Η πόρτα του αεροπλάνου ανοίγει, το βλέμμα αντικρίζει το έδαφος, οι παλμοί γίνονται εντονότεροι. Ανάσα, τα μάτια κλείνουν και ξαφνικά κενό. Πτώση. Τα δύο-τρία πρώτα δευτερόλεπτα σε κυριεύει η αδρεναλίνη, όμως μετά έρχεται μια απροσδιόριστη αίσθηση γαλήνης. Ξεχνάς ότι πέφτεις και είναι σαν να επιπλέεις σε νερό. Η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας.
Με αυτά τα λόγια, ο Άλεξ Φερέτος μου περιγράφει πως νιώθει κάθε δευτερόλεπτο που κάνει βουτιά στο κενό. Πρόκειται για τον μοναδικό skydiver με κινητική αναπηρία στην Ελλάδα και έναν από τους πέντε παγκοσμίως.
«Πάντα ήμουν παθιασμένος με τον αθλητισμό και κυρίως με τα πιο extreme sports. Από τα 14 ξεκίνησα να κάνω windsurf, ιστιοπλοΐα και motocross, ενώ έχω κάνει και snowboard. Εκείνη την περίοδο πήρα την πρώτη μου μηχανή. Έπαιζα βέβαια μπάλα και μπάσκετ, όμως τα πιο έντονα αθλήματα ήταν εκείνα που μου δημιουργούσαν αυτή την ξεχωριστή αίσθηση», λέει ο 42χρονος πλέον Άλεξ μιλώντας στο Reader. Γεννήθηκε στη Γερμανία και ήρθε στην Ελλάδα, όταν ήταν εννέα ετών.
«Είχα ένα ατύχημα με μηχανή και μετά, όταν συνήλθα από το κώμα ήμουν στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου». Αυτές είναι οι μοναδικές του αναμνήσεις από το τροχαίο που είχε με μηχανή όταν ήταν 28 ετών, και το οποίο τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο. «Δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα από τη στιγμή του ατυχήματος. Με μετέφεραν από την εντατική σε ένα δωμάτιο και εκεί ήταν η μητέρα μου, η οποία μου ανακοίνωσε πως δε θα μπορούσα πια να περπατήσω».
«Η αντίδρασή μου ήταν παγωμένη, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ακόμα τι είχε συμβεί, το άφησα να πέσει κάτω, το κράτησα μέσα μου. Ήμουν σκεπτικός και προβληματισμένος, πήρε πολύ χρόνο να το επεξεργαστώ, να το διαχειριστώ ψυχολογικά και να αποδεχτώ πως, από εκείνο το σημείο και έπειτα, η ζωή μου θα άλλαζε ριζικά».
Αδρεναλίνη, φόβος, ελευθερία
Ήθελε να κάνει ελεύθερη πτώση από μικρό παιδί, όμως, μετά το ατύχημα το είχε ξεγράψει αυτό το κομμάτι. «Τρία χρόνια μετά το ατύχημα, πήγα για πρώτη φορά και έκανα ένα tandem, δηλαδή άλμα ενώ ήμουν δεμένος μαζί με τον εκπαιδευτή – και έτσι πήρα μία γεύση απ' όλο αυτό. Την ώρα που πέσαμε από το αεροπλάνο, το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν, είναι με ποιο τρόπο θα μπορούσα να το κάνω χωρίς εκπαιδευτή».
«Το συναίσθημα ήταν απίστευτο. Μετά την προσγείωση, ξεκίνησα κατευθείαν να ψάχνω, εάν γίνεται, να βγάλω δίπλωμα ελεύθερης πτώσης, ώστε να πέσω μόνος μου», εξηγεί. «Όταν είσαι στον αέρα, υπάρχει ένας συνδυασμός από αδρεναλίνη, λίγο φόβο, απόλυτη αίσθηση ελευθερίας και ηρεμίας. Στην αρχή φοβάσαι αλλά μετά από λίγο αυτό αλλάζει, γίνεται πολύ όμορφο, ηρεμείς και απλά θαυμάζεις τη θέα από ψηλά».
