Την προηγούμενη εβδομάδα, η ομάδα του Παναθηναϊκού επέστρεφε στις μεγάλες ευρωπαϊκές εμφανίσεις μετά από χρόνια ολόκληρα. Ο Παναθηναϊκός του Ιβάν Γιοβάνοβιτς πετύχαινε μία σπουδαία νίκη απέναντι στη Μαρσέιγ και έβαζε τις βάσεις για μία σπουδαία πρόκριση. Παναθηναϊκός από τα παλιά.
Πώς να τη χαρούν όμως οι οπαδοί του όταν ώρες πριν χυνόταν το αίμα ενός νέου ανθρώπου από τη φασιστική επιδρομή των οπαδών της Ντιναμό Ζάγκρεμπ.
Το πράγμα γίνεται ακόμα πιο δύσκολο από τη στιγμή που φαίνεται πως υπάρχουν ενδείξεις πιθανής συνεργασίας των Κροατών νεοναζί με κάποιους οπαδούς του Παναθηναϊκού στη συγκεκριμένη επιδρομή. Να πανηγυρίσεις τι και κυρίως δίπλα σε ποιον;
Τι και αν ο Μπερνάρντ, σκόρερ του κρίσιμου γκολ κόντρα στη Μαρσέιγ, αποφάσισε να μην πανηγυρίσει το γκολ του; Τι και αν ο ίδιος, ο Ιωαννίδης, ο Βαγιαννίδης, ο Χουάνκαρ και ο Μάγκνουσον δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το περιστατικό όπως και η συντριπτική πλειοψηφία όσων βρέθηκαν στο γήπεδο με το ελικόπτερο της ΕΛΑΣ πάνω από το κεφάλι τους σαν μόνιμη υπενθύμιση ότι αυτό το παιχνίδι δεν γινόταν κάτω υπό κανονικές συνθήκες.
Και ενώ προσπαθούμε κάπως να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν στη Νέα Φιλαδέλφεια και με την αφελή ίσως ελπίδα στα επόμενα παιχνίδια οι κερκίδες όλων των ομάδων να μιλήσουν.
Να τιμήσουν με κάποιον τρόπο, με τη δική τους γλώσσα, τη μνήμη του νεκρού Μιχάλη ή έστω να πάρουν τις αποστάσεις τους από τους δολοφόνους. Όπως ακριβώς έκαναν εκείνοι της Ραπίντ Βιέννης, αδελφοποιημένοι και αυτοί με τους αντίστοιχους του Παναθηναϊκού: «οι δολοφόνοι στο κίνημά μας, σκοτώνουν και το κίνημά μας».
Ενώ, λοιπόν, συμβαίνει αυτό, από χθες στα social media κυκλοφορεί ένα σύνθημα σε έναν τοίχο: «Νέα Φιλαδέλφεια -1 BBB Θ13». Ο -1 είναι ο Μιχάλης. Είναι σοκαριστική η απλότητα με την οποία υποδηλώνεται μέσα σε αυτό το σύνθημα το μίσος όλου του κόσμου. Αυτός ο -1 είχε οικογένεια, είχε φίλους, παρέες, είχε ζωή. Έτσι απλά κάποιος τράβηξε ένα μαχαίρι και του τα πήρε όλα. Έτσι απλά μετά κάποιος του έβαλε έναν αριθμό και τον αφαίρεσε από τους απέναντι.
Και μετά μένουμε όλοι οι υπόλοιποι να κοιτάμε αποσβολωμένοι και για κάποιον λόγο να πρέπει να απολογούμαστε και να νιώθουμε -στο πλαίσιο μίας συλλογικής ευθύνης που εν προκειμένω δεν έχει κανένα απολύτως νόημα- ενοχές.
Επειδή ο πατέρας μου/ο θείος μου/ ο μεγάλος μου αδερφός ήταν Παναθηναϊκός και με έπαιρνε στο γήπεδο. Επειδή κάποια στιγμή στα 6 μου χρόνια έτυχε να δω το γκολ του Βαζέχα μέσα στην έδρα του Άγιαξ και έγινα Παναθηναϊκός. Επειδή τα παπούτσια που μου έδωσαν στα 5 μου ήταν πράσινα. Επειδή ο Παναθηναϊκός είναι ένα νήμα που τραβάω ακόμα από τα παιδικά μου χρόνια.
Πόσα με χωρίζουν με έναν άνθρωπο που για παρεμφερείς λόγους έγινε Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ ή ΑΕΚ; Κι ας καθόμαστε να τσακωνόμαστε στο τέλος της ημέρας για το οφσάιντ του Κατσουράνη, το πέναλτι του Αϊτόρ και το χέρι του Άμραμπαντ. Πόσα με ενώνουν με αυτόν που έγραψε αυτό το σύνθημα; Kι ας δηλώνουμε ότι είμαστε η ίδια ομάδα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
