Αν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα κουραστικό σε αυτή τη ζωή είναι οι «αγιογραφίες». Δώστε βάση στα εισαγωγικά παρακαλώ, καθότι οι κανονικές αγιογραφίες, σε εκκλησίες και μοναστήρια, είναι μια χαρά. Αυτές οι εντός εισαγωγικών είναι που σε κάνουν να διανύεις την απόσταση ανάμεσα στην κούραση και τον εκνευρισμό με την ταχύτητα του φωτός. Ειδικά όταν μιλάμε για πολιτικούς άνδρες (και γυναίκες) στην Ελλάδα (και όχι μόνο) αυτά τα δύο συναισθήματα/αντιδράσεις, συνοδεύονται και από άλλα ακόμα πιο δυσάρεστα.
Όχι δεν ανήκω σε αυτούς που καταδικάζουν συλλήβδην όλο τον πολιτικό κόσμο. Η δημοκρατία θα είναι πάντα το καλύτερο πολίτευμα που μπορούμε να έχουμε, με όσες αδυναμίες και ελλείμματα έχει τα οποία οφείλονται στην ανοχή των πολιτών, που γίνεται δύναμη για όσους φτάνουν να κυβερνούν με την επίφαση της δημοκρατίας. Κάθε άλλη άποψη φλερτάρει με άλλα πολιτεύματα, άρα και καθεστώτα και –στην ουσία- βγάζει από την κουβέντα την ευθύνη της συμμετοχής από τον πολίτη και αναδεικνύει την «ανάγκη» να υπάρχει κάποιου είδους ηγέτης που θα τα λύνει όλα. Αν φέρουμε στο μυαλό μας, τις ιστορικές περιόδους και τις χώρες που συνέβη αυτό, θα καταλάβουμε και πόσο λάθος πηγαίνει τελικά. Ακόμα και αν πιστέψεις αρχικά, στο μεγαλείο των στιγμών, στις φανφάρες, τις παρελάσεις και τις μεγάλες ιδέες. Ακόμα και η ανάγκη να τονίζονται τα παραπάνω δείχνει πόσο στρεβλό είναι, αρκετές φορές, το σύστημα στην εφαρμογή του αλλά και την ευθύνη που έχουν για αυτή την «ανωμαλία», όσοι έχουν δεσμευτεί να το υπηρετούν,
Ένας από αυτούς ήταν και ο Κώστας Σημίτης, του οποίου τις αγιογραφίες διαβάζουμε με την οκά τις τελευταίες ημέρες τόσο σε ΜΜΕ, όσο και στα social media. Πολλές φορές από τους ίδιους ανθρώπους που δεν τους φτάνει μια πλατφόρμα προβολής προκειμένου να κλίνουν το γόνυ στον πρόσκοπο του (κατά αυτούς) εκσυγχρονισμού στη χώρα. Ασφαλώς και είναι δικαίωμα τους. Θα έλεγα μάλιστα ότι αυτό που κάνουν είναι και προσφορά στην κοινωνία καθώς, αν ακολουθήσεις το νήμα των ιδεολογικών και πολιτικών τους επιλογών σε βάθος χρόνου θα βγάλεις ενδιαφέροντα συμπεράσματα για το πώς και από ποιους υπηρετήθηκε αυτός ο «εκσυγχρονισμός».
Για να μην κουραζόμαστε όλοι και επειδή το πέρασμα του χρόνου, αμβλύνει τις εντυπώσεις, να διευκρινίσουμε κάποια πράγματα. Πρώτα απ’ όλα η χώρα ετούτη μόνο λίγο και επιφανειακά έχει εκσυγχρονιστεί στην ουσία των πραγμάτων τα τελευταία 50 χρόνια και σίγουρα αυτό ελάχιστα συνέβη επί των ημερών του μακροβιότερου Έλληνα πρωθυπουργού. Είναι ούτως ή άλλως απίθανο να φτάσει ποτέ σε κάτι που θα είναι πραγματικά σύγχρονο στην δομή και την νοοτροπία του αυτό το μεταοθωμανικό υβρίδιο που θεωρεί «σύγχρονο» το ακριβό ευρωπαϊκό σινιέ κοστούμι. Δεύτερον και σημαντικότερο αν γκουγκλάρεις: «σκάνδαλα και διαπλοκή εποχής Σημίτη» θα κουραστούν τα ματάκια σου και η ψυχούλα σου με όσα θα διαβάσεις. Υπερβολές; Την πλήρωσε κάποιος; Μα και βέβαια (συνήθως) όχι. Η νομιμότητα πανταχού παρούσα! Ολυμπιακοί Αγώνες, χρηματιστήριο, δομημένο ομόλογο, αγροτικές επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις της Ολυμπιακής, λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, εξοπλιστικά, ξεχείλωμα του ΑΣΕΠ, τι κακό να υπάρχει σε αυτά τα μεγάλα επιτεύγματα επί ημερών των κυβερνήσεων του… «ηγέτη της διπλανής πόρτας» ο οποίος αποθεώθηκε στην εκδήλωση, αλλά σεμνός και ταπεινός όπως πάντα είπε απλά δύο λόγια εστιάζοντας στο «πρόγραμμα και την συγκυρία». Εντάξει κάποιοι είπαν… «ε, γίνονται και λάθη όταν κυβερνάς» και πήγαν παρακάτω. Πενήντα-εκατό δισεκατομμύρια επιπλέον στον λογαριασμό είναι αποδεκτά λάθη.
Δεν είπε ψέματα πάντως ο κύριος Κώστας. Είναι σαφές ότι (και) πρόγραμμα υπήρξε και οι συγκυρίες τον ευνόησαν. Και στην εκλογή του ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια. Και τον ίδιο αλλά και πολλούς άλλους που συμμετείχαν στην… ευρωπαϊκή εκτόξευση της χώρας, με το αζημίωτο. Μπορούμε μάλιστα να πιστέψουμε πως το μοναδικό μελανό σημείο εκείνης της περιόδου αφθονίας και ευμάρειας ήταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Άλλωστε ο μακαρίτης ήταν ακόμα ένας που παραπλάνησε (ως υπουργός του) τον «καλό άνθρωπο» Κώστα Σημίτη. Για να αποδειχθεί και σε αυτή την περίπτωση, ότι μας έχουν κυβερνήσει πολλοί καλόκαρδοί, εύπιστοι άνθρωποι που πέφτουν θύμα των ορέξεων των σατανικών άμεσων συνεργατών τους. Κάπως σαν τον καλό χαλίφη και τον Ιζνογκουντ δηλαδή.
Τέλος πάντων ο καθένας είναι ελεύθερος να ανάψει και ένα καντήλι στη γωνιά που έχει κρεμασμένη την αγιογραφία όποιου πρωθυπουργού έχει ερωτευτεί. Γούστα είναι αυτά. Απλά (και να είναι καλά να ζήσει χίλια χρόνια ο άνθρωπος) αυτό το… γλυκό κύμα των αναμνήσεων με την ανάσυρση Σημίτη από τη λήθη δεν το ζήσαμε ούτε με τον χαμό του Μάθιου Πέρι. Βέβαια ο καθένας με τα «φιλαράκια» του σε αυτή τη ζωή.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
