Εκείνο το βράδυ της 6ης του Δεκέμβρη, τα Εξάρχεια σκεπάστηκαν με θάνατο. Ακούστηκε κρότος και, αμέσως μετά, σιωπή. Το πεζοδρόμιο της Μεσολογγίου, σημαδεύτηκε με αίμα. «Πυροβόλησαν ένα παιδί». Ουρλιαχτά και οργή. Η είδηση διαδόθηκε σχεδόν αστραπιαία, από στόμα σε στόμα. Τα κοινωνικά αντανακλαστικά ήταν άμεσα και ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται πέριξ του σημείου.
Μετά από λίγη ώρα, το κέντρο της Αθήνας πνιγόταν στα χημικά. Άνθρωποι όλων των ηλικιών βγήκαν στους δρόμους. Σφιγμένα δόντια, αγκαλιές, δάκρυα και πέτρες κατά των αστυνομικών και ένα «γιατί» να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Η δολοφονία του Αλέξη, πυροδότησε τη σπίθα ενός ξεσηκωμού, που αργότερα χαρακτηρίστηκε ως κοινωνική εξέγερση. Επί μέρες, τα επεισόδια ξεσπούσαν σε κάθε γωνιά της Αθήνας.
Πέντε άνθρωποι που το βίωσαν από τη δική του σκοπιά ο καθένας, μιλούν στο Reader για το βράδυ της δολοφονίας, αλλά και για όσα ακολούθησαν στη συνέχεια.
Νίκος Παλαιολόγος, φωτορεπόρτερ: «Είδα αίμα αραιωμένο να φτάνει στα πόδια μου»
Ο Νίκος Παλαιολόγος, φωτορεπόρτερ και συνιδρυτής του πρακτορείου SOOC, εκείνο το βράδυ ήταν στο γραφείο και καταχωρούσε εικόνες. Ήταν Σάββατο ανήμερα της γιορτής του, οπότε είχε ήδη κανονίσει με φίλους να βρεθούν στο «Χασάν» στη Μεσολογγίου.
«Πέφτει το πρώτο τηλεφώνημα με τους φίλους μου που ήταν ήδη στα Εξάρχεια και τους είπα ότι θα πάω σε καμια ώρα προς τα εκεί. Κάποια στιγμή, βλέπω σε ένα site που λεγόταν troktiko και λειτουργεί όπως λειτουργεί σήμερα το Twitter, δηλαδή με news που ανεβαίνουν αφιλτράριστα και μπορεί να συμβαίνουν εκείνη τη στιγμή, ότι ακούστηκαν πυροβολισμοί και εξελίσσονται επεισόδια στα Εξάρχεια.
Παίρνω ξανά τηλέφωνο τα παιδιά και μου είπαν ότι ακούστηκε ένας κρότος που μάλλον ήταν πυροβολισμος λίγα μέτρα πιο πάνω στο δρόμο που κάθονταν, οπότε έφευγαν άρον άρον από το σημείο. Δεν ήξεραν τι ακριβώς έχει γίνει. Λίγα λεπτά μετά, πέφτει δεύτερο τηλέφωνο όπου με ενημέρωσαν ότι κάποιος πυροβόλισε κάποιον και είναι νεκρός.
Παίρνω αμέσως το αφεντικό μου και τον ενημερώνω τι συμβαίνει, οπότε πηγαίνω απευθείας στα Εξάρχεια για κάλυψη. Ήδη οι δρόμοι είχαν αρχίσει να γεμίζουν με ΜΑΤάδες», λέει μιλώντας στο Reader.
«Εκείνη την ώρα, με το που φτάνω στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου, μπροστά από το «Χασάν», δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος στο δρόμο. Όμως βλέπω αίμα αραιωμένο να φτάνει στα πόδια μου. Κάποιος είχε ρίξει νερό για να το καθαρίσει, οπότε ήταν σαν κόκκινο ρυάκι. Ο ιδιοκτήτης ενός καφέ άρχισε να φωνάζει στους αστυνομικούς: 'τον σκοτώσατε και τώρα το καθαρίζετε; τον δολοφονήσατε και τώρα το κρύβετε;'. Ήρθε λοιπόν ένας από την ασφάλεια και του είπε ότι δεν μπορεί να βρίσκεται εκεί.