Τότε ξεκίνησε να αναζητά σε όλο τον κόσμο σχολές skydiving που θα μπορούσαν να εκπαιδεύσουν άτομα με αναπηρία. Μετά από τρία χρόνια και εκατοντάδες mail με αρνητικές απαντήσεις, κατάφερε να βρει μια μικρή σχολή στη Γερμανία η οποία τον κάλεσε να πάει να δοκιμάσει.Πούλησα το αμάξι, πακέταρα μία τσάντα και πήγα εκεί για να ξεκινήσω τη σχολή»
«Ήταν καλοκαίρι του 2015. Τότε υπήρχε ένας ακόμα αλεξιπτωτιστής με αναπηρία παγκοσμίως, εγώ ήμουν ο δεύτερος. Οι εκπαιδευτές εκεί, είχαν ιδέες για να δουλέψει η αναπηρία με την ελεύθερη πτώση και τα πρώτα βήματα έγιναν σε τούνελ – είναι σαν σωλήνας που φυσάει πολύ δυνατός αέρας και επιπλέεις. Εκεί μπορείς να κάνεις δοκιμές, να πετάξεις το σώμα σου και να δεις τι δουλεύει και τι όχι, σε ένα αρκετά ασφαλές περιβάλλον, οπότε κάτσαμε και πετάξαμε για μία ώρα, προκειμένου να πάρω μια γεύση πως λειτουργεί».
«Έπειτα πήγαμε στη σχολή και κάναμε την πραγματική ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο, όπου άνοιξε η πόρτα και έπεσα. Είχα βέβαια δεξιά και αριστερά τους δύο καθηγητές, όμως ήμουν μόνος με το αλεξίπτωτο και αυτοί με κρατούσαν. Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα πρακτικά μαθήματα στον αέρα. Το σχολείο ήταν τρεις εβδομάδες περίπου, πήρα το δίπλωμα, αλλά έκατσα παραπάνω να συνεχίσω τα άλματα και να μαζέψω εμπειρία».
«Μετράω περισσότερα από 500 άλματα μέχρι σήμερα»
Οι διαφορές ενός αθλητή με αναπηρία σε σχέση με έναν αρτιμελή, είναι πολλές. «Φαντάσου πως, την ώρα που πέφτεις, τα χέρια και τα πόδια δουλεύουν σαν πηδάλια, και για να μείνεις στη σωστή θέση, χρησιμοποιείς όλα σου τα άκρα. Στη δική μου περίπτωση που δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τα πόδια μου, γίνεται αρκετά πιο περίπλοκο να μείνω σταθερός και να μη φέρω σβούρες και frontflips, γιατί αν συμβεί αυτό, γίνεται δύσκολο να ανοίξεις αλεξίπτωτο».
«Οπότε έπρεπε να μάθω να πετάω το σώμα μου και να παραμένω σταθερός χωρίς τη χρήση των ποδιών μου, να μπορώ να κάνω όλες τις κινήσεις που κάνει ένας αρτιμελής skydiver μόνο με το πάνω κομμάτι του σώματός μου» εξηγεί ο Άλεξ.
«Το θέμα της προσγείωσης είναι επίσης challenging. Όταν πλησιάζω το έδαφος, κόβω λίγη ταχύτητα, ακουμπάω με τα πόδια κάτω, φρενάρω περισσότερο, και, όταν ακουμπάνε τα γόνατα φρενάρω τελείως και απλά ξαπλώνω στο γκαζόν. Αυτό είναι δύσκολο, γιατί άμα η προσγείωση δεν είναι ομαλή, θα πονέσεις και θα τραυματιστείς. Αρχικά ήταν θέμα να βρεθεί τρόπος να γίνει ώστε να μη χτυπήσω, όμως πλέον το έχω τελειοποιήσει και ξαπλώνω πολύ ομαλά, με μαζεύουν και ετοιμάζομαι για το επόμενο άλμα.
«Μέχρι σήμερα μετράω 529 άλματα. Σε κάθε άλμα συνεχίζεις και μαθαίνεις, οπότε το καταφράφω όλο αναλυτικά σε ένα lockbook, για να βλέπω την πρόοδο και να το τελειοποιώ».
