Πως δεν επιτρέπεται καν να σκεφτείς ότι μπορεί να υπάρχει και άλλη άποψη, την οποία πρέπει έστω να ακούσεις, να εξετάσεις και εντέλει να αποφασίσεις εσύ αν θα την αποδεχτείς ή θα την απορρίψεις. Ή αν –ακόμα καλύτερα- θα χρησιμοποιήσεις κομμάτια των απόψεων και των θέσεων που αναπτύσσει κάθε πλευρά ώστε να συνθέσεις μέρος της πραγματικής εικόνας.
Ειδικά αν οι πλευρές δεν είναι μόνο δύο. Το αξιοσημείωτο είναι πως αυτή η λογική του «άσπρο-μαύρο μόνο και τίποτα άλλο» και της υστερικής καταδίκης της κριτικής σκέψης αφορά ανθρώπους που βρίσκονται σε ανώτερο επίπεδο μόρφωσης άρα, εξ ορισμού, θα έπρεπε να έχουν καλύτερη σχέση με την ενημέρωση, την ανάλυση, την κριτική.
Το φαινόμενο γιγαντώθηκε με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, από τότε έχει γίνει κυρίαρχη λογική, ακολούθησε το κύμα με τους κατηγορούμενους για εμπρηστές μετανάστες στον Έβρο (και όχι μόνο εκεί) και συνεχίζεται με τις θηριωδίες της Χαμάς στα ισραηλινά κιμπούτς και τον βομβαρδισμό και τη δολοφονία αμάχων του Ισραήλ στη Γάζα.
Αυτοί ακριβώς είναι οι ορισμοί για την περιγραφή της κατάστασης που βιώνει η Μέση Ανατολή εδώ και μια εβδομάδα. Αυτοί ακριβώς είναι οι ορισμοί που κάποιου είδους δυτικοευρωπαϊκή ιδεολογική καθαρότητα μας «απαγορεύει» να χρησιμοποιήσουμε.
Έχουμε δηλαδή το ελεύθερο, να λέμε ότι οι φασίστες της Χαμάς δολοφόνησαν οικογένειες και βεβήλωσαν νεκρούς, αλλά δεν το έχουμε για να λέμε ότι ο ισραηλινός στρατός δολοφονεί και πάλι (και αυτός) μικρά παιδιά, γιατί –το δεύτερο- είναι μια λογική παράπλευρη απώλεια, συνέπεια την πρώτης πράξης.
Προσέξτε όμως το ερώτημα που προκύπτει και το οποίο αγνοείται από αυτούς που βλέπουν μόνο προς τη μία πλευρά.
Αν η δράση της Χαμάς, έφερε την αντίδραση του Ισραήλ, η δράση του Ισραήλ γιατί αποκλείει την αντίδραση της Χαμάς; Και ποιο είναι τα μέτρα και τα σταθμά στη θηριωδία; Έχει να κάνει με τον αριθμό των παιδιών, των γυναικών και των ηλικιωμένων που δολοφονούνται; Σε αυτή την περίπτωση αν κοιτάξουμε προς τα πίσω οι ενέργειες των Παλαιστινίων θα ήταν περίπου… είκοσι φορές πιο δικαιολογημένες από αυτές των Ισραηλινών. Αλλά δεν είναι έτσι. Ο πόνος και η θλίψη δεν μετρώνται έτσι!
Πρώτα απ’ όλα να είμαι σαφής ότι η εισβολή της Χαμάς σε ισραηλινά εδάφη και τα όσα ακολούθησαν μου έχουν προκαλέσει βαθιά θλίψη και οργή. Αλλά την ίδια θλίψη νιώθω δεκαετίες τώρα για τα όσα συμβαίνουν στην περιοχή.
Οφείλω να την νιώθω μόνο όταν αθώα θύματα είναι πολίτες ενός κράτους με δυτικό τρόπο ζωής; Αυτό έχουν επιλέξει πολλοί συμπολίτες μου που επιδεικνύουν αντανακλαστικά μόνο σε δολοφονίες ισραηλινών.
Είναι περίεργο και μου προκαλεί απορία. Ειδικά αν σκεφτεί κάποιος πως η αντίδραση μας (του…δυτικού κόσμου) στα όσα συμβαίνουν δεκαετίες τώρα στα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης θα μπορούσε να βοηθήσει ώστε να μη φτάσει η κατάσταση εδώ.