Μας έδιωξαν από τη Μεσολογγίου γιατί μας είπαν ότι είναι σκηνή εγκλήματος, πράγμα που σημαίνει ότι το παιδί ήταν ήδη νεκρό. Γυρνά λοιπόν ο ιδιοκτήτης και μου λέει ότι ένας αστυνομικός πυροβόλησε ένα παιδί και προσπαθούν να το κάνουν γαργάρα. 'Μην τους αφήσετε, μην τους αφήσετε', μου έλεγε. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά αυτό.
Τότε ήταν που άρχισε να μαζεύεται κόσμος. Η είδηση μεταδόθηκε γρήγορα, από στόμα σε στόμα. Υπήρχε ένταση, ουρλιαχτά, φωνές. Μόλις πήγαμε εκεί, ακούγαμε διάφορα από παιδιά που ήταν στο σημείο, τύπου 'τον κοίταξε και του έριξε κατάμουτρα, ήμουν μπροστά'».
«Ακόμα και οι ΜΑΤάδες ήταν σε σοκ με όσα εκτυλίσσονταν μπροστά τους»
Όπως αφηγείται ο φωτορεπόρτερ, «σε κάποια φάση ξεκινάνε να ακούγονται συνθήματα από κόσμο που κατέφτανε. Ξεκινάνε να πέφτουν πέτρες και τα πρώτα δακρυγόνα. Μέχρι εκείνη την εποχή, δεν είχε χρειαστεί να αγοράσουμε αντιασφυξιογόνες μάσκες, ούτε κράνη. Δεν ξέραμε καν πώς να τις φορέσουμε, αφού δεν είχε χρειαστεί. Οι μοναδικοί που είχαν μάσκες αερίων ήταν το Reuters, το AP και το Γαλλικό Πρακτορείο – τα διεθνή μέσα. Το 2008 λοιπόν αγοράσαμε μάσκες και κράνη. Εγώ ήμουν 25 χρονών, δούλευα ήδη τρία χρόνια ως φωτορεπόρτερ.
Καταλήξαμε κάπου ανάμεσα σε οδομαχίες, σε φλεγόμενους κάδους και πετροπόλεμο. Έφυγαν και μερικά μπουκάλια και έπειτα, οι ΜΑΤάδες έπνιξαν το Πολυτεχνείο στα δακρυγόνα. Το θέμα είναι ότι δεν είχαν ενημερωθεί ακόμα γιατί βρίσκονται εκεί. Οι διαδηλωτές φώναζαν 'σκοτώσατε ένα παιδί', ενώ εκείνοι απαντούσαν 'εγώ δεν έκανα τίποτα'. Θυμάμαι έντονα αυτούς τους διαλόγους. Ακόμα και οι ίδιοι ήταν σε σοκ γι' αυτά που έβλεπαν να εκτυλίσσονται μπροστά τους».
Δουλεύει στον δρόμο από το 2005, ωστόσο, όπως λέει, «ποτέ δεν έχω δει τέτοια οργή συσσωρευμένη σε επεισόδια. Είχαν γίνει όλα πολύ γρήγορα».
«Έπεσα ημιλυπόθυμος από τα δακρυγόνα»
«Στο Πολυτεχνείο έφαγα πολλά δακρυγόνα. Ήμουν με έναν ακόμα φωτορεπόρτερ και, κάποια στιγμή, έπεσα κάτω, σχεδόν ημιλυπόθυμος από τα χημικά. Πήγαμε στην άκρη να πιούμε νερό να συνέλθουμε, ωστόσο τα δακρυγόνα συνέχιζαν. Θυμάμαι κόσμο να ουρλιάζει και να κλαίει με λυγμούς. Θυμάμαι γνωστούς μου να είναι μέσα στο Πολυτεχνείο. Μια αυθόρμητη οργή.
Από την κυρία που είχε την κρεπερί στη γωνία στην πλατεία και έφερνε νερά μέσα στο Πολυτεχνείο, μέχρι τα παιδιά που άραζαν στην πλατεία. Συμμετείχαν στις συγκρούσεις παιδιά από 15-16 χρονών, μέχρι 25άρηδες και 40άρηδες. Αυτό διήρκησε για ώρες. Κάποια στιγμή ένιωθα πως δεν αντέχω άλλο από τα χημικά. Μπήκα μέσα στο Πολυτεχνείο και με συνέφεραν τα παιδιά που ήταν εκεί, τα οποία είχαν μάσκες. Μετά ήρθε και ο άλλος φωτορεπόρτερ μέσα, πήραμε ανάσες και βγήκαμε ξανά έξω για να δουλέψουμε», επισημαίνει.
