Είναι μια συντριπτική ήττα της ανθρωπότητας και μια λοξή ματιά προς την αποκτήνωση αυτό που συνέβη χθες το βράδυ στον καταπέλτη του πλοίου Blue Horizon, κατά την αναχώρηση του από το λιμάνι του Πειραιά.
Ο 36χρονος άντρας, ο οποίος είχε εισιτήριο (ειλικρινά, και να μην είχε, ποιο θα ήταν το πρόβλημα;) βρέθηκε στη θάλασσα από τα χέρια υπαλλήλων του πλοίου και λίγο αργότερα ήταν νεκρός. «Ας τον πλάκωναν στις κλωτσιές» ακούστηκε σήμερα στην ελληνική τηλεόραση και η μισανθρωπιά μοιάζει να γίνεται η νέα νόρμα.
Επιχείρησα να αναζητήσω αν έχει ξανασυμβεί ανάλογο περιστατικό στο εμπορικό ναυτικό ανά τον κόσμο, ή έστω κάτι που να έχει μια ελάχιστη ομοιότητα με το συγκεκριμένο συμβάν. Τα αποτελέσματα με τρόμαξαν ακόμα περισσότερο.
Μεμονωμένα περιστατικά - «φάρσες»
Είναι απειροελάχιστα, κι όμως υπάρχουν. Μια τραγική ιστορία «φάρσας» συνέβη το 2021, όταν η 32χρονη Σαντόβερ Κίρκλαντ είχε ξεκινήσει βόλτα με ιστιοπλοϊκό μαζί με τους παιδικούς της φίλους, Γουίν Γουίλσον και Έντουαρντ Κερκ Τζούνιορ.
Κάποια στιγμή, η Κίρκλαντ έσπρωξε τον Κερκ από το σκάφος, «για πλάκα». Εκείνος κατέληξε στο νερό, προσπάθησε να επιπλεύσει όμως δεν ήξερε κολύμπι. Ο Γουίλσον βούτηξε και προσπάθησε να τον πιάσει, όμως παρασύρθηκε από τα ορμητικά νερά. Οι δύο άντρες λίγο αργότερα βρέθηκαν νεκροί. Η Κίρκλαντ ομολόγησε την ενοχή της στο δικαστήριο και καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση.
Το 2010, είχει συμβει΄και μια εξίσου μακάβρια «φάρσα», όταν μια παρέα φίλων που αναζητούσε το ιδανικό «κύμα» μέσα σε φουσκωτή βάρκα, έσπρωξαν τον Ντέιβ, έναν εξ' αυτών στο νερό. Επέζησε, διότι ο διερχόμενος καρχαρίας ήταν φυτοφάγος.
Πειρατεία
Ήταν Οκτώβριος του 1985, όταν ο 69χρονος Λέον Κλινγκχόφερ, μαζί με τη γυναίκα του, Μέριλιν, είχαν επιβιβαστεί στο κρουαζιερόπλοιο Ακίλε Λάουρο, για να γιορτάσουν την 36η επέτειο τους.
Στις 7 Οκτωβρίου, καθώς το πλοίο σάλπαρε από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου με προορισμό το Πορτ Σάιντ, μέλη Παλαιστινιακής παραστρατιωτικής οργάνωσης κατέλαβαν το πλοίο, ζητώντας από τον καπετάνιο να αλλάξει κατεύθυνση, με νέο προορισμό τη Συρία.
Παράλληλα ζήτησαν την απελευθέρωση 50 Παλαιστινίων αιχμαλώτων στις φυλακές της Συρίας, εκβιάζοντας πως η παραμικρή καθυστέρηση στην υλοποίηση του αιτήματος τους θα έχει ως συνέπεια το κατ'επιλογή θάνατο των επιβατών.
Ο Κλινγκχόφερ, που κινούνταν με αναπηρικό αμαξίδιο, είχε εξ'αρχής δημιουργήσει προβλήματα στους πειρατές, διαμαρτυρόμενος για το γεγονός ότι του είχαν πάρει τα τσιγάρα και το ρολόι του.
Κάποιοι ήθελαν να δείξουν επιείκεια και να του επιστρέψουν τα προσωπικά του αντικείμενα, άλλοι ήθελαν να τον σκοτώσουν πρώτο. Το γεγονός ότι ήταν Αμερικάνος, άρα φιλικά διακείμενος στο - μισητό για τους Παλαιστίνιους - Ισραήλ, έφερε το σκληρό τέλος του, με μια σφαίρα στο κεφάλι και ένα σπρώξιμο του, μαζί με το αμαξίδιο, στη θάλασσα.
