Η ευχή για τη ζωή και την υγεία κάποιου δεν μπορεί να είναι ούτε τυπική, ούτε προσχηματική. Μπορείς και να βλέπεις, την αυθαιρεσία, την ανικανότητα, την αδιαφορία μέχρι και την παραβατικότητα να απλώνεται όλο και περισσότερο στο εσωτερικό της αστυνομίας, αλλά παράλληλα να είσαι απέναντι στις δολοφονικές ενέργειες εναντίον της.
Απλά πράγματα, που δεν χρειάζεται να τα αναλύουμε με ένα «ναι μεν αλλά». Ακριβώς γιατί αυτό το «ναι μεν αλλά» μας έχει φέρει μέχρι εδώ και θα μας πάει και σε ακόμα χειρότερες καταστάσεις. Αυτό είναι σίγουρο!
Διαβάζω, ακούω, βλέπω να εκφράζεται οργή αρχικά για την επίθεση και από χθες για τα κυβερνητικά μέτρα για την αντιμετώπιση της βίας. Πείτε την «οπαδική» ή όπως αλλιώς θέλετε. Το θέμα είναι ότι μου προκαλεί μεγαλύτερο εκνευρισμό μετά από ακόμα μια δολοφονική επίθεση σε δρόμο της Ελλάδας, κατά Έλληνα πολίτη ένστολου ή αυτή η κακοφωνική υστερία καταδίκης των μέτρων.
Ναι τα μέτρα είναι λειψά. Δεν είναι καν μέτρα αν θέλετε την άποψη μου. Είναι στην κατεύθυνση «πάμε τώρα που καίει η μπάλα να ανακοινώσουμε και μετά βλέπουμε αν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο».
Οι όποιες ανακοινώσεις όμως αφορούν την πλατιά μάζα της κοινωνίας, που δεν έχει πληρώσει εισιτήριο διαρκείας ή δεν πάει στο γήπεδο, που δεν ξέρει καν το αποτέλεσμα των αγώνων και πιστεύει ότι τη Δευτέρα η κυβέρνηση τα έβαλε με τους «αλήτες» και έκανε επίδειξη δύναμης στους μεγαλοπαράγοντες, επιχειρηματίες που κάνουν κουμάντο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ποια ακριβώς είναι η έκπληξη;
Η άσκηση της πολιτικής εδώ και πολλά χρόνια σε αυτή τη χώρα και όχι μόνο από την κυβέρνηση γίνεται με επικοινωνιακούς όρους και με στόχευση στο «φαίνεσθαι» και όχι στην ουσία των προβλημάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι με αυτή τη λογική εκλέχθηκε πρόσφατα πανηγυρικά ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όχι! Την επόμενη ημέρα του τραυματισμού, την είδηση δεν την ήξερε η πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας. Το τι γίνεται μέσα και πέριξ των γηπέδων αφορά τους περισσότερους συμπατριώτες μας όσο και οι συγκρούσεις μεταξύ Ρομά ή το ξεκαθάρισμα λογαριασμών για ναρκωτικά.
Αυτή την εικόνα έχουν για τους οργανωμένους οπαδούς και –όσοι έχουν καθόλου ή απλά επιδερμική σχέση με το ποδόσφαιρο- δεν κατανοούν καν τον λόγο να πας στο γήπεδο. Οπότε και όσον αφορά το «τσουβάλιασμα» και την προσαγωγή των 430 στα επεισόδια, αλλά και την απόφαση κλείνουμε τα γήπεδα η πλειοψηφία λέει απλά: «Καλά τους κάνανε». Και αν υπάρχει κάτι σίγουρο (και) σε αυτή τη χώρα είναι ότι πρέπει να κάποιο τρόπο να νιώθει δικαιωμένη η πλειοψηφία.
Οποιαδήποτε απόφαση, λοιπόν, δεν έχει να κάνει με το αν γνωρίζει ή όχι η (εκάστοτε) κυβέρνηση πως τα μέτρα που παίρνει είναι αποτελεσματικά, αλλά με την πρόσκαιρη έστω αποφόρτιση της όποιας δυσαρέσκειας. Αυτό συμβαίνει με δύο τρόπους.
Αν έχεις τρόπο, μηχανισμό, οργάνωση και θέληση να αποδώσεις ευθύνες, δικαιοσύνη και να κάνεις τα πράγματα να λειτουργήσουν σωστά ώστε να αποδείξεις πως ότι κακό συνέβη ήταν ένα λάθος. Αυτό είναι το πρώτο. Το δεύτερο είναι να ακυρώσεις μια δραστηριότητα για μικρό ή μεγάλο διάστημα, ώστε να αποκλείσεις την πιθανότητα να γίνει η στραβή, όχι ποτέ ξανά αλλά…σύντομα. Να σπρώξεις την πιθανότητα πιο μακριά.
Δεν υπάρχει λόγος να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Το κράτος αν δεν είναι σε διάλυση είναι πολύ καιρό τώρα σε παράλυση. Σε μια πιο… τζαμαϊκανή προσέγγιση θα λέγαμε ότι είναι σε αφασία και μοιάζει σα να έχει καταναλώσει μπάφους και να βλέπει, μερακλωμένο, τα γεγονότα να περνούν από μπροστά του.
Η κατάσταση αν δεν είχε άσχημες επιπτώσεις στην καθημερινότητά μας θα ήταν στο άκρο σου σουρεαλισμού, με τα ίδια μέτρα να εξαγγέλονται κάθε εξάμηνο, τους αστυνομικούς να διαδηλώνουν και να αυτοχαρακτηρίζονται «εύκολος στόχος» εν μέσω μιας «επιδημίας» εκπυρσοκροτήσεων υπηρεσιακών όπλων με θύματα πολίτες, η οποία ποτέ δεν τους απασχόλησε συνδικαλιστικά, τους οπαδούς είτε να δηλώνουν περίπου «πολιτικοί κρατούμενοι» είτε να κυκλοφορούν με… φωτοστέφανο στο δρόμο αφού κάπως έτσι να τους αγιογραφούν οι οπαδογράφοι σε αρκετά ΜΜΕ διεκδικώντας ρόλο ποδοσφαιρικού Κόντογλου.
Όλα αυτά θα ήταν πραγματικά διασκεδαστικά αν τα βλέπαμε σαν μια σύγχρονη προσαρμογή της «Βαβυλωνίας» του Δημήτριου Βυζάντιου. Το πρόβλημα είναι πως δεν ζούμε σε θεατρική παράσταση, αλλά στην κανονική ζωή με τη βία να γιγαντώνεται στην καθημερινή μας ζωή και το επόμενο θα πρέπει να είναι η γενική απαγόρευση κυκλοφορίας.
Μη βρίζετε! Απλά «διαβάζω» την λογική των μέτρων. Όχι;
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