«Μου έχει μείνει στο νου, η εικόνα του κόσμου να βουτά πέτρες και να κλαίει με λυγμούς, να αναρωτιέται 'γιατί;' και να βρίζει. Δεν μπορούσαν να αντιληφθούν για ποιο λόγο να πυροβολήσει κάποιος ένα παιδί στα Εξάρχεια. Η κατάσταση συνεχίστηκε έτσι. Μέχρι να πάω να πάρω το τελευταίο μετρό στις 2 το βράδυ για να πάω σπίτι και να περάσω τις εικόνες, δεν είχε τελειώσει τίποτα ακόμα».
«Θυμάμαι κόσμο να σφίγγει δόντια, να κλαίει και να πετάει πέτρες και μπουκάλια»
Όπως λέει ο Νίκος, όλο αυτό ήταν πρωτόγνωρο. «Η ανάμνηση δε χάνεται. Μέχρι τότε, δεν είχα ζήσει κάτι αντίστοιχο. Άνθρωποι να αγκαλιάζονται και να κλαίνε, να σφίγγουν δόντια και να φεύγουν πέτρες και μπουκάλια. Αυτό συνεχίστηκε για μέρες. Δηλαδή θυμάμαι Γενάρη του 2009 να φωτογραφίζω χοντρά επεισόδια για ώρες, στα οποία επικρατούσε ακριβώς το ίδιο κλίμα. Σφιγμένα δόντια, κλάματα, αγκαλιές και πέτρες».
Μάλιστα, «συζητώντας με πολύ κόσμο, μου είπαν ότι αυτό ήταν η 'πολιτική τους βάφτιση', ένα σημείο καμπής που κατέβασε πολύ κόσμο στο δρόμο. Δεν ήταν απαραίτητα πολιτικός ο λόγος, αλλά κοινωνικός. Εγώ προσπαθούσα να κρατήσω ισορροπίες λόγω δουλειάς, δεν μπορούσα να φωνάξω συνθήματα και να βγάλω το νεύρο από μέσα μου. Όμως ήμουν πολύ οργισμένος. Για εμάς, ήταν η πρώτη απόδειξη στην ενήλικη ζωή μας, ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαμε ως φωτογράφοι, να φάμε μια σφαίρα από το πουθενά.
Δύο ημέρες μετά την μεγάλη πορεία στην Αλεξάνδρας, τα επεισόδια ήταν τόσο εκτεταμένα, έντονα και επικίνδυνα, που πίστευα πως το κράτος, θα κάνει τα πάντα για να παραμείνει στην εξουσία. Σαφέστατα όλο αυτό είχε χαρακτηριστικά εξέγερσης που έμειναν για πολλά χρόνια. Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι το 2011-2012, όπου και έσβησαν πλήρως οι πορείες».
Γιώργος Νικολόπουλος, σκηνοθέτης: «Μας είπαν πως υπάρχει πληροφορία για νεκρό σε επεισόδια»
«Εκείνο το βράδυ το θυμάμαι πολύ καθαρά. Νομίζω είναι από τα βράδια που, στους ανθρώπους της γενιάς μας, έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη μας. Βρισκόμασταν στο σπίτι μου, τότε έμενα στα Εξάρχεια. Είχαν αρχίσει να μαζεύονται φίλοι και κανονίζαμε την βραδινή μας έξοδο, καθώς δύο μέρες πριν ήταν τα γενέθλια μου. Τότε χτύπησε το τηλέφωνο για πρώτη φορά.
Ήταν το τηλέφωνο μιας φίλης. Μόλις το έκλεισε, μας ενημέρωσε ότι της είπαν πως υπάρχει μια πληροφορία για νεκρό σε επεισόδια», λέει στο Reader ο Γιώργος Νικολόπουλος, σκηνοθέτης και δημιουργός της ταινίας μικρού μήκους «Η Αρχή», που είναι αφιερωμένη στον Αλέξη.
