Διασώστης ΕΚΑΒ στο Reader για τα Τέμπη: «Οι γονείς έτρεχαν πίσω από τα ασθενοφόρα και ρωτούσαν αν ζουν τα παιδιά τους»

Ο Γιάννης Γούλας είναι ένας από τους ανθρώπους που έζησαν από την πρώτη γραμμή την τραγωδία στα Τέμπη, λίγα λεπτά μετά τη μοιραία σύγκρουση.

Ο πρόεδρος εργαζομένων του ΕΚΑΒ Θεσσαλίας μιλά στο Reader για την κόλαση με την οποία ήρθε αντιμέτωπος το μοιραίο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, αλλά και τις απερίγραπτες στιγμές αγωνίας, βαθιάς οδύνης και απόγνωσης με τους συγγενείς των θυμάτων και των τραυματιών, που έψαχναν τα αγαπημένα τους πρόσωπα και ήλπιζαν σε ένα θαύμα.

Διαβάστε ακόμη: Μητέρα θύματος στο Reader για Τέμπη: «Μας πονάει που πέταξαν το χώμα με τις στάχτες των νεκρών μας»

Ο έμπειρος υγειονομικός αποκαλύπτει συγκλονισμένος ότι μετά από 25 χρόνια στην υπηρεσία, έζησε για πρώτη φορά μια τόσο εφιαλτική κατάσταση και περιγράφει σκηνές που παραπέμπουν σε πεδίο μάχης.

Πέρασε ένας χρόνος από την τραγωδία στα Τέμπη. Μιλήστε μας λίγο για τα συναισθήματά σας.

Σε αυτό τον χρόνο, από την πρώτη στιγμή που συνέβη αυτό μέχρι και σήμερα, η σκέψη όλων, ειδικά την ώρα που θα τύχει να περάσουμε από εκεί, δεν έχει φύγει ποτέ. Το αναφέρουμε και το συζητάμε στη δουλει με τους συναδέλφους, το πώς έγινε, τι έπρεπε εμείς από τη μεριά μας να κάνουμε περισσότερο και δεν κάναμε, αλλά και πράγματα για το επιχειρησιακό κομμάτι.

Πέραν απ' αυτό, η σκέψη μας είναι πάντα στο συμβάν, το οποίο ήταν κάτι που δεν το περίμενε κανείς, ήταν κάτι εξωπραγματικό.

Έχετε δει κάτι ανάλογο στα παρελθόν;

Στην περιοχή μας υπήρξαν άλλα δύο τέτοιου είδους δυστυχήματα. Σε αριθμό, σε όγκο αυτό το πράγμα το οποίο έγινε, δεν ξανασυνέβη, δεν το έχω ζήσει τουλάχιστον εγώ, στα 25 χρόνια που είμαι διασώστης.

Είχε γίνει παλιότερα με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, κοντά στο σημείο που έγινε τώρα το δυστύχημα με τα τρένα. Υπήρχε εκτροπή λεωφορείου με νεκρούς και τραυματίες, βραδινές ώρες που πήγαν πάλι οι συνάδελφοί μου και έκαναν τη διάσωση, την περισυλλογή και τη βοήθεια στους τραυματίες. Και είχε γίνει ξανά με λεωφορείο, με τους μαθητές από το Μακρυχώρι Ημαθίας στην κοιλάδα των Τεμπών.

Λέγαμε, «είναι δυνατόν, υπάρχει αυτό το οποίο βλέπουμε τώρα;»

Αυτό που είδαμε όμως στα Τέμπη, τα βαγόνια, τις αμαξοστοιχίες τη μία πάνω στην άλλη, είναι αυτό το οποίο βλέπουμε όταν παίζουν μικρά παιδιά και συγκρούονται τα τρένα και τα αυτοκίνητα μεταξύ τους. «Tο ζήσαμε στην πραγματικότητα;», αναρωτιώμασταν. Λέγαμε «είναι δυνατόν, υπάρχει πιθανότητα να υπάρχει αυτό το οποίο βλέπουμε τώρα;».

