Δυο άνδρες και ένα σκυλί συνιστούν «οικογένεια»; Ναι. Οικογένεια είναι ό,τι μπορεί να σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα. Να ζεις μέσα σε αυτό χωρίς προβλήματα. Χωρίς τοξικότητα. Αν αυτό είναι δυο άνδρες και ένα σκυλί, ναι. Είναι οικογένεια. Αν είναι δυο γυναίκες και μια γάτα, επίσης μπορεί να είναι οικογένεια. Όπως, για παράδειγμα, οικογένεια θεωρώ τους φίλους μου που πάμε μαζί στο γήπεδο. Αυτούς που πάμε μαζί στις συναυλίες. Οικογένεια είναι αυτός που θα σταθεί δίπλα σου στα δύσκολα. Οικογένεια είναι αυτός στον οποίο θα τρέξεις να σταθείς δίπλα του όταν περνάει δύσκολα.
Προσωπικά θα έβαζα σε εισαγωγικά τη λέξη «οικογένεια» στην περίπτωση που ο πατέρας ξυλοκοπεί τη μητέρα μπροστά στα παιδιά τους. «Οικογένεια» όταν ο πατέρας σκοτώνει τη μητέρα επειδή ήθελε να χωρίσουν. «Οικογένεια» όταν ο πατέρας σκοτώνει τα παιδιά επειδή η μητέρα ήθελε να χωρίσουν. Για να την... εκδικηθεί. «Οικογένεια» όταν ο πατέρας ασελγεί πάνω στον γιο ή την κόρη του. «Οικογένεια» όταν γίνεται χρήση ναρκωτικών μπροστά στα παιδιά. «Οικογένεια» όταν η μητέρα αφήνει τον νέο της σύντροφο να βιάζει τα παιδιά της και κάνει τα στραβά μάτια για να μην ξαναχωρίσει. «Οικογένεια» όταν οι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά τους να μη σέβονται το διαφορετικό. «Οικογένεια» όταν ξέρουμε τι κάνει ο μπαμπάς με τα μικρά παιδάκια στη γειτονιά αλλά κρατάμε το στόμα μας κλειστό γιατί «τι θα πει ο κόσμος»; «Οικογένεια» όταν οι γονείς χρησιμοποιούν τα παιδιά τους σε περιπτώσεις τσακωμών. Όταν τα βάζουν στη μέση και τα αναγκάζουν να επιλέξουν πλευρά.
Αλήθεια; Από πόσες «κανονικές οικογένειες» θα έπρεπε να αφαιρεθεί η γονική μέριμνα... χθες;
Τέλος πάντων, αυτό είναι και, κυρίως, αυτό δεν είναι οικογένεια. Τώρα, αν μιλάμε για την τεκνοποίηση αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Μια πολιτεία που θα σεβόταν τον εαυτό της ας πούμε, θα έδινε σε μια οικογένεια με δυο μπαμπάδες ή δυο μαμάδες την ευκαιρία να βγάλουν ένα παιδάκι μέσα από ένα ορφανοτροφείο και να του προσφέρουν μια οικογένεια. Ζούσε, όμως, εκεί που κάποιοι προτιμούν τα παιδάκια να μεγαλώνουν μέσα σε «ψυχρά» ιδρύματα, παρά με δυο άνδρες ή δυο γυναίκες. Άρα, λοιπόν, πριν φτάσουμε να κουβεντιάζουμε για οικογένειες ή «οικογένειες» ας κάνουμε κάτι άλλο. Πιο ουσιαστικό. Ας μιλήσουμε για μια κοινωνία όπου όλοι οι πολίτες της δεν είναι ίσοι. Το ότι δεν επιτρέπουμε σε ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετήσουν σημαίνει πως αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολίτες οι οποίοι εξαιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού τους είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας και δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα που έχουν όλοι οι υπόλοιποι. Μέχρι σήμερα, η κοινή υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια είναι νόμιμη σε 26 χώρες. Εδώ ακόμα δεν τους επιτρέπουμε να παντρευτούν τον άνθρωπο που επιθυμούν.