«Τότε το υποβαθμίσαμε το γεγονός, δεν το πιστέψαμε. Γενικά αυτή η πληροφορία είχε ξαναϋπάρξει στο παρελθόν άλλες δυο-τρεις φορές και, κάθε φορά, αποδεικνυόταν ότι δεν ήταν αλήθεια και έτσι και εμείς θεωρήσαμε πως το ίδιο ίσχυε και τότε. Αυτό όμως ανατράπηκε πολύ γρήγορα, καθώς χτύπησε και δεύτερο τηλέφωνο. Σε αυτό ήταν ένας φίλος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι λέει, σαν να είχε τρελαθεί.
Τότε ήρθε η πρώτη συνειδητοποίηση ότι κάτι σοβαρό είχε συμβεί και αμέσως μετά η δεύτερη, ότι έχει συμβεί σε κάποιον γνωστό μας. Υπήρχε ένας συγκερασμός συναισθημάτων. Ένα μίγμα οργής, φόβου αν όχι τρόμου, απόγνωσης αλλά και ελπίδας ότι μπορεί να μην είναι αλήθεια. Ή έστω ότι δεν θα έχει συμβεί αυτό σε κάποιον κοντινό σου. Μια απόλυτη σύγχυση!
Εκείνη την περίοδο, ήμασταν συνέχεια σε εγρήγορση οπότε καταφέραμε κάπως γρήγορα να βγούμε από αυτήν και να πάμε προς την πλατεία Εξαρχείων, καθώς μας είχαν πει ότι ο κόσμος πάει προς τα εκεί. Με το που φτάνουμε βρίσκουμε δυο φίλους που ήταν μπροστά στο σκηνικό. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς μας είπαν. Θυμάμαι μόνο να ξεχειλίζω από οργή και τα πάντα να χάνονται γύρω μου».
Τα περιστατικά που θυμάται έντονα, είναι ατελείωτα. «Οι συγκεντρώσεις τότε ήταν ένα χάος, με την καλή έννοια. Η εξέγερση, κατά τη γνώμη μου, είναι σαν φυσικό φαινόμενο. Δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί και είναι ένας χείμαρρος συναισθημάτων, επί το πλείστον οργής, ο οποίος παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Αυτό που μου είναι πιο έντονο στην μνήμη ήταν η δεύτερη μέρα, νομίζω.
Βρισκόμουν σε Ομόνοια, Πανεπιστημίου και Πατησίων. Ο κόσμος ήταν άπειρος. Ανεβαίνω σε ένα καφάσι για να δω καλύτερα. Ο κόσμος γεμάτος οργή αλλά και αυτοπεποίθηση. Το ένιωθες, ότι οι δρόμοι τώρα μας ανήκουν! Εκείνη την ώρα, κάνουν την εμφάνισή τους τα ΜΑΤ, από την πλευρά της πλατείας Ομονοίας, και πετάνε δακρυγόνα.
Αντίθετα όμως με αυτό που περίμεναν, ο κόσμος αντί να τρομάξει, εξαγριώνεται, και αρχίζει να τους κυνηγάει. Αυτοί, αντιλαμβανόμενοι ότι ο φόβος και η μαγκιά που πουλάνε δεν έχει αποτέλεσμα, αρχίζουν να τρέχουν σαν να μην υπάρχει αύριο, ενώ τους έπεφταν τα γκλομπ και ο εξοπλισμός. Και γενικά αυτή ήταν μια συνθήκη που επικρατούσε πολύ εκείνες τις μέρες».
«Η ταινία αυτή γίνεται επίκαιρη συνέχεια καθώς βλέπουμε τις κρατικές δολοφονίες να αυξάνονται»
Μέσα στο 2022, ο Γιώργος σκηνοθέτησε και δημιούργησε την ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Η Αρχή», η οποία είναι αφιερωμένη στη δολοφονία του Αλέξη. «Η ανάγκη μου γι' αυτή την ταινίαλ προκύπτει από την ανάγκη μου για τέχνη γενικά. Για μένα η τέχνη είναι ένα μέσο έκφρασης και πρέπει να είναι εξεγερτική. Πρέπει να εγείρει ουσιαστικά ερωτήματα και να κάνει το κοινό να αναλογίζεται πού βρίσκεται εκείνο μέσα σε αυτό που παρακολουθεί.
