Η κατάσταση είναι άσχημη. Όχι, μόνο λόγω αυτών που γίνονται τώρα και μας επηρεάζουν άμεσα, θρηνώντας ανθρώπινες ζωές και περιουσία, ατομική και εθνική. Είναι ακόμα περισσότερο άσχημη γιατί είναι σαφές, δεδομένο και αυταπόδεικτο (από την πορεία των πραγμάτων χρονιά, με τη χρονιά) ότι τίποτα δεν θα γίνει καλύτερο. Αυτό δεν είναι πολιτική κρίση, δεν είναι άποψη που έχει κομματική χροιά.
Είναι απλά το περιβάλλον μέσα στο οποίο έχουμε επιλέξει να ζούμε, είναι οι δομές του -χτισμένες στην άμμο της διαφθοράς- που έχουμε φροντίσει να παραμείνουν ισχυρές εδώ και δεκαετίες. Πράγματα καθημερινά, καταστάσεις καρκινικές. Είναι η κοινωνία που έχει επιλέξει ο ελληνικός λαός να συντηρεί.
Οι (νέες) τραγικές ημέρες που βιώνουμε, στον Έβρο, την Αλεξανδρούπολη, τη Βοιωτία, την Αττική, οι δεκάδες νεκροί συνάνθρωποί μας στο δάσος της Δαδιάς που προστέθηκαν σε αυτούς που έχουν προηγηθεί, ετούτο το καλοκαίρι σε όλη την επικράτεια ως θύματα των πυρκαγιών, είναι η αυτονόητη μοίρα μας. Αυτή που η λαϊκή σοφία λέει πως… τη φτιάχνεις μόνος σου.
Ας μην την επικαλούμαστε μόνο όταν μας συμφέρει. Ακόμα και αν δεν δέχομαι να προτάξω την ατομική ευθύνη, στην αιώνια φιλοσοφική διαμάχη της με την κρατική
ευθύνη, δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως δεν μπορείς να μην αναζητήσεις εκεί την πηγή του κακού. Και το κακό έχει γιγαντωθεί.
Μπορείτε, όσοι και όσες θέλετε, όσο επιθυμείτε να πλακώνεστε στα social media για το «41τακατό» και να πετάτε άμμο με τα φτυαράκια σας ο ένας στον άλλον, συνεχίζοντας την αξέχαστη γραφικότητα της (μακράς) προεκλογικής περιόδου.
Μπορείτε να πιάνετε μια γωνιά που δεν είναι καν ιδεολογική, ούτε καν κομματική, αλλά απλά…υστερική και στην ουσία της κοινωνικά αποστασιοποιημένη καθώς εξαντλείται σε ένα ρινγκ το οποίο είναι 100% virtual.
Αλλά στο τέλος κάθε τέτοιας –αποπνικτικής- ημέρας υπάρχει ένα είναι δεδομένο. Ότι βιώνουμε διαρκώς το αίσθημα πως δεν είμαστε πουθενά ασφαλείς. Όχι, γιατί μπορεί να γίνει ένας σεισμός ή να αναδυθεί κάπου ένα ηφαίστειο που δεν το γνωρίζουμε. Αλλά γιατί σε όποιον τομέα πρέπει να υπάρχει η κρατική πρόνοια για να νιώσουμε ασφαλείς υφίσταται όχι μόνο αποδιοργάνωση, αλλά και σαφέστατη προσπάθεια αποφυγής της ευθύνης.
Τόσο στην πρόληψη, όσο και την αντιμετώπιση. Είναι μόνο ο ανθρώπινος παράγοντας, το ατομικό αίσθημα ευθύνης που βάζει πλάτη και δεν καταρρέουν όλα. Όπως
έγινε την Αλεξανδρούπολη χάρις στο προσωπικό του πανεπιστημιακού νοσοκομείου. Όπως γίνεται από τους αποκαμωμένους, λειψά εξοπλισμένους πυροσβέστες.
Είδα μια φωτογραφία από τη (κατακαμένη) παραλία Σαράντη στη Βοιωτία. Θύμα και αυτή του τελευταίου 48ώρου. Δεν γνώριζα τον τόπο και αναζήτησα μια φωτογραφία του πριν πέσει και αυτός θύμα της φωτιάς. Και σκέφτηκα βλέποντας το γύρω τοπίο, ότι μπορεί να καεί οτιδήποτε, οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή σε τούτη τη χώρα. Όχι απαραίτητα κατάφυτο, με πυκνή βλάστηση ή τίγκα στα (άτιμα τα) πεύκα.
