς άφησε να βγάλουμε φωτογραφίες αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να μας μιλήσει. Το μόνο που ψέλλισε είναι ότι ζει στην Ελλάδα πολλά χρόνια, γύρω στα 15.
Στον αμέσως παραπάνω όροφο του επιβλητικού κτιρίου βρήκαμε μία λευκή καγκελόπορτα. Πίσω της ακούγονταν κάποιες παιδικές φωνές. Επρόκειτο για ένα κινέζικο σχολείο που έδινε έμφαση στην εκμάθηση της κινεζικής γλώσσας. Μας το επιβεβαίωσε μία δασκάλα που κατέβαινε βιαστικοί τις σκάλες σε κάποιο (πιθανολογούμε) διάλειμμα.
Στα γραφεία των China Greece Times
Όταν πια φτάσαμε στο από πάνω όροφο μπήκαμε στα γραφεία των China Greece Times που ουσιαστικά είναι η εφημερίδα της κινεζικής κοινότητας στην Ελλάδα. Εκεί μας υποδέχτηκε πολύ ευγενικά η Ελένη Μπίλια, μία από τους δύο Έλληνες δημοσιογράφους που δουλεύουν εκεί. «Μέχρι πρόσφατα ήμουν η μόνη Ελληνίδα, αλλά πρόσφατα ήρθε και ο Σωτήρης». Εκείνη γράφει στα ελληνικά το ελληνικό κομμάτι της εφημερίδας.
Η Ελένη δουλεύει εκεί από το 2016, γνωρίζει κάποια κινεζικά αλλά κατά βάση συνεννοείται με τους συναδέλφους της στα αγγλικά. «Υπάρχει μεγάλη διαφορά σε σχέση με το 2016 που πρωτοέπιασα δουλειά εδώ. Αρχικά, υπάρχουν διαρκώς ειδήσεις οπότε πάντα έχω να γράψω για μία εκδήλωση, για μία συμφωνία κτλ. Υπήρχαν πάντα διμερείς σχέσεις αλλά πλέον έχουν αυτές βρίσκονται σε νέο επίπεδο. Ίσως έχει να κάνει με την Cosco και με την golden visa».
Η ίδια η κινεζική κοινότητα έχει αλλάξει. Πλέον στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται πολλοί Κινέζοι επιχειρηματίες και επενδυτές οι οποίοι έχουν μάλλον ζουν κατά βάση προς τα Νότια Προάστια, τη Βούλα και τη Βουλιαγμένη. Στην Chinatown μένουν ακόμα κυρίως οι άνθρωποι της εργατικής τάξης και κυρίως όσοι ήρθαν στα πρώτα κύματα της κινεζικής μετανάστευσης προς την Ελλάδα.
«Οι Κινέζοι είναι πολύ εργατικοί άνθρωποι, είναι σαν να το έχουν στην κουλτούρα τους. Ξυπνούν το πρωί, δουλεύουν μέχρι το βράδυ και μετά ξανά από την αρχή, δεν έχουν τόσο στο λεξιλόγιό τους τη διασκέδαση», μας λέει η Ελένη. «Εκτός από εργατικοί είναι και πολύ καλοί συνάδελφοι, δεν έχω ποτέ αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα».
Στο πάτωμα υπάρχει μια μεγάλη στοίβα με προηγούμενα τεύχη των China Greece Times. Στο εξώφυλλο ενός εξ αυτών διακρίναμε μια φωτογραφία από τις μεγάλες πλημμύρες που έπληξαν πριν από μερικές εβδομάδες την Καρδίτσα και τον Βόλο. Όλο το κείμενο είναι γραμμένο στα κινέζικα, οπότε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι γράφει. Αντιληφθήκαμε, όμως, πως το συγκεκριμένο ζήτημα απασχόλησε έντονα την κοινότητα.
Φεύγοντας, η Ελένη έβγαλε μερικά τεύχη και μας τα έδωσε να τα πάρουμε μαζί μας. «Κάτι σαν ενθύμιο για την επίσκεψή σας» είπε. Την αποχαιρετήσαμε και συνεχίσαμε την περιπλάνησή μας στους δρόμους γύρω από την Chinatown. Σκοπός μας ήταν να μιλήσουμε με όσο το δυνατόν περισσότερους Κινέζους που ζουν στην περιοχή και την ξέρουν πολύ καλύτερα από μας.