Διαβάστε ακόμη: Οι πόλεις που πηγαίνει σήμερα το τρένο - Ποιες το έχασαν και πού λειτουργεί η τηλεδιοίκηση

Ήταν πάρα πολλοί οι τραυματίες. Αυτό που ζήσαμε μετά, τις επόμενες ημέρες που γινόταν η ανάσυρση των ανθρώπων που ήταν μέσα στις αμαξοστοιχίες, που είχαν καεί, είχαν τραυματιστεί... Όλο αυτό, όλες αυτές τις μέρες, συνέθεσε κάτι πολύ δυνατό, πολύ έντονο που δεν φεύγει από τη μνήμη κανενός από όσους έλαβαν μέρος σε αυτή τη διάσωση.

Πώς ζήσατε εκείνο το μοιραίο βράδυ;

Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνό μου στις 23.30 από την Υπηρεσία και ακούω έντρομος στην άλλη γραμμή ότι υπάρχει εκτροχιασμός αμαξοστοιχίας. Αυτές ήταν οι λέξεις που άκουσα εκείνη τη στιγμή. Με ειδοποίησαν οι συνάδελφοί μου που είχαν βάρδια στο τηλεφωνικό κέντρο, και έλεγαν ότι γίνεται ένας χαμός.

Τα τηλεφωνήματα που γίνονταν στο τηλεφωνικό κέντρο ήταν από τους αυτόπτες μάρτυρες που βγήκαν έξω από την αμαξοστοιχία και ενημέρωναν ότι έχει γίνει εκτροχιασμός.

Όταν πήγατε στο σημείο τι αντικρίσατε;

Εμείς με το που έγινε αυτό δεν είχαμε εικόνα ως επιχειρησιακό κέντρο. Εγώ προσωπικά σε οκτώ λεπτά ήμουν στο επιχειρησιακό κέντρο του ΕΚΑΒ Θεσσαλίας, στη Λάρισα και αρχίσαμε όλοι μαζί να συντονίζουμε μία προσπάθεια να είμαστε σε επικοινωνία με τα ασθενοφόρα που ήταν καθ' οδόν και με τους ανθρώπους που δεχόμασταν τις κλήσεις.

Προσπαθούσαμε να μάθουμε τι συμβαίνει. Ο γιατρός της μονάδας που εφημέρευε εκείνη την ημέρα είπε ότι «μόλις φτάσεις στο σημείο να ενημερώσεις για το τι ακριβώς γίνεται για να ενημερώσω κι εγώ τους αντίστοιχους αρμοδίους», όπως ήταν ο πρόεδρος του ΕΚΑΒ, ο κ. Παπαευσταθίου, οι διοικητές των νοσοκομείων, οι διοικητές και ο υποδιοικητής της ΥΠΕ Θεσσαλίας, αλλά και μια σειρά άλλων φορέων που έπρεπε να συντονιστούν και να έχουν πλήρη εικόνα για το τι ακριβώς γίνεται στο σημείο.

Ο γιατρός της μονάδος με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι «δεν υπάρχει απλά εκτροχιασμός, υπάρχει σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών και μάλιστα αυτή την την ώρα υπάρχει και μεγάλη πυρκαγιά»

Έτσι έγινε. Όταν έφτασε εκεί ο γιατρός της μονάδος με πήρε τηλέφωνο και μού λέει ότι «δεν υπάρχει απλά εκτροχιασμός, υπάρχει σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών και μάλιστα αυτή την την ώρα υπάρχει και μεγάλη πυρκαγιά».

Αυτό το οποίο κάνουμε εμείς ως ΕΚΑΒ, σύμφωνα με το πρωτόκολλο, είναι μία διαλογή των τραυματιών που υπάρχουν στο σημείο ώστε να διαχωρίσουμε ποιοι είναι οι πιο σοβαρά τραυματισμένοι των οποίων κινδυνεύει άμεσα η ζωή και πρέπει να μεταφερθούν γρήγορα και με ασφάλεια στο νοσοκομείο, και μετά να κατηγοριοποιήσουμε τους τραυματίες ούτως ώστε αυτοί που είναι σε καλύτερη κατάσταση να μπορέσουν να περιμένουν το επόμενο ασθενοφόρο που θα τους μεταφέρει στο εφημερεύον νοσοκομείο.

