Ας τα πάρουμε από την αρχή. Υπάρχει το ΠΑΣΟΚ. Από χθες υπάρχει το κόμμα Κασσελάκη που βρίσκεται εντός του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει επίσης η Νέα Αριστερά, το ΜέΡΑ 25, ο Κόσμος του Πέτρου Κόκκαλη.
Υπάρχει και η σταθερά του ΚΚΕ. Αν το καλοσκεφτείς, ένας αριστερός/κεντροαριστερός/προοδευτικός ψηφοφόρος θα έχει στις ερχόμενες Ευρωεκλογές πολλά κόμματα που του απευθύνονται αλλά μάλλον κανένα να του απευθυνθεί ο ίδιος.
Η κατάσταση και μετά το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει απελπιστική. Δεν θα πιάσω εδώ ποιος φταίει και ποιος όχι. Ο Στέφανος Κασσελάκης πήρε μία πύρρειο νίκη αλλά δεν έχω ιδέα ποιου κόμματος προεδρεύει από σήμερα το πρωί. Λογικά δεν ξέρει πια ούτε ο ίδιος.
Μοιάζει αδύνατο υπό αυτές τις συνθήκες να προλάβει ο πολυδιασπασμένος ΣΥΡΙΖΑ να αποφύγει όχι απλά μία εκλογική συντριβή αλλά την πολιτική απίσχνανση. Το δικό του pasokification αλλά με όρους 2024, πιο σκληρούς και λιγότερο αναστρέψιμους.
Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, θα κάνει το δικό του all-in. Ο στόχος για τη δεύτερη θέση έχει σχεδόν επιτευχθεί αλλά ποιον πείθει πλέον ότι αρκεί; Κατά το κλισέ, το μέγεθος της νίκης έρχεται από την αξία του αντιπάλου και αυτή τη στιγμή απέναντι βρίσκεται ένα πολυδιασπασμένο και χιλιοταλαιπωρημένο κόμμα.
Θα γίνει το ακόμα μεγαλύτερο βήμα; Η αρχή των μνημονίων είναι ιστορία αλλά όχι προϊστορία και για πολλούς η κόκκινη γραμμή έχει μπει ακριβώς μπροστά από το ΠΑΣΟΚ.
Το ΚΚΕ έχει βρει μία νέα γλώσσα (βασικά δεν ξέρω αν τη βρήκε ή απλά του τη μετέφρασε το Luben) αλλά προφανώς έχει όνομα βαρύ σαν ιστορία και προφανώς τα όρια του ως προς το ποιους και πόσους πείθει.
Ούτως ή άλλως πάντως νομίζω ότι ούτε το ίδιο θέλει να έχει την παραμικρή σχέση με το γιοφύρι της Άρτας που λέγεται «διεργασίες στην Κεντροαριστερά». Κρατάει την ομοιογένεια και τη σοβαρότητά του και ανοίγει την αγκάλη για τους απογοητευμένους των διεργασιών.
Η Νέα Αριστερά έχει συνεπή αριστέρο, μετρημένο και σοβαρό λόγο αλλά δεν έχει ρίζες στην κοινωνία, ενώ έχει πάρει πάνω της την ευθύνη της διάσπασης. Το ΜέΡΑ 25 θα πρέπει να πετύχει το ακατόρθωτο (να επιστρέψει από εκλογές που το έβγαλαν εκτός Βουλής) ενώ ο πολύ επικοινωνιακός Πέτρος Κόκκαλης θα πρέπει να ψάξει τρόπο να επικοινωνήσει τις ιδέες της οικολογίας σε μία χώρα που δεν ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για αυτές.
Διαίρει και βασίλευε
Αυτή η περίφημη πολυδιάσπαση των μ-λ και των λ-μ έχει μπει πια σε κοινοβουλευτικά μονοπάτια και δεν είναι μόνο απελπιστική για οποιονδήποτε κινείται σε αυτόν τον πολιτικό χώρο (φαινομενικά τον μεγαλύτερο στη χώρα). Είναι συνολικά επικίνδυνη για την ίδια την δημοκρατία. Γιατί αυτή τη στιγμή τα πιο πιθανά σενάρια είναι δύο και δεν ξέρω ποιο από αυτά είναι το χειρότερο.
Από τη μία να παραμείνει για καιρό αυτή η θεωρητικά μεταβατική συνθήκη, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα κόμμα που είναι τόσο κυριαρχικό, ώστε να ψάχνει την αντιπολίτευση στο εσωτερικό του (βλ. ομόφυλα ζευγάρια).
Από την άλλη, επειδή τα πράγματα παίρνουν το σχήμα που τους δίνουμε, δεν είναι δυστυχώς καθόλου απίθανο η πραγματική αντιπολίτευση να έρθει από τα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, με πρώτο και πιο πιθανό υποψήφιο τον Κυριάκο Βελόπουλο.
Προς το παρόν το τρίτο σενάριο, να εμφανιστεί κάτι από τα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας, είναι και το πιο δύσκολο. Όχι μόνο λόγω της πολυδιάσπασης αλλά και του τρόπου που έχει γίνει αυτή.
Κανείς δεν δείχνει ικανός να κάνει το βήμα, να κερδίσει τη μάχη και τελικά να μαζέψει κόσμο στην κατεύθυνση ενός νέου διπόλου. Αντιθέτως, είναι σαν ο καθένας να κάθεται στο δικό του comfort zone με ποσοστά πολύ μικρά για να φτιάξουν κυβερνητική εναλλακτική αλλά πολύ μεγάλα για να ενταχθούν σε κάποιο ρεύμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Πολλές φορές οι μεγάλες αλλαγές απλά προκύπτουν έξω από τις διεργασίες και σχέδια. Πάντα όμως χρειάζεται να έχει ανοίξει ο δρόμος προς αυτές. Εν προκειμένω ο δρόμος θα ανοίξει όταν καταλάβουν όλοι ότι ο προοδευτικός χώρος βρίσκεται σε πολύ βαρύ αδιέξοδο και πώς η μόνη λύση βρίσκεται στην ένωση και όχι στον διχασμό.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