Το κινέζικο εστιατόριο στον πρώτο όροφο
Μια διαδικασία, η οποία, όπως μας είχε προϊδεάσει η συνάδελφος των China Greece Times, δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολη, καθώς οι Κινέζοι είναι ένας λαός ιδιαίτερα συνεσταλμένος και χαμηλών τόνων. Πάνω απ’ όλα, όμως, ευγενικός. Κι όπως αποδείχτηκε, καθώς κανείς τους δεν μας απαγόρευσε να βγάλουμε φωτογραφία το κατάστημά τους, ακόμη κι αν μας γνώριζε μόνο μερικά δευτερόλεπτα.
Όλα αυτά, όμως, μέχρι τη στιγμή που επισκεφτήκαμε το κινέζικο εστιατόριο που βρίσκεται επί της οδού Κολοκυνθούς. Για την ύπαρξη του συγκεκριμένου χώρου μάς είχε ενημερώσει νωρίτερα ένας Κινέζος ιδιοκτήτης mini market. Όπως μας είπε χαρακτηριστικά: «εκεί θα τρώγαμε την πραγματική κουζίνα της χώρας».
Ακολουθώντας, λοιπόν, πιστά τις οδηγίες του Google, φτάσαμε στον ακριβή αριθμό. Μόνο που εκεί δεν υπήρχε κάποιο φαγάδικο αλλά μια πολυκατοικία, όπως όλες οι άλλες. Την απορία μας έλυσε ένας υπάλληλος γειτονικού καταστήματος. Κι εκείνος Κινέζος. «Είναι στον πρώτο όροφο. Πρέπει να χτυπήσετε το κουδούνι, να σας ανοίξουν, για να μπείτε». Όπως και κάναμε.
Οι σκάλες της πολυκατοικίες ήταν στολισμένες με λουλούδια και γιρλάντες. Στο εστιατόριο μάς υποδέχτηκαν οι δύο μαγείρισσες. Ζουν στην Ελλάδα εδώ και 15 χρόνια και η δουλειά τους είναι να κρατούν ζωντανή την αυθεντική κινέζικη κουζίνα στην Αθήνα.
Τα τραπέζια με τα κόκκινα τραπεζομάντηλα ήταν άδεια. Οι μυρωδιές, όμως, που έρχονταν από τη κουζίνα μας τρύπησαν τη μύτη. Όπως μας είπαν, ήμασταν ιδιαίτερα άτυχοι καθώς δεν έχουν ανοίξει ακόμη για το κοινό.
Το πιο πολύ φαγητό, βέβαια, σύμφωνα με τις ίδιες, φεύγει σε παραγγελίες στα γειτονικά μαγαζιά των Κινέζων. Η μόνη μέρα που πραγματικά στο μαγαζί δεν πέφτει καρφίτσα είναι τα Σάββατα, όταν και συγκεντρώνονται εκεί αρκετά μέλη της κοινότητας για να φάνε, να πιουν και να διασκεδάσουν. Μας προσκάλεσαν, μάλιστα, να παραβρεθούμε σε μία από αυτές τις γιορτές.
Δίπλα, ακριβώς, στην κουζίνα υπήρχε ένα μεγάλο ψυγείο γεμάτο με αναψυκτικά. Μία από τις μαγείρισσες το άνοιξε, έβγαλε δύο και μας τα χάρισε. Δεν επρόκειτο για κάποιο από τα συνηθισμένα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα. Όλα είναι γραμμένα στα κινέζικα. Η γεύση τους ήταν ιδιαίτερη. Πολύ πιο γλυκιά αλλά και πάλι νόστιμη. Ό,τι πρέπει για μετά το φαγητό.
Φύγαμε από την Chinatown, κρατούσαμε κινεζικές εφημερίδες και αναψυκτικά. Μόλις είχαμε στα χέρια μας, ένα μικρό κομμάτι μιας ζωντανής κουλτούρας που έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της στην περιοχή. Ένα κομμάτι Κίνας στην Αθήνα.
Φωτογραφίες από τη ζωή στην Chinatown
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