Επιχειρησιακά το ΕΚΑΒ πώς κινήθηκε εκείνο το βράδυ;

Εκείνο το βράδυ ανοίξαμε και το Γενικό Νοσοκομείο, το οποίο δεν εφημέρευε, αλλά και το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο τέθηκε σε ετοιμότητα. Ειδοποιήθηκαν οι συνάδελφοι του ΕΚΑΒ απ' όλους τους τομείς στη Θεσσαλία και είχαμε σχεδόν σε μία ώρα περίπου 18 ασθενοφόρα τα οποία ήταν ανά πάσα στιγμή διαθέσιμα να μεταφέρουν τραυματίες από το σημείο, όπως και έγινε.

Σε επικοινωνία που είχα σε ανοιχτή γραμμή με τον πρόεδρο του ΕΚΑΒ δέχθηκα πληρώματα και από άλλες πόλεις, από την Κατερίνη, τη Θεσσαλονίκη, την Κοζάνη και τη Λαμία και σε 2,5 ώρες περίπου υπήρχαν 38 με 40 ασθενοφόρα τα οποία ήταν σε ετοιμότητα στην περιοχή γύρω από τα Τέμπη, εκεί όπου είχε συμβεί το μοιραίο.

Δεν χρειάστηκε να επιχειρήσουν όλα τα ασθενοφόρα γιατί γύρω στις 3:30 με 4:00 είχε τελειώσει η επιχείρηση.

Είχαν μεταφερθεί όλοι οι τραυματίες, οι άνθρωποι που έπρεπε να φύγουν και να μεταφερθούν στα νοσοκομεία, της Λάρισας, της Κατερίνης και της Θεσσαλονίκης όπου πήγαν περιστατικά.

Γύρω στις 4:00, όποιος άνθρωπος χρειαζόταν να μεταφερθεί είχε μεταφερθεί. Την επόμενη μέρα, ξανά το πρωί, βρισκόμασταν εκεί στο σημείο, γιατί άρχιζε η διαδικασία από τη μεριά της ΕΜΑΚ και της Πυροσβεστικής με την ανάσυρση των βαγονιών.

Τι είδατε στο σημείο της σύγκρουσης στα Τέμπη;

Υπήρχαν άνθρωποι χτυπημένοι, νεκροί, οι οποίοι ήταν εκτός βαγονιού. Υπήρχαν μέσα στα βαγόνια άτομα που είχαν χάσει τη ζωή τους, έξω από τα βαγόνια τραυματίες, και ψάχναμε γύρω στα χωράφια για να τους βρούμε και να τους μεταφέρουμε στο νοσοκομείο.

Οι περισσότεροι ήταν με αίματα στο πρόσωπο, χτυπημένοι σε άλλα σημεία του σώματος. Εκείνο το βράδυ οι πρώτες εικόνες των ανθρώπων που αντιμετωπίσαμε, η πλειονότητα αυτών που ήρθαν προς τα ασθενοφόρα, ήταν άνθρωποι οι οποίοι ήταν περιπατητικοί.

Υπήρχε φόβος, τρόμος, πόνος, φωνές. Φώναζαν οι άνθρωποι εκεί για να τους βοηθήσουμε.

Οι άλλοι που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν μόνοι τους, η κατηγορία που ανέφερα πριν, ήταν στα χωράφια και ήταν ανήμποροι, προσπαθούσαμε εμείς να τους βοηθήσουμε, να τους μαζέψουμε.

Υπήρχαν άνθρωποι που είχαν χάσει τη ζωή τους, υπήρχε φόβος, τρόμος, πόνος, φωνές. Φώναζαν οι άνθρωποι εκεί για να τους βοηθήσουμε.

