Ξεκινάω με μια κρίσιμη ερώτηση: Πού βρίσκεται ο σταθμός του Μετρό «Αγία Παρασκευή»; Όσοι βιαστήκατε να απαντήσετε στην Αγία Παρασκευή, λυπάμαι, χάσατε. Ο σταθμός του Μετρό «Αγία Παρασκευή» βρίσκεται στο... Χαλάνδρι. Και τώρα η ερώτηση του 1 εκατ. ευρώ: Γιατί ο σταθμός του Μετρό «Αγία Παρασκευή» βρίσκεται στο Χαλάνδρι; Απάντηση: Γιατί όταν γινόταν η χάραξη της γραμμής, ο δήμος, οι κάτοικοι και οι φορείς της πόλης αντέδρασαν και είπαν «δεν το θέλουμε στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής γιατί θα αλλοιώσει τη φυσιογνωμία της περιοχής μας».
Ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, Κώστας Λαλιώτης, άκουσε τις διαμαρτυρίες και δεν έκανε τον σταθμό στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής όπου ήταν ο αρχικός σχεδιασμός αλλά περίπου 1 χλμ μακριά! Κάποιοι λένε πως, πλέον, οι κάτοικοι και οι φορείς της περιοχής το έχουν μετανιώσει και πως ζητάνε να γίνει τώρα ο σταθμός εκεί. Δεν ξέρω αν ισχύει. Το βρίσκω πιθανό αλλά δεν το ξέρω και να σας πω την αλήθεια δε με ενδιαφέρει κιόλας. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι πως όταν οι κάτοικοι μιας περιοχής δε θέλουν ένα έργο στην περιοχή τους, αν μη τι άλλο, οφείλεις να τους ακούσεις και να σεβαστείς την επιλογή τους ακόμα και αν θεωρείς ότι είναι λάθος. Αυτοί μένουν εκεί, όχι εσύ. Οτιδήποτε άλλο κάνεις θα φανερώσει μια εμμονή. Ξεκάθαρα πράγματα.
Η μάχη των Εξαρχείων
Ας «τηλεμεταφερθούμε» τώρα στα Εξάρχεια. Τα Εξάρχεια και σε αυτό συμφωνούμε όλοι φαντάζομαι, δεν είναι μια συνηθισμένη περιοχή. Είναι μια περιοχή με τα δικά της ιδιαίτερα (πολιτικά) χαρακτηριστικά και με βαριά ιστορία.
Θες να κάνεις ένα έργο. Τον σταθμό του Μετρό στην πλατεία, στην προκειμένη περίπτωση.Η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων δεν το θέλουν. Ξεκάθαρα. Στο δείχνουν. Στο φωνάζουν. Εσύ, όμως, επιμένεις. Λες: «Όχι! Εγώ τον σταθμό θα τον κάνω στην πλατεία». Πάνω στην πλατεία. Και θα κόψω και τα δέντρα. Λες και το κέντρο της Αθήνας είναι ένας μικρός Αμαζόνιος και σου «περισσεύουν» 70 δέντρα.
Βγαίνουν επιστήμονες, κάνουν μελέτες και σου λένε: «Μπορεί ο σταθμός να γίνει στα Εξάρχεια αλλά να είναι στην Τοσίτσα και όχι πάνω στην πλατεία». Έκατσα και το «τσέκαρα» στο Google Maps για να μη σας πω ψέματα: Ξέρετε πόση είναι η απόσταση του ενός σημείου από το άλλο; Μέσω της Τσαμαδού είναι 300 μέτρα. Μέσω της Στουρνάρη 350 μέτρα. Πολλοί λένε πως αυτά τα 300 μέτρα θα εκτινάξουν το κόστος του έργου και θ' αλλάξουν τη μορφή του. Και το λένε με τέτοιο τρόπο που φαίνεται σα να είναι κάτι πρωτοφανές για την Ελλάδα. Πού ξανακούστηκε στη χώρα μας να αλλάζει ο αρχικός σχεδιασμός ενός έργου; Πρωτάκουστο ε;!
Αν το κάνεις στην Τοσίτσα θα έχεις έναν σταθμό του Μετρό δίπλα ακριβώς στο νέο Αρχαιολογικό Μουσείο. Δίπλα ακριβώς και όχι χωμένο μέσα σε στενά όπου οι τουρίστες θα το βρίσκουν (όχι δύσκολα, αλλά τέλος πάντων) με μεγαλύτερη δυσκολία. Και τέλος πάντων δε θέλεις να το κάνεις εκεί; Οκ. Υπάρχει και άλλη πρόταση. Κάνε τον σταθμό στα Εξάρχεια αλλά βγάλε φρεάτια και σκάλες είτε στην Τοσίτσα και Τρικούπη είτε εναλλακτικά στη Ζαΐμη και Τοσίτσα (οι υπόγειοι διάδρομοι που θα προκύψουν δε θα είναι μεγαλύτεροι από αυτούς που ήδη υπάρχουν σε Σύνταγμα και Μοναστηράκι).
Έτσι και σταθμό του μετρό θα έχεις και η πλατεία θα μείνει ανέπαφη. Αυτά δεν τα λέω εγώ. Δεν τα έβγαλα από το κεφάλι μου. Ήταν το αποτέλεσμα των συνεδριάσεων μιας μικτής επιτροπής που απαρτιζόταν από τις διοικήσεις της Ανάπλασης Αθήνας, των δύο αρχαιολογικών μουσείων, της Αττικό Μετρό και καθηγητές του Πολυτεχνείου και η οποία συστήθηκε το φθινόπωρο του 2018 και λειτούργησε μέχρι την άνοιξη του 2019. «Ακούσαμε τις αντιδράσεις για το μετρό στην πλατεία και ψάξαμε να βρούμε μια κοινώς αποδεκτή λύση» έλεγε ο τότε πρόεδρος της Αττικό Μετρό και καθηγητής της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μυλόπουλος.
