«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ' τα σπίτια τους», είχε γράψει ο Γιάννης Ρίτσος. Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά από τις σκέψεις μας, λέμε εμείς. Ποτέ δε φεύγουν τα δολοφονημένα παιδιά από τη μνήμη μας.
Τον Δεκέμβριο συνηθίζουμε να στολίζουμε για τα Χριστούγεννα. Σπίτια, πλατείες, δρόμους. Τα Χριστούγεννα όμως του 2008 τα στολίδια, τα φωτάκια, η λάμψη των εορτών έδωσαν τη θέση τους σε μια άλλη λάμψη. Πρωτόγνωρη.
Μια λάμψη που τη δημιούργησε η σπίθα νέων ανθρώπων, που ζητούσαν δικαίωση για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη. Ένας Δεκέμβρης, έγινε συνώνυμο της εξέγερσης. Του τέλους της ανοχής και της ανέχειας.
Τα κάλαντα έδωσαν τη θέση τους στα «εξεγερμένα κάλαντα», όπως ονομάστηκαν και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του Συντάγματος τυλίχθηκε στις φλόγες, "γεννώντας" έτσι μια από τις πιο εμβληματικές εικόνες.
Εξάλλου πώς να γιορτάσεις όταν όργανο του κράτους σκοτώνει ένα 15χρονο παιδί;
Η δολοφονία του Αλέξη ξεσήκωσε και στιγμάτισε μια γενιά, που ξεκίνησε να βγαίνει στους δρόμους. Που ξεκίνησε να φωνάζει στους δρόμους. Που ζητούσε δικαιοσύνη και δικαίωση στους δρόμους.
Δεκαπέντε χρόνια μετά κι ακόμη μαθητές, φοιτητές, πολίτες κάθε ηλικίας συνεχίζουν να βγαίνουν στους δρόμους. Δεν ξεχνούν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
