«Άντε πες του για μπάσκετ αφού δε πρόλαβε τον... Ιωαννίδη». Θα ζητήσουμε εξ αρχής συγγνώμη από τους Active Member για την παραποίηση του στίχου από κομμάτι «Στου αιώνα το φευγιό» όμως κρίνεται απαραίτητο για να προσπαθήσουμε να περιλάβουμε όλα όσα ήταν ο «Ξανθός» μέσα σε μία και μόνο φράση. Γιατί, πώς να εξηγήσεις σε έναν 20άρη ή και 30άρη τι ακριβώς ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης για το μπάσκετ.
Δεν ήταν ο Γκάλης που χόρευε στον αέρα και τα βίντεο που υπάρχουν στο διαδίκτυο του δίνουν την εικόνα. Δεν ήταν ο Γιαννάκης που παραμένει στο μπασκετικό προσκήνιο με επιτυχίες και αφότου σταμάτησε το μπάσκετ. Δεν είναι ούτε ο Φασούλας που κάποτε «χώρισε» την Ελλάδα στα δύο. Κι όμως όλοι τους έφτασαν στην κορυφή έχοντας στη μεγάλη τους διαδρομή την επίδραση του «Ξανθού».
Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν -πιθανότατα- ο πρώτος προπονητής σταρ στον ελληνικό αθλητισμό. Εκείνος που είχε το μυστικό να μεταφράσει την παρουσία του κάπου, σε επιτυχία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως μνημονεύεται από τους οπαδούς και των τριών ομάδων που κοουτσάρισε. Για τους Αρειανούς αποτελεί τον προπονητή του «Αυτοκράτορα» δεν θα είναι ποτέ «προδότης», για τους Ολυμπιακούς είναι αυτός που ξαναγέννησε την ομάδα μπάσκετ και για τους ΑΕΚτζήδες ο προπονητής που έφτασε την ΑΕΚ στον τελικό του Πρωταθλητριών.
Τις τελευταίες ημέρες έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις, από ανθρώπους που τον έζησαν, που έγιναν φίλοι του (πράγμα δύσκολο), που κοντραρίστηκαν μαζί του (σαφώς πολύ πιο εύκολο). Κανείς μα κανείς δεν είχε να θυμηθεί κάτι αρνητικό. Είναι τεράστια υπόθεση στο ταμείο που κάνει η ζωή σου, το πρόσημο να είναι θετικό. Να σε θυμούνται όλοι... Η φήμη, αλλά πολύ περισσότερο η υστεροφημία, πάντα ακολουθούσε τους «ήρωες».
Βρέθηκε στην καλύτερη εποχή
Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν τυχερός γιατί έζησε και μεγαλούργησε σε μία εποχή που πραγματικά θα μπορούσε να το κάνει. Σε μία εποχή που δεν τη σόκαραν οι -πολλές φορές- ακραίες του συμπεριφορές στον πάγκο, που του επέτρεπε να ανάβει το τσιγάρο του, ενίοτε να ξεφεύγει, να τα βάζει με το κατεστημένο, με το... σερβικό λόμπι, με όλους και όλα πάνω στο παρκέ. Αλλά μόνο εκεί. Να είναι γενικά ο εαυτός του. «Ήταν άνδρας» όπως είπε χαρακτηριστικά και ο Νίκος Γκάλης στο δικό του «αντίο».
Μα πάνω από όλα έδρασε σε μία εποχή που ήταν έτοιμη για όλα αυτά τα καινούρια που είχε στο μυαλό του. Το μπάσκετ το «παρέλαβε» ως προπονητής, αλλιώς στις αρχές της δεκαετίας του '80 και το «παρέδωσε» τελείως διαφορετικό στις αρχές του 2000.