Δεν θα κάνω σε κανέναν μαθήματα ιστορίας, καθώς δεν έχω αυτή την εξειδίκευση. Παρατηρώ όμως πως αυτοί που γνωρίζουν την ιστορία της περιοχής και τη γεωπολιτική της εξέλιξη και κατάσταση, εκφράζουν δημόσια την άποψή τους απόλυτα τεκμηριωμένα και ναι μεν καταδικάζουν τις ακρότητες, αλλά βάζουν και πολλά άλλα θέματα και ερωτήματα στην κουβέντα, πηγαίνοντας πέρα από τον αφορισμό. Αλλά είμαστε όλοι οι υπόλοιποι που (πάντα) ξέρουμε καλύτερα.
Δεν θα πω ψέματα. Αν ήμουν Εβραίος έποικος και οι ισλαμιστές της Χαμάς έμπαιναν σπίτι μου και σκότωναν την οικογένεια μου δεν θα σκεφτόμουν γιατί, με ποιο συμφέρον και αποστολή κάποιος με «φύτεψε» σε ένα οικισμό στην επικίνδυνη ζώνη.
Θα σκότωνα τον δολοφόνο με τον χειρότερο τρόπο. Όπως επίσης αν ήμουν Παλαιστίνιος πατέρας που το παιδί μου καταπλακώθηκε από βομβαρδισμένο κτίριο ή άνθρωπος που μου άρπαξαν τη γη που μεγάλωσα, θα ακολουθούσα τυφλά στην τζιχάντ της Χαμάς.
Δεν μπορεί να γίνει καμία κουβέντα πάνω σε αυτό. Η συζήτηση όμως γίνεται πάντα για το πώς φτάνουμε σε αυτό και στο ακόμα παραπέρα, στο ακόμα χειρότερο. Και κυρίως πως, έτσι, πνίγονται μέσα στο αίμα όχι μόνο δύο λαοί, αλλά και οι φωνές που προσπαθούν να αρθρώσουν ουσιαστικό λόγο και να ξεπηδήσει μια φωνή λογικής.
Αυτή ακριβώς την υπηρεσία λοιπόν προσφέρουν και στον ακραίο φανατισμό, όλοι οι οπαδοί του «δυτικού τρόπου ζωής» που πιστεύουν ότι επιλέγοντας το κιπά από τη μαντήλα, διαχωρίζοντας τους νεκρούς αμάχους, έχουν επιλέξει οπωσδήποτε την πρόοδο.
Πολύ απλά γιατί δεν έχουν κάτσει να διαβάσουν, για να μάθουν ότι, αυτά τα δύο χαρακτηριστικά από μόνα τους δεν σημαίνουν κάτι ακραίο, αν τα μυαλά αυτών που τα φοράνε δεν έχουν βουλιάξει στον ίδιο ακραίο εθνικισμό και εντέλει σκοταδισμό. Γιατί αυτή τη στιγμή που έχουμε εκατόμβη θυμάτων στην περιοχή οι εκατέρωθεν ακραίοι πανηγυρίζουν και χορεύουν. Γιατί μπορούν να έχουν πάντα πατημένη τη σκανδάλη.
Όποιος μιλήσει για προσπάθεια εξίσωσης των δύο άκρων απλά ας σκεφτεί ότι αποδεχόμαστε ούτως ή άλλως ότι υπάρχουν «άκρα». Που δεν είναι δύο, αλλά ένα κατάμαυρο άκρο.
Του φασισμού και του εθνικισμού. Και στην άποψη πως το Ισραήλ είναι η μοναδική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή η απάντηση είναι πως η Δύση δεν δοκίμασε ποτέ πραγματικά να γίνει κάτι τέτοιο και στην Παλαιστίνη. Γιατί πολύ απλά εμείς οι πολιτισμένοι θεωρούσαμε αυτούς τους λαούς ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας που «εντάξει βρε αδερφέ αν πεθαίνουν και καμιά χιλιάδα τη φορά δεν τρέχει και κάτι».
Αυτή η ακραία ρατσιστική προσέγγιση που αφήνει τους σκοταδιστές να δολοφονούν και τους απέναντι και τους δικούς του. Τελικά το να επιλέγεις τη βαρύτητα των νεκρών είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του «δυτικού τρόπου ζωής».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