Έτσι όπως ήταν, με τη λίγη χαμηλή βλάστηση γύρω-γύρω, τα λίγα δέντρα της και τα αρμυρίκια της δίπλα στη θάλασσα η συγκεκριμένη τοποθεσία, που ήρθε η φωτιά και τη σάρωσε.
«Αυτό περίμενες ρε φίλε; Εδώ η φωτιά έφτασε στην πλάτη του νοσοκομείου στην Αλεξανδρούπολη το ίδιο βράδυ» θα πείτε. Και καλά θα πείτε εσείς. Και αυτό και πολλά
άλλα. Όλοι καλά τα λέμε και οι περισσότεροι προχωράμε μέσα στη μέρα μας με την καρδιά ματωμένη, ανασφαλείς και σηκώνοντας το βάρος μιας ευθύνης που δεν ξέρω πόσο από αυτό είναι δικό μας πραγματικά.
Γιατί την ίδια ώρα έρχεται η είδηση για τους 18, 26, 40, 50… απανθρακωμένους συνανθρώπους μας στον Έβρο και μαζί τους οι αλαλάζοντες πατριώτες, να πανηγυρίσουν για τη νίκη επί του εχθρού, να ευχηθούν ακόμα χειρότερα και να μιλάνε (τόσοι πολλοί) για Θεία Δίκη, σε σημείο που να απορείς αν υπάρχει κάποιας μορφής ιερού εμετού που θα μπορούσε να πέσει επάνω τους.
Εδώ όμως είναι η πραγματικότητα. Αυτή που οικοδομείται εδώ και δεκαετίες. Αυτή είναι η δύναμη αυτού που έχει φτιάξει αυτόν τον τόπο. Αυτή είναι η εξελικτική πορεία του Έλληνα που έχει χτίσει ένα αναιμικό, αδύναμο, αναξιοκρατικό, πελατειακό κράτος όπου αυτοί που αποφασίζουν και συντονίζουν, αυτοί που παίρνουν τις καίριες αποφάσεις είναι σαφέστατα πιο ανεπαρκείς από αυτοί των οποίων ηγούνται.
Είναι καθ εικόνα και ομοίωση, αυτού που επιθυμεί όχι πλέον να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, αλλά ο ίδιος. Έτσι αυτοί που έχουν σκαρφαλώσει στις συγκεκριμένες θέσεις (όχι όλοι, αλλά τόσοι ώστε να αποδιοργανώνουν τα πάντα) το έχουν κάνει με τον τρόπο που θέλει ο…κυρίαρχος λαός. Γλύψε, σκύψε, σπρώξε. Και στο τέλος κάνε και έναν σταυρό, γιατί έτσι (πιστεύεις) ότι θα συγχωρεθούν οι αμαρτίες σου. Αλλά γιατί να έχεις αμαρτίες, αφού όλα όσα κάνεις είσαι πεπεισμένος πως είναι σωστά;
Όλοι αυτοί λοιπόν συνδεδεμένοι μεταξύ τους δεν σηκώνουν απολύτως κανένα βάρος, πραγματικής ευθύνης για ότι συμβαίνει. Είναι χειρότεροι και από όσους ήθελαν φρέσκο αίμα σε μια ρωμαϊκή αρένα γιατί εκείνοι ήξεραν ότι ήταν ένα θέαμα. Οι δικοί μας βλάκες με περικεφαλαία το επιθυμούν στην καθημερινότητα, σαν ένα ακραίο reality.
Αρκεί να είναι το αίμα ενός φτωχού, κατατρεγμένου αλλήθρησκου του οποίου η γραμμή αίματος δεν είναι αυτή της υπέροχης ελληνικής φυλής. Επειδή λοιπόν, αυτή τη μάχη είναι απίθανο να την κερδίσουμε, καθώς η κοινωνία μας θα είναι όλο και πιο απαίδευτη (οπότε εκεί χάνεται το παιχνίδι), μόνο δύο πράγματα για πω για να έχουμε και εμείς οι υπόλοιποι που επιθυμούμε μια (απλά) ανθρώπινη ζωή, μια -μικρή έστω- ικανοποίηση:
- Οι υπερπατριώτες συμπολίτες μας που έχουν πραγματικά κότσια, πρέπει
οπωσδήποτε να κάνουν ένα τεστ για να είναι σίγουροι για την εθνολογική και
φυλετική τους καταγωγή. Εκεί θα αποδείξουν το θάρρος τους. - Εσύ που πανηγυρίζεις τον θάνατο να σκέφτεσαι πάντα τη μεγάλη εικόνα κοιτώντας
τον κόσμο από ψηλά. Ίσως τότε καταλάβεις πως είσαι το μυρμήγκι που πατάς.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
