Κάποτε η παρουσίαση του ελληνικού τραγουδιού για τη Eurovision γινόταν με τιμή και δόξα, με διαγωνισμούς, με δημοφιλείς συμμετοχές, με λαμπερά σόου με τραγούδια, χορευτικά, ψηφοφορίες του κοινού και διάσημους καλεσμένους. Η κορύφωση της λάμψης οδήγησε σχεδόν νομοτελειακά σε αυτή της κάμψης και της σεμνής επιλογής νέων και άγνωστων ταλέντων, χωρίς λαμπερή παρουσίαση, χωρίς σόου, χωρίς διάσημους καλεσμένους.
Και φτάνουμε αισίως στο σήμερα. Σε ένα μετρημένο, ολίγον λαμπερό, αλλά και ολίγον μίζερο σε σύγκριση με τα μεγαλεία του παρελθόντος παρόν, σε ένα βραδινό σόου γυρισμένο σε πλατό πρωινής εκπομπής, που στολίστηκε με δυο σημαιάκια της Eurovision, δυο ανθοδέσμες στα χρώματα της Ελλάδας και παγιέτες στο φόρεμα της παρουσιάστριας…
Αυτά ως πρώτη εντύπωση, σε συσχέτιση πάντα με τις εικόνες από ανάλογες βραδιές του παρελθόντος, από σόου που είχε παρουσιάσει παλιότερα και πάλι ο Φώτης Σεργουλόπουλος, παρουσιαστής και της φετινής Eurovisionικής βραδιάς στην ΕΡΤ.
Από εκεί και πέρα όμως, το προφανές ζητούμενο των διοργανωτών της εκπομπής “Eurovision σε είδον”, να παρουσιάσουν μια ταπεινά λαμπερή βραδιά, με χαμηλούς τόνους, αναμνήσεις από τα 50 χρόνια ελληνικής συμμετοχής στη διοργάνωση, καλεσμένους που είχαν να αφηγηθούν ιστορίες, λίγο μουσική, λίγο τραγούδι και λίγο Μαρίνα Σάττι, προφανώς υλοποιήθηκε. Στα μέτρα των αξιώσεων των προδιαγραφών παραγωγής που είχαν τεθεί.
Νοσταλγία και τραγούδια
Η εκπομπή ξεκίνησε χαρούμενα, νοσταλγικά, αλλά κι ελαφρώς υποτονικά, με συζήτηση των παρουσιαστών Φώτη Σεργουλόπουλου και Τζένης Μελιτά με τον Φωκά Ευαγγελινό (παρών από την αρχή ως το τέλος της εκπομπής).
Ακολούθησαν αναδρομή σε παλιές ελληνικές συμμετοχές με τη Βικτώρια Χαλκίτη, βίντεο-αφιέρωμα στη ζωή και την τέχνη του Φωκά Ευαγγελινού, γκάλοπ της Μελιτά σε περαστικούς με θέμα τη Eurovision, νοσταλγικά πλάνα αρχείου από τη νίκη της Έλενας Παπαρίζου και τη θριαμβευτική υποδοχή της στην Αθήνα.
Κι ενώ η συζήτηση τραβούσε σε μάκρος για μια ώρα μετά την έναρξη και η Σάττι δεν είχε εμφανιστεί ακόμα, ούτε το τραγούδι,-τουλάχιστον στην εκπομπή, γιατί στο Ίντερνετ είχε από λάθος διαρρεύσει!- το πλατό ζωντάνεψε με την είσοδο των Θανάση Αλευρά και Ζερόμ Καλούτα, οι οποίοι τραγούδησαν ένα ποτ πουρί παλιότερων ελληνικών συμμετοχών με τη συνοδεία του πιάνου με τον Στέφανο Κόκκαλη.
