Το Βασιλίτσι Μεσσηνίας ξεχωρίζει για πολλούς λόγους. Γεωγραφικά, είναι το νοτιότερο χωριό της Δυτικής Ελλάδας, διαβλέποντας αμφιθεατρικά τη θάλασσα πάνω από το ακρωτήρι Ακρίτας.
Αλλά πέρα από την τοποθεσία και το τοπίο, είναι η παλλόμενη καρδιά του, οι άνθρωποι, που το αξιώνουν ως ζωντανό μνημείο κοινωνικής και ανθρωπιστικής προσφοράς.
Την πλούσια ιστορία του Βασιλιτσίου ως προπύργιο υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, περιγράφει γλαφυρά, και εξαντλητικά, ο νομικός και θεολόγος Βασίλειος Γ. Γούλας, με το νέο βιβλίο του «Το Βασιλίτσι και η κοινωνική προσφορά του (Εντός και εκτός Ελλάδος)».
Βασιλίτσι: Η κοινωνική του προσφορά ανά τα χρόνια
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, καραβάνια προσφύγων άρχισαν να σκορπίζουν προς την Ευρώπη, και την Ελλάδα. Το χωριό αγκάλιασε το 1922 Πόντιους, στην πλειονότητά τους πρώην κατοίκους του χωριού Καρακαβούζ.
Όταν τελικά εγκαταστάθηκαν στο χωριό Ερεσελί, στον Νομό Κιλκίς, το μετονόμασαν σε «Βασιλίτσι», προς τιμήν της ζεστής φιλοξενίας των Βασιλιτσιωτών.
Το 1941, ο πρόεδρος της κοινότητας, Αντώνης Μπίζος, ανέλαβε με άλλους κατοίκους τη φροντίδα και τη φυγάδευση στην Αίγυπτο 7 Νεοζηλανδών στρατιωτών, που είχαν γλιτώσει μετά την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου.
Μετά τη λήξη του πολέμου, η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας απηύθηνε εγγράφως την ευγνωμοσύνη της προς το ελληνικό έθνος και το Βασιλίτσι.
Όσο για τον κ. Μπίζο, μαζί με τους φυγαδεμένους στρατιώτες, έφερε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και τον μικρό γιο του, Γιώργο, για να καταλήξουν μετά από πολλά «πέρα-δώθε» στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής.
Εκεί ήταν που οι νομικές σπουδές του Γιώργου Μπίζου, καθώς και η γνωριμία του με τον Νέλσον Μαντέλα, άνοιξαν τον δρόμο για να συμμετάσχει στον κομβικό αγώνα του Νοτιοαφρικανού ηγέτη για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ευαισθητοποιημένος απέναντι στα δεινά του Απάρτχαϊντ και των βασάνων των γηγενών, διετέλεσε συνήγορος του Μαντέλα κόντρα στις νομικές διώξεις του ρατσιστικού καθεστώτος, και συνέβαλε στην κατάργησή του.
Στον λαό της χώρας έμεινε γνωστός για την προσφορά του με το όνομα «Uncle George».
Κατά την περίοδο δραστηριοποίησης του Γιώργου Μπίζου στο «μέτωπο» της Νότιας Αφρικής, μία άλλη φυσιογνωμία του Βασιλιτσίου, ο αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος, διέδιδε την χριστιανική πίστη στην Αφρική.
Από τις επαφές του με φοιτητές από την Ουγκάντα, έμαθε πως η ήπειρος αποτελούσε πρόσφορο έδαφος για την κατήχηση στις γραφές, και έτσι άρχισε την αποστολή του. Πέρασε από την Ουγκάντα, την Κένυα, την Τανζανία και το Κογκό, διδάσκοντας, βαπτίζοντας νέους πιστούς, και επιτελώντας ανθρωπιστικό έργο.
Ο θάνατος τον βρήκε στην Κανάγκα του Κογκό το 1972, στη διάρκεια του ιεραποστολικού έργου που δεν εγκατέλειψε ποτέ, για το οποίο τιμήθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Ελληνικής Εκκλησίας αλλά και την Ακαδημία Αθηνών.
Όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα περιγράφει λεπτομερώς, με την αμεσότητα του προσωπικού βιώματος και τη δέουσα σχολαστικότητα, ο κ. Βασίλειος Γ. Γούλας στο βιβλίο του.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
