Δυο ημερομηνίες. Η πρώτη είναι 12 Φεβρουαρίου 1945. Η δεύτερη είναι 16 Ιουνίου 1945. Ανάμεσα σε αυτές τις δυο ημερομηνίες μεσολαβούν περίπου 4 μήνες. Σε αυτή την περίοδο ο Άρης Βελουχιώτης, πήρε τις δικές του αποφάσεις, δεν παραδόθηκε ποτέ, βρέθηκε κυνηγημένος από φίλους και εχθρούς και στο τέλος αυτοκτόνησε.
Η πρώτη ημερομηνία είναι η υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Ο Βελουχιώτης αρνείται να την ακολουθήσει. Αρνείται να πιστέψει πως θα παραδώσουν τα όπλα έτσι απλά. Και δεν κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα. Επιχείρησε να ανασυγκροτήσει το ΕΑΜ και να φτιάξει ένα νέο μέτωπο, το οποίο το ονόμασε Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας (ΜΕΑ). Επίσης, επιχείρησε να ανασυγκροτήσει τον ΕΛΑΣ φτιάχνοντας τον νέο ΕΛΑΣ ή «ΕΛΑΣ-Ν», όπως τον ονόμασε. Το ΜΕΑ ποτέ δεν έγινε αυτό που είχε στο μυαλό του ο Βελουχιώτης και ο ΕΛΑΣ-Ν παρέμεινε για πάντα ένας πολύ μικρός στρατιωτικός σχηματισμός αποτελούμενος αποκλειστικά από αντάρτες, πιστούς συντρόφους του Άρη.
Το ΚΚΕ κατήγγειλε τη στάση του με δήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη - εξ ονόματος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος - η οποία δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 12-6-1945. Η δήλωση εκείνη ανέφερε: «Ο σ. Ζαχαριάδης μας ανεκοίνωσε ότι η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). Ο Βελουχιώτης, και ύστερα από τη σύναψη της συμφωνίας της Βάρκιζας, συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να χτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοικτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη. Οπως είνε γνωστό, ο Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) στον καιρό της δικτατορίας του Μεταξά είχε πιαστεί και είχε κάνει δήλωση μετάνοιας και αποκήρυξης του ΚΚΕ».
Η δεύτερη ημερομηνία είναι η ημέρα που δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» η απόφαση για τη διαγραφή του Άρη η οποία έχει ως εξής: «Το Πολιτικό Γραφείο ενέκρινε τη δημοσίευση στο Ριζοσπάστη της απόφασης της 11ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής για τον Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ του ΄δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως, σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίνει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του, που μονάχα τον εχθρό ωφελεί. Στο ΚΚΕ δεν έχει θέση κανένας, οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν είνε, όταν οι πράξεις του δε συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία».
Η αλήθεια για το τέλος του Άρη
Το «καλό» για τον Άρη Βελουχιώτη είναι πως ουδέποτε πρόλαβε να διαβάσει τη δημόσια διαγραφή του και αυτά τα σκληρά λόγια. Την ημέρα που δημοσιεύθηκε η απόφαση, ο Βελουχιώτης αυτοκτόνησε. Όχι επειδή διάβασε την ανακοίνωση της διαγραφής του, όπως ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα οι πολιτικοί του αντίπαλοι αλλά επειδή βρέθηκε περικυκλωμένος από το κυβερνητικό 118 Τάγμα Εθνοφυλακής και συνειδητοποίησε πως χωρίς να έχει βοήθεια από πουθενά το εγχείρημά του για να συνεχιστεί το αντάρτικο στα βουνά ήταν καταδικασμένο να αποτύχει. Για τον ίδιο τον Άρη η ζωή στη φυλακή και στα χέρια των αντιπάλων του δεν είχε κανένα νόημα. Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, στις 16 Ιουνίου του 1945, οι παρακρατικοί διώκτες του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ ανακάλυψαν τη σορό του και τα πτώματα των συντρόφων του στη Χαράδρα της Μεσούντας στα Τζουμέρκα πλάι στον Αχελώο.
Ο Άρης είχε αυτοκτονήσει με το πιστόλι του κι όχι με χειροβομβίδα, όπως είχε διαδοθεί. Ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες του τέλους, ο αντάρτης Βαγγέλης Γκονέζος, σε μια έκθεσή προς την ηγεσία του ΚΚΕ, με ημερομηνία 9/8/1955 γράφει για τον θάνατο του Άρη: «Κατά το βράδυ ο εχθρός, αφού έπιασε τους παρατηρητές μας, μας κύκλωσε κι άρχισε από κοντά να μας βάζει. Κινηθήκαμε προς το ποτάμι του Μυρόφυλλου. Πριν φθάσουμε κάτω, ο Βελουχιώτης έβγαλε το περίστροφο και μας είπε ''έζησα 42 χρόνια και καλά και άσχημα. Εσείς σκεφθείτε τι θα κάνετε. Γεια σας''. Κι αυτοκτόνησε. Γύρισε κι ο Τζαβέλας στο ίδιο μέρος άνοιξε μια χειροβομβίδα κι αυτοκτόνησε».
Το ΚΚΕ, μόλις το 2011 αποφάσισε την πολιτική, αλλά όχι και την κομματική αποκατάσταση του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ. Επτά χρόνια αργότερα, και 73 συνολικά από την αυτοθέλητη φυγή του, ο Βελουχιώτης αποκαταστάθηκε και κομματικά.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