Τι πραγματικά συμβαίνει, λοιπόν; Και γιατί έχει ξεκινήσει ένας «πόλεμος» για 300 μέτρα διαφορά; Η αλήθεια βρίσκεται (όχι στους Sex Pistols όπως θα έλεγε ο «χουλιγκάνος» Γιώργος Πετρόχειλος, αλλά) στα πολιτικά κίνητρα. Ξεκάθαρα. Η επιλογή είναι ξεκάθαρη και είναι όχι απλά πολιτική αλλά πολιτικότατη. Και είναι τόσο ξεκάθαρη που το έχουν αντιληφθεί αριστεροί και δεξιοί και στην κοινωνία και στα social media. Κάντε μια βόλτα στο Twitter. «Σφάζονται» μεταξύ τους. Είναι απίστευτο αυτό που γίνεται. «Ο σταθμός του μετρό πρέπει να γίνει στα Εξάρχεια» λέει με πείσμα ο δεξιός, άσχετα αν μένει στις Σέρρες. «Μακριά από τα Εξάρχεια ο σταθμός» λέει ο Αριστερός και ας μένει στην Κρήτη.
Αυτό, λοιπόν, δείχνει πως καταφέραμε στην Ελλάδα να κάνουμε πολιτικότατο ζήτημα το που θα γίνει ένας σταθμός του Μετρό. Οι πολίτες δεν είναι χαζοί. Έχουν αντιληφθεί πως το ζήτημα είναι πολιτικό και παίρνουν θέση για το ζήτημα ανάλογα με το που ανήκουν ιδεολογικά. Και αυτό είναι μια τεράστια ήττα για τον απερχόμενο δήμαρχο Κώστα Μπακογιάννη. Ήττα διότι κατάφερε να... πείσει τους πάντες πως το πού θα γίνει ο σταθμός του Μετρό στα Εξάρχεια είναι ένα ζήτημα πολιτικό.
Και τώρα τι;
Ο σταθμός του Μετρό δεν πρέπει να γίνει στην πλατεία Εξαρχείων. Και το λέω (και) εγώ, ένας άνθρωπος, που δεν έχω αυτοκίνητο και κινούμαι αποκλειστικά με ΜΜΜ. Δεν ξέρω αν υπάρχει χρόνος για να αλλάξει κάτι. Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει να εξαντληθεί κάθε περιθώριο για συζήτηση. Η πόλη, ειδικά στη συγκεκριμένη γειτονιά, έχει ανάγκη αυτά τα 70 δέντρα και χιλιάδες άλλα που θα πρέπει να φυτευτούν. Αυτό πρέπει να κάνουμε και όχι να κόβουμε αυτά που ήδη υπάρχουν. Τα περί 2.000 δέντρων που θα φυτευτούν εκεί όταν γίνει ο σταθμός και ακούστηκαν χθες μετά τον χαμό που προκλήθηκε, βγάζουν περισσότερο γέλιο και από καλοκαιρινή επιθεώρηση στο Δελφινάριο.
Αν μια γειτονιά, ειδικά όπως αυτή των Εξαρχείων, δε θέλει ένα έργο, δε λύνεις το πρόβλημα με το να της το επιβάλεις. και δεν είμαι σίγουρος πως μπορείς να το κάνεις αυτό χωρίς να στρατικοποιήσεις την περιοχή.
Και ας πούμε και το άλλο: Πόσες ημέρες μέσα στον χρόνο θα είναι κλειστός ο συγκεκριμένος σταθμός αν τελικά γίνει στην πλατεία; Πόσες φορές θα χρειαστεί αποκατάσταση ζημιών; Ή θα έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία να έχουμε ένα σταθμό Μετρό ο οποίος ολημερίς και ολονυχτίς, κάθε μέρα, κάθε εποχή του χρόνου, σε μόνιμη βάση, θα περιφρουρείται από διμοιρίες των ΜΑΤ; Πόσο λειτουργικός θα είναι σε τελική ανάλυση;
Μου ήρθε και ένα τραγούδι... «Κι όπου φοβάται φωνή ν’ ακούει απ’ τον λαό, σ’ έρημο τόπο ζει και βασιλεύει, κάστρο φυλάει ερημικό, έχει το φόβο φυλαχτό» τραγουδούσε ο Ξυλούρης σε στίχους του Καμπανέλλη και μουσική του Ξαρχάκου.
ΥΓ: Σκόπιμα δεν αναφέρθηκα εκτενώς στην περίπτωση του σταθμού «Ευαγγελίστρια» που υποτίθεται πως θα ήταν ο τερματικός σταθμός της Γραμμής 3 στον Πειραιά. Αυτός που τώρα είναι το «Δημοτικό Θέατρο». Ο σταθμός «Ευαγγελίστρια» καταργήθηκε όταν τους «τράβηξε το αυτί» η Μητρόπολη Πειραιά που δεν ήθελε τον σταθμό εκεί. Ούτε ΜΑΤ, ούτε ΥΜΕΤ, ούτε ΔΙΑΣ, ούτε ΔΡΑΣΗ, ούτε δακρυγόνα, ούτε χημικά. «Όμορφα και ωραία», πήγανε παρακάτω με συνοπτικές διαδικασίες.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