Με την εμπειρία που έχει αποκτήσει, μπορεί πια να βοηθά αθλητές με αντίστοιχες αναπηρίες να ξεκινήσουν extreme sports, γιατί ξέρει τα βήματα, τον τρόπο που μπορούν να δουλέψουν και τα σημεία που πρέπει να προσέξουν. «Στο παρελθόν με έχουν καλέσει σε διάφορες χώρες για εκπαίδευση. Είχα πάει στη Ρωσία όπου υπήρχαν βετεράνοι αλεξιπτωτιστές οι οποίοι μπορεί να είχαν χάσει ένα πόδι ή ένα χέρι και ήθελαν να μπουν ξανά στο χώρο του skydive, αλλά δεν γνώριζαν το σωστό τρόπο και δεν είχαν καθοδήγηση. Με αυτούς δουλέψαμε μαζί, αναλύσαμε κάποια βήματα και κατάφεραν να ξανανεβούν εκεί πάνω και να κάνουν άλμα. Ακόμα και σήμερα μιλάμε και μου στέλνουν φωτογραφίες».
«Ούτε η αναπηρία δεν πρέπει να βάζει φρένο στα όνειρά μας»
Ο αθλητισμός για άτομα με αναπηρίες, είναι ένα αρκετά περίπλοκο θέμα, όμως, εκείνος θεωρεί πως υπάρχει μεγάλη γκάμα από αθλήματα που μπορεί να κάνει κάποιος, και τα οποία δεν χρειάζεται να είναι τόσο extreme όσο το skydive. «Υπάρχει μπάσκετ σε αμαξίδιο, κολύμβηση, τέννις».
«Αν κάποιος θέλει να αθληθεί, δεν τον σταματά η αναπηρία, υπάρχουν πολλές επιλογές. Απλά το skydive είναι κάτι πολύ πιο ιδιαίτερο και σίγουρα για να το κάνει κάποιος, πρέπει να είναι το όνειρό του, όμως, ακόμα και αυτό γίνεται με ασφαλές τρόπο.
Παγκοσμίως υπάρχουν μόλις πέντε άτομα με αναπηρία που κάνουν skydive. Αυτό που είναι πιο συχνό, είναι να μπαίνουν σε wind tunnel - υπάρχει πρωτάθλημα για άτομα με αναπηρία και πετάνε σε ένα τούνελ, χωρίς να υπάρχει το extreme κομμάτι της πτώσης από αεροπλάνο. Είναι safe περιβάλλον γιατί πετάς το σώμα σου χωρίς να έχεις το θέμα του αλεξίπτωτου και της ομαλής προσγείωσης».
Σε κάθε άθλημα βρίσκει αυτό το έντονο συναίσθημα που έχει ανάγκη. «Πέρα από το skydive, παίζω μπάσκετ με αμαξίδιο στην ΑΕΚ και είμαι στην Εθνική Ομάδα Γερμανίας στο Bobsled – είναι η κατάβαση σε τούνελ από πάγο με έλκηθρο – που είναι τρομερά δύσκολο άθλημα και πιάνει τρομερές ταχύτητες, που σημαίνει ότι και εκεί το συναίσθημα είναι έντονο, γιατί πρέπει να συγκεντρωθείς απόλυτα σε κάθε στροφή και να ξέρεις την πίστα απ' έξω.
Όμως, η ελεύθερη πτώση είναι η κορυφή, το συναίσθημα δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο, είναι όντως η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας. Ξυπνάω το πρωί, πηγαίνω στο skydive athens, κάνω άλματα με τους φίλους μου, και το απόγευμα πηγαίνω για προπόνηση μπάσκετ. Αυτά μου δίνουν ενέργεια».
Όπως λέει ο Άλεξ, «όλοι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν skydive -εκτός αν συντρέχουν ιατρικοί λόγοι- αλλά γενικά δεν χρειάζεται καν να είσαι ιδιαίτερα γυμνασμένος. Πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρά μας, όσο δύσκολα και αν μοιάζουν. Ούτε η αναπηρία δεν μπορεί να βάλει φρένο στα όνειρά μας. Όποιος θέλει να πετάξει μαζί μας, σας περίμενω στο skydive athens.».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