Μια διαφορετική πρωταγωνίστρια
Κι όταν φτάσαμε πια στο τελευταίο 20λεπτο της εκπομπής, η Μαρίνα Σάττι έκανε την εμφάνισή της και περάσαμε στο σαλονάκι. Για να είμαστε δίκαιοι, το σκηνικό πια δεν είχε και τόση σημασία. Η ανεπιτήδευτη, αυθεντική κι απροσποίητη παρουσία της Μαρίνας Σάττι, η οποία καθόλου εξοικειωμένη με τις κάμερες, κρατούσε σφιχτά το χέρι του Φωκά Ευαγγελινού, έδωσε ακόμα και στις αδυναμίες της βραδιάς νόημα. Διότι όχι η Μαρίνα Σάττι δεν είναι μια καθιερωμένη Eurovisionική παρουσία κι ως τέτοια δεν της άξιζε μια καθιερωμένη, στερεοτυπική και υποχρεωτικά φαντασμαγορική βραδιά.
Η νέα φιλοσοφία της ΕΡΤ απέναντι στις βραδιές ελληνικής Eurovision, μπορεί να δείχνει μίζερη στους νοσταλγούς των μεγαλείων του παρελθόντος, όμως ταυτόχρονα έχει μια απλότητα και μια αμεσότητα, απολύτως ταιριαστή με τη χαρισματική τραγουδίστρια, η παρουσίαση της οποίας σε καμία περίπτωση δεν χρειαζόταν σόου με γκλίτερ και φαντασμαγορικά χορευτικά.
Θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί λάθη, όπως η διαρροή του τραγουδιού; Πιθανόν θα μπορούσαν, όμως η ουσία είναι πως η εκπομπή προσέγγισε την Εurovision στις σωστές της διαστάσεις, χωρίς να την υποτιμά, ούτε και να την αποθεώνει. Κι αυτό που στο φινάλε κρατάμε από τη βραδιά είναι ο στόχος, όπως η Σάττι τον προσδιόρισε: «Ο στόχος είναι να πάμε όπως είμαστε, ακριβώς αυτό που είμαστε”». Τα υπόλοιπα θα εξαρτηθούν από τη ζαριά…
Είναι το “Ζάρι” κιτς;
Κι ένα σχόλιο για το “Ζάρι”, το τραγούδι, που έχει διχάσει τα social media, καθώς άλλοι το λάτρεψαν και άλλοι το χαρακτήρισαν απλά λιτά και κατηγορηματικά «Πατάτα-τα-τα-τα...».
Μπορεί οι νεότεροι να το κατανόησαν πιο εύκολα, ενώ οι μεγαλύτεροι μπερδευτήκαμε στη μάταιη αναζήτηση κουπλέ και ρεφρέν ή και σαστίσαμε απέναντι στο επαναλαμβανόμενο «τα-τα-τα» που θύμισε λαϊκό σουξέ, που στην εποχή του έκανε θραύση στο “Just the two of us” του Κοκλώνη, όμως ας παραμείνουμε ψύχραιμοι. Γιατί είμαστε στην εποχή της ψηφιακής εξέλιξης και της τεχνητής νοημοσύνης.
Γιατί ο μουσικός διαγωνισμός της Eurovision παραμένει μια πολύ ειδική συνθήκη. Γιατί ακόμα κι αν η αισθητική του τραγουδιού, ιδίως στο βίντεοκλιπ μπορεί να χαρακτηριστεί κιτς, το κιτς βάσει του ορισμού που έδωσε ο Μίλαν Κούντερα σημαίνει συναδέλφωση λαών κι αυτό ακριβώς είναι η πεμπτουσία της Eurovision.
Και κυρίως γιατί αν το “Ζάρι” εκφράζει ακριβώς αυτό που είναι και μπορεί να υποστηρίξει μια καλλιτέχνις όπως η 37χρονη Μαρίνα Σάττι, αρκεί. Διότι η παρουσία της έχει μέχρι στιγμής πείσει ότι εκπροσωπεί μια διαφορετική, ξεχωριστή, σημερινή Ελλάδα, που αγαπάει την τέχνη, την παράδοση, τους πειραματισμούς και τους διαφορετικούς πολιτισμούς. Κι είτε φέρει ντόρτια ή εξάρες (twelve points – douze points), θα είναι μια εικόνα ποιότητας.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
