Η φύση της δουλειάς μας είναι τέτοια που μας κάνει «παγωμένους» απέναντι σε σκληρές ειδήσεις. Όταν για παράδειγμα φτάσει μία πληροφορία για δολοφονία, η διαδρομή που ακολουθείται είναι συγκεκριμένη και μηχανική, μη αφήνοντας το μυαλό να κάνει δεύτερες σκέψεις.
Πρωταρχικός στόχος είναι να μάθεις τα πρώτα στοιχεία, να τα διασταυρώσεις και ακολούθως να τα δημοσιεύσεις. Στη συνέχεια έρχονται και οι «νέες πληροφορίες». Κομμάτια - συνήθως από το λεγόμενο αστυνομικό ρεπορτάζ - που συνθέτουν το παζλ ενός εγκλήματος, που όπως προείπαμε, συνήθως το αντιμετωπίζουμε «ψυχρά επαγγελματικά».
Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα πρώτα στοιχεία, δεν μπορούν να αφήσουν αδιάφορο. Όταν το σκηνικό είναι οικείο.
Το πρώτο καμπανάκι -γιατί δεδομένα θα ακολουθήσουν κι άλλα- έρχεται από τον τόπο που έγινε ένα έγκλημα. Όταν το περασμένο Σάββατο έγινε γνωστό πως υπήρξε δολοφονία στη Χαλκίδα, δημιουργήθηκε μία παραπάνω περιέργεια να μάθουμε «τι και πώς», καθώς είναι η πόλη μας. Εκεί που μεγαλώσαμε. Και κάπως έτσι αρχίζεις να το ψάχνει με λίγο παραπάνω ενδιαφέρον. Με την ψευδαίσθηση όμως πως θα συνεχίσεις να κάνεις τη δουλειά σου δίχως να χρειαστεί να βάλεις πρόσωπα σε θύματα και θύτες.
Μαθαίνεις για την περιοχή. Την ξέρεις, την έχεις περπατήσει, μπορείς να αντιληφθείς από που έγινε η επίθεση κτλ. Μετά όμως καταφθάνουν πιο συγκεκριμένα στοιχεία. Οι ηλικίες. Τόσο χρονών το θύμα, τόσο ο θύτης. Ίδιες -πάνω κάτω- ηλικίες με τη δική σου. Αυτομάτως ξέρεις πως σίγουρα κάποιον θα ξέρεις. Έστω εξ όψεως. Πόλη με περιορισμένες επιλογές, άλλωστε, η Χαλκίδα σίγουρα οι περισσότεροι συνομήλικοι κάποια στιγμή έχουμε συναντηθεί.
Και αρχίζουν τα τηλέφωνα. Πλέον όχι τόσο για αυτή καθαυτή τη δουλειά. Αλλά από εκείνη την περιέργεια που λέγαμε και τώρα πια έχει μεγαλώσει. Και μοιραία μαθαίνεις και ονόματα. Μαθαίνεις ποιος/α είναι ο άνθρωπος που έχασε τόσο άδικα τη ζωή του. Μαθαίνεις ποιος/α φέρεται να είναι ο/η δολοφόνος.
Από αυτό το σημείο και μετά η ιστορία δεν είναι απλά ένα ακόμη έγκλημα. Μέσα σου έχει ονοματεπώνυμα. Έχει μορφές που τις γνώριζες. Που είχατε βρεθεί στα ίδια προαύλια, σε ίδιες παρέες. Είχατε ενδεχομένως ανταλλάξει κουβέντες.
Τις επόμενες ημέρες θα δεις να παρελαύνουν από τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ πρόσωπα που επίσης ξέρεις. Που πιθανότατα πηγαίνατε μαζί στο σχολείο. Μιλάμε για ίδιες ηλικίες, για την ίδια γενιά. Που γεννηθήκατε στις ίδιες γειτονιές, που μεγαλώσατε σε άλλους δρόμους και πλέον παρακολουθείτε το ίδιο γεγονός από τελείως διαφορετικές θέσεις.
Είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις ένα κομμάτι της εφηβείας σου, των καλύτερών σου χρόνων να γίνεται τηλεοπτικό σκηνικό για ένα ειδεχθές έγκλημα. Μεγαλώνεις σε μια στιγμή, χωρίς να το καταλάβεις.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