Ήταν ο προπονητής που μπορούσε να διαχειριστεί ένα πυρηνικό όπλο όπως ήταν ο Γκάλης ή στη συνέχεια ο Πάσπαλιε και ο Τάρπλεϊ. Ήξερε να να διαμορφώνει πραγματικούς ηγέτες όπως ο Γιαννάκης αλλά και να «παίρνει» πράγματα από όλους τους παίκτες που είχε στον πάγκο του. Μαζί με τον -επίσης αείμνηστο- Ντούσαν Ίβκοβιτς δημιούργησαν μια τεράστια σχολή προπονητών στη χώρα μας, με τα αποτελέσματα να τα βλέπουμε τα τελευταία χρόνια. Οι περισσότεροι από τους προπονητές πρώτης γραμμής που έχει η Ελλάδα θήτευσαν ή επηρεάστηκαν από τον «Ξανθό» και τον «Ντούντα».
Ήταν ο άνθρωπος που οδήγησε το μπάσκετ να βγει από τα μικρά γήπεδα. Θεωρούσε πως για να μεγαλώσει το άθλημα, η ομάδα που βρισκόταν, πρέπει να βρίσκεται και σε ανάλογο χώρο. Φανταστείτε για παράδειγμα τον Ολυμπιακό (του) να μην παίζει στο ΣΕΦ αλλά στο Παπαστράτειο.
Ο δικός του ο δρόμος
Μαράζι του, το ότι δεν κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου. Τον πλησίασε πολλές φορές. Έφτασε και με τις τρεις ομάδες του στην πηγή. Και εδώ είναι η μεγάλη του επιτυχία. Έκανε όλες τις ομάδες του να τρυπούν το ταβάνι τους. Θα μπορούσε φυσικά να συνεχίσει να κοουτσάρει και μετά από το 2003 και ενδεχομένως να το κατάφερνε κι αυτό (όπως ο Ρενέσες), θα μπορούσε πιθανότατα να εξελιχθεί και ο ίδιος. Κανείς δεν ξέρει. Επέλεξε ωστόσο να κατέβει σε άλλο γήπεδο. Αυτό της πολιτικής. Και πέτυχε και εκεί, φτάνοντας να υπουργοποιηθεί, έστω και αν τελικά -όπως λένε- κατάλαβε πως ο συγκεκριμένος χώρος δεν ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία του και στον τρόπο που είχε επιλέξει ο ίδιος τόσα χρόνια να φτάνει στον στόχο του. Το... σαράκι όμως δεν έφυγε από μέσα του, κοουτσάροντας την ομάδα μπάσκετ της Βουλής.
Από τα παρκέ έφυγε, όχι όμως και από τα γήπεδα, ειδικά όταν είχε να κάνει με τον αγαπημένο του Άρη. Υπήρχε πάντα θέση για τον ίδιο -είτε επισήμως είτε ανεπίσημα- στο Αλεξάνδρειο. Εκεί που την Παρασκευή το απόγευμα βρέθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι για να τον αποχαιρετήσουν. Για να αποτίσουν φόρο τιμής στον άνθρωπο που έδωσε όλο του το είναι ώστε το μπάσκετ να αλλάξει επίπεδο όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη αλλά σε όλη την Ελλάδα. Πώς να τους πεις λοιπόν για το μπάσκετ αν δεν έχουν «ζήσει» τον Ιωαννίδη. «Θα νομίζουν πως η μπάλα είναι πιο μεγάλη» όπως λέει και το τραγούδι που μνημονεύσαμε στην αρχή.
ΥΓ: Το όνομά του μπήκε σε ένα από τα χειρότερα συνθήματα που έχουν ακουστεί ποτέ σε γήπεδο. Όχι γιατί είχε άσχημες λέξεις, αλλά κακές προθέσεις. Ο ίδιος τα κατάφερε να νικήσει και σε εκείνον τον προσωπικό του αγώνα...
ΥΓ1: Τυχεροί όσοι συναναστράφηκαν μαζί του όλα αυτά τα χρόνια. Είχαν πάντα κάτι να πάρουν από τις συζητήσεις (ή μονολόγους, δεν έχει καμία σημασία). Το επιβεβαιώνουν όλοι. Είτε διαφωνούσαν, είτε συμφωνούσαν.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
