«Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό παιδάκι. Ο πατέρας αυτού του παιδιού του είχε πει πως, στη δική τους την περίπτωση, ο πρίγκηπας θα έρχεται πάντα με το κάτασπρο άλογό του, φορώντας μια ερυθρόλευκη πανοπλία και έχοντας στο κεφάλι του ένα δάφνινο στεφάνι.
Το παιδάκι μεγάλωνε αλλά ο πρίγκηπας δεν έλεγε να έρθει. Πότε έπεφτε από το άλογο, πότε το άλογο δεν μπορούσε να προχωρήσει, πότε οι αντίπαλοι ήταν πιο δυνατοί. Ο πρίγκηπας, πάντως, δεν ερχόταν. Και το παιδάκι μεγάλωνε χωρίς να μπορεί να χαρεί όπως τα υπόλοιπα παιδάκια.
Μια φορά, μάλιστα, όλοι πίστευαν πως επιτέλους ο πρίγκηπας θα έρθει κρατώντας το μεγάλο τρόπαιο από τη μάχη. Πριν από εκείνη τη μάχη, οι στρατιώτες του πρίγκηπα είχαν κουρέψει τα μαλλιά τους για να δείξουν την πίστη τους πως αυτοί θα είναι στο τέλος οι νικητές. Αλλά δεν ήταν. Και το παιδάκι καθόταν λυπημένο στην κάτω πλευρά του κρεβατιού και έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε επειδή για ακόμα μια φορά δεν είχε δει τον πρίγκηπα να επιστρέφει νικητής από μια μάχη. Και το ήθελε τόσο πολύ.
Και τα χρόνια περνούσαν και το παιδάκι μεγάλωσε. Μεγάλωσε και ο πρίγκηπας. Έγινε πιο δυνατός. Είχε καλύτερους στρατιώτες. Η κατάρα γκρεμίστηκε. Οι χαρές ερχόντουσαν η μια μετά την άλλη. Τα πανηγύρια μετά από κερδισμένες μάχες ήταν πια κάτι το φυσιολογικό. Και όμως... Κάτι έλειπε. Ο πρίγκηπας ήθελε να βγει έξω από το δικό του βασίλειο και να πετύχει και εκεί μια μεγάλη νίκη. ''Όνειρο τρελό'', το είπαν κάποιοι, μα εκείνος γυάλιζε την ερυθρόλευκη πανοπλία του και περίμενε να έρθει η ώρα του. Και ήρθε. Ο στρατός του πρίγκηπα κέρδισε μια μάχη που όλοι θεωρούσαν χαμένη. Στα πανηγύρια εκείνης της μεγάλης νίκης, κοντά στον πρίγκηπα ήταν και εκείνο το παιδάκι, που, πλέον, είχε γίνει μεγάλος άντρας. Έκλαιγε ξανά. Αλλά αυτή τη φορά ήταν από χαρά. Στην αγκαλιά του είχε το δικό του παιδάκι. Και εκείνο έκλαιγε από χαρά. Η γιορτή ήταν μεγάλη. Κράτησε μέχρι το πρωί. Μετά, όλοι, αποκαμωμένοι μα ευτυχισμένοι, ξάπλωσαν στα κρεβάτια και ονειρεύτηκαν την επόμενη φορά που θα συναντήσουν τον πρίγκηπα. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».
Όταν βγήκε αλήθεια ένα όνειρο τρελό
Δεν είχα άλλο τρόπο για να περιγράψω αυτό το παραμύθι που ζήσαμε τη νύχτα της Τετάρτης. Τη νύχτα της 29ης Μαΐου 2024. Συγχωρήστε με. Δεν ξέρω αν ποτέ το καταφέρω, πάντως, τώρα δεν μπορώ. Ακόμα και με τους φίλους μου όταν μιλάμε δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που ζήσαμε.
Από το πρωί στα πόδια μας. Συνολικά 18 ώρες. Δεν ξέρω πως αντέξαμε. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αυτή η τεράστια (από κάθε άποψη) ημέρα ξεκίνησε από το δημαρχείο της Αθήνας και ολοκληρώθηκε στο δημαρχείο του Πειραιά. Και σε όλο αυτό το διάστημα η ευρωπαϊκή κούπα, αυτό το Άγιο Δισκοπότηρο, ήταν πάντα κάπου κοντά. Είτε διπλά στα χέρια μας, είτε μέσα στην καρδιά και το νου, είτε μπροστά στα μάτια μας.
