O Mάριος Γιαννάκου δηλώνει αθλητής υπεραποστάσεων και ομιλητής παρακίνησης. Αν όμως λάβουμε υπόψιν όσα έχει πετύχει ο 31χρονος από τη Δράμα, τότε οι περιγραφές είναι πολύ «φτωχές». Ο Μάριος έχει κοιτάξει τον θάνατο κατάματα, γελώντας.
Την περασμένη Τρίτη, στο επίσημο κατάστημα της Breitling στο κέντρο της Αθήνας, βρέθηκε ο πιο «ζεν» και χαμογελαστός μιλένιαλ που έχω δει από κοντά εδώ και αρκετό καιρό. Είναι το χαμόγελο του ανθρώπου που έχει στο ενεργητικό του ηλικιακό ρεκόρ στον μεγαλύτερο υπερμαραθώνιο ερήμου στον κόσμο (Al Marmoom Ultramarathon 270K), αντίστοιχο ηλικιακό ρεκόρ στον πιο φημισμένο και δύσκολο αγώνα 170 χιλιομέτρων στην Ελλάδα, το Rodopi Ultra Trail 100 Miles) και είναι ένα από τα 14 άτομα που έχουν τερματίσει έναν από τους πιο δύσκολους αγώνες στον κόσμο, τον αγώνα 150 χιλιομέτρων στην Αρκτική (Rovaniemi 150). Αν οι παραπάνω άθλοι σε κάποιους δείχνουν «λίγοι», ας προσθέσουμε σε αυτά, το γεγονός ότι ο Μάριος έχει φτάσει στην κορυφή του Έβερεστ.
Προσπάθησα να μπω για λίγο στο μυαλό ενός ανθρώπου που έχει καθίσει στο πιο ψηλό «σκαλοπάτι» του κόσμου, στο Έβερεστ, που έχει μετατρέψει τον υπαρξιακό φόβο σε bonus ζωές, σαν αυτές που έχουν οι χαρακτήρες των video games. Αυτός ο άνθρωπος καθόταν ανάμεσα στις πανέμορφες -σαν το «παιδί» της τεχνολογίας και της αψεγάδιαστης αισθητικής- σειρές ρολογιών της Breitling και μας διηγούνταν στιγμές της πιο δύσκολης αποστολής της ζωής του, το Έβερεστ. Κατέγραψα ατάκες, και σας τις παραθέτω:
Η ξαφνική κακοκαιρία
«Είχαμε τηρήσει συγκεκριμένο πρόγραμμα προκειμένου το τελευταίο δεκαπενθήμερο να επιχειρήσουμε την ανάβαση στα 8.048 μέτρα, που είναι και η υψηλότερη κορυφή του κόσμου. Κάθε μέρα λοιπόν ξυπνούσαμε στις πέντε το πρωί, πηγαίναμε σε μία μεγαλύτερη σκηνή όπου τρώγαμε πρωινό και στη συνέχεια, είτε καθόμασταν εκεί, είτε κάναμε αναρρίχηση σε κάποιες κορυφές ως προετοιμασία. Για να εγκλιματιστούμε με το υψόμετρο και την αναρρίχηση ανεβαίναμε στα πιο πάνω καμπ όπου καθόμασταν μία ή δύο ημέρες και μετά επιστρέφαμε στη βάση μας. Αυτή η διαδρομή έγινε τρεις φορές προς τα καμπ 1, 2 και 3», αναφέρει ο Μάριος, συμπληρώνοντας πως ο ύπνος ήταν για εκείνον άγνωστη λέξη λόγω του χαμηλού οξυγόνου και της θερμοκρασίας που έφτανε μέχρι και τους -15°C.
«Από το καμπ 4 μέχρι την κορυφή κάναμε 12 ώρες, ενώ κανονικά η διαδρομή υπολογίζεται στις επτά. Στην κορυφή είχε -45 βαθμούς και 70 χιλιόμετρα άνεμο. Λίγο πιο κάτω είχε ξεσπάσει χιονοθύελλα και δεν μπορούσες να δεις απολύτως τίποτα. Το μόνο που μπορούσες να κάνεις είναι να ακολουθήσεις το σκοινί και να ελπίζεις», αναφέρει ο ίδιος.