Θεωρώ και τον τίτλο επιτυχημένο καθώς είναι πολυδιάστατος και εκφράζει μια αρχή για εμένα και στο παρελθόν αλλά και στο τώρα, όπως και στον θεατή καθώς το γεγονός της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου ήταν καθοριστικό για τους ανθρώπους της γενιάς μου και επηρέασε την όποια διαδρομή πήρε ο καθένας. Η συγκεκριμένη ταινία έχει κάτι αυτοβιογραφικό μέσα της. Αλλά αυτό ισχύει και για τον κόσμο που την έχει παρακολουθήσει. Πολλές φορές έχει γίνει αναφορά σε αυτό το τηλέφωνο που χτύπησε και έφερε τα νέα. Πώς θυμούνται τη δικιά τους παρέα όταν μάθανε το περιστατικό, πού βρισκόντουσαν, πώς ένιωσαν. Και αυτός ήταν και ο στόχος αυτής της ταινίας».
Πινόκιο, ράπερ: «Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου σχηματικά συμβολίζει την αρχή της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα»
«Τον Δεκέμβριο του 2008 ήμουν 16 προς 17 ετών. Ήταν η περίοδος που είχαμε ξεκινήσει με την παρέα μου να κατεβαίνουμε και να αράζουμε στα Εξάρχεια. Την ημέρα της δολοφονίας, που αν θυμάμαι καλά ήταν Σάββατο, ήμουν στο πάρτι μιας συμμαθήτριας μου στα Νότια Προάστια. Βρήκα αρκετές κλήσεις τότε απ' την μητέρα μου και τον αδερφό μου που γνώριζαν ότι άραζα εκεί που συνέβη η δολοφονία και μόλις είχαν ακούσει για το θάνατο ενός 16χρονου.
Έπειτα με κάλεσε ένας φίλος, ο πιο πολιτικοποιημένος τότε, και με ενημέρωσε για το τι έχει συμβεί και τι ακουγόταν στις ειδήσεις», λέει στο Reader ο ράπερ Πινόκιο (από τους Jolly Roger και DLY).
Όπως σημειώνει, «ήμουν πολύ οργισμένος αλλά και πολύ μπερδεμένος, καθώς ό,τι συνέβη και ό,τι ακολούθησε ήταν πρωτόγνωρο για έναν έφηβο. Οι κινητοποιήσεις έφτασαν μέχρι τις γειτονιές και μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει το θάρρος και η αποφασιστικότητα των πιτσιρικάδων.
Προσωπικά το γεγονός που θυμάμαι πιο έντονα, ήταν η κηδεία του Γρηγορόπουλου στην Νέα Σμύρνη. Χιλιάδες κόσμου είχαν συγκεντρωθεί για έναν άνθρωπο που δεν γνώριζαν, αλλά κατανοούσαν πως είχε άδικα δολοφονηθεί. Φυσικά ακολούθησαν εκτεταμένες συγκρούσεις με την αστυνομία. Στην γειτονιά μου, στον Άγιο Δημήτριο, αναρχικοί και κάτοικοι της περιοχής είχαν καταλάβει το δημαρχείο και το είχαν μετατρέψει σε κέντρο αγώνα, επομένως εκείνες τις μέρες στήριζα την συγκεκριμένη κατάληψη», λέει ο ίδιος.
«Το κλίμα που επικρατούσε απ' όσα μπορώ να θυμηθώ, ήταν ναι μεν οργή, αλλά και μια αισιοδοξία, ένα 'δεν πάει άλλο', από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, ντόπιων και μεταναστών, που τότε σιγοέβραζε με την αυθαιρεσία της ελληνικής αστυνομίας. Η Ελλάδα έμπαινε σιγά- σιγά στην οικονομική κρίση που επικρατεί μέχρι σήμερα.
Εκείνες οι μέρες προφανώς επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία και εμένα προσωπικά και καλλιτεχνικά τα επόμενα χρόνια. Μειώθηκαν δραματικά οι μισθοί, το κράτος επιστράτευσε τους φασίστες, δολοφονήθηκαν κι άλλοι. Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ίσως σχηματικά θα μπορούσαμε να πούμε πως συμβολίζει την αρχή της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα».
Bleeps, street artist: «Ζω μέσα από τους αγώνες σας»
Τρία χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη, ο πεζόδρομος στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα, γεμίζει με χρώμα. Η προσωπογραφία του Αλέξη δημιουργείται από τον Bleeps, έναν street artist που αισθάνθηκε την ανάγκη να εκφράσει τη θλίψη του για εκείνους που δολοφόνησαν ένα παιδί άδικα.
