Όταν ένας οπαδός της μίας ομάδας γκρινιάζει για το άδικο πέναλτι που καταλογίσθηκε ή δεν καταλογίσθηκε στην ομάδα του, η άμεση απάντηση των οπαδών της αντίπαλης ομάδας είναι σχεδόν πάντα η ίδια: «Γιατί δεν μας λες για το πέναλτι που πήρατε εσείς».
Πρόκειται για το λεγόμενο whataboutism που θεωρείται η κατώτερη μορφή λεκτικής αντιπαράθεσης. Ή τουλάχιστον η κατώτερη μορφή αντιπαράθεσης αν δεν υπήρχαν οι προσβολές, οι ύβρεις και οι κάθε μορφής κατάρες για μάνες, θείες, αδερφές και ξαδέρφες.
Το whataboutism μάλιστα επιλέγει να ζει και να αναπαράγεται σε σκοτεινά και υγρά σημεία. Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, τα social media είναι το κατάλληλο μέρος γι' αυτό.
«Γιατί την Αναστάζια γιατί δεν λέτε;»
Για να είμαστε ειλικρινείς, όταν το whataboutism γίνεται για το πέναλτι του Αϊτόρ και το χέρι του Άμραμπατ, στα πειράγματα μεταξύ των οπαδών δηλαδή, μπορεί να είναι έως και χαριτωμένο. Όταν όμως πηγαίνουμε στο κομμάτι της ανθρώπινης ζωής βάζοντάς τη ουσιαστικά στο ζύγι, τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Παίρνω τα πράγματα από την αρχή.
Το Ίδρυμα Ωνάση έκανε ένα tweet για την Άννα, την trans γυναίκα που βρέθηκε δολοφονημένη στο σπίτι της το απόγευμα της Δευτέρας. Η Άννα όπως λέει και το ίδιο το tweet ήταν ένα από τα πρόσωπα της καμπάνιας του Athens Home for All. Απολύτως φυσικό να εκφράσει το Ίδρυμα τον θρήνο του.
Κάποιοι όμως θίχτηκαν. Ο Βασίλης Τσιάρτας ήταν προφανώς ένας από αυτούς. Κοινοποίησε τη συγκεκριμένη δημοσίευση αναζητώντας εναγωνίως μία αντίστοιχη για την Αναστάζια, τη γυναίκα που δολοφονήθηκε πριν λίγες εβδομάδες στην Κω. Το υπόρρητο point του ίδιου και πολλών ακόμη ήταν ότι η Στέγη και οι χρήστες των social που μιλούν για την Άννα είναι «επιλεκτικά σούργελα» και «υποκριτές». Γιατί; Γιατί δεν μίλησαν για την Αναστάζια.
Ένα tweet μετά και μάλλον απαντώντας στις αντιδράσεις ο Τσιάρτας αναγνώριζε ευτυχώς ότι «κάθε δολοφονία ανθρώπου είναι καταδικαστέα». Το να τονίσουμε ότι ο ίδιος, που κατηγορεί τους άλλους για υποκρισία, είχε μόνο να σχολιάσει για τη δολοφονία της Άννας ότι κάποιοi δεν μίλησαν για την Αναστάζια ας το αφήσουμε στην άκρη. Το θέμα μας εξάλλου δεν είναι ο ίδιος ο Τσιάρτας. Το θέμα αυτό έχει ούτως ή άλλως λυθεί από καιρό.
Ο λόγος που συμβαίνει
Τι είναι αυτό το whataboutism εκτός φυσικά από ένα σαθρό επιχείρημα; Είναι μία απόπειρα να δημιουργηθούν ηρωίδες από την από εκεί πλευρά. Η Αναστάζια έγινε για κάποιον λόγο το μόνιμο αντιπαράδειγμα με βάση τον απολύτως ψευδή ισχυρισμό ότι κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τη φριχτή δολοφονία της. Και δεν ενδιαφέρθηκε γιατί δήθεν ο γυναικοκτόνος ήταν μετανάστης και αυτό με κάποιον τρόπο βραχυκυκλώνει τις φεμινιστικές ομάδες και τους δικαιωματιστές.
Επιχείρημα φτιαγμένο εξαρχής μέσα στο μυαλό τους από γεγονότα που έφτιαξαν με το μυαλό τους και με εχθρούς πάλι φτιαγμένους μέσα στο μυαλό τους. Λες και υπάρχει κάποιος που δεν έφριξε με τη γυναικοκτονία της Αναστάζια ή προσπάθησε να τη σχετικοποιήσει με βάση άλλες δολοφονίες. Λες και έχει νόημα να ψάχνεις για το ποια από όλες της γυναίκες, θύματα της πατριαρχίας, μίλησε ή δεν μίλησε κάποιος.
Λες και το θέμα δεν ήταν πάντοτε το ακριβώς αντίθετο. Ότι δηλαδή η εθνικότητα του εκάστοτε δράστη/βιαστή/δολοφόνου δεν αφορά κανένα: Όπως δεν αφορά το επάγγελμά του, το χρώμα του δέρματός του, το όνομά του και το τι χρώμα πουκάμισο φόραγε.
Πόσο βαθιά προσβλητικό είναι όμως για το θύμα που δήθεν υπερασπίζεσαι να το κατατάσσεις σε στρατόπεδα ανάλογα με το ποια είναι η ιδιότητα του θύτη και δολοφόνου του; Υπεράσπιση που γίνεται προφανώς για να υπηρετηθούν αφηγήματα περί «λαθρομεταναστών που βιάζουν». Αλήθεια, αν πρέπει να ψάξουμε για υποκρισία προς ποια πλευρά θα πρέπει τελικά να κοιτάξουμε;
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
