Όλο αυτό το κείμενο, όπως και κάθε κείμενο που γράφεται αυτή τη στιγμή στον πλανήτη για τον πρωταθλητή Νίκολα Γιόκιτς, θα μπορούσε να χωρέσει σε ένα μόνο ποστ δύο λέξεων, όπως ακριβώς εκείνο που έγινε από ένα εκ των μεγαλύτερων αθλητικών sites του πλανήτη, το Bleacher Report: ΝBA Champion.
Η πιξελιασμένη φωτογραφία που συνοδεύει τη λεζάντα πραγματικά μυρίζει Βαλκάνια. O Νίκολα Γιόκιτς σε προεφηβική ηλικία κάθεται σε αυτές τις καρέκλες που είχε κάθε καφετέρια που σεβόταν τον εαυτό της στο Νέο Ηράκλειο της δεκαετίας του 2000. Το σώμα του δεν παραπέμπει καθόλου σε σώμα αθλητή.
Τη βλέπεις και σου έρχονται αντανακλαστικά εικόνες από τις αλάνες. Ας είμαστε ειλικρινείς. Αν παίζαμε μπάλα, αυτόν τον τύπο της φωτογραφίας θα τον παίρναμε τελευταίο. Απλά για να παίζει στο τέρμα. Αν παίζαμε μπάσκετ θα τον είχαμε εκεί κάτω από τη μπασκέτα να ρίχνει ξύλο και να παίρνει ριμπάουντ. Η αλήθεια είναι ότι ο ρόλος του στους Denver Nuggets φέτος ήταν λίγο πιο πολύπλοκος.
Η λατρεία με τα άλογα και 3 λίτρα Coca-Cola
Πριν γίνει όμως ο καλύτερος μπασκετμπολίστας του κόσμου και ένας από αυτούς που αλλάζουν τον τρόπο που παίζεται το άθλημα, ο Γιόκιτς ήταν ένας υπέρβαρος έφηβος που έπινε εμμονικά Coca-Cola (ως και 3 λίτρα την ημέρα!) και λάτρευε τα άλογα. Όχι τζογαδόρικά. Για κάποιον λόγο είχε όνειρο ζωής να γίνει αναβάτης στον ιππόδρομο. Τελικά, ευτυχώς για τον ίδιο, το μπάσκετ, για εμάς και για τα άλογα δεν τα κατάφερε.
Τον είχαν σπρώξει εν πολλοίς και τα αδέρφια του που λάτρευαν το άθλημα και έπαιζαν κάθε μέρα στη γενέτειρα του, τη μικρή πόλη Sombor, στα βόρεια της Σερβίας. «Με την πιπίλα στο στόμα καθόμουν και χάζευα τα αδέρφια μου να παίζουν μπάσκετ», θα δήλωνε αργότερα.
Ακόμα και έτσι, αυτή, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που πριν καν πει «μαμά» ονειρευόταν να παίξει μπάσκετ. Μάλλον η καριέρα του ήταν κάτι που προέκυψε ως επιθυμία του πατέρα του που σχεδόν τον υποχρέωσε να πάει να προπονηθεί με την ομάδα της πόλης. Όταν γύρισε είχε σιχαθεί για λίγο το μπάσκετ. Ο ίδιος ήταν υπέρβαρος και σε κακή φυσική κατάσταση. Δεν είχε μάλιστα ακόμα το ύψος που χρειαζόταν.
Κάπως έτσι ο προπονητής του τον πήρε και τον έβαλε να παίξει playmaker, μία επιλογή που ουσιαστικά θα του άλλαζε τη ζωή. Χάρη σε αυτή τη μετακίνηση, έμαθε να διαβάζει καλά το γήπεδο και φυσικά ανέπτυξε την ικανότητά του να ψάχνει και να βρίσκει με πάσα τους συμπαίκτες του. Σιγά-σιγά άρχισε να τον κερδίζει το άθλημα.
Τον ανακάλυψαν τυχαία σε μία εφημερίδα
Όσο περισσότερο του άρεσε τόσο βελτιωνόταν. Άρχισε μάλιστα να παίζει σε ομάδες του τοπικού πρωταθλήματος της Σερβίας μέχρι να φτάσουμε στο 2012, όταν και υπέγραψε συμβόλαιο με τη Mega Vizura, ομάδα που συμμετέχει στη πρώτη κατηγορία της Σερβίας αλλά και στην Αδριατική Λίγκα. Η ιστορία της ανακάλυψης του Γιόκιτς έχει και αυτή το ενδιαφέρον της.
Ο ιδιοκτήτης της Mega, Ραζνατόβιτς, διάβαζε σε μία αθλητική εφημερίδα τα στατιστικά των τοπικών πρωταθλημάτων της Σερβίας. Εντυπωσιάστηκε όταν είδε δίπλα στο όνομα του Γιόκιτς 25 πόντους και 20 ριμπάουντς, επίδοση που είχε πετύχει σε ένα ματς του τοπικού πρωταθλήματος της βόρειας Σερβίας. Κράτησε το όνομα. Την επόμενη Κυριακή τον αναζήτησε και πάλι στις εφημερίδες. Είδε περίπου ίδια επίδοση. Κάτι συνέβαινε εδώ. Έτρεξε αμέσως και ρώτησε τον καλύτερο scout της ομάδας.