«Ζω μέσα από τους αγώνες σας», γράφει το πλακάτ που κρατά η ζωγραφιά του Αλέξη, η οποία έχει παραμείνει αναλλοίωτη, 15 χρόνια μετά. Όπως λέει στο Reader o Bleeps, τότε δεν θυμάται πο;y βρισκόταν, όμως είχε μάθει την είδηση πως ένας αστυνομικός πυροβόλησε ένα παιδί στα Εξάρχεια, όταν κυκλοφόρησε στα media.
«Όλη την περίοδο εκείνη που ακολούθησε τη δολοφονία, θυμάμαι ότι υπήρχε διάχυτη ένταση με τάση ανομίας, καταστροφών σε δημόσιο χώρο και βίας», εξηγεί ο ίδιος, κάνοντας αναδρομή στις μέρες του Δεκέμβρη του 2008. «Το κλίμα ήταν κατευθυνόμενο σε συνολική ανατροπή, ενώ ήδη ο ένοχος είχε οδηγηθεί στη δικαιοσύνη», επισημαίνει.
«Το έργο για τον Γρηγορόπουλο ήταν ένα έργο ειρωνείας προς το σύστημα δημιουργίας μαρτύρων στο βωμό που ζητά συνήθως νέους, οι οποίοι παρασύρονται από τον ρομαντισμό τους και δυστυχώς γι' αυτούς ελλοχεύουν τα συστημικά κι εξωσυστημικά κοράκια. Τα μεν πατούν τη σκανδάλη εν προκειμένω, ενώ τα δε, έχουν προετοιμάσει το έδαφος και ανατροφοδοτούνται από αυτά», εξηγεί.
Ιωάννα: «Ήμουν κι εγώ 15, θα μπορούσα να ήμουν στη θέση του Αλέξη»
«Θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνο το βράδυ, βρισκόμουν στο σπίτι μου και έπαιζα στον υπολογιστή. Κάποια στιγμή μπήκα σε ένα site και διάβασα την είδηση. Τότε άρχισα να ψάχνω σε γνωστή ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου, για να δω τι είχε συμβεί. Κατέβηκα παγωμένη και το είπα στους γονείς μου. Βάλαμε τηλεόραση και για ολόκληρο το βράδυ βλέπαμε ειδήσεις, μην μπορώντας να πιστέψουμε τι είχε γίνει. Ήμουν κι εγώ 15 ετών, θα μπορούσα να ήμουν στη θέση του Αλέξη. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα», λέει η Ιωάννα Κ., η οποία ήταν τότε μαθήτρια και συνομήλικη του Αλέξη.
«Τη Δευτέρα πήγα στο σχολείο και είχαμε κατάληψη. Την πρώτη εβδομάδα, συμμετείχα σε αρκετές πορείες γειτονιάς που κατευθύνονταν στα αστυνομικά τμήματα της περιοχής. Γενικά, υπήρχε μεγάλη οργή, με το γνωστό σύνθημα να ηχεί. Θυμάμαι να μαθαίνουμε ότι όλα τα σχολεία των γύρω περιοχών τελούσαν υπό κατάληψη και συμμετείχαν σε συγκεντρώσεις - τόσο τοπικές όσο και στο κέντρο της Αθήνας. Κάναμε πορεία στη γειτονιά και θυμάμαι τον κόσμο να χειροκροτάει και να μας ενθαρρύνει».
Όταν κατέβηκε στις μεγάλες διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, θυμάται έντονα να παίζει μουσική punk και hip-hop από τα ηχεία στα Προπύλαια και κόσμο διάσπαρτο να περιμένει επί της Πανεπιστημίου να ξεκινήσει η πορεία. «Ήμουν με την αδερφή μου και συμφοιτήτριές της. Είχαμε χωθεί στο μπλοκ της σχολής της, στη Φιλοσοφική και θυμάμαι πως, μέχρι να στρίψουμε από τη Σταδίου προς το Σύνταγμα, να έχει πολύ παλμό και άπειρο κόσμο, την ώρα που τα ΜΑΤ βρίσκονταν πάρα πολύ κόντα.
Κάποια στιγμή θυμάμαι να ακούγεται ένα μπαμ και τότε να τρώμε χημικά και να μας σπρώχνουν προς την Πανεπιστημίου. Εκεί κάπου νομίζω με τράβηξε η αδερφή μου και επιτάχυνε το βήμα της για να μην βρεθούμε στη μέση των επεισοδίων».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