Ακαδημαϊκοί ψυχολόγοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό, έχουν τοποθετηθεί τα τελευταία χρόνια μέσα από γραπτές παρεμβάσεις, υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Παράλληλα, σύμφωνα με τη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία, ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων δεν έχει μετρήσιμες επιπτώσεις στην ποιότητα των σχέσεων γονέα - παιδιού, στην ψυχική υγεία των παιδιών ή στην κοινωνική τους προσαρμογή.
Για να μη μιλήσουμε για αυτό το περιβόητο «τι παράδειγμα θα δώσουν». Αν ίσχυε αυτό το «τι παράδειγμα θα δώσουν», τότε όλοι θα ήταν straight. Δε θα υπήρχαν gay αφού δε θα υπήρχε τέτοιο παράδειγμα στις οικογένειες τους. Σωστά;
Προφανώς και καταλάβατε πως αφορμή για το άρθρο που διαβάζετε είναι το χθεσινό κεντρικό άρθρο της «Εστίας» το οποίο υπογράφει ο Μανώλης Κοττάκης. Προφανώς και δεν έχω καμία διάθεση να ανοίξω κάποιο «beef» ή να κάνω «diss» σε έναν από τους καθηγητές που είχα στη σχολή Δημοσιογραφίας. Δεν είναι προσωπικό. Απλά ο δημόσιος λόγος, καμιά φορά φέρνει και δημόσιες απαντήσεις και κυρίως πυροδοτεί συζητήσεις που πρέπει να γίνονται.
Αλλά ας πάμε και στην υπογεννητικότητα. «Στα δυο εκατομμύρια θα συρρικνωθούμε οι Έλληνες, αν συνεχίσουν οι γεννήσεις με αυτούς τους ρυθμούς, σύμφωνα με τη Νορβηγική Ακαδημία». Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχα συνδυάσει την υπογεννητικότητα με τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Δεν μπορούσα να φανταστώ, δηλαδή, πως είναι δυνατόν ένας gay να εμποδίζει ένα ετεροφυλόφιλο ζευγάρι να αποκτήσει παιδιά. Πάντα πίστευα πως οι νέοι δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδί επειδή στη συντριπτική τους πλειονότητα εργάζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ για να αμειφθούν στο τέλος του μήνα με (πάνω - κάτω) 800 ευρώ και με αυτό το ποσό θα πρέπει να πληρώσουν ενοίκια, λογαριασμούς, προσωπικά έξοδα κλπ κλπ κλπ.
Ούτε μπορούσα να φανταστώ πως το να μη θέλει να κάνει κάποιος παιδιά, τον κάνει αυτόματα gay. Και τέλος πάντων, δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτά τα δυο συνδέονται μεταξύ τους. Το τι είναι οικογένεια είναι ένα θέμα και η υπογεννητικότητα είναι άλλο θέμα. Εντελώς άσχετα μεταξύ τους. Εκτός και αν προσπαθούμε να κρύψουμε πως για την υπογεννητικότητα φταίνε (απόλυτα και μόνο) οι κυβερνητικές πολιτικές που δεκαετίες τώρα αναγκάζουν τους νέους ανθρώπους να ζουν στα όρια της φτώχειας τόσο οι ίδιοι, όσο και οι οικογένειες τους. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να θέλουμε να κρύψουμε μια τόσο εξόφθαλμη αλήθεια. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι θέλουμε να το κρύψουμε επειδή και εμείς με τον τρόπο μας στηρίζουμε αυτές τις πολιτικές και τώρα που το πρόβλημα ολοένα και οξύνεται κάπου πρέπει να «φορτώσουμε» το ότι στην Ελλάδα καταγράφονται οι λιγότερες γεννήσεις στην Ευρώπη και παγκοσμίως.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