Το πλοίο τελικά έδεσε στην Τινίσια, εκεί όπου περίμενε τους πειρατές ένα αεροσκάφος για την φυγή τους, αλλά και ένα αεροπλάνο της αμερικάνικης πολεμικής αεροπορίας, το οποίο υπέταξε την ομάδα των Παλαιστινίων λίγο πριν προσγειωθούν στην Ιταλία.
Η Μέριλιν Κλινγκχόγφερ πέθανε τέσσερις μήνες μετά το σύντροφο της.
Πτώσεις ανθρώπων από κρουαζιερόπλοια
Η καταγραφή φαίνεται μικρή, όμως το αποτέλεσμα είναι στις περισσότερες περιπτώσεις ολέθριο: Περίπου ένα με δύο άτομα κάθε μήνα πέφτουν από κρουαζιερόπλοια, στον παγκόσμιο χάρτη της κρουαζιέρας, ενώ από το 2009 ως το 2017 είχε σημειωθεί μια μακάβρια αυξημένη επίδοση, με 328 περιστατικά όπου άνθρωποι βρέθηκαν στη θάλασσα.
Στα περισσότερα περιστατικά η υπαιτιότητα είτε έχει αποδοθεί στους επιβάτες (μέθη, καυγάδες, διαταραγμένη ψυχική υγεία) είτε είχε μείνει «στο σκοτάδι», ενώ η απόδοση ευθυνών από τις οικογένειες των νεκρών, στις εταιρείες δεν οδηγεί πουθενά. Η βιομηχανία τουρισμού έχει ως πάγια στάση της, πως ευθύνεται για την προστασία εκείνων που «φέρονται υπεύθυνα» και μόνο.
Στο πουθενά βρέθηκε και η υπόθεση του Τζορτζ Σμιθ, ο οποίος στις 5 Ιουλίου 2005 εξαφανίστηκε από το κρουαζιερόπλοιο της Royal Carribean, λίγο μετά την αναχώρηση του από λιμάνι της Τουρκίας, και δεν βρέθηκε ποτέ.
Ίχνη αίματος βρέθηκαν στην καμπίνα του, καθώς και σε εξωτερικά σημεία του πλοίου. Με την υπόθεση ασχολήθηκε και το FBI, με φήμες για «χτύπημα» της μαφίας, όμως το πτώμα του Σμιθ δεν βρέθηκε ποτέ, και η υπόθεση του παραμένει μέχρι σήμερα «στο συρτάρι».
Σύμφωνα με την Washington Post, οι πτώσεις ταξιδιωτών, οι εξαφανίσεις αλλά και οι θάνατοι, θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, ή έστω μειωθεί αισθητά, αν οι εταιρείες κρουαζιέρας είχαν υπακούσει στους κανόνες που έχει επιβάλει το αμερικάνικο υπουργείο ναυτιλίας για την εγκατάσταση συστημάτων αυτόματου εντοπισμού ανθρώπων στη θάλασσα.
Αρκετοί tour operators έχουν διαφωνήσει ως προς την αξιοπιστία αυτών των συστημάτων, με αποτέλεσμα σήμερα να σώζονται έγκαιρα μόλις το 20-25% όσων βρίσκονται στη θάλασσα.
Επίσης, και η διάθεση ως και 15 αλκοολούχων ποτών εν πλω, από συγκεκριμένες εταιρείες κρουαζιέρας, σίγουρα δεν βοηθάει στην επίλυση του προβλήματος.
Ψαράδες στη θάλασσα
Eϊναι εκατοντάδες σε ετήσια βάση, τα περιστατικά όπου ψαράδες βρίσκονται στη θάλασσα ύστερα από ατύχημα με την βάρκα τους.
Ο Τζον Άλντριτζ βρισκόταν εν πλω, και προσπαθούσε με έναν γάντζο να μετακινήσει μια αντλία νερού, όταν ο γάντζος έσπασε και βρέθηκε στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού.
Δώδεκα ώρες αργότερα, και ενώ η εξάντληση τον είχε διαλύσει, ένα ελικόπτερο κατάφερε να τον ανασύρει από τη θάλασσα, ζωντανό. Η περιπέτεια του έγινε -συγκλονιστικό- βιβλίο, με τίτλο «A Speck In The Sea».
Μαφιόζοι, φαρσέρ, ψαράδες, αλαζόνες τουριστικοί υπάλληλοι, όλα αυτά έχουν συμβεί. Περιστατικό όπου υπάλληλος πλοίου σπρώχνει επιβάτη στη θάλασσα και το πλοίο αναχωρεί σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, όχι, δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