Αισθάνεστε ακόμα τον τρόμο;

Αυτά δεν φεύγουν ποτέ, είναι χαραγμένα. Κι όπως είπα και στην αρχή κάθε φορά που περνάμε από αυτό το σημείο ανοίγει ο διακόπτης και βλέπουμε αυτό που συνέβη εκείνη τη βραδιά. Είναι όπως ανοίγουμε την πόρτα και μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο στο οποίο επικρατεί μία κόλαση, ένας άλλος κόσμος εντελώς διαφορετικός από αυτόν που ζούμε, έτσι ακριβώς.

Χρησιμοποιούσατε εσείς το τρένο ως επιβάτης;

Ειδικά με τα δρομολόγια από τη Λάρισα προς τη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα προς τα παράλια του νομού Πιερίας, όπου πηγαίνουν για τα μπάνια τους από πολύ νωρίς οι μαθητές του Λυκείου και του Γυμνασίου, έχουν ταξιδέψει όλοι. Τα παιδιά μας, οι γυναίκες μας, εμείς οι ίδιοι. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ταξιδέψει με αυτό το δρομολόγιο.

Στη θέση αυτών των παιδιών θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς

Οπότε αντιλαμβανόμαστε όλοι μας ότι στη θέση αυτών των παιδιών και αυτών των ανθρώπων που βίωσαν αυτές τις καταστάσεις, θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από όλους εμάς, που ζούμε σήμερα μία κανονική ζωή.

Δεν μπορεί κανείς να πει πώς και γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο, να έχουμε αυτό το συμβάν. Κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί.

Σ' αυτό το δρομολόγιο και σ' αυτό το τρένο δεν υπάρχει Λαρισαίος ή κάποιος από την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας που να μην έχει ταξιδέψει ή να μην έχει αποχαιρετήσει ένα μέλος της οικογένειάς του που ταξιδεύει με αυτό.

Ποια εικόνα δεν θα ξεχάσετε ποτέ από το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023 στα Τέμπη;

Είναι πολλές οι εικόνες που έχω από αυτό το συμβάν. Είναι εικόνες που έρχονταν τα ασθενοφόρα το βράδυ στο νοσοκομείο, στο Πανεπιστημιακό, και οι οι γονείς περίμεναν να δούνε αν το παιδί τους ήταν ζωντανό. Έτρεχαν πίσω από τα ασθενοφόρα.

Είναι συγκλονιστικό αυτό. Ήταν εικόνες από το τηλεφωνικό κέντρο όπου έπαιρναν τηλέφωνο και ρώταγαν τα ονόματα των δικών τους ανθρώπων, των παιδιών, αν ήταν στη λίστα των επιζώντων. Έλεγαν «ζει το παιδί μου, είναι ζωντανό, είναι στη λίστα, υπάρχει;» και εμείς, ενώ ξέραμε ότι δεν υπάρχει στη λίστα, δεν μπορούσαμε να πούμε τίποτα.

Δε θα ξεχάσω τις σκηνές στο νεκροτομείο στο Γενικό Νοσοκομείο, όπου εκεί γινόταν η αναγνώριση

Μας έπαιρναν τηλέφωνο και μας έβριζαν, με το δίκιο τους οι άνθρωποι γιατί έλεγαν «δεν θέλετε να συνεργαστείτε, δεν θέλετε να μας βοηθήσετε». Δεν είναι ότι δεν θες να συνεργαστείς. Δεν μπορείς να του πεις ότι ο άνθρωπός σου δεν είναι στη ζωή. Είναι δύσκολο. Πώς να το πεις αυτό;

Επίσης, δεν θα ξεχάσω τις σκηνές στο νεκροτομείο στο Γενικό Νοσοκομείο, όπου γινόταν η αναγνώριση. Έρχονταν οι άνθρωποι και περίμεναν υπομονετικά μήπως και γίνει κανένα θαύμα και ο δικός τους άνθρωπος είναι στη λίστα των ζωντανών.