Φαίνεται πως εκείνος δεν είχε ακούσει ούτε καν το όνομά του. Ο Γιόκιτς ήταν ακόμα υπέρβαρος και είχε κακή φυσική κατάσταση, οπότε δεν ήταν ούτε καν στη λίστα των 100-150 καλύτερων Σέρβων παικτών στην ηλικία του. Ο Ραζνατόβιτς όμως τον παρακολουθούσε διαρκώς μέχρι που έστειλε έναν άνθρωπο της ομάδας και απαίτησε να μη γυρίσει πίσω αν δεν τον κλείσει. Τελικά τα κατάφερε.
Έμαθε ότι πάει στο NBA στον ύπνο του
Ο Γιόκιτς δεν άργησε να λάμψει. Η πρώτη σεζόν που ουσιαστικά λειτούργησε ως αφετηρία της καριέρας του ήταν το 2013-2014 όταν έπαιξε 25 παιχνίδια στην Αδριατική Λίγκα με πολύ καλά μάλιστα ποσοστά. To όνομά του σύντομα άρχισε να ακούγεται ακόμα και για το NBA, πράγμα που ο ίδιος δεν πίστεψε ποτέ.
Τόσο πολύ δεν το πίστεψε που, όπως αποκάλυψε, όταν ανακοινώνονταν τα drafts του 2014 εκείνος είχε πέσει για ύπνο και ξύπνησε μόνο αφού του τηλεφώνησε ο αδερφός του. «Μου τηλεφώνησε ο αδερφός μου για να με ενημερώσει. Κοιμόμουν, νόμιζα ότι ήταν όνειρο και ξανακοιμήθηκε. Όταν το συνειδητοποίησα ότι ήταν πραγματικότητα είχαν αλλάξει τα πάντα».
Δεν είναι βέβαια ότι του είχαν στρώσει και το κόκκινο χαλί να περάσει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Πήρε τη 41η θέση του MVP (θεωρείται αρκετά χαμηλή, ο ίδιος είναι ο πρώτος παίκτης που γίνεται MVP των Τελικών από τόσο χαμηλή θέση), καθώς οι περισσότερες ομάδες τον προσπέρασαν πιστεύοντας ότι το μη αθλητικό του σώμα θα τον εμπόδιζε να σταθεί στο physical game των υπεραθλητών που αγωνίζονται στο NBA. Το πρώτο βήμα είχε γίνει.
Ο Γιόκιτς έμεινε ακόμα έναν χρόνο στη Σερβία (βελτιώνοντας και άλλο τις επιδόσεις του) και οι Nuggets τον κάλεσαν να κάνει το μεγάλο βήμα το καλοκαίρι του 2015. Η rookie σεζόν του γέμισε με προσδοκίες την ομάδα του: 10 πόντοι, 7 ριμπάουντ, 2.4 ασίστ σε 21.7 λεπτά παιχνιδιού. Ό,τι του έλειπε από αθλητικότητα έδειχνε να υπερκαλύπτεται από την απίστευτη τεχνική του.
Το στιλ του ήταν άχαρο, το βλέμμα του αργό και σχεδόν απλανές, η κινησιολογία του θυμίζει βετεράνο. Έγραφε πρόσφατα το χιουμοριστικό Onion (το αντίστοιχο Κουλούρι) σε μία ψευδή δήλωση που έκανε δήθεν ο Γιόκιτς: «Βαριέμαι να παίζω μπάσκετ». Αντιστοίχως θα βρεις μία πολύ ωραία ανάλυση των New York Times με κεντρικό θέμα ότι αυτός ο τύπος «απογείωσε την τέχνη του να είσαι αργός».
Ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας του πλανήτη
Με 24.5 πόντους ανά παιχνίδι, με 9.8 ασίστ ανά ματς και με 11.8 ριμπάουντς δεν μπορείς να πεις τίποτα άλλο παρά απογείωση. Καθόλου τυχαίο ότι πήρε δύο σερί φορές τον τίτλο του MVP της κανονικής περιόδου. Καθόλου τυχαίο επίσης ότι φέτος πρωταγωνίστησε στα Playoffs παίρνοντας το πρώτο πρωτάθλημά του στο NBA και πρώτο στην ιστορία των Nuggets.
Η αντίδραση του μπροστά στις κάμερες ήταν σχεδόν αμήχανη. «Πώς αισθάνεσαι;» τον ρώτησε μία δημοσιογράφος. Τι δήλωσε ο Γιόκιτς λίγα λεπτά μετά από μία εκ των σημαντικότερων στιγμών της ζωής του; «Νιώθω καλά. Η δουλειά έγινε. Τώρα μπορούμε να πάμε σπίτι». Και καπώς έτσι εκείνη η φωτογραφία από την προ-εφηβεία του έγινε και πάλι επίκαιρη.
Το αμερικανικό star system είναι πάνω από όλα θέαμα. Διψάει δε πάρα πολύ να φτιάχνει ιστορίες επιτυχίας. Αυτό είναι ουσιαστικά στο κέντρο της ιδεολογίας της αχανούς χώρας που ακούει και στο όνομα «χώρα των ευκαιριών». Ο Γιόκιτς έφερε μία τέτοια ιστορία με αρκετά πρωτότυπο τρόπο.
Δεν είναι το παιδί από τις φτωχογειτονιές του Compton που ξέφυγε από τις άθλιες συνθήκης διαβίωσης χάρη στην επιμονή και την ικανότητά του. Είναι περισσότερο το παιδί της λευκής βαλκανικής οικογένειας που έπινε λίτρα αναψυκτικών, ήταν άχαρος και υπέρβαρος αλλά τα κατάφερε. Και τα κατάφερε όχι ξεπερνώντας αυτό που ήταν αλλά μάλλον εξελίσσοντάς το.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