Και ήταν και αυτό το γκολ. Ή μάλλον αυτό το «ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ». Το οποίο το πανηγυρίσαμε δυο φορές και πιο ταιριαστό από αυτό για ένα τέτοιο γκολ δεν υπάρχει. Έτσι έπρεπε. Να το πανηγυρίσουμε δυο φορές. Και ας μεγαλώσαμε 40 χρόνια μέσα σε αυτά τα τέσσερα λεπτά που πέρασαν μέχρι να αποφασίσει το VAR να πει ότι τελικά μετράει.
Πόσα πράγματα χώρεσαν μέσα σε εκείνα τα τέσσερα λεπτά... Πόσα χρόνια; Πόσες αγωνίες; Πόσες χαρές; Πόσες λύπες; Πόσα ταξίδια; Πόσες νίκες; Πόσες ήττες; Πόσες αγωνίες; Πόσες σκέψεις; Highlight ζωής. Θα έχουμε να το λέμε μέχρι να πεθάνουμε. Αλλά είναι τόσο βαρύ, τόσο ιστορικό γεγονός που θα το συζητάνε και αυτοί που θα έρθουν μετά από εμάς.
Ο Ολυμπιακός των 100 (παρά κάτι μήνες) χρόνων έπιασε μια κορυφή που δεν ξέραμε αν ήταν εφικτό κάποια στιγμή να την πιάσει. Το θέλαμε αλλά... Το ονειρευόμασταν. Ήταν ένα όνειρο τρελό που έγινε πραγματικότητα και δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το να γίνεται ένα όνειρο πραγματικότητα. Η προσμονή να γίνεται δάκρυα. Η φωνή να γίνεται λυγμός. Το χτυποκάρδι να γίνεται τρέλα.
Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να ξέρεις πως είναι να έρχεται και να σε αγκαλιάζει ένας άγνωστος άνθρωπος, να κλαίει και να ουρλιάζει μέσα στο αυτί σου «το πήραμε αδερφέ, το πήραμε». Δεν ξέρεις πως είναι να βλέπεις έναν (γύρω στα 65-70) άνδρα, να έχει λυγίσει, να στηρίζεται από ένα δένδρο, να έχει το ερυθρόλευκο κασκόλ στο στόμα του, να το φιλάει, να του μιλάει και να κλαίει σαν μωρό παιδί. Ποιος είπε πως οι άνδρες δεν κλαίνε; Δεν έχετε ιδέα...
Δεν ξέρεις πως είναι να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου τον αρχηγό της ομάδας να έχει αγκαλιά την κούπα και να κλαίει με αναφιλητά επειδή χιλιάδες άνθρωποι, στις 5 παρά το πρωί, του φωνάζουν «Κώστα, Ψυχαρά, Ολυμπιάκαρα». Δεν ξέρεις πως είναι να βλέπεις τη λάμψη στα μάτια μιας γυναίκας η οποία στεκόταν ακούνητη την ώρα που δίπλα της έσκαγαν κροτίδες και πάνω από το κεφάλι της «πετούσαν» καπνογόνα και βεγγαλικά αλλά αυτή το μόνο που έκανε ήταν να κοιτάει τον ουρανό και να ψιθυρίζει ποιος ξέρει τι... Ποιος μπορεί να ξέρει σε ποιον μιλούσε εκείνη την ώρα.
Δεν ξέρω πότε θα συνέλθουμε. Δεν ξέρω αν θα συνέλθουμε. Δεν ξέρω πότε θα το ξαναζήσουμε. Δεν ξέρω αν θα το ξαναζήσουμε. Ξέρω μόνο ένα πράγμα: Πως από εδώ και πέρα όποτε βλέπω τη φωτογραφία με την κούπα του Europa Conference League να έχει τοποθετηθεί πάνω στο μνημείο για την τραγωδία της Θύρας 7, κάθε μα κάθε φορά, θα βουρκώνω το ίδιο όπως βούρκωσα και χθες το βράδυ που την πρωτοείδα.
Γι' αυτό και η τεράστια αυτή επιτυχία για τον Ολυμπιακό είναι αφιερωμένη στον Παναγιώτη, τον Κώστα, τον Ηλία, τον Γεράσιμο, τον Γιάννη, τον Σπύρο, τον Γιάννη, τον Νίκο, τον Γιάννη, τον Βασίλη, τον Ευστράτιο, τον Μιχάλη, τη Ζωγραφούλα, τον Σπύρο, τον Κώστα, τον Μιχάλη, τον Κώστα, τον Αναστάση, τον Αντώνη, τον Χρήστο και τον Δημήτρη που πέθαναν με το ερυθρόλευκο κασκόλ στο χέρι και το όνομα του Ολυμπιακού μας στα χείλη τους. Το πήραμε, αδέρφια. ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
