Χρήστος Μουλάς ετών 34. Ο κυβερνήτης του μοιραίου Canadair. Δίπλα του ο Περικλής Στεφανίδης. Εκείνος 27 ετών και συγκυβερνήτης του αεροσκάφους. Πίσω από τα ονόματά τους και πίσω από τον ηρωισμό τους κρύβονται δύο νέοι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους «επάνω στο καθήκον», όπως συνηθίζουμε να λέμε. Και δυστυχώς την ανθρώπινη ζωή καμία τιμή δεν την αναπληρώνει. Όσο μεγάλη και να είναι.
Εξάλλου, πίσω από αυτά τα ονόματα κρύβονται και οι αγαπημένοι τους άνθρωποι οι οποίοι είδαν και βλέπουν μπροστά στα μάτια τους το βίντεο των τελευταίων τους στιγμών.
Είμαι σίγουρος ότι θα είναι υπερήφανοι για εκείνους και αυτή η περηφάνια θα περνάει από γενιά σε γενιά στις δύο οικογένειες. Είμαι όμως επίσης σίγουρος ότι θα προτιμούσαν να μην υπήρχε κανένας ηρωισμός. Θα προτιμούσαν απλά οι δικοί τους να είχαν γυρίσει ασφαλείς πίσω στο σπίτι. Να λένε τις ιστορίες τους στα εγγόνια τους. Κι ας μην τους έβλεπαν αυτά ως ήρωες.
Ήρωες και απλοί άνθρωποι
Καμία φορά αυτό τείνουμε να το ξεχνάμε με τους «ήρωες». Τους βάζουμε εκεί, ζώντες ακόμα, στο πάνθεον, τους θαυμάζουμε για όλα αυτά που κάνουν ρισκάροντας τη ζωή τους για να μας προστατεύσουν. Κάθε ημέρα, κάθε ώρα και κάθε δευτερόλεπτο. Όταν οι πυρκαγιές έχουν ξεφύγει και τραβάνε τα φώτα της δημοσιότητας αλλά και όταν οι πυρκαγιές είναι άσημες και σβήνουν πριν προλάβει να τις πάρει κανείς χαμπάρι.
Κάποιοι άνθρωποι, σκεφτόμαστε μετά, είναι φτιαγμένοι για να είναι ήρωες. Και όταν το λέμε και το ξαναλέμε είναι σαν να αποποιούμαστε μέρος της ευθύνης. Οι ήρωες δεν έχουν δικλείδες ασφαλείας, δεν έχουν καινούργια ή παλιά αεροσκάφη και φυσικά δεν έχουν ωράριο. Αυτά ισχύουν για τους επαγγελματίες, για αυτούς που κάνουν μία δουλειά πιο πεζή. Εκείνοι δεν είναι σαν εμάς.
Καβαλάνε ένα αεροπλάνο και χάνονται ανάμεσα στα σύννεφα για να σβήσουν φωτιές. Αν γινόταν να μπορούν να πετάξουν και στο σκοτάδι θα τους είχαμε εκεί ολόκληρα 24ωρα να παλεύουν με τα πύρινα μέτωπα.
Ηρωισμός χέρι-χέρι με την τραγωδία
Και αυτό δυστυχώς είναι το πρόβλημα του ηρωισμού. Συνήθως πάει χέρι-χέρι με την τραγωδία. Είναι αν μη τι άλλο αξιοθαύμαστος αυτός ο υπερβατικός θάνατος των δύο πιλότων που έρχεται για το κοινό καλό. Εκτός από αξιοθαύμαστος όμως είναι και κάτι άλλο: ένα τεράστιο κρίμα. Πιο ανθρώπινο και πιο πεζό αυτό. Κρίμα που δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους πάνω στο καθήκον ή, για να το πούμε διαφορετικά και λιγότερα ηρωικά, κάνοντας τη δουλειά τους.
Ας μοιραστούμε, λοιπόν, όλοι μαζί τον απέραντο σεβασμό μας για τον Χρήστο Μουλά και για τον Περικλή Στεφανίδη χωρίς όμως να θεωρούμε ούτε λίγο ότι μας χρωστούσαν τη ζωή τους. Ας πετάξουμε κάθε σκέψη να πούμε ότι «θυσιάστηκαν για εμάς». Ας ευχηθούμε αυτοί οι δύο νέοι άνθρωποι να ήταν οι τελευταίοι ήρωες που θα τους κλάψουν οι δικοί τους.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