Μα όταν έχεις πατήσει τον Όλυμπο, πόσο να φοβηθείς;
«Ο κάθε άνθρωπος φοβάται για τη ζωή του, όταν ξεμένει από οξυγόνο στις υψηλότερες κορυφές του πλανήτη. Όποιος λέει κάτι διαφορετικό, δεν λέει την αλήθεια. Εγώ είχα φτιάξει ένα σύστημα γι' αυτό. Έλεγα ότι θα προσπαθήσω να επιβιώσω σήμερα, να μην πεθάνω ως το βράδυ στις 12:00. Από τις 12:01 και μετά, ήταν μια άλλη μέρα, μια διαφορετική δοκιμασία».
Ο συνορειβάτης που έμεινε πίσω, για πάντα
«Η ομάδα αποτελούνταν από τέσσερις ορειβάτες, συν τους σέρπα και τους οδηγούς. Ο Μάριος, ο Σλάτσκο, ο Αβιάτ και ο Τζέισον ήταν δεμένοι σαν μια γροθιά και προσηλωμένοι στον κοινό στόχο. Όμως ο Τζέισον δεν άντεξε. Πέθανε, στην κατάβαση από την υψηλότερη κορυφή του Έβερεστ, πιθανότατα από εγκεφαλικό οίδημα». Αξίζει να τονίσουμε πως και ο Γιαννάκου αντιμετώπισε προβλήματα με την αναπνευστική του υποστήριξη για τουλάχιστον δύο ώρες, κατάφερε όμως να ολοκληρώσει την κατάβαση του.
«Μέσα στη μέρα βλέπω το ρολόι μου, σκέφτομαι τι ώρα είναι εκεί και μετά αντιλαμβάνομαι πως έχουμε αφήσει έναν άνθρωπο πίσω. Η αλήθεια είναι πως νιώθω τύψεις για τον Τζέισον. Σκέφτομαι πώς θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί ο θάνατός του. Η πραγματικότητα όμως είναι πως εκεί πάνω δυστυχώς είσαι μόνος σου, καθώς μετά βίας μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου. Παρ' όλα αυτά, ακόμη θυμάμαι τα τελευταία λόγια που μου είπε. Πάμε δυνατά. Πάμε να το φτάσουμε μέχρι το τέλος».
Τι κάνει ένας άνθρωπος μόλις πατήσει την κορυφή του Έβερεστ;
«Πέντε λεπτά κράτησε. Για πέντε λεπτά κάθισα, άνοιξα το δορυφορικό τηλέφωνο που χρησιμοποιούσα εκείνες τις μέρες, πήρα πρώτα τηλέφωνο την κοπέλα μου, και ύστερα τους γονείς μου. Τους είπα ότι τα κατάφερα, είμαι καλά και επιστρέφω».
«Το τίμημα που πληρώνω για το Έβερεστ είναι αυτό (σ.σ. δείχνει προς τα πόδια του). Κάταφερα και επιβίωσα από τα κρυοπαγήματα στο Έβερεστ, αλλά έμεινε κάτι ως αναμνηστικό. Σήμερα δεν νιώθω τίποτα στο μεγάλο δάκτυλο του ποδιού μου και σύντομα θα το ακρωτηριάσω. Δεν με ενοχλεί, αν και λένε πως θα έχω θέματα με την ισορροπία μου, πιστεύω πως για πολύ λίγο θα με επηρεάσει. Ο ακρωτηριασμός είναι το τίμημα για τις επιλογές μου, και το πληρώνω συνειδητά».
Η επόμενη αποστολή
Μου μιλάει με όρεξη για την κοιλάδα του Θανάτου στην Καλιφόρνια, έναν ημιμαραθώνιο συν 10 χιλιόμετρα διαδρομής. Όσα μου περιγράφει γι' αυτό το νέο του εγχείρημα, στα αυτιά ενός απλού ανθρώπου μοιάζουν αποστολή αυτοκτονίας, για εκείνον όμως, είναι το «οξυγόνο» του, μια έξτρα ζωή για έναν άνθρωπο που μας αποδεικνύει καθημερινά ότι ο θάνατος δεν αξίζει τον φόβο μας, γιατί πολύ απλά, είναι κομμάτι της ζωής.
Εικόνες και video: Προσωπικό αρχείο του Μάριου Γιαννάκου & Official Breitling
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